Hildenbrandia rzeczna
Hildenbrandia rzeczna tworząca skorupiasty nalot na kamieniu (dla celów ilustracyjnych kamień wyciągnięto z wody) | |||
Systematyka[1] | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | rośliny | ||
Gromada | krasnorosty | ||
Podgromada | Eurhodophytina | ||
Klasa | krasnorosty właściwe (Florideophyceae) | ||
Podklasa | Hildenbrandiophycidae | ||
Rząd | Hildenbrandiales | ||
Rodzina | Hildenbrandiaceae | ||
Rodzaj | Hildenbrandia | ||
Gatunek | hildenbrandia rzeczna | ||
Nazwa systematyczna | |||
Hildenbrandia rivularis (Liebm.) J.Agardh 1851:379,495[2] | |||
Synonimy | |||
|
Hildenbrandia rzeczna (Hildenbrandia rivularis) – gatunek słodkowodnego krasnorostu. Tworzy czerwone, skorupiaste plechy na kamieniach zanurzonych w wodzie, zwykle strumieni i rzek, rzadziej w jeziorach i wysłodzonych częściach mórz. Występuje na rozproszonych stanowiskach na prawie wszystkich kontynentach. Gatunek uważany jest za wskaźnik wód czystych lub o nieznacznym zanieczyszczeniu. Naukowa nazwa rodzajowa bywa zapisywana w różnych wariantach ortograficznych, zwłaszcza jako Hildenbrandtia. Cykl życiowy tego gatunku opisany został przez polskiego hydrobiologa – Karola Starmacha.
Budowa
Pokrój
Plecha w postaci płaskiej skorupy ściśle przylegającej do skalnego podłoża, co sprawia, że wygląda jak nalot. Rozrasta się promieniście, przybierając okrągławy, plackowaty kształt. Zbudowana z komórek ułożonych w ciasno ze sobą zrośniętych pionowych rzędach, słabo rozgałęziających się. Do podłoża przylega dolna warstwa plechy, nie tworząc chwytników. Górna warstwa plechy gładka[1]. Nici plechy wegetatywnej silnie zlepione, z trudem dające się rozdzielić. Na brzegach plechy mogą tworzyć formy podobne do szantransji[3]. Barwa krwistoczerwona (od różu po bordo)[4], zimą z brązowawym odcieniem[5]. Wzrost w górę, czyli na grubość, jest ograniczony, przez co nie da się wyróżnić warstw przyrostów rocznych[6].
W porównaniu z innymi słodkowodnymi krasnorostami wykazuje dość małą zmienność fenologiczną[7], natomiast w zależności od warunków sezonowych zmieniają się jej parametry ekofizjologiczne[8] czy intensywność rozmnażania[3].
Anatomia
Cechy anatomiczne są dość zmienne. Początkowo sądzono, że jest to zmienność geograficzna, ale w rzeczywistości taka sama zmienność występuje wewnątrz lokalnych populacji[6]. Komórki w przybliżeniu cylindryczno-kuliste. W komórkach pojedyncze chloroplasty[1]. Komórki w różnych częściach plechy mają niejednakowe rozmiary, różniące się nawet dwukrotnie, zwłaszcza w przypadku rozgałęziania się. Średni ich rozmiar to 8,4 × 8,6 μm, przeciętna długość nici to 38,4 μm, a przeciętna grubość warstwy podstawowej to 5,5 μm w przypadku typowej formy, podczas gdy u odmiany wyróżniającej się nieco ciemniejszą barwą – Hildenbrandia rivularis var. drescheri Lingelsh. 1922 – te rozmiary to odpowiednio: 6,0 × 6,4 μm, 52,8 μm, 9,2 μm. Mimo tych różnic badania molekularne jednak nie wykazują odrębności tej odmiany, a okazy zaliczane do gatunku H. rivularis (przynajmniej te pochodzące z Europy i Wysp Kanaryjskich) wykazują stosunkowo małą zmienność genetyczną w porównaniu z innymi, tradycyjnie wyróżnianymi, gatunkami tego rodzaju[9]. Mimo żywoczerwonego koloru całej plechy, pojedyncze komórki mogą wpadać w kolor jasnozielony[10].
Gatunki podobne
Najbardziej podobnym gatunkiem jest inny słodkowodny przedstawiciel rodzaju – Hildenbrandia angolensis. Zakres wymiarów anatomicznych tych dwóch gatunków nakłada się, jednak średnio komórki H. angolensis są mniejsze[9]. Podobny zakres rozmiarów komórek ma również słodkowodna Hildenbrandia cuprea. Jej kolonie mają charakter skorupiastej maty i są ceglastoczerwone, podczas gdy kolonie H. rivularis tworzą skorupiasty, żywoczerwony biofilm. Czasem plechy obu gatunków mogą być bardzo do siebie podobne[10].
Może być mylona z innymi glonami tworzącymi na kamieniach skorupiaste plechy, np. brunatnicą Heribaudiella fluviatilis[11]. W wodach słonych, w tym w całym Bałtyku, z reguły jej wikariantami są inne gatunki hildenbrandii (zwłaszcza Hildenbrandia rubra), choć może z nimi współwystępować w wysłodzonej Zatoce Botnickiej[12].
Rozmnażanie
Wyjaśnienie cyklu życiowego hildenbrandii rzecznej jest uznawane za jedno z najważniejszych odkryć Karola Starmacha[13].
Słodkowodne gatunki są wyjątkiem w rodzaju Hildenbrandia, bo nie wytwarzają tetraspor i rozmnażają się wyłącznie bezpłciowo[14]. Oprócz hildenbrandii rzecznej dotyczy to również Hildenbrandia angolensis[15]. Karol Starmach postawił hipotezę, że narządami homologicznymi do tetrasporangiów innych hildenbrandii są jej rozmnóżki[3], ale nie udało się jej potwierdzić. Również nie udało się potwierdzić występowania prawdziwych tetrasporangiów i wytwarzania tetraspor raportowanego w latach 50. XX w.[15]
Zgodnie z obserwacjami Starmacha z końca lat 20. XX w. na wierzchniej stronie plechy hildenbrandii rzecznej pojawiają się jasne plamki, które następnie rozrastają się w guzki i brodawki pokryte warstwą śluzu. Przez kilkadziesiąt lat fykolodzy nie znali ich funkcji[3]. Stawiano tezy, że mogą to być plemnie lub lęgnie z włostkami[6]. Na przełomie lat 40.i 50. Starmach przeprowadził obserwacje i eksperymenty z udziałem tych tworów, udowadniając, że są one rozmnóżkami. Rozmnóżki składają się z położonych obok siebie krótkich (zwykle ośmiokomórkowych) nici zauważalnie grubszych od nici plechy macierzystej (5-12 μm) i stosunkowo łatwo dających się rozdzielić. W czasie wzrostu ich komórki wypełniają się skrobią, kosztem przestrzeni zajmowanej przez chloroplasty i pęcznieją. Ich zewnętrze śluzowacieje. Ze względu na upakowanie nici plechy macierzystej pęcznienie powoduje wzrost i wypychanie nici na zewnątrz plechy. Dojrzałe rozmnóżki są guzkami o średnicy dochodzącej do 1 mm. Organy te występują na plesze cały rok, ale najintensywniej powstają i rozwijają się w miesiącach ciepłych, często przy niskim stanie wód, kiedy kamienie z plechami mogą wystawać nad wodę. Rozmnóżki odrywają się, pozostawiając niewielkie zagłębienie w plesze, i są unoszone przez nurt. Po zetknięciu z podłożem osiadają na nich, przyklejają przy pomocy śluzu i po dwóch dniach tworzą chwytniki wyrastające z kilku nasadowych komórek. Chwytniki nie zawierają chloroplastów. W sprzyjających warunkach po kilku lub kilkunastu dniach niektóre chwytniki rozgałęziają się, a na ich szczytach powstają nowe komórki zawierające chloroplasty i dające początek nowym plechom. W niesprzyjających warunkach, np. zimą, proces ten trwa kilka tygodni. Po kolejnych kilku dniach komórki rozmnóżek obumierają, podobnie jak starsze części chwytników, a nowo powstałe plechy rozrastają się promieniście na podłożu. Rozwój nowych skorupiastych plech wymaga zetknięcia szczytowej komórki chwytnika z twardym podłożem, podczas gdy na miękkim podłożu tworzą się nici nieformujące typowej plechy. W takim przypadku rzadko może pojawić się forma przypominająca szantransję, która z czasem może przekształcić się w typową plechę[3].
Rozmnóżki i fragmenty plechy z reguły spływają z prądem, a w górę rzeki przenoszone są prawdopodobnie przez zwierzęta, np. pijawki[6] czy larwy ochotkowatych[16].
Rozmnażanie przez fragmentację plechy, czyli regeneracja nowej plechy z kawałka starej plechy niebędącego rozmnóżką również występuje, ale w warunkach naturalnych jest rzadsze. W takim przypadku nie powstają chwytniki ani formy nitkowate przypominające szantransję[3].
Kolejną stosunkowo rzadką formą rozmnażania wegetatywnego jest tworzenie nici o charakterze rozłogów, na których końcach powstają nowe plechy. Rozłogi te bywały opisywane jako Chantransia hildenbrandtiae[6].
Ekologia i występowanie
Rozmieszczenie
Gatunek słodkowodny, choć występuje też w najbardziej wysłodzonym akwenie Morza Bałtyckiego – Zatoce Botnickiej i jej okolicach (Morze Archipelagowe)[12]. Stwierdzono jej występowanie w prawie całej Europie, łącznie z Kaukazem, w basenie Morza Karaibskiego, wschodniej Azji, Kotlinie Konga, wschodniej Australii i Nowej Zelandii[1]. Stwierdzenia w Ameryce Północnej mogą w rzeczywistości dotyczyć Hildenbrandia angolensis[17].
W niektórych XX-wiecznych źródłach bywał określany gatunkiem w Polsce pospolitym, zwłaszcza na północy i w Karpatach[18]. Według innych badań w Polsce występuje na rozproszonych stanowiskach – głównie na Pomorzu, rzadziej w Beskidach, a w centralnej Polsce do XXI w. był prawie niespotykany[5]. Od tego czasu odnotowywane są kolejne stanowiska[19], w związku z czym znaleźć go można w prawie każdej części Polski[4].
Autekologia
Litofit (epilit), składnik fitobentosu. Typowy dla wartko płynących rzek o stosunkowo czystej wodzie[4]. Preferuje miejsca zacienione[3]. Skorupiasty kształt plechy sprawia, że mieści się ona w warstwie granicznej, gdzie prąd oddziałuje słabiej. Hildenbrandia częściej porasta części kamieni od strony natarcia prądu. Rośnie w wodach o różnej prędkości przepływu, średnio wynoszącej 32 cm/s, co pozwala na uznanie jej za reofila lub nawet reobionta[20]. Dla osadzania się i rozwoju osobników hildenbrandii rzecznej kluczowe jest występowanie twardego, mineralnego podłoża. Stąd często występuje na progach skalnych, głazach, żwirze, ale również na sztucznych podłożach, jak infrastruktura młynów wodnych[3]. Osadza się też na muszlach czy szkle[6]. Wartki przepływ sprzyja samooczyszczaniu wody, zwłaszcza z zanieczyszczeń organicznych łatwo utleniających się, zatem hildenbrandia rzeczna jako wskaźnik saprobowości uważana jest za gatunek wskazujący wody czyste: katarobowe (ksenosaprobowe) i oligosaprobowe[21]. Wobec nadmiaru biogenów jest nieco mniej wrażliwy, znosząc podwyższoną zawartość azotu, ale nie toleruje podwyższonej zawartości fosforu. Występuje w szerokim zakresie przewodności elektrolitycznej właściwej (będącej miarą rozpuszczonych substancji mineralnych)[5]. Występuje w wodach o odczynie od lekko kwaśnego do lekko zasadowego, choć częściej w zasadowych, toteż bywa określany jako alkalifil. Wiąże się to również z preferencją twardej wody. Mimo to porasta raczej kwaśne skały o małej zawartości wapnia[21][3], choć spotykana bywa też w kamieniołomach wapienia[3][22]. W potokach alpejskich dominuje w wodach ciepłych w lecie – zarówno ubogich, jak i zasobnych w wapń[20]. Gatunek eurytermiczny, ale preferujący ciepłe wody[3].
Może występować też w wodach stojących. W takim środowisku preferuje miejsca zacienione, o dość silnym falowaniu[5]. W Jeziorze Bodeńskim była stwierdzana na głębokości 8–45 m[6], a w Lago di Garda nawet do 90 m[18].
Bioindykacja
Słodkowodne krasnorosty, w tym hildenbrandia rzeczna, uważane są za wskaźnik czystości wód. Wśród nich jednak jest uznawana za gatunek stosunkowo łatwo znoszący zanieczyszczenie[23]. W niemieckich opracowaniach mieści się w kategoriach wskaźników dla wód żyznych: mezo-eutroficznych lub eu-politroficznych i β-mezosaprobowych, a więc średnio zanieczyszczonych. Jako wskaźnik trofii ma dość niską wagę, a jako wskaźnik saprobowości dość wysoką[24]. W tych typach cieków, w których ma znaczenie wskaźnikowe, jest uznawana za gatunek fitobentosu nieokrzemkowego z kategorii B, czyli mniej wrażliwy, niż taksony wymagające najlepszych warunków środowiskowych[25]. W Polsce brana jest pod uwagę przy wyznaczaniu Makrofitowego Indeksu Rzecznego, przyjmując wartości W=6 (oznaczającą preferencję wód mezotroficznych) i L=2 (oznaczającą przeciętny zakres tolerancji)[26].
Interakcje międzygatunkowe i fitosocjologia
Zajmowanie miejsc, w których trudno osiedlić się innym organizmom, pozwala unikać konkurencji[6], choć nisza ekologiczna może się nakładać z zajmowaną przez Heribaudiella fluviatilis[23]. Zdarza się, że osobniki tego gatunku zarastają osobniki hildenbrandii[27]. Na podobnych siedliskach mogą występować także mchy, np. wodnokrzywoszyj zanurzony (Hygroamblystegium tenax) czy ostrosz gęstolistny (Rhynchostegium confertum) oraz porosty, np. brodawnica lśniąca (Verrucaria elaeomelaena) lub brodawnica ciemniejsza (Verrucaria rheitrophila)[8].
Powierzchnia plechy hildenbrandii jest zasiedlana przez różne organizmy epifityczne[6], np. okrzemki Cocconeis lineata[8]. Plechy mogą być spasane przez larwy owadów (np. ochotkowatych) lub ślimaki, ale zjawisko to nie powoduje z reguły znaczącego uszczerbku[16].
Zbiorowisko roślinne tworzone przez hildenbrandię rzeczną jest określane jako zespół roślinności Hildenbrandietum rivularis Luther 1954. Było opisywane także jako bezrangowe zbiorowisko Hildenbrandia-Lithoderma Fritsch 1929, przedefiniowane na Hildenbrandio rivularis-Heribaudielletum fluviatilis Fritsch 1929 corr. Täuscher. Należy do klasy zbiorowisk skorupiastych lub tworzących maty epilitycznych glonów Lemaneetea[24][28]. W innym systemie wyróżniany jest zespół Rheithrophilo-Hildenbrandietum, budowany przez Hildenbrandia rivularis, Verrucaria rheitrophila oraz sinice, np. Chamaesiphon polonicus i Chamaesiphon fuscus[29].
Wyjątkowo Hildenbrandia rivularis może zajmować siedliska typowe dla gatunków morskich, takich jak Hildenbrandia rubra. Ma to miejsce w najbardziej wysłodzonych akwenach Morza Bałtyckiego (Zatoka Botnicka)[30].
Zagrożenia i ochrona
W Polsce objęta ochroną gatunkową od 2004 r. (jako jeden z nielicznych gatunków glonów spoza grupy ramienic)[31][32]. Wpisana na czerwoną listę glonów Polski ze statusem V – gatunek narażony[33]. Znajduje się w czerwonej księdze roślin Białorusi[34]. Na czerwonej liście Finlandii w 2019 miała status NT – gatunek bliski zagrożenia[35].
Ponieważ jest gatunkiem cieniolubnym, jej stanowiskom zagraża wycinanie nadrzecznych drzew[3].
Stanowisko hildenbrandii rzecznej na stumetrowym odcinku strumienia w Ślężańskim Parku Krajobrazowym ustanowiono pomnikiem przyrody „Krasnorost”[36][37].
Systematyka i pochodzenie
Zakłada się, że jej przodkowie byli glonami morskimi[3]. Według pierwszych hipotez przejście do wód słodkich nastąpiło w trzeciorzędzie lub wcześniej[6]. Stawiano także hipotezę, że różne subpopulacje pochodzą z wielokrotnych niezależnych od siebie przejść formy morskiej w śródlądową. W przypadku populacji w zlewisku Morza Bałtyckiego byłoby to możliwe dopiero po ustąpieniu lodowca, czyli holocenie. Gatunkiem macierzystym mogłaby być Hildenbrandia rubra, która w Bałtyku zasiedla m.in. wody przejściowe. Przy wielokrotnych inwazjach można by się spodziewać zróżnicowania genetycznego europejskich subpopulacji, jako pochodzących od różnych populacji macierzystych. Jednak w rzeczywistości populacje hildenbrandii rzecznej są bardzo jednorodne, więc bardziej prawdopodobne jest, że u jej początku była jednorazowa inwazja z wód słonych. Ponadto odmienność genetyczna od gatunków morskich wskazuje, że ma ona historię sięgającą dawniej niż koniec zlodowacenia bałtyckiego[38].
Hildenbrandia rivularis wykazuje się małą zmiennością genetyczną[9], co może wynikać z faktu, że rozmnaża się jedynie bezpłciowo[6]. Przez kilkadziesiąt lat wyróżniano odmianę Hildenbrandia rivularis var. drescheri Lingelsheim 1922, której miejscem typowym jest Ligota Wielka koło Otmuchowa[39]. W tradycji fykologicznej tak wyróżniane odmiany są traktowane niemal na równi z odrębnym gatunkiem. Odmiana ta ma nieco większe komórki i przybiera ciemniejszy odcień. Badania molekularne nie wskazują na odrębność tego taksonu i od 2003 roku nie jest już wyróżniany[9]. Na podstawie różnic morfologicznych i ekologicznych wyróżniany bywa występujący w górach Mecsek podgatunek Hildenbrandia rivularis subsp. chalikophila Palik 1961, początkowo opisany jako odrębny gatunek Hildenbrandia chalikophila Palik 1957[40].
Zarówno morfologicznie, jak i genetycznie najbardziej podobne są dwa inne gatunki słodkowodnych hildenbrandii: Hildenbrandia angolensis i Hildenbrandia cuprea. Ten ostatni gatunek przez wiele lat był uznawany za sinicę pod nazwą Pleurocapsa cuprea[41]. Kolejny słodkowodny gatunek, Hildenbrandia ramanaginae, występuje w Indiach, ale jest słabo opisany i nie jest uwzględniany w analizach molekularnych pozwalających na ustalenie stopnia pokrewieństwa[17][15].
Oprócz rodzaju Hildenbrandia w rodzinie Hildenbrandiaceae wyróżnia się rodzaj Apophlaea. Dane molekularne wskazują jednak, że jego klad jest zagnieżdżony wewnątrz kladu Hildenbrandia, więc mógłby być zlikwidowany[9]. W takiej sytuacji rodzina Hildenbrandiaceae byłaby monotypowa. Co więcej, kolejne taksony wyższego rzędu do poziomu podklasy Hildenbrandiophyceae również są monotypowe[42]. W związku z tym w kladystycznych systemach klasyfikacyjnych rodzina Hildenbrandiaceae jest kladem odrębnym od innych kladów o randze podklasy, wraz z nimi wyrastając z węzła Florideophycidae[43].
Nazwa
Nazwę rodzajową w postaci Hildbrandtia ukuł w 1834 Giandomenico Nardo, upamiętniając nią wiedeńskiego doktora medycyny i botaniki Hildbrandta (cui nomen venit a clarissimo doctore Hildbrandt Vindobonensi, clinico illustri, ac Botanico peritissimo)[44]. Najprawdopodobniej chodzi o Franza Xavera Edlera von Hildenbranda (1789—1849)[45][46]. Stąd w literaturze w zasadzie od samego początku używano nazwy w wersjach Hildebrandtia, Hildenbrandia, Hildenbrandtia i Hildenbrantia. Brzmienie Hildenbrandia zostało zaproponowane w 1840 przez Giovanniego Zanardiniego i z czasem, zwłaszcza od lat 50. XX w. stało się dominujące (po zidentyfikowaniu osoby upamiętnionej tą nazwą)[47][46]. W polskiej wersji nazwy również czasem dodawane jest „t”[48], ale w oficjalnych dokumentach nawet, gdy użyta jest nazwa naukowa Hildenbrandtia, z reguły polski odpowiednik brzmi „hildenbrandia”[32].
Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał Frederik Michael Liebmann w pracy z 1838 roku na podstawie osobników holotypowych zebranych przez Statsraada Hornemanna w 1826 r. w strumieniu w Kongens Møller na Zelandii (miejsce typowe). Nadał mu wówczas nazwę Erythroclathrus rivularis, zaznaczając, że chodzi o glony opisywane również jako Palmella rubra lub Verrucaria rubra[49]. Epitet gatunkowy rivularis ma pochodzenie łacińskie i jest często nadawany gatunkom związanym ze strumieniami[50]. Następnie ten sam gatunek opisali Giovanni Zanardini jako Hildenbrandia paroliniana[51] i Louis Alphonse de Brébisson jako Hildenbrandia fluviatilis (bez wymaganej diagnozy taksonomicznej). W 1849 Friedrich Traugott Kützing[52] rozpoznał, że są to te same taksony, jednocześnie uznając je za rzeczną odmianę Hildebrandtia rosea, czyli Hildenbrandtia rosea var. fluviatilis. W 1851 roku Jakob Georg Agardh przeniósł gatunek pod obecną nazwę, przy czym wówczas zapisywaną Hildenbrandtia rivularis[2].
Znaczenie kulturowe
Hildenbrandia, porastając krzemienie, nadaje im trwały różowy kolor, co mogło mieć wpływ na uznawanie miejsc, w których zachodzi to zjawisko (np. Stonehenge), za magiczne[53][54].
Przypisy
- ↑ a b c d Hildenbrandia rivularis (Liebmann) J.Agardh (ang.). Algaebase. [dostęp 2014-08-28].
- ↑ a b Jakob Georg Agardh: Species genera et ordines algarum, seu descriptiones succinctae specierum, generum et ordinum, quibus algarum regnum constituitur. Volumen secundum: algas florideas complectens. Part 2, fasc. 1.. Lund: 1851, s. 337–351, 351–506.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Karol Starmach , O rozmnażaniu się krasnorosta Hildenbrandia rivularis (Liebm.) J. Ag., „Acta Societatis Botanicorum Poloniae”, 21 (3), 1952, s. 447-474 .
- ↑ a b c Krzysztof Szoszkiewicz, Szymon Jusik, Tomasz Zgoła: Klucz do oznaczania makrofitów dla potrzeb oceny stanu ekologicznego wód powierzchniowych. Warszawa: Inspekcja Ochrony Środowiska, 2010, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska strony= 299. ISBN 978-83-61227-32-8.
- ↑ a b c d Joanna Żelazna-Wieczorek, Maciej Ziułkiewicz. Hildenbrandia rivularis (Rhodophyta) in Central Poland. „Acta Societatis Botanicorum”. 77 (1), s. 41–47, 2008. Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN. DOI: 10.5586/asbp.2008.006 (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k Karol Starmach , Growth of thalli and reproduction of the red alga Hildenbrandia rivularis (Liebm.) J. Ag., „Acta Societatis Botanicorum Poloniae”, 38 (3), 1969, s. 523-533 .
- ↑ Taiju Kitayama , Phenology and Morphology of the Two Freshwater Red Algae (Rhodophyta) in the Imperial Palace, Tokyo, „Memoirs of the National Museum of Nature and Science, Tokyo”, 49, 2014, s. 89–96 .
- ↑ a b c Marco Cantonati i inni, Exploring the contrasting seasonal strategies of two crenic macroalgae, „Fottea”, 16 (1), 2016, s. 133–143, DOI: 10.5507/fot.2015.029 .
- ↑ a b c d e Alison R. Sherwood, Robert G. Sheath. Systematics of the Hildenbrandiales (Rhodophyta): gene sequence and morphometric analyses of global collections. „Journal of Phycology”. 39 (2), s. 409–422, kwiecień 2003. DOI: 10.1046/j.1529-8817.2003.01050.x (ang.).
- ↑ a b Lenka Caisová , Jiří Kopecký , Relation of Pleurocapsa cuprea Hansgirg to the genus Hildenbrandia (Rhodophyta), „Phycologia”, 47 (4), 2008, s. 404–415, DOI: 10.2116/07-70.1 .
- ↑ John D. Wehr , 22. Brown algae, [w:] John D. Wehr, Robert G. Sheath, J. Patrick Kociolek (red.), Freshwater Algae of North America - Ecology and Classification, Academic Press, 2002, s. 757-773, DOI: 10.1016/B978-012741550-5/50023-4, ISBN 978-0-12-741550-5 .
- ↑ a b Checklist of Baltic Sea Macro-species, „Baltic Sea Environment Proceedings”, 130, 2012, s. 61, ISSN 0357-2994 .
- ↑ Stefan Gumiński. Wspomnienie o Karolu Starmachu (22 IX 1900 — 2 III 1988). „Wiadomości Botaniczne”. 33 (1), s. 3–6, 1989. Instytut Botaniki PAN (pol.).
- ↑ Curt M. Pueschel , Ultrastructural observations of tetrasporangia and conceptacles in Hildenbrandia (rhodophyta: Hildenbrandiales), „British Phycological Journal”, 17 (3), 1982, s. 333–341, DOI: 10.1080/00071618200650331, ISSN 0007-1617 [dostęp 2021-09-10] (ang.).
- ↑ a b c Alison R. Sherwood , Robert G. Sheath , Microscopic analysis and seasonality of gemma production in the freshwater red alga Hildenbrandia angolensis (Hildenbrandiales, Rhodophyta), „Phycological Research”, 48 (4), 2000, s. 241–249, DOI: 10.1111/j.1440-1835.2000.tb00220.x, ISSN 1322-0829 [dostęp 2021-09-10] (ang.).
- ↑ a b Karol Starmach , Nowsze dane o krasnorostach, „Kosmos”, 37 (1), 1988, s. 91–113 .
- ↑ a b Robert G. Sheath , Donald Kaczmarczyk , Kathleen M. Cole , Distribution and systematics of freshwater Hildenbrandia (Rhodophyta, Hildenbrandiales) in North America, „European Journal of Phycology”, 28 (2), 1993, s. 115–121, DOI: 10.1080/09670269300650191, ISSN 0967-0262 [dostęp 2021-09-11] (ang.).
- ↑ a b Karol Starmach: Phaeophyta – brunatnice, Rhodophyta – krasnorosty. Warszawa, Kraków: PAN, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977, s. 253-254, seria: Flora słodkowodna Polski, T. 14.
- ↑ Michał Smoczyk , Nowe stanowiska Hildenbrandia Rivularis (Liebm.) J. Agardh (Rhodophyta) w województwie lubuskim, „Przegląd Przyrodniczy”, XXII (4), 2011 .
- ↑ a b Barbara Kawecka, Pertti Vesa Eloranta: Zarys ekologii glonów wód słodkich i środowisk lądowych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 86–87, 212. ISBN 83-01-11320-0.
- ↑ a b Pertti Eloranta, Janina Kwandrans. Indicator value of freshwater red algae in running waters for water quality assessment. „Oceanological and Hydrobiological Studies”. 33 (1), 2004. Uniwersytet Gdański, Instytut Oceanografii. ISSN 1730-413X (ang.). [zarchiwizowane z adresu].
- ↑ H. Wayne Nichols. Culture and Development of Hildenbrandia rivularis from Denmark and North America. „American Journal of Botany”. 52 (1), s. 9–15, styczeń 1965. Botanical Society of America (ang.).
- ↑ a b Emilia Jakubas , Maciej Gąbka , Tomasz Joniak , Factors determining the distribution of reophil and protected Hildenbrandia rivularis (Liebmann) J. Agardh 1851, the Rhodophyta freshwater species, in lowland river ecosystems, „Polish Journal of Ecology”, 62, 2014, s. 679-693, DOI: 10.3161/104.062.0412 .
- ↑ a b Lothar Täuscher , Anselm Krumbiegel , Erstfunde der Krusten-Rotalge Hildenbrandia rivularis (Liebmann) J. G. Agardh und der Krusten-Braunalge Heribaudiella fluviatilis (Areschoug) Svedelius im Tangelnschen Bach (Sachsen-Anhalt, Deutschland), „Mitteilungen zur Floristischen Kartierung in Sachsen-Anhalt”, 25, 2020, s. 19-30 (niem.).
- ↑ Jochen Schaumburg i inni, Verfahrensanleitung für die ökologische Bewertung von Fließgewässern zur Umsetzung der EG-Wasserrahmenrichtlinie: Makrophyten und Phytobenthos. Phylib [pdf], Bayerisches Landesamt für Umwelt, 2012, s. 94 (niem.).
- ↑ Agnieszka Kolada i inni, Podręcznik do monitoringu elementów biologicznych i klasyfikacji stanu ekologicznego wód powierzchniowych: aktualizacja metod, Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2020, s. 111, ISBN 978-83-950881-2-4, OCLC 1225221050 [dostęp 2021-09-11] .
- ↑ Felix Eugen Fritsch , The Encrusting Algal Communities of Certain Fast-Flowing Streams, „The New Phytologist”, 28 (3), 1929, s. 165-196 .
- ↑ UC (LEF) - Lemaneetea fluviatilis Weber-Oldecop ex Bobrov et Chemeris 2012 .
- ↑ Zbigniew Podbielkowski , Henryk Tomaszewicz , Zarys hydrobotaniki, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 480, ISBN 83-01-00566-1, OCLC 750000760 .
- ↑ Hans Kautsky , Georg Martin , Pauline Snoeijs-Leijonmalm , The phytobenthic zone, [w:] Pauline Snoeijs-Leijonmalm, Hendrik Schubert, Teresa Radziejewska (red.), Biological Oceanography of the Baltic Sea, Dordrecht: Springer Science & Business Media, 2017, s. 423, DOI: 10.1007/978-94-007-0668-2, ISBN 978-94-007-0667-5 .
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną (Dz.U. z 2004 r. nr 168, poz. 1764)
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin Dz.U. z 2014 r. poz. 1409
- ↑ Jadwiga Siemińska: Czerwona lista glonów zagrożonych w Polsce. W: Lista roślin zagrożonych w Polsce. K. Zarzycki, W. Wojewoda, Z. Heinrich (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 1992, s. 7–19.
- ↑ Ахоўныя расліны, [w:] Г.П. Пашкоў (red.), Беларуская энцыклапедыя, t. 2 Аршыца Беларусцы, Mińsk: Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 1996, s. 157, ISBN 985-11-0061-7 (biał.).
- ↑ Puropunakalvo – Hildenbrandia rivularis, Punainen kirja 2019 on Suomessa (fiń.).
- ↑ Super User , Formy ochrony przyrody - Dolnośląski Zespół Parków Krajobrazowych, dzpk.pl [dostęp 2018-09-13] (pol.).
- ↑ Przyroda Dolnego Śląska, przyrodniczo.pl [dostęp 2018-11-19] (pol.).
- ↑ Alison R. Sherwood , Troina B. Shea , Robert G. Sheath , European freshwater Hildenbrandia (Hildenbrandiales, Rhodophyta) has not been derived from multiple invasions from marine habitats, „Phycologia”, 41 (1), 2002, s. 87–95, DOI: 10.2216/i0031-8884-41-1-87.1, ISSN 0031-8884 [dostęp 2021-09-11] (ang.).
- ↑ M.D. Guiry , Hildenbrandia rivularis var. drescheri Lingelsheim 1922, AlgaeBase, 2017 [dostęp 2021-09-12] .
- ↑ Studien über Hildenbrandia rivularis (Liebm.) J. Ag., „Annales Universitatis Scientiarum Budapestinensis de Rolando Eötvös Nominatae. Sectio Biologica 1”, 1957, s. 205-218 (niem.).
- ↑ Shigeru Kumano , Taxonomic Revisions of Freshwater Rhodophyta in Recent Years, Joseph Seckbach, David J. Chapman (red.), t. 13, Dordrecht: Springer Netherlands, 2010, s. 111–125, DOI: 10.1007/978-90-481-3795-4_6, ISBN 978-90-481-3794-7 [dostęp 2021-09-11] .
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS ONE”, 10 (4), 2015, e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-09-12] (ang.).
- ↑ Sina M. Adl i inni, Revisions to the Classification, Nomenclature, and Diversity of Eukaryotes, „Journal of Eukaryotic Microbiology”, 66 (1), 2019, s. 4–119, DOI: 10.1111/jeu.12691, PMID: 30257078 (ang.).
- ↑ Giovan Domenico Nardo , De novo genere Algarum cui nomen est Hildbrandtia prototypus, „Isis von Oken”, 1834, s. 675-676 (wł.).
- ↑ Hans G. Hansson , Biographical Etymology of Marine Organism Names. H [dostęp 2021-09-12] .
- ↑ a b F. Widder. Der Gattungsname Hildenbrandia. „Phyton”. 7, s. 315-320, 1958.
- ↑ Paul C. Silva , Remarks on algal nomenclature VI, „Taxon”, 29 (1), 1980, s. 121–145, DOI: 10.2307/1219605, ISSN 0040-0262, JSTOR: 1219605 [dostęp 2021-09-14] (ang.).
- ↑ Flora, Park Krajobrazowy Dolina Słupi .
- ↑ Frederik Michael Liebmann. Om et nyt genus Erythroclathrus af algernes familie. „Naturhistorisk Tidsskrift”. 2 (1), s. 169-175, 1838 (duń.).
- ↑ Glossary> Rivularis (rivulare), AlgaeBase .
- ↑ Giovanni Zanardini , Alia Direzione della Biblioteca Italiana, „Biblioteca Italiana”, 96, 1840, s. 131-137 (wł.).
- ↑ Friedrich Traugott Kützing , Species algarum, Lipsk: F. A. Brockhaus, 1849, s. 695 (łac.).
- ↑ David Jacques, Tom Phillips. Mesolithic settlement near Stonehenge: excavations at Blick Mead, Vespasian's Camp, Amesbury. „Wiltshire Archaeological & Natural History Magazine”. 107, s. 7-27, 2014 (ang.).
- ↑ Sarah Griffiths: Stonehenge was the 'LONDON of the Mesolithic': River Avon acted like an 'A-Road' for ancient log boats, expert claims (ang.). W: Daily Mail [on-line]. 2014-05-09. [dostęp 2014-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-12)].
Media użyte na tej stronie
Autor: Panek, Licencja: CC BY-SA 4.0
Plecha hildenbrandii rzecznej (Hildenbrandia rivularis) tworząca czerwony nalot na kamieniu wyjętym z Rurzycy
Autor: S.Czachorowski, Licencja: CC BY-SA 4.0
krasnorost słodkowodny Hildenbrandia rivularis, rzeka Kirsna, Obszar natura 2000 Swajnie
Autor: David Perez, Licencja: CC BY-SA 4.0
Red algae Hildenbrandia rivularis on stones. River Porma, León (Spain).