Hińczowa Przełęcz
| ||
.jpg) Widok od południa | ||
| Państwo |  Polska Słowacja | |
| Wysokość | 2323 m n.p.m. | |
| Pasmo | Karpaty, Tatry | |
| Sąsiednie szczyty | Cubryna, Mięguszowiecki Szczyt | |
Położenie na mapie Tatr  | ||
 49°11′15,8″N 20°03′18,8″E/49,187722 20,055222 | ||
Hińczowa Przełęcz (niem. Hinzenseescharte, słow. Hincovo sedlo, węg. Hincói-hágó[1], 2323 m) – przełęcz położona w grani głównej Tatr, pomiędzy Cubryną (Čubrina, 2376 m) na zachodzie, a Mięguszowieckim Szczytem Wielkim (Veľký Mengusovský štít, 2438 m) na wschodzie[2].
Na północny wschód z Hińczowej Przełęczy opada do Hińczowej Zatoki nad Morskim Okiem wielka depresja. Jej najwyższa część pod przełęczą to szeroki, piarżysty żleb opadający do Wielkiej Galerii Cubryńskiej. Do Doliny Hińczowej z przełęczy opada piarżyste zbocze, w dolnej części podcięte zbudowanymi z płyt ściankami o wysokości do 50 m. Hińczowa Przełęcz połączona jest z Cubryńską Przełączką łatwym i szerokim zachodem[3].[3].
Powyżej Hińczowej Przełęczy, w zachodniej grani Mięguszowieckiego Szczytu, znajduje się Mięguszowiecka Turniczka (ok. 2360 m). Jest to pierwsza od strony przełęczy, wyraźnie górująca nad granią turnia[4].
Taternictwo
Na przełęcz nie prowadzą żadne szlaki turystyczne, Hińczowa Przełęcz jest jednak ważna dla taterników. Z niej prowadzą ważniejsze trasy zejściowe z Mięguszowieckiego Szczytu i Cubryny i z przełęczy tej wchodzi się na te szczyty[3]. Wejście na Hińczową Przełęcz z dolin położonych poniżej nie stanowi problemów technicznych, choć droga jest dość długa – z tego powodu nie była wykorzystywana jako połączenie Doliny Rybiego Potoku z Doliną Hińczową (Hincova dolina)[4].
Pierwsze odnotowane wejścia[4]:
- latem – Ludwik Chałubiński, Wojciech Roj, Maciej Sieczka 28 czerwca 1877 r.,
- zimą – István Laufer, E. Maurer 24 marca 1913 r.
Ciekawa flora. M.in. występuje tutaj warzucha tatrzańska – bardzo rzadka roślina, występująca tylko w Tatrach i to w nielicznych tylko miejscach[5].
Drogi wspinaczkowe
- Z Doliny za Mnichem; 0+, 1 h 30 min
- Hińczowa wprost (ze Skalnistego Piargu przez Mały Kocioł Mięguszowiecki); 0+. miejsca II, 1 h 30 min
- Z Doliny Hińczowej; 0+, 1 h[3].
 Hińczowa Przełęcz, widok z Zaworów |  Hińczowa Przełęcz i Cubryna znad Morskiego Oka |
Przypisy
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [dostęp 2020-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ Tatry Wysokie i Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa, Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005/06, ISBN 83-87873-26-8
- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Tatry. Przewodnik szczegółowy. Tom 8. Cubryna, Poronin: Wyd. Górskie, 2001, ISBN 83-7104-026-1
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VI. Cubryna – Żabia Turnia Mięguszowiecka, Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1952
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
Media użyte na tej stronie
Autor:
- Tatry mapa 2.png: ToSter 2 września 2008
- Poland location map white.svg,
- Poland location map.svg: NordNordWest
- derivative work: Mareklug Mareklug
Mapa Tatr
oriented mountain pass symbol : n ne e se
Autor: Krzysztof Dudzik (User:ToSter), Licencja: CC BY-SA 3.0
Cubryna znad Morskiego Oka
Autor: Jerzy Opioła, Licencja: CC BY-SA 4.0
Widok z Koprowego Szczytu