Hieronim Suszczyński

Hieronim Suszczyński
Dyrektor, Lizdejko, Szeliga
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

12 października 1895
Ałatyr

Data i miejsce śmierci

15 sierpnia 1964
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1915–1944

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Kotwica symbol.svg Armia Krajowa

Jednostki

3 pułk artylerii ciężkiej
1 Dywizjon Artylerii Ciężkiej
14 Dywizjon Artylerii Konnej
10 pułk artylerii ciężkiej

Stanowiska

oficer łączności
dowódca plutonu
I oficer
dowódca baterii
kwatermistrz

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
Wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
Kampania wrześniowa

Późniejsza praca

Spółdzielnia Architektów Wnętrz

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941, czterokrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Hieronim Suszczyński, ps. „Dyrektor”, „Lizdejko”, „Szeliga” (ur. 12 października 1895 w Ałatyrze, zm. 15 sierpnia 1964 w Warszawie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Hieronim Suszczyński był synem Mieczysława i Teofili z Kolesińskich. Uczył się od 1906 w Gatczynie w Instytucie Mikołaja I i otrzymał tam w 1914 świadectwo dojrzałości. Później krótko studiował chemię na Politechnice Warszawskiej.

Służył ochotniczo w armii rosyjskiej od maja 1915. W okresie styczeń – czerwiec 1916 studiował w Siergiejewskiej Szkole Artylerii w Odessie i był na froncie niemieckim dowódcą plutonu artylerii w stopniu chorążego. Oficer Legii Rycerskiej I Korpusu Polskiego na Wschodzie od marca 1918, a w kwietniu został urlopowany.

Powrócił do kraju i od lutego 1919 rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Początkowo dowodził plutonem po ukończeniu miesięcznego kursu oficerów artylerii w Rembertowie, od kwietnia 1919 był w 3 pułku artylerii ciężkiej oficerem łączności dywizjonu, od sierpnia tego roku dowódcą plutonu, I oficerem i p.o. dowódcy baterii. W miesiącach styczeń – marzec 1921 był na kursie materiału francuskiej artylerii ciężkiej w Modlinie i od marca do maja tego roku na kursie artylerii w Modlinie, a po ich ukończeniu był dowódcą baterii 1 dywizjonu artylerii ciężkiej, włączonego później w skład 3 pułku artylerii ciężkiej. W międzyczasie od marca do września 1923 ukończył kurs dowódców baterii w Szkole Strzelań Artylerii w Toruniu. Przeniesiony w marcu 1927 do 14 dywizjonu artylerii konnej na dowódcę baterii, a od sierpnia tego roku ponownie dowodził baterią 3 pac. Od listopada 1927 był w tym pułku dowódcą szkoły podoficerskiej. II oficer sztabu artylerii Dowództwa Obszaru Warownego „Wilno” od stycznia 1928, a następnie dowódca dywizjonu 3 pac po ukończeniu kursu dowódców dywizjonów w Szkole Strzelań Artylerii w Toruniu w okresie lipiec – październik 1929. W kwietniu 1930 został przeniesiony do 10 pułku artylerii ciężkiej w którym krótko dowodził dywizjonem. Kwatermistrz od maja tego roku i jednocześnie przez długi czas p.o. zastępcy dowódcy pułku, a od czerwca 1933 ponownie dowódca dywizjonu. Zastępca dowódcy 27 pułku artylerii lekkiej[1] we Włodzimierzu Wołyńskim od 1935, a dowódca 13 dywizjonu artylerii konnej w garnizonie Brody od 1936.

Dowódca 26 pułku artylerii lekkiej od czerwca 1939 i dowodził tą jednostką także w czasie kampanii wrześniowej. Był ranny i leczył się w szpitalach w Łodzi i w Warszawie.

Od jesieni 1939 w konspiracji w SZP-ZWZ-AK. Oddelegowany został w lutym 1941 do objęcia funkcji komendanta głównego POZ, po zakończeniu scalania tej organizacji z AK. Razem z mjr. Wacławem Janaszkiem podpisał umowę scaleniową z ramienia POZ. Komendant Podokręgu Wschodniego Obszaru Warszawa AK od listopada 1942 po ppłk. Adamie Borkiewiczu. Rozkazem Naczelnego Wodza z 24 listopada 1943 mianowany pułkownikiem służby stałej ze starszeństwem z dniem 1 października. Został jednocześnie w lipcu 1944 dowódcą 8 Dywizji Piechoty AK, odtwarzanej w ramach dowodzonego przez siebie Podokręgu.

7 sierpnia 1944 został rozbrojony i internowany w rejonie Mińska Mazowieckiego, wraz ze swoim sztabem i 750 żołnierzami swojej grupy. Początkowo przebywał w majątku Niedziałka, a następnie w obozie Majdanek w Lublinie, skąd został przewieziony do więzienia Lefortowo w Moskwie, gdzie przez trzy tygodnie był poddawany przesłuchaniom.

We wrześniu 1944 został przywieziony do obozu w Charkowie, a stamtąd w styczniu 1946 do obozu nr 178-454 w Riazaniu-Diagilewie. W kolejnych miesiącach był przetrzymywany w obozach: nr 158 w Czerepowcu, obozie jenieckim NKWD nr 150 w Griazowcu, nr 437 w Bogorodskoje i nr 284 w Brześciu. Repatriowany do kraju 3 listopada 1947, po powrocie zamieszkał w Warszawie. Pracował w Warszawie w Spółdzielni Architektów Wnętrz „Ład”.

Zmarł 15 sierpnia 1964[2][3], w następstwie wypadku samochodowego. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B12-11-7)[4].

Awanse

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. Obsada personalna - Artyleria, archiwa.pilsudski.org [dostęp 2018-04-08] (pol.).
  2. SUSZCZYŃSKI Hieronim (1895–1964), ps. Dyrektor, Lizdejko, Sezeliga, oficer służby stałej artylerii Wojska Polskiego, pułkownik., slownik-biograficzny.uph.edu.pl [dostęp 2022-09-15].
  3. Spis zmarłych. Nazwiska z zakresu Sus-Syp » Lista zmarłych « www.nekrologi-baza.pl [dostęp 2022-09-15] (pol.).
  4. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  5. Dekret Wodza Naczelnego L. 3393 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1607)
  6. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  7. Odznaczenia oficerów na terenie korpusu lwowskiego. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 1, Nr 1627 z 13 listopada 1937. 
  8. Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.

Bibliografia

  • Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945 T. 2. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 171–172. ISBN 83-211-0739-7.

Media użyte na tej stronie

PL Epolet plk.svg
Naramiennik pułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Orzełek II RP.svg
Autor: Poznaniak, Licencja: CC BY-SA 2.5
Orzełek Wojsk Lądowych II RP
Kotwica symbol.svg
Autor: Liftarn, Licencja: CC BY-SA 2.5
Kotwica symbol
POL Krzyż Walecznych (1941) BAR.svg
Baretka: Krzyż Walecznych (1941).