Hilaire Belloc

Hilaire Belloc

Hilaire Joseph Pierre Belloc (ur. 27 lipca 1870 w La Celle koło Paryża, zm. 16 lipca 1953 w Guildford) – pisarz angielski pochodzenia francuskiego, przedstawiciel nurtu katolickiego w literaturze angielskiej[1]. Młodszy brat pisarki Marie Belloc Lowndes[2].

Życie

Jego matka Elżbieta Rayner Parkes (1829-1925) była pisarką i prawnuczką angielskiego chemika Josepha Priestleya. W 1867 roku wyszła za mąż za prawnika Louisa Belloca, syna francuskiego malarza Jean Hilaire'a Belloca. W 1872 roku, pięć lat po ich ślubie, Louis zmarł. Wdowa z dziećmi powróciła do Anglii.

Po zdobyciu wykształcenia w szkole Johna Henry'ego Newmana w Edgbaston, Birmingham, Belloc odbył służbę wojskową jako obywatel francuski, w pułku artylerii w pobliżu Toul[3] w 1891 roku. Po służbie wojskowej Belloc przystąpił do Balliol College w Oksfordzie[1], jako stypendysta historii. Po uzyskaniu dyplomu z wyróżnieniem w historii, nigdy nie stracił miłości do Balliol, co ilustruje jego wiersz, "Balliol mnie, Balliol karmiła mnie / Cokolwiek nie dała mi jeszcze raz". W 1896 roku ożenił się z Elodie Hogan, rodowitą Amerykanką[3]. W 1902 naturalizował się w Wielkiej Brytanii[1]. W 1906 roku kupił ziemię i dom o nazwie King's Land w Shipley, West Sussex, gdzie zamieszkał z rodziną. Elodie i Belloc mieli pięcioro dzieci. Elodie zmarła w 1914[3] w wyniku powikłań z grypy. Belloc nosił po niej żałobę do końca życia, zachowując jej pokój dokładnie takim, jakim go zostawiła, umierając[4]. W latach 1906-1910 poeta był członkiem brytyjskiego parlamentu[1].

Jego syn Ludwik został zamordowany w 1918 roku podczas służby w Royal Flying Corps w północnej Francji[1]. Belloc umieścił tablicę pamiątkową w katedrze, w niedalekim Cambrai. Znajduje się w tej samej części katedry, co słynna ikona Matki Bożej z Cambrai.

Belloc doznał udaru mózgu w 1941 roku i nigdy już nie odzyskał pełni sił[4]. Zmarł w dniu 16 lipca 1953 w Guildford, Surrey, w wyniku upadku jakiego doznał na terenie swojej posiadłości. Pochowany został w Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w West Grinstead[4], gdzie regularnie chodził na nabożeństwa. Ceremonię pogrzebową sprawował ks. Ronald Knox[4].

Poglądy

Z wykształcenia był historykiem[1]. Zaprzyjaźniony był z Gilbertem Chestertonem[1], z którym wspólnie publikował i występował przeciwko m.in. George'owi Bernardowi Shawowi i Herbertowi Wellsowi[1]. Najprawdopodobniej przyczynił się do konwersji Chestertona na katolicyzm[3]. Jego poglądy były uznawane za kontrowersyjne[5]. On jednak nic sobie nie robił z opinii innych[3]. Był krytycznie nastawiony do idei zarówno kapitalistycznych, jak i socjalistycznych, odrodzenie współczesnego mu społeczeństwa widział w powrocie do katolicyzmu i myśli średniowiecznej. Był jednym z twórców dystrybucjonizmu.

Twórczość

Belloc był autorem 153 książek[4], m.in. szkiców podróżniczych (The Path to Rome, 1902, powieść autobiograficzna), powieści politycznych (Emmanuel Burden, 1904; A Change in the Cabinet, 1909).

Do pism historyczno-politycznych o kierunku nacjonalistyczno¬katolickim: „A General Sketch of the European War” (1915—16, 2 cz.), „Europe and the Faith” (1920), „The Jews” (1922), „How the Reformation Happened” (1928), „A History of England” (1925 n., 5 t.),

Belloc był autorem książek biograficznych[6]: Dantona, Robespierre'a, Napoleona(1932), Cromwella (1931), „Joan of Arc” (1929), „Survivals and New Arrivals” (1929), „Wolsey” (1930), „Richelieu” (1930), „Cranmer” (1931), „The Post-Master General” (1932), „Charles the First” (1933).

Do jego poezji należą: „The Bad Child's Book of Beasts” (1896), „Collected Poems” (1924). Był autorem satyr: (np. „The Mercy of Allah”, 1922). Wyrazem jego katolickiego światopoglądu jest Ballada do Matki Boskiej Częstochowskiej[4], przełożona na język polski przez Jerzego Pietrkiewicza[7]. Jego najpopularniejszym wierszem jest zapewne Tarantella[6], napisana dla Mirandy Mackintosh[8]. Pisał również poezje i utwory dla dzieci[4]. Studia o nim: Władysław Tarnawski „Z Anglii współczesnej” (1926).

Papież Pius XI odznaczył Belloca Krzyżem Wielkim Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego w uznaniu jego zasług dla katolicyzmu[3].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Hilaire Belloc, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2016-10-27] (ang.).
  2. ↑ About the Author. W: Marie Belloc Lowndes: The Lodger – 100 Year Anniversary Edition. JBJ Books, 2013, s. 368. ISBN 978-1-291-81222-0. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f Hilaire Belloc (1870-1953). catholicauthors.com. [dostęp 2016-10-27]. (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g Katolik Belloc. gosc.pl. [dostęp 2016-11-11]. (pol.).
  5. ↑ Hilaire Belloc. poetryfoundation.org. [dostęp 2016-10-27]. (ang.).
  6. ↑ a b Przemysław Mroczkowski: Historia literatury angielskiej. Zarys. Wrocław: Ossolineum, 1981, s. 502-503. ISBN 83-04-00784-3.
  7. ↑ Jerzy Pietrkiewicz: Antologia liryki angielskiej 1300-1950. Warszawa: PAX, 1997, s. 296-299. ISBN 83-211-1567-5.
  8. ↑ Hillaire Belloc: Tarantella. writing.upenn.edu. [dostęp 2016-10-27]. (ang.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Hilaire Belloc (side view, 1910).jpg
Hilaire Belloc portrait by T. & R. Annan & Sons, vintage bromide print, 1910