Hestia (mitologia)
| bogini ogniska domowego, podróżnych, nowożeńców i sierot | |
 | |
| Występowanie | |
|---|---|
| Atrybuty | pochodnia i ognisko |
| Siedziba | |
| Teren kultu | |
| Odpowiednik | Westa (rzymski) |
| Rodzina | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Rodzeństwo | |
Hestia (stgr. Ἑστία Hestía ‘ognisko domowe’, łac. Vesta) – w mitologii greckiej córka Kronosa i Rei[1], siostra Zeusa, Demeter i Hery oraz Posejdona i Hadesa. Ślubowała dziewictwo, jak Artemida. Opiekunka ogniska domowego, podróżnych, nowożeńców i sierot. Hestia reprezentowała moralną ideę czystości i trwałości rodzinnego życia.
Chcieli ją poślubić Posejdon i Apollo[2], bogini jednak ślubowała dziewictwo, nie miała własnej rodziny[3]. W każdym domu w megaronie , między czterema słupami znajdowało się ognisko domowe, które było świątynią Hestii[3]. Gmina, miasto lub państwo były rozszerzoną rodziną, w budynkach publicznych płonęło święte ognisko[2] , ogień wieczny[4], ciągle podsycany, aby nie zgasł[4].
Każde nowo narodzone dziecko, piątego dnia po urodzeniu, obnoszono dookoła ogniska oddając je Hestii w opiekę. Matka panny młodej rozpalała pierwszy raz ogień w nowym domu płomieniem pochodzącym z jej własnego domu[5][4] lub ze świętego ogniska[2]. Wyprawiający się w celu założenia nowej kolonii zabierali ogień z tego ogniska dla podtrzymania łączności z ojczyzną[2]. Gość przychodząc do domu, w którym nie był mile widziany, musiał złapać się krawędzi ogniska. Odtąd gospodarze nie mogli mu nic zrobić[6].
Kult Hestii miał rodowód praindoeuropejski. Jest to przypuszczalnie jedno z najstarszych bóstw europejskich[7]. Odpowiednikiem Hestii w mitologii rzymskiej jest Westa[2].
Hestia należała do bogów olimpijskich. Była ona najłagodniejszym z bogów i nigdy nie brała udziału w ich sporach[5]. Nigdy nie schodziła także na Ziemię (cały czas pozostawała na Olimpie)[3]. Była najstarszą z córek i to ją, jako pierwszą, połknął Kronos[5]. Według niektórych źródeł oddała swoje miejsce na Olimpie Dionizosowi, ponieważ chciała opiekować się świętym ogniem na Ziemi[7].
Imieniem bogini została nazwana jedna z planetoid – (46) Hestia[8].
Jej atrybutami była pochodnia, ognisko, płomień [2]. Hestia nie potrzebowała świątyń, jej świątynią był każdy dom, a ołtarzem ognisko domowe[4][5]. Jeśli już postawiono jej pomnik przedstawiana była w pozycji stojącej lub siedzącej jako poważna matrona, spokojna, o łagodnym spojrzeniu[4].
Przypisy
- ↑ Hestia, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2020-12-07].
- ↑ a b c d e f Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z (red. Zdzisław Piszczek). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1988, ISBN 83-01-03529-3.
- ↑ a b c Pierre Grimal, Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo, 1990, ISBN 83-04-01069-0.
- ↑ a b c d e Jan Parandowski, Mitologia: Wierzenia i podania Greków i Rzymian, Londyn: Wydawnictwo Puls, 1992, ISBN 0 907587 85 2.
- ↑ a b c d Wanda Markowska, Mity Greków i Rzymian, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1973.
- ↑ Jan Parandowski, Mitologia: Wierzenia i podania Greków i Rzymian.
- ↑ a b Robert Graves, Mity greckie, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1974.
- ↑ Red. naczelny Barbara Petrozolin-Skowrońska, Nowa encyklopedia PWN, tom 4, Warszawa: wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, ISBN 83-01-11967-5.
Media użyte na tej stronie
Statue of Hestia. Margaret Clapp Library, Wellesley College, Wellesley, Massachusetts, USA.
Vesta Giustiniani oder Giustinianische Vesta (Hestia) im Museo Torlonia in Rom, eine weibliche Gewandstatue strengen Stils.