Hiperdoncja

Hiperdoncja

hyperdontia
Zdjęcie radiologiczne wewnątrzustne pokazujące obecność zęba nadliczbowego w linii pośrodkowej (mesiodens).
ICD-10	K00.1 Zęby nadliczbowe
MeSH	D014096

Hiperdoncja, zwiększenie liczby zębów (łac. hyperdontia; z gr. νπερ – zbyt dużo, οδοντ – ząb, -ια; ang. hyperdontia) – zaburzenie rozwojowe polegające na obecności zębów nadliczbowych o nieprawidłowej budowie albo prawidłowo zbudowanych zębów dodatkowych^[1].

W uzębieniu mlecznym hiperdoncję obserwuje się rzadko (0,3-1,8%), w uzębieniu stałym częściej (2-3,1%). Występuje częściej u mężczyzn niż u kobiet (2:1) i częściej dotyczy szczęki niż żuchwy (9:1)^[1].

Nadmierna liczba zębów może być:

• prawdziwa (hyperdontia vera)
• rzekoma – (pozorna) (hyperdontia spuria) – spowodowana przetrwaniem zęba mlecznego
• trzecie ząbkowanie (dentitio tertia) – gdy po usunięciu zębów stałych wyrzynają się wcześniej zęby zatrzymane^[1]

Najczęstsze formy nadliczbowych zębów to:

• mesiodens – ząb pośrodkowy – występujący w szczęce między siekaczami przyśrodkowymi
• zęby zatrzonowe (dentes distomolares) – występują za trzecim zębem trzonowym lub po jego stronie językowej
• zęby przytrzonowe (dentes paramolares) – zlokalizowane policzkowo lub językowo między pierwszym a drugim lub drugim a trzecim zębem trzonowym

Na ogół zwiększona liczba kilku zębów występuje symetrycznie^[1]. Objawy tego zaburzenia rozwojowego wynikają najczęściej z zaburzenia funkcji stawu skroniowo-żuchwowego.

Hiperdoncja może stanowić część obrazu klinicznego zespołów wad wrodzonych, takich jak:

• dysplazja obojczykowo-czaszkowa
• zespół Gardnera
• zespół Crouzona
• zespół Ehlersa-Danlosa
• zespół LEOPARD^[1]
• zespół ustno-nosowo-palcowy.

Zobacz też

• hipodoncja
• mesiodens

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Hyperdontia (ang.). Geneva Foundation for Medical Education and Research. [dostęp 2010-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-04)].