Historia Krakowa

Ten artykuł należy dopracować: Zasugerowano, aby sekcja Historia z artykułu Kraków została zintegrowana z tym artykułem lub sekcją. (dyskusja). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Przywilej lokacyjny Krakowa z 1257 roku

Pieczęć miasta Krakowa z 1425 roku

Kraków posiada wielowiekową historię. Z jego początkami wiążą się legendy, później było to miasto książęce, królewskie, któremu dobrobyt zapewniły rzesze kupców i rzemieślników, a artyści i naukowcy przyczynili się do rozwoju kultury i nauki.

Prehistoria

Człowiek pojawił się na terenie dzisiejszego Krakowa przed ok. 200 tys. lat temu. Ludzie znaleźli dogodne warunki dzięki dobremu dostępowi do pożywienia (bliskość rzeki, wiele lasów), dużej liczbie jaskiń, które były schronieniem, oraz dzięki surowcom naturalnym i (znacznie później) bliskości dużych szlaków komunikacyjnych. Spowodowało to osiedlanie się coraz większej liczby ludności i utworzenie prazalążka dzisiejszego miasta.

Pozostałością po dawnych mieszkańcach terenu Krakowa są dwa kopce, które być może były miejscami kultu religijnego, choć ich przeznaczenie nie jest do końca znane. Są to: kopiec Krakusa – który według legendy, był założycielem Krakowa i to od jego imienia miała powstać nazwa miasta, oraz kopiec Wandy^[1] – jak chce inna legenda, rzuciła się do Wisły, aby uniknąć poślubienia niemieckiego rycerza Rytygiera^[2].

Pierwotnie kopców było więcej, np. mapa okolic Krakowa wykonana przez kartografów szwedzkich w czasie potopu szwedzkiego ujawnia wiele mniejszych kurhanów w sąsiedztwie kopca Kraka.

Wczesne średniowiecze

Badania archeologiczne pokazują, iż Kraków od najdawniejszych czasów pełnił rolę znacznego ośrodka państwa Wiślan, niewątpliwie dzięki ważnej strategicznie roli wzgórza wawelskiego^[3]. Istotny był też pierwotny bardzo bogaty stan hydrograficzny terasy Wisły. Rzeka w okolicach Wawelu rozgałęziała się na kilka odnóg, co czyniło ją łatwiejszą do przekroczenia. Fakt położenia Krakowa na styku Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej, Pogórza Karpackiego oraz Kotliny Sandomierskiej nadał osadzie charakter węzła transportowego. Poza tym, rozlewiska i mokradła otaczające Wawel (przez pewien czas znajdujący się na wyspie) czyniły go miejscem łatwym do obrony.

Historycy dyskutują nad interpretacją wzmianki w Żywocie Świętego Metodego o „pogańskim księciu siedzącym na Wiśle”. Ową „Wisłę” interpretuje się jako naczelny gród państwa Wiślan, umiejscawiając go, albo w Wiślicy, albo w Krakowie. Wykopaliska archeologiczne przemawiają jednak raczej za tym drugim.

Przypuszczalnie organizm państwowy stworzony przez Wiślan upadł pod naporem Państwa Wielkomorawskiego, a ziemie Wiślan dostały się w orbitę jego wpływów. Nie da się potwierdzić dalej idących hipotez, gdyż brak wiarygodnych informacji na temat Krakowa przez okres od 2 połowy IX wieku do połowy X w. Kraków musiał się jednak znaleźć w strefie wpływów czeskich. Na czasy panowania czeskiego przypada rozkwit Krakowa. Okres ten da się już uchwycić w źródłach pisanych. Po raz pierwszy dwukrotnie wspomina o Krakowie w swojej Relacji z około 966 roku Ibrahim ibn Jakub^[4] – żydowski kupiec z (arabskiej wówczas) Tortosy, który opisał Kraków jako ważny ośrodek handlowy i bogaty gród^[5]:

1. „Królowie ich [tj. Słowian] są w tej chwili czterej: król Bułgarów i Bojesław, król Fraga, Bojma i Krako i Mśko, król północy i Nakon na krańcu Zachodu.”
2. „Miasto Praga jest zbudowane z kamienia i wapna. Jest ono najzasobniejsze z krajów w towary. Przybywają do niego z miasta Krako Rusowie i Słowianie z towarami. I przychodzą do nich z krain Turków muzułmanie, Żydzi i Turcy również z towarami...”

Kolejnym ważnym źródłem jest zapis pod rokiem 999 w Kronice Czechów Kosmasa z Pragi^[6]. Zdaje się on potwierdzać okupacyjny charakter władzy czeskiej na tym terenie z garnizonem wojskowym w mieście^[7]:

„Albowiem polski książę Mieszko, nad którego nie było podstępniejszego człowieka, wnet zabrał podstępem miasto Kraków, zabiwszy mieczem wszystkich Czechów, których tam znalazł.”

Zapis ten budzi wątpliwości wśród historyków, jako że w 999 roku Mieszko nie żył już od 7 lat. Przyjmuje się zatem, że chodzi o Bolesława Chrobrego, lub też że jest to jeden z błędów Kosmasa w chronologii tego okresu. Jakkolwiek było, po tym zdarzeniu^[8] nastąpiła stabilizacja władzy politycznej w Krakowie, który przeszedł na długie lata pod panowanie polskie. Za czasów panowania Bolesława Chrobrego powstało biskupstwo oraz rozpoczęła się budowa katedry wawelskiej.

XI – XV wiek

Kraków i okolice przed lokacją

Gdy po śmierci Mieszka II doszło do tzw. reakcji pogańskiej i najazdu Czechów, następca tronu Kazimierz został wygnany. Kraków miał już wtedy takie znaczenie, że po powrocie (1039 lub 1040) książę obrał właśnie to miasto na swój główny ośrodek administracyjny. Przypuszczalnie niebagatelną rolę odegrał w tym fakt, że Kraków, w przeciwieństwie do miast Wielkopolski, nie został dotknięty buntem ani zniszczeniami wyrządzonymi przez Czechów.

Król Bolesław Szczodry, jak podaje legenda, zamordował biskupa krakowskiego Stanisława w kościele na Skałce, gdy ten sprawował mszę świętą. Śmierć Stanisława była skutkiem konfliktu, jaki wynikł między obydwoma dostojnikami. Biskup Stanisław został kanonizowany w 1253.

Wszechstronny rozwój miasta sprzyjał chęci poznania podań o powstaniu miasta, które pierwszy opisał już Wincenty Kadłubek w swojej kronice. Wedle jego świadectwa Kraków założono w hołdzie zmarłemu Krakowi, nazywając gród na cześć jego imienia. Mistrz Wincenty podaje także drugą etymologię, którą miało być krakanie kruków żerujących na ciele zabitego smoka^[9].

I najazd Tatarów na Kraków

W 1241 roku podczas ataku Tatarów na Polskę miał miejsce pierwszy najazd Tatarów na Kraków. Atak na Polskę miał być zasłoną dla głównego uderzenia, które Batu, wnuk Czyngis-chana, wódz wyprawy na Europę, miał zamiar skierować na Węgry, a także miał na celu pozbawić ich pomocy ze strony sprzymierzonej Polski.

Po zdobyciu Sandomierza 13 lutego 1241 r. Mongołowie ruszyli w kierunku Krakowa. Doszło do bitwy pod Turskiem z wojskami wojewody krakowskiego Włodzimierza, który zastąpił im drogę. Tatarzy zwyciężyli, lecz odnieśli zbyt duże straty, by kontynuować atak, więc zawrócili na Ruś. Tatarzy powrócili w liczbie ok. 10 tysięcy. 18 marca wojska tatarskie stoczyły bitwę pod Chmielnikiem z rycerstwem sandomierskim i krakowskim (pod wodzą wojewody krakowskiego Włodzimierza i sandomierskiego Pakosława). I tę bitwę wygrali Mongołowie. 28 marca Tatarzy oblegli i zdobyli Kraków. Skutkiem tego szturmu było prawie całkowite zniszczenie miasta.

Przy odtwarzaniu wydarzeń z 1241 r. pomocne są zapiski Jana Długosza. Jednakże źródło to nie jest całkowicie wiarygodne, gdyż Długosz pisał o najeździe tatarskim ponad dwieście lat po wydarzeniach z roku 1241.

Już w XII w. w Krakowie działała biblioteka i szkoła katedralna, która była uważana za najlepszą w tym czasie uczelnię w Polsce. Centrum miasta było Wzgórze Wawelskie, wokół którego powstały liczne porozrzucane osady kupieckie i rzemieślnicze. Dopiero 5 czerwca 1257 roku, za panowania Bolesława Wstydliwego, nadano Krakowowi przywilej lokacyjny na prawie magdeburskim^[10]. Dzięki niemu powstał szachownicowy układ zabudowy miasta, mieszczanie zostali zwolnieni z płacenia podatków przez 6 lat, zyskali też prawo połowu ryb w Wiśle; wójtowie otrzymali prawo do posiadania karczm, rzeźni i młynów. Wtedy także powstał Rynek Główny.

W 1333 r. na Wawelu Kazimierz Wielki został koronowany na króla Polski. W 1335 ulokował on, w bezpośrednim sąsiedztwie Krakowa nowe miasto nazwane jego imieniem – Kazimierz. Dzięki królowi rozkwitł handel, dzięki czemu miasto zyskało wiele dochodów, a mieszkańcy stawali się coraz zamożniejsi. Wzniesiono również wiele budowli będących dziś najważniejszymi zabytkami miasta, m.in. zamek wawelski. Król unowocześnił fortyfikacje miasta, wybrukował ulice, założył wodociągi. W 1356 Kraków stał się główną siedzibą dwóch centralnych sądów miejskich Małopolski – Sądu Wyższego Prawa Niemieckiego oraz Sądu Sześciu Miast. Jednak najistotniejszym wydarzeniem za panowania Kazimierza Wielkiego było założenie Akademii Krakowskiej w 1364 r., która była pierwszą polską i jedną z najbardziej renomowanych w Europie uczelnią wyższą. W XV w. Kraków przeżywał rozwój kulturalny i naukowy. W nim m.in. pobierał nauki Mikołaj Kopernik, autor dzieła O obrotach sfer niebieskich. Wtedy także Wit Stwosz stworzył ołtarz w kościele Mariackim.

XVI – XIX wiek

Panorama Krakowa, prawdopodobnie XVII lub XVIII wiek

Panorama Krakowa z lat 1793–1798

Na początek XVI w. przypada największy rozwój Krakowa. W mieście kwitł handel, dzięki stale zwiększającej się liczbie cechów kupieckich. Rozwijała się architektura. Dzięki włoskim architektom przybyłym do Krakowa, zamek królewski na Wawelu stał się jedną z najpiękniejszych budowli renesansowych w Polsce, a kaplica Zygmuntowska, wzniesiona również przez nich – najpiękniejszym mauzoleum w kraju. Również w XVI w., a dokładnie w 1520 r. pierwszy raz zabrzmiał dzwonu Zygmunt. Kilka lat później, 10 kwietnia 1525 roku, na Rynku Krakowskim odbył się hołd pruski – książę Prus Albrecht Hohenzollern złożył hołd królowi polskiemu, oddając mu w lenno swoje nowo powstałe państwo.

Począwszy od 1596 r. król Zygmunt III Waza rozpoczął przenosiny dworu królewskiego z Krakowa do Warszawy, przyczyniając się tym do zahamowania rozwoju miasta oraz spadku jego znaczenia. Dodatkowo początek drugiej połowy XVII wieku przyniósł dwa kataklizmy:

• czarna śmierć, czyli epidemia prawdopodobnie czarnej ospy, która pochłonęła w latach 1651–1652 kilkanaście tysięcy ofiar
• powódź w lipcu 1652

W 1655 roku, miasto zaatakowali Szwedzi w czasie potopu, niszcząc przy tym wiele zabytków kultury i dzieł sztuki.

Kataklizmy wojenne i naturalne wyniszczały Kraków także w 1. poł. XVIII wieku. Wojna północna tocząca się w pierwszych dwóch dziesięcioleciach XVIII stulecia przypieczętowała upadek miasta^[11]. Stacjonujące w Krakowie wojska różnego autoramentu rujnowały skarb miejski, a co gorsza przyniosły ze sobą kolejną wyjątkowo tragiczną w skutkach zarazę, która szalała w mieście i okolicy w latach 1707–1710 zbierając żniwo kilku tysięcy ofiar^[12].

Chorągiew krakowska z czasów insurekcji kościuszkowskiej

Prezydent Krakowa Juliusz Leo wita cesarza Austro-Węgier Karola I Habsburga z żoną w Krakowie w 1917

24 marca 1794 r. Tadeusz Kościuszko na krakowskim rynku złożył przysięgę wierności Ojczyźnie i walki o jej niepodległość i rozpoczęła się insurekcja kościuszkowska. Jednak powstanie szybko upadło i rok później dokonano III rozbioru Polski. Kraków wszedł w skład zaboru austriackiego.

W latach 1797–1803 Kraków był siedzibą Gubernium Krajowego dla Galicji Zachodniej.

W 1809 miasto zostało przyłączone do Księstwa Warszawskiego (po wojnie z Austrią).

Podczas kongresu wiedeńskiego w 1815 r. utworzono Rzeczpospolitą Krakowską, będącą pod kontrolą zaborców (Rosja, Austria, Prusy), lecz z własnym zarządem wewnętrznym. Autonomia mini-państwa została mocno ograniczona po powstaniu listopadowym. W 1846 po upadku powstania krakowskiego Rzeczpospolitą Krakowską włączono do Austrii – formalnie nie jako część Galicji, lecz Wielkie Księstwo Krakowskie.

Wawel w 1843 roku

Kraków był pierwszym polskim miastem, w którym zademonstrowano oświetlenie gazowe. W 1830 r. Karol Mohr – profesor cesarsko-królewskiego Instytutu Technicznego, pionier gazownictwa na ziemiach polskich, zastosował gaz koksowniczy do oświetlenia ulicy Gołębiej. Propozycja nie zyskała jednak uznania i szersze wykorzystanie oświetlenia gazowego w Krakowie nastąpiło dopiero w 1857 roku.

Od lat 60. XIX w., korzystając z autonomii galicyjskiej, Kraków zaczął odzyskiwać dawną świetność. Uczelnie z polskim językiem wykładowym (m.in. Uniwersytet Jagielloński) przyciągały studentów ze wszystkich zaborów, rozkwitała sztuka. Pojawiło się wielu artystów, którzy rozsławiali Kraków. Byli to m.in. Stanisław Wyspiański, Jan Matejko, Tadeusz Boy-Żeleński, Adam Asnyk.

W XIX wieku władze austriackie przystąpiły do budowania Twierdzy Kraków – systemu fortów, które miały osłaniać miasto od potencjalnego ataku ze strony Rosjan (granica austriacko-rosyjska biegła kilkanaście kilometrów na północ).

Kilka razy Kraków odwiedzał cesarz austriacki Franciszek Józef – zwłaszcza w okresie autonomii galicyjskiej spotykał się on z entuzjastycznym przyjęciem.

XX wiek i współczesność

(c) Bundesarchiv, Bild 183-L16175 / CC-BY-SA 3.0

Parada wojsk niemieckich w Krakowie w październiku 1940

Podczas Wielkiej Wojny (I wojny światowej) armia rosyjska podeszła w okolice Krakowa, kilka punktów Twierdzy brało udział w walkach, ale nie doszło do ostrzału i zniszczenia samego miasta.

W maju 1917 miasto po raz ostatni odwiedził monarcha z dynastii Habsburgów – młody cesarz Karol I Habsburg. W październiku 1918 rozbrojono garnizon austriacki i powrót do odrodzonej Polski stał się faktem.

Po I wojnie światowej Kraków w dalszym ciągu był ważnym ośrodkiem kulturalnym, a także politycznym Polski. Wojska niemieckie zajęły Kraków 6 września 1939 roku, sześć dni po wybuchu II wojny światowej. Został stolicą Generalnego Gubernatorstwa, którym administrował Hans Frank – bliski współpracownik Hitlera. Niemcy chcieli wykorzystać Polaków jako tanią siłę roboczą, równocześnie ich germanizując, i uważali, że Kraków nadaje się na stolicę i do germanizacji lepiej niż Warszawa ze względu na położenie blisko dawnej granicy z Niemcami i na mniejsze rozmiary.

17 stycznia 1945 r. wojska Armii Czerwonej pod dowództwem Iwana Koniewa wykonały manewr okrążający, po czym wkroczyły do miasta. Według źródeł rosyjskich grupa NKWD zapobiegła wysadzeniu zaminowanych budynków – 10 maja 2007 prezydent Rosji Władimir Putin odznaczył dwóch oficerów:

• Aleksiej Botian – tytuł bohatera Rosji
• Jewhenij Berezniak – Order Za Zasługi dla Ojczyzny IV klasy.

Historia o manewrze Armii Czerwonej, który ocalił miasto od zniszczeń oraz o zapobieżeniu przez nią wysadzenia budynków była często przypominana w okresie PRL-u, ale obecnie polscy historycy uznają ją za całkowicie fałszywą, stworzoną przez propagandę dla scementowania przyjaźni polsko-radzieckiej. W rzeczywistości radziecki plan ofensywy przewidywał zniszczenie broniącej Krakowa armii niemieckiej przy użyciu ciężkiej artylerii, a nie zrealizowano go z powodu silniejszego, niż się spodziewano, oporu Niemców oraz wolniejszego posuwania się Armii Czerwonej od południa, przez tereny górskie^[13]. Architektura miasta nie była jednak wolna od strat – w styczniu 1945 Wojskowe Siły Powietrzne ZSRR zrzucili na Wawel bombę lotniczą, która dokonała poważnych zniszczeń w katedrze wawelskiej, a sowiecka artyleria i lotnictwo zniszczyła i uszkodziła około 450 budynków miasta, również w Śródmieściu (m.in. wokół Dworca Głównego).

Społeczność miasta rozpoczęła porządkowanie i odbudowę miasta po wojnie. W późniejszych latach władza ludowa rozpoczęła budowę Nowej Huty – miasta robotniczego, które później włączono w granice Krakowa.

3 maja 1946, w marcu 1968 oraz 15 maja 1977 protestowali studenci krakowskich uczelni. W Krakowie powstał pierwszy w Polsce Studencki Komitet Solidarności.

Zobacz też

• kalendarium historii Krakowa

Przypisy

Bibliografia

• AdamA. Bujak AdamA., Królewski Kraków, Biały Kruk, 1999, ISBN 83-907760-5-7 .
• JaninaJ. Bieniarzówna JaninaJ. i inni, Dzieje Krakowa, t. 1–6, Wyd. Literackie, 1992–2004, ISBN 83-08-00115-7 .i inni
• A.A. Górny A.A., K.K. Piwarski K.K., Kraków w czasie drugiego najazdu Szwedów na Polskę 1702–1709, Kraków 1932, ISSN 0067-7698 .
• JarosławJ. Skowroński JarosławJ., Kraków cesarsko-królewski, Galaktyka, 2004, ISBN 83-87914-86-X .
• GerardG. Labuda GerardG., Studia nad początkami państwa polskiego, Poznań 1988 .

Linki zewnętrzne

• Historia Krakowa. krakow.come2europe.eu. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-18)]. – historia miasta w postaci kalendarium wydarzeń
• Kolekcja dawnych map i widoków Krakowa w bibliotece Polona
• Akt lokacyjny Miasta Krakowa (1257) – djvu – Małopolska Biblioteka Cyfrowa
• Kraków, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 587 .
• Kraków, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 153 .