Himilkon Magonida

Himilkon Magonida
król Kartagińczyków
Okres

od 406 p.n.e.
do 396 p.n.e.

Poprzednik

Hannibal Magonida

Dane biograficzne
Dynastia

Magonidzi

Data urodzenia

V wiek p.n.e.

Data i miejsce śmierci

396 p.n.e.
Kartagina

Przyczyna śmierci

samobójstwo

Ojciec

Hannon

Himilkon Magonida (zm. 396 p.n.e.) – kartagiński dowódca z rodu Magonidów, król Kartagińczyków[1].

Panowanie

Rządy Himilkona przypadły na okres konfliktu między Kartaginą a Syrakuzami.

W 407 p.n.e. Syrakuzanie pod wodzą Hermokratesa zaatakowali punicką część Sycylii, co spotkało się ze zdecydowaną odpowiedzią Kartaginy. Himilkon syn Hannona wyruszył wówczas wraz ze starszym krewnym Hannibalem Magonidą (królem Kartagińczyków[2]) na wyprawę zbrojną na Sycylię[3]. Kartagińczycy zaproponowali sojusz miastu Akragas, które jednak opowiedziało się po stronie Syrakuz – wówczas Kartagińczycy oblegli to miasto. Hannibal Magonida zmarł podczas oblężenia z powodu choroby. Dowództwo nad punicką armią przejął Himilkon[4].

W 406 p.n.e. punicka armia zajęła Akragas, pozwalając wcześniej jego mieszkańcom na ewakuację. Następnie jednak oddziały Himilkona zostały zaatakowane przez wojska syrakuzańskie pod dowództwem Dafnajosa i w bitwie nad rzeką Salso straciła 6000 poległych. Po tym niepowodzeniu Himilkon wezwał na pomoc kartagińską flotę w sile 40 okrętów z Motji i Panormos, i w ten sposób udało mu się przejąć zaopatrzenie przewożone dla Greków[5]. Armia Himilkona przezimowała w Akragas, zaś latem 405 roku p.n.e. kontynuowała działania zbrojne wobec Syrakuz[6], gdzie przejął rządy Dionizjos I, wrogo nastawiony do Kartagińczyków[5]. W bitwie pod Gelą Kartagińczycy odnieśli zwycięstwo, zmuszając przeciwnika do odwrotu do Syrakuz. Jeszcze w tym samym roku 405 p.n.e. zawarto korzystny dla Kartaginy układ pokojowy[6].

W 398 p.n.e. konflikt sycylijski został wznowiony przez Dionizosa, którego celem było przejęcie greckich miast znajdujących się wskutek poprzedniego układu w punickiej strefie wpływów[7]. Gdy Dionizjos rozpoczął oblężenie Motyi, Himilkon pośpieszył na czele stu okrętów z odsieczą temu punickiemu miastu, zatopił część syrakuzańskich statków przewozowych, lecz nie zdołał przełamać oblężenia na lądzie. Syrakuzanie zdobyli i zniszczyli Motyę masakrując przy tym jej mieszkańców[7]. Pomimo upadku Motyi po stronie kartagińskiej utrzymały się Segesta i Panormos[7].

Wiosną roku 397 p.n.e. Himilkon ponownie wyruszył z armią i flotą z Kartaginy i wylądował w Panormos. Niedługo potem odzyskał zniszczoną Motyę, a szeregi jego armii wzmocnili Elymowie i Sykanowie[8]. Następnie punicka armia przemaszerowała wzdłuż północnego wybrzeża Sycylii zajmując Messanę i kierując się na Syrakuzy[9]. W 396 p.n.e. Kartagińczycy rozłożyli obozowiska pod Syrakuzami, lecz podczas upalnego lata punicką armię zdziesiątkowała epidemia cholery[1]. Pozostali przy życiu żołnierze-obywatele powrócili na 40 okrętach do Kartaginy. Zrozpaczony Himilkon popełnił samobójstwo – zagłodził się na śmierć w swoim domu[1].

Klęska Himilkona z 396 roku okazała się brzemienna w skutkach – kartagińscy możni wykorzystali okazję do odebrania królom dotychczasowych uprawnień, odtąd też władza nie była już dziedziczona przez Magonidów, zaś dowództwo nad armią przeszło w kompetencje wybieralnych strategów. Prawdopodobnie wtedy też powstał Trybunał Stu Czterech mający cementować w państwie kartagińskim system arystokratyczny[10].

Przypisy

  1. ↑ a b c Kęciek 2007 ↓, s. 84.
  2. ↑ Kęciek 2007 ↓, s. 74.
  3. ↑ Kęciek 2007 ↓, s. 77.
  4. ↑ Kęciek 2007 ↓, s. 78.
  5. ↑ a b Kęciek 2007 ↓, s. 79.
  6. ↑ a b Kęciek 2007 ↓, s. 80.
  7. ↑ a b c Kęciek 2007 ↓, s. 81.
  8. ↑ Kęciek 2007 ↓, s. 82.
  9. ↑ Kęciek 2007 ↓, s. 83.
  10. ↑ Kęciek 2007 ↓, s. 87–88.

Bibliografia

  • Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, wyd. drugie, Warszawa: Attyka, 2007, s. 78–84, 87.