Hetajrowie

Tradycyjne wyobrażenie hetajrów Aleksandra Wielkiego

Hetajrowie (stgr. ἑταῖροι hetairoi – dosł. „towarzysze”) – ciężkozbrojna jazda macedońska rekrutująca się z przedstawicieli arystokracji, stanowiąca królewską kawalerię wyborową, dowodzoną w boju bezpośrednio przez monarchę.

Tło historyczne

Formacja ta powstała najprawdopodobniej jeszcze przed panowaniem Filipa II^[1]. W świecie helleńskim był to pierwszy przykład sformowania na stałe zorganizowanych jednolicie oddziałów ciężkiej jazdy oraz bitewnego wykorzystywania na większą skalę konnicy, spełniającej dotąd rolę pomocniczą.

Wśród Greków przez wieki panowało przekonanie, iż piechota jest bronią skuteczniejszą od jazdy. Wynikało ono m.in. z fizycznego ukształtowania ziem greckich, których górzyste tereny oraz brak rozległych równin nie sprzyjały operacyjnemu i taktyczno-manewrowemu wykorzystaniu kawalerii. Dominacja preferowanej dotąd ciężkiej piechoty (hoplitów) była spowodowana nie tylko jej przewagą w zwartym szyku bitewnym nad słabą jazdą, ale przyczyniał się do tego również znaczny koszt wyszkolenia i wyposażenia jeźdźców. Jedynie najbogatszych obywateli stać było na utrzymanie konia na ziemiach Grecji, gdzie przeważają ubogie gleby górskie, nie sprzyjające uprawom paszy dla koni bojowych. Na pomniejszoną skuteczność działań greckich kawalerzystów wpływały również niewielkie rozmiary ówczesnych koni oraz brak strzemion ograniczający możliwości jeźdźca^[2]. Oddziały jazdy, najlepsze i najbardziej znane wówczas jedynie w Tesalii i Beocji^[3], rozwinięto na wielką skalę dopiero od czasów władców macedońskich (zwłaszcza po zajęciu Tesalii), kiedy istotnie zmienił się proporcjonalny stosunek kawalerii względem piechoty^[4].

Przedstawienie hetajra na tzw. Sarkofagu Aleksandra

Organizacja

Jednostki hetajrów były powoływane spośród macedońskich notabli. Tworzyły one ile, czyli szwadrony, liczące około 200 żołnierzy – wyjątkiem była ile basilike, czyli osobista gwardia królewska, której liczebność sięgała 300 jeźdźców. Dzielone były terytorialnie. Z przekazu Diodora wiadomo, że w armii Aleksandra Wielkiego przed wyprawą na Persję istniało 15 szwadronów hetajrów, liczących łącznie 1500 ludzi, z czego 7 pozostawiono w Macedonii^[5]. Uczestniczący w wyprawie dowodzeni byli przez Filotasa, syna Parmeniona^[6]. Po stratach poniesionych w Indiach i podczas odwrotu stamtąd Aleksander zmniejszył liczbę oddziałów (dywizji) hetajrów o połowę (z 8 do 4), potem dodał piąty, z przeformowanej ili królewskiej, z włączeniem po raz pierwszy Persów^[7].

Uzbrojenie

Wymierzenie długości xystonu na mozaice z przedstawieniem bitwy pod Issos

Uzbrojenie zaczepne hetajra stanowiła włócznia, zwana xyston, długości ok. 3 m (12,5 stopy), co pozwalało mu zmierzyć się z tradycyjną falangą grecką, której włócznie (doru) osiągały długość do 2,5 metra. Była ona jednak krótsza od macedońskich saris używanych przez piechotę, choć te długie piki wykorzystywała również jazda. Uzbrojeniem hetajrów był też krótki, zakrzywiony miecz (kopis), użyteczny w walce wręcz w ścisku bitwy. Do osłony służył metalowy kirys, tarcza, hełm beocki o kształcie kapalinu (przeznaczony specjalnie dla jazdy, nie ograniczający pola widzenia) oraz nagolenniki. Opancerzenie chroniło też głowę i przód konia, a jego masa potęgowała siłę uderzenia jeźdźca podczas szarży.

Wykorzystanie

Hełm beocki używany przez ciężką kawalerię macedońską

Aleksander w swych wojskach miał do dyspozycji zarówno jazdę ciężką przeznaczoną do rozbicia skrzydła nieprzyjaciela, jak i lekką do ścigania uciekinierów z pola bitwy, co później stało się normą w armiach czasów hellenistycznych^[8]. Walczący najczęściej w szyku kolumny lub klina hetajrowie byli (w przeciwieństwie do ówczesnej jazdy greckiej) używani nie do przygodnych starć (potyczek), osłaniania skrzydeł i pościgu za nieprzyjacielem, lecz zawsze jako główna siła uderzeniowa. Jednostki te tworzyły swoistą pięść pancerną, którą zwykle uderzano z flanki na siły zaangażowane w bój z macedońską falangą.

Szarże hetajrów rozstrzygnęły na korzyść macedońskich królów m.in. bitwy pod Cheroneą (jazda macedońska dowodzona przez Aleksandra, syna Filipa II przeszła przez lukę pomiędzy oddziałami greckimi na ich tyły, co zapewniło zwycięstwo Macedończykom), Issos i Gaugamelą. Podczas bitwy nad rzeką Hydaspes manewry hetajrów miały decydujące znaczenie dla wyniku starcia.

Nawiązania

Koczownicze ludy żyjące nad Morzem Kaspijskim (m.in. Alanowie zwani Asami, Parnowie-Partowie) oraz w dorzeczach rzek Syr-Darii i Amu-Darii (m.in. Sakowie) utworzyli na ich wzór formację tzw. katafraktów, których technikę walki dostosowano do rodzimej tradycji: uderzenie rozstrzygające w szyku zwartym na broń białą poprzedzano parokrotnym ostrzałem przez lekkozbrojnych konnych łuczników. Także ich broń – długa na ponad 3 metry, oburęczna włócznia, zwana kontosem, była skróconą formą sarisy.

Przypisy

Bibliografia

• Wojny starożytnego świata. Techniki walki (red. Brian Todd Carey, Joshua B. Allfree, John Cairns). Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2008, ISBN 978-83-11-11079-3
• Peter Connolly: Grecja i Rzym na wojnie. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2021, ISBN 978-83-8178-708-6
• Krzysztof Nawotka: Aleksander Wielki. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2007, ISBN 978-83-229-2823-3
• Józef Wolski: Dzieje i upadek imperium Seleucydów. Kraków: The Enigma Press, 1999, s. 198-208, ISBN 83-86110-37-6