Historia A.C. Milan (od 1996)
_e_Rosso_e_Nero_(Strisce).png)
Historia włoskiego klubu piłkarskiego A.C. Milan od roku 1996 do dzisiaj.
Historia Milanu 1996-2007
Spadek formy i przełom wieków (1996-2002)
Sezon 1996/1997
Po latach sukcesów Fabio Capello opuścił ławkę trenerską w Milanie. Nowym szkoleniowcem został Óscar Tabárez. Efekt – porażka w Superpucharze Włoch z Fiorentiną i fatalna postawa zespołu w Serie A, który plasował się w pobliżu strefy spadkowej. Tabarez już w grudniu został zwolniony, a do Milanu powrócił Arrigo Sacchi. Jednak klub osiągał niewiele lepsze wyniki zarówno w lidze włoskiej, jak i Lidze Mistrzów.
W tej ostatniej Milan przegrał mecz decydujący o wyjściu z grupy na własnym boisku z norweskim Rosenborg BK 1:2. Po raz pierwszy rossoneri nie przeszli fazy grupowej.
Zespół mógł skupić się na rozgrywkach ligowych, ale nie pomogli nawet nowi gracze: Ibrahim Ba, Christophe Dugarry i Edgar Davids. Milan zajął ostatecznie dla wielu szokująco niskie jedenaste miejsce, jedno z najgorszych w swojej historii. Rossoneri w fatalnym stylu przegrali na wiosnę m.in. u siebie z Juventusem aż 1:6.
Ostatnia kolejka sezonu była pożegnalną dla legendy klubu, Franca Baresiego. Przez 20 lat kariery w Milanie pełnej sukcesów rozegrał 716 spotkań. Jego numer z którym występował – 6 – na zawsze został zachowany tylko dla niego.
Sezon 1997/1998
Do Milanu powrócił Fabio Capello, zastępując Sacchiego. Capello, opromieniony zwycięstwem z Realem Madryt w lidze hiszpańskiej nie potrafił jednak tchnąć w Milan bojowego ducha. Władze klubu wzmocniły aktywność na rynku transferowym – na San Siro pojawili się tacy gracze jak Christian Ziege, Patrick Kluivert, Jesper Blomqvist i Leonardo. Rezultaty były jednak fatalne, gorsze niż w poprzednim sezonie.
Ostatecznie mediolański klub uplasował się o jedno miejsce wyżej niż w zeszłym roku – dziesiąta pozycja i drugi raz z rzędu brak awansu do europejskich pucharów. Kwalifikacja była blisko. Milan dobrze spisywał się w Pucharze Włoch. Wygrał m.in. w pierwszym meczu 1/4 finału z Interem aż 5:0. Jednak finałowy dwumecz z S.S. Lazio Milan przegrał. Decydującą o losach pucharu bramkę strzelił Alessandro Nesta, przyszły milanista. W takich okolicznościach los trenera był przesądzony.
Sezon 1998/1999
Sezon rozpoczął się od zatrudnienia Alberto Zaccheroniego, który wsławił się wprowadzeniem zespołu Udinese Calcio na podium Serie A. Razem z nim w Milanie pojawili się dwaj gracze tego klubu: Oliver Bierhoff i Thomas Helveg. Gra Milanu systemem 3-4-3 przyniosła efekty w postaci szesnastego tytułu mistrzów Włoch.
Jeszcze na 7 kolejek przed końcem Milan miał 7 punktów straty do S.S. Lazio. Jednak znakomita gra zespołu, ze szczególnym uwzględnieniem Zvonimira Bobana przyniosła sukces. Okoliczności były jednak dramatyczne. W 31 kolejce Milan wygrał 3:2 z Sampdorią, po strzale rozpaczy i samobójczej bramce w 95. minucie meczu.
W 33. kolejce decydujące wydarzenie – Milan wygrał 4:0 z Empoli FC, Lazio zremisowalo wyjazdowy mecz z Fiorentiną. W tym momencie Milan wyszedł na prowadzenie w tabeli. W ostatniej kolejce wyjazd do Perugii i zwycięstwo 2:1. Szesnasty tytuł mistrzowski stał się faktem.
 Mistrzowski skład Milanu 1999: |
Sezon 1999/2000
Po zdobyciu mistrzostwa Włoch oczekiwano po zespole następnych wielkich sukcesów. Jednak Milan zawodził zarówno w Serie A, jak i w Lidze Mistrzów. W tej ostatniej uzyskał bilans: 1 zwycięstwo, 3 remisy i 2 porażki, odpadając już w pierwszej fazie grupowej. W lidze Milan utrzymał się na podium, zajmując trzecie miejsce, przegrywając jednak wyraźnie z S.S. Lazio i Juventusem.
W grudniu 1999 klub obchodził swoje stulecie. Pod koniec tego roku zawodnikiem Milanu został Ukrainiec Andrij Szewczenko, który okazał się ogromnym wzmocnieniem drużyny. Już w pierwszym swoim sezonie został królem strzelców Serie A, zdobywając 24 bramki. Powtórzył tym samym wyczyn Michela Platini.
Sezon 2000/2001
Sezon rozpoczął się od pokonania 6-1 w dwumeczu kwalifikacyjnym Ligi Mistrzów chorwackiego Dinama Zagrzeb. Również w pierwszej fazie grupowej Mediolańczycy grali na wysokim poziomie, pokonując m.in. Barcelonę i Beşiktaş JK.
Potem nastąpiła obniżka formy, której kulminacją była porażka w pucharach z Leeds United oraz wysoka przegrana w Serie A z Juventusem. W drugiej fazie grupowej Ligi Mistrzów Milan odniósł jedno zwycięstwo, poniósł jedną porażkę i wywalczył aż 4 remisy. W ostatnim meczu z Deportivo La Coruña rossoneri potrzebowali zwycięstwa aby awansować do ćwierćfinału, jednak w dramatycznym meczu padł remis 1:1. Po tym spotkaniu Zaccheroni został zwolniony.
Wolne miejsce na ławce trenerskiej Milanu zajął były legendarny gracz zespołu, Cesare Maldini. Rozpoczął od zwycięstwa 4:0 w Serie A z Bari. Forma zespołu rosła, w jej kulminacyjnym punkcie Milan rozgromił 11 maja w derbach Mediolanu Inter Mediolan aż 6:0. Jednak później zespół znów zaczął przegrywać. Zarząd klubu postawił przed Maldinim cel, jakim było zajęcia 4. miejsca w lidze, uprawniającego do gry w eliminacjach Ligi Mistrzów. Cel nie został osiągnięty. Milan zajął szóste miejsce, kwalifikując się do Pucharu UEFA i Maldini musiał opuścić stanowisko trenera.
Obrazu sezonu dopełniło odpadnięcie Milanu w półfinale Pucharu Włoch z Fiorentiną.
Sezon 2001/2002
Nowym trenerem zespołu został Fatih Terim, poprzednio szkoleniowiec Fiorentiny. Do drużyny Milanu dołączyli zawodnicy tworzący trzon zespołu w późniejszych latach: Andrea Pirlo, Filippo Inzaghi i Kacha Kaladze. Jednak za kadencji Terima klub nie grał tak jak się tego spodziewano. Gdy po dłuższym okresie zespół nie zdołał awansować do czołowej piątki ligi, turecki trener został zwolniony, a jego miejsce zajął były gracz Milanu, Carlo Ancelotti.
Od momentu przejęcia przez niego drużyny zespół zaczął osiągać o wiele lepsze wyniki niż w poprzednich latach. Sezon został zakończony czwartym miejscem, co dawało Milanowi prawo gry w kwalifikacjach Ligi Mistrzów. W Pucharze Włoch Milan został wyeliminowany w półfinale przez Juventus F.C.
W rozgrywkach Pucharu UEFA Milanowi udało się dojść po raz drugi w historii do półfinału, w którym trafił na Borussię Dortmund. Jednak wyjazdowy mecz zupełnie nie wyszedł zespołowi, porażka 0:4 przekreślała raczej szanse na awans. W rewanżu gracze Milanu dali z siebie wszystko. Udało im się objąć trzybramkowe prowadzenie, jednak w końcówce stracili bramkę i mecz zakończył się wynikiem 3:1, a z nim udział Milanu w pucharach.
Drużyna Carla Ancelottiego (2002-2005)
Sezon 2002/2003
Finał Pucharu Europy 2003: Milan – Juventus 0:0, karne 3-2
|
W nowym sezonie Carlo Ancelotti przygotował piłkarzy do gry nowym, innowacyjnym systemem: 4-3-1-2. System ten był idealnie dostosowany do możliwości zawodników. Milan zaczął grać piłkę nie tylko skuteczną, ale i efektowną. Mózgiem zespołu był Rui Costa, wspomagany przez pomocników: Andreę Pirlo, Clarenca Seedorfa i Gennaro Gattuso. Zgraną parę obrońców stanowili Maldini i Nesta, a ich kopią w ataku byli Inzaghi i Szewczenko. Ten ostatni był jednak przez sporą część sezonu kontuzjowany i zastąpiony przez Jona Dahla Tomassona.
Po wyeliminowaniu w kwalifikacjach Ligi Mistrzów Slovana Liberec Milan bez problemów przeszedł przez obie fazy grupowe, wygrywając po drodze m.in. z Bayernem Monachium (dwukrotnie) i Realem Madryt.
W 1/4 finału Milan zmierzył się z Ajaksem. Po bezbramkowym remisie w Holandii Mediolańczycy byli pewni awansu. Jednak mecz na San Siro nie przebiegał zgodnie z ich oczekiwaniami. Jeszcze w 90 minucie meczu był remis 2:2, który premiował awansem zespół Ajaxu. Jednak akcja rozpaczy Milanu przyniosła już w doliczonym czasie gry zwycięską bramkę. Milan był w półfinale.
W 1/2 finału doszło do historycznego wydarzenia. Po raz pierwszy w historii Milan zagrał w europejskich pucharach z innym włoskim zespołem, na dodatek z sąsiadami z Mediolanu. Oba mecze z Interem zakończyły się remisami (0:0 i 1:1). Do finału awansował Milan, który formalnie grał pierwszy mecz u siebie a drugi na wyjeździe.
To był znakomity rok dla włoskiej piłki. W finale, 28 maja, spotkały się zespoły Milanu i Juventusu. Mecz, nazwany przez brytyjską prasę „inwazją włoskiego futbolu”, pierwszy w historii finał Pucharu Europy z udziałem dwóch włoskich klubów, odbył się na stadionie Old Trafford w Manchesterze.
Po zaciętej walce padł bezbramkowy remis. Także dogrywka nie przyniosła rozstrzygnięcia, mimo wielu okazji do zdobycia bramek. O wszystkim rozstrzygnęły rzuty karne. Bohaterem Milanu został Dida, który na początku sezonu zastąpił kontuzjowanego Christiana Abbiatiego. Obronił w serii rzutów karnych 3 strzały. Ostatni, celny strzał wykonał Andrij Szewczenko i zwycięstwo w Lidze Mistrzów po dziewięciu latach stało się faktem.
Łącznie, w sezonie 2002/03 Milan rozegrał rekordową liczbę spotkań w europejskim pucharze – 19.
Trzy dni później, po remisie na San Siro 2:2 w rewanżu finału pucharu Włoch z Romą (pierwszy mecz na wyjeździe 4:1 dla Milanu) rossoneri zdobyli puchar swojego kraju pierwszy raz po 26 latach i po raz 5 w historii.
Obrazu sezonu dopełniły: trzecie miejsce w Serie A oraz czwarty Superpuchar Europy, zdobyty w sierpniu po zwycięstwie 1:0 nad FC Porto.
Sezon 2003/2004
 Maj 2004: radość kibiców Milanu na Piazza del Duomo z okazji zdobycia 17. mistrzostwa Włoch |
W nowym sezonie rozgrywającym Milanu został Brazylijczyk Kaká. Bardzo dobra gra tego zawodnika, atak dowodzony przez Andrija Szewczenkę oraz obrona z Nestą i Maldinim sprawiła, że liga zakończyła się sukcesem Mediolańczyków, którzy dodatkowo ustanowili rekord zdobytych punktów w jednym sezonie – 82. O 11 punktów wyprzedzili Romę, z którą wygrali 1:0 w meczu zapewniającym im tytuł.
Szewczenko po raz drugi został królem strzelców ligi, jak za pierwszym razem strzelając 24 gole. Podczas ostatniego meczu, 16 maja, wygranego 4:2 z Brescią, karierę zakończył były gracz Milanu, a wówczas Brescii, Roberto Baggio. |
Do pełni szczęścia zabrakło obrony europejskiego trofeum, jednak Milan odpadł w ćwierćfinale przegrywając z Deportivo La Coruña aż 0:4. Porażka tym bardziej bolesna, że w pierwszym meczu na własnym boisku Mediolańczycy wygrali 4:1 i byli pewni awansu. Także Puchar Interkontynentalny nie został zdobyty – Milan przegrał po rzutach karnych z Boca Juniors. Natomiast w Coppa Italia Mediolańczycy przegrali oba mecze półfinałowe z S.S. Lazio.
Mimo niepowodzenia w pucharach, sezon został uznany za bardzo udany. W ciągu 2 lat Milan zdobył aż 5 trofeów, dorównując dawnym, równie utytułowanym składom rossonerich. Wszystko to osiągnął Milan, posiadając jedną z najstarszych linii obronnych w Europie – Maldini, Stam, Cafú, Serginho i Costacurta – już wtedy każdy z nich miał ponad 30 lat.
Sezon 2004/2005
Zespół wzmocnił reprezentant Argentyny, Hernán Crespo. Za rok 2004 Złotą Piłkę raczej niespodziewanie zdobył Andrij Szewczenko. Milan rozgrywał bardzo dobre mecze w lidze, jednak ostatecznie musiał uznać wyższość Juventusu. W decydującym meczu, 8 maja, przegrał z Turyńczykami na własnym boisku 0:1.
Wiele ciekawych rzeczy działo się natomiast w rozgrywkach Ligi Mistrzów. W derbowym ćwierćfinale Milan otrzymał walkower kosztem Interu za przerwanie meczu spowodowane zamieszkami ze strony kibiców drużyny przeciwnej. W półfinale, po zwycięstwie u siebie nad PSV Eindhoven, w rewanżowym spotkaniu Milan zagrał bardzo słabo. Dopiero w doliczonym czasie gry gol Ambrosiniego dał Mediolańczykom awans do finału.
W finale z Liverpoolem rossoneri prowadzili do przerwy 3:0, by zremisować ostatecznie 3:3 i przegrać po rzutach karnych.
Ostatnie lata (2005-2007)
Sezon 2005/2006
Po awansie z grupy Ligi Mistrzów i pokonaniu Bayernu Monachium, Milan awansował do ćwierćfinału tych rozgrywek. Tym samym został jedynym klubem, który w latach 2003-2006 4 razy z rzędu znalazł się minimum w najlepszej ósemce Europy. Po wyeliminowaniu zespołu z Lyonu (0:0 i 3:1, decydujące bramki Inzaghiego i Szewczenki w 88. i 91. minucie), Milan w półfinale trafił na Barcelonę.
Mediolański klub odpadł po zaciętych meczach (0:1 i 0:0) z, jak się później okazało, późniejszym triumfatorem. W tym drugim meczu niemiecki arbiter Markus Merk nie uznał prawidłowo zdobytej bramki Szewczenki, co oficjalnie potwierdziła później europejska federacja. Sam Szewczenko został królem strzelców tej edycji rozgrywek, zdobywając 9 bramek.
Milaniści we włoskiej drużynie mistrzów świata 2006 Gennaro Gattuso |
W Serie A Milan grał dobrze, lecz znowu przegrał walkę o mistrzostwo z Juventusem, który znakomicie rozpoczął sezon serią zwycięstw. Pościg w trakcie sezonu (Milan miał już 11 punktów straty) zaowocował wicemistrzostwem Włoch, jednak do tytułu mistrzowskiego zabrakło 3 punktów. Juventus przegrał swój jedyny mecz w Serie A właśnie z Milanem – 1:3 w październiku na San Siro.
W rankingu klubowym IFFHS Milan zajął pierwsze miejsce, po raz drugi w historii.
W Pucharze Włoch zespół odpadł w 1/4 finału. Dobra gra zarówno w lidze jak i europejskich pucharach zaowocowała powołaniem pięciu graczy Milanu do reprezentacji Włoch na Mistrzostwa Świata w Niemczech. Tam Mediolańczycy w znaczący sposób przyczynili się do zdobycia przez Italię czwartego tytułu najlepszej drużyny świata.
Na fotel prezesa klubu powrócił Silvio Berlusconi, obejmując tym samym stanowisko nieobsadzone przez poprzednie 2 lata.
Po zakończeniu sezonu okazało się, że Milan, Juventus, S.S. Lazio i ACF Fiorentina zamieszane są w aferę Calciopoli. Włoska federacja piłkarska odebrała karnie klubowi 44 zdobyte punkty, co przesunęło zespół na ósmą pozycję w tabeli i wykluczało rossonerich z europejskich pucharów, mimo że klub został potraktowany przez sąd najłagodniej ze wszystkich zamieszanych zespołów. Ostatecznie, po uwzględnieniu apelacji władz klubu i po odebraniu 30 punktów, Milan uplasował się na trzeciej pozycji w tabeli. Sezon 2006/07 rozpoczął z ośmioma ujemnymi punktami.
Ukarani zostali także działacze Milanu – wiceprezesa Adriana Gallianiego zawieszono na dziewięć miesięcy. Główny podejrzany, klubowy działacz Leandro Meani, otrzymał karę dwuipółrocznego zawieszenia.
Po zakończeniu sezonu zespół opuścił Andrij Szewczenko, który podczas sześciu i pół roku gry w Milanie zdobył 173 bramki co dało mu drugie miejsce w historii klubu. Jego miejsce zajął brazylijski napastnik Ricardo Oliveira, który według klubowych władz miał zostać jego godnym następcą.
Sezon 2006/2007
Startując w kwalifikacjach do Ligi Mistrzów rossoneri po raz ósmy z rzędu zaliczyli występ w europejskich pucharach (rekord klubu). Po wyeliminowaniu Crvenej Zvezdy Belgrad Milan po raz kolejny wziął udział w rozgrywkach grupowych.
Zespół rozpoczął sezon znakomicie – wygrał pierwsze 6 spotkań (po 3 w Serie A i Lidze Mistrzów). Zniwelował w tym momencie ośmiopunktową karę w lidze włoskiej za udział w aferze Calciopoli, wychodząc na plus. W kolejnych trzech spotkaniach zawodnicy nie potrafili jednak strzelić bramki, chociaż też żadnej nie stracili.
Pod koniec października przyszło załamanie formy – od meczu z US Palermo (0:2), aż do spotkania z AEK Ateny (0:1) Milan w 9 spotkaniach poniósł aż 5 porażek. Na dodatek odwołanie od nałożonej kary punktowej nie przyniosło skutku – Milan zachował karę 8 punktów, mimo że pozostałym klubom kara została zmniejszona.
Dawało znać o sobie zmęczenie zawodników – mnogość gier spowodowała, że pod koniec listopada mediolański zespół miał na koncie aż 22 rozegrane spotkania. Ilość meczów oraz plaga kontuzji, jaka spotkała zespół, spowodowała konieczność wprowadzenia do zespołu zawodników z juniorskiej drużyny Milanu. Odświeżyło to nieco formę zespołu, który wygrywając dwukrotnie z Brescią zapewnił sobie awans do ćwierćfinału Pucharu Włoch. Mimo trudności w lidze całkiem nieźle szło zespołowi w rozgrywkach Ligi Mistrzów, gdzie na kolejkę przed końcem zapewnił sobie awans do 1/8 finału z pierwszego miejsca w grupie (po raz 7. z rzędu rossoneri zagrali w tej fazie rozgrywek europejskich pucharów). Rywalem Milanu został Celtic Glasgow.
W przerwie zimowej do zespołu trafili m.in. Ronaldo z Realu Madryt oraz aktualny mistrza świata, Massimo Oddo z S.S. Lazio. Milan został wyeliminowany z Pucharu Włoch w półfinale po dwumeczu z Romą. Natomiast w Lidze Mistrzów mediolańczycy pokonywali kolejne przeszkody: Celtic Glasgow (0:0 na wyjeździe i 1:0 u siebie po dogrywce) oraz Bayern Monachium (2:2 u siebie i 2:0 na wyjeździe). Milan był jedynym klubem, który w pięciu ostatnich sezonach wystąpił w ćwierćfinałach Pucharu Europy.
W półfinale europejskich rozgrywek przeciwnikiem Milanu był angielski Manchester United. Pierwsze spotkanie rozgrywane w Manchesterze zakończyło się zwycięstwem gospodarzy 3:2. Oba zespoły zagrały bardzo dobry mecz, a angielski zespół strzelił zwycięską bramkę już w doliczonym czasie gry. Rewanż na San Siro okazał się perfekcyjny w wykonaniu Milanu. Włoski zespół wygrał 3:0 rozgrywając najlepszy – według wielu obserwatorów – mecz w ciągu ostatnich kilku sezonów, całkowicie dominując na boisku nad jednym z faworytów rozgrywek[1].
W rundzie wiosennej rozgrywek Serie A rossoneri walczyli z Empoli FC, Fiorentiną i US Palermo o czwarte miejsce, dające prawo do gry w kwalifikacjach Ligi Mistrzów w przyszłym sezonie. W kwietniu Milan po raz pierwszy w sezonie znalazł się w pierwszej czwórce, a następnie powiększał przewagę nad rywalami, w praktyce zapewniając sobie udział w przyszłorocznych kwalifikacjach pucharowych. 13 maja Paolo Maldini jako pierwszy piłkarz w historii Serie A rozegrał mecz nr 600 w lidze włoskiej.
23 maja na Stadionie Olimpijskim w Atenach Milan rozegrał finałowe spotkanie Ligi Mistrzów. Przeciwnikiem mediolańczyków był, podobnie jak 2 sezony wcześniej, Liverpool. Po dwóch bramkach Filippo Inzaghiego rossoneri wygrali 2:1 i po raz 7 w historii zostali najlepszą klubową drużyną w Europie. Po raz 8 w finale Pucharu Europy wystąpił Maldini, zaliczając jednocześnie piąte zwycięstwo w tych rozgrywkach.
23 maja 2007, finał Pucharu Europy: A.C. Milan – Liverpool F.C. 2:1 (1:0)
|
Sezon ligowy rossoneri zakończyli bilansem: 19 zwycięstw, 12 remisów i 7 porażek. Strzelili 57 bramek, tracąc 36.
Sezon 2007/2008
Sezon 2007/08 Milan rozpoczął od zdobycia piątego w swojej historii Superpucharu Europy (europejski rekord) po zwycięstwie nad Sevillą FC 3:1. Ponieważ mediolański zespół osiągnął taką liczbę triumfów w tych rozgrywkach jako pierwszy w Europie, otrzymał prawo do zatrzymania tego trofeum na własność. Jednocześnie rossoneri zostali najbardziej utytułowaną drużyną w historii (17 międzynarodowych trofeów, tyle samo co Boca Juniors).
W grudniu zespół Milanu weźmie udział w klubowych mistrzostwach świata, które zostaną rozegrane w Jokohamie. 13 grudnia Mediolańczycy rozegrają mecz półfinałowy, a po trzech dniach zagrają w finale lub w meczu o trzecie miejsce.
Od sezonu 2001/02 do 2006/07 Milan 6 razy z rzędu kwalifikował się minimum do ćwierćfinałów europejskich pucharów, co jest klubowym rekordem. W wymienionych latach w każdym sezonie były to najlepsze występy ze wszystkich włoskich zespołów grających w rozgrywkach pucharowych.
Przypisy
- ↑ http://www.pilkanozna.pl/ [dostęp 20 lipca 2007]
Bibliografia
Źródła drukowane:
- Almanacco Illustrato del Milan wyd. II, pr. zbiorowa, wyd. Panini, marzec 2005
- Almanacco Illustrato del Calcio – La Storia 1898-2004, wyd. Panini, 2005
- Forza Milan!, numery od 12/2004 do 6/2005
Źródła internetowe:
Zobacz też
- Historia A.C. Milan (do 1922)
- Historia A.C. Milan (1922-1950)
- Historia A.C. Milan (1950-1979)
- Historia A.C. Milan (1979-1996)
Media użyte na tej stronie
Bianco e Rosso (Croce) e Rosso e Nero (Strisce)
The Scudetto, a small shield with the Italian flag (Il Tricolore) worn by sportspeople (either individual or in team) who is the incumbent title holder of the Italian championship of any sports ocmpetition any Italian champion any Italian sports competition.