Hipoteza solutrejska

Przykłady narzędzi używanych przez prehistorycznych Indian

Narzędzia kultury solutrejskiej, odnalezione w Crôt du Charnier, Solutré-Pouilly, Saône-et-Loire

Hipoteza solutrejska – jedna z hipotez wyjaśniających sposób osiedlenia się ludzi na kontynencie amerykańskim. Zakłada ona, że w czasach prehistorycznych niektóre grupy ludzi zamieszkujących Europę i identyfikowanych z tzw. kulturą solutrejską (zamieszkujących ok. 21–18 tys. lat temu tereny obecnej Francji i Półwyspu Iberyjskiego) mogły dotrzeć do Ameryki Północnej żeglując na zachód przez Atlantyk wzdłuż czoła lądolodu pokrywającego część półkuli północnej podczas ostatniego zlodowacenia^[1][2]. Hipoteza ta, konkurencyjna wobec powszechnie akceptowanej zakładającej przybycie ludzi do Ameryki z Azji przez obecną Cieśninę Beringa, ogłoszona została przez Dennisa Stanforda ze Smithsonian Institution i Bruce Bradleya z Uniwersytetu Exeter^[3]. Nie należy stawiać jej w opozycji wobec hipotezy przybycia ludzi z Azji^[4], w rzeczywistości nie wyklucza ona wcale słuszności tej drugiej, bowiem możliwe jest, iż prehistoryczni ludzie dotarli do obu Ameryk różnymi trasami i w różnych okresach^[5].

Hipoteza solutrejska nie jest powszechnie akceptowana w środowisku naukowym^[6][7]. Jak wskazują krytycy, kultury solutrejską i Clovis dzieli około 5000 lat, a ówczesna ludność Europy nie posiadała umiejętności eksploatacji zasobów morskich, co uniemożliwiało jej pokonanie Atlantyku. Podnoszone są także odmienne konteksty wyrobów obydwu kultur: w kulturze Clovis brak jest charakterystycznych dla kultury solutrejskiej technik mikrowiórowych oraz wyrobów kościanych i artystycznych, z kolei ostrza solutrejskie nie mają typowej dla Clovis cienkiej podstawy^[8].

Zobacz też

• kultura Clovis
• Park Narodowy Serra da Capivara

Przypisy