Hermann Staudinger
Hermann Staudinger (ur. 23 marca 1881 w Wormacji, zm. 8 września 1965 we Fryburgu Bryzgowijskim) – niemiecki profesor chemii politechniki w Karlsruhe (1908–1912), Zurychu (1912–1921) i Fryburgu (od 1921 r.).
Otrzymał i wyizolował jako pierwszy keteny (1905). Prowadził badania organicznych związków fosforu (m.in. reakcja Staudingera[1][2]), alifatycznych związków dwuazowych, insektycydów (od roku 1924), syntetycznych olejków aromatycznych.
Od 1921 roku zajął się badaniami fizykochemicznymi polimerów zarówno naturalnych, jak i biopolimerów. Opracował teorię roztworów związków wielkocząsteczkowych, która wyjaśniła proces tworzenia się ich koloidów.
Opracował metody analityczne i stworzył teorię wiskozymetrii – techniki umożliwiającej we względnie prosty sposób oznaczanie średnich mas cząsteczkowych polimerów.
W 1953 roku Staudinger otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii[3].
Przypisy
- ↑ Staudinger, H., Meyer, J. Über neue organische Phosphorverbindungen III. Phosphinmethylenderivate und Phosphinimine. „Helv. Chim. Acta”. 2, s. 635, 1919. DOI: 10.1002/hlca.19190020164.
- ↑ Y.G. Gololobov. Sixty years of Staudinger reaction. „Tetrahedron”. 37, s. 437, 1981. DOI: 10.1016/S0040-4020(01)92417-2.
- ↑ The Nobel Prize in Chemistry 1953 (ang.). nobelprize.org. [dostęp 2015-09-08].
Bibliografia
- Jerzy Chodkowski (red.): Mały słownik chemiczny. Wyd. V. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976.
Media użyte na tej stronie
Autor: Fr. Schmelhaus / ETH Zürich, Licencja: CC BY-SA 3.0
Porträt von Hermann Staudinger