Historia marynarki wojennej w Rosji

Historia marynarki wojennej w Rosji

Historia

Początki marynarki wojennej

W XVII wieku Rosja, jako państwo rządzone centralnie, rozpoczęła walki o dostęp do Morza Bałtyckiego, Czarnego i Azowskiego. W toku tych walk zdobyto doświadczenie w wykorzystaniu w walce łodzi rzecznych z siłami lądowymi. W latach 1667–1669 przeprowadzono próbę budowy statków morskich w Diedinowie na Oce, w celu obrony dróg handlowych na Wołdze, zabezpieczających wyjścia na Morze Kaspijskie. W 1668 zbudowano okręt posiadający 26 dział o nazwie Orzeł, jacht, czółna i szalupy.

Marynarka Wojenna Imperium Rosyjskiego

Predestynacja (1700)
Siedziba rosyjskiej admiralicji

Utworzenie floty przypada na lata panowania Piotra Wielkiego. W czasie drugiej wyprawy azowskiej 1696 przeciw Turcji po raz pierwszy wzięły udział 2 okręty liniowe, 4 brandery, 23 galery i ponad 1300 strugów. Po zajęciu twierdzy Azow, zgodnie z zaleceniem Piotra I o budowie Floty Azowskiej, Duma Bojarska 20 października 1696 postanowiła „budować okręty morskie”. Dzień ten przyjęto za dzień narodzin Rosyjskiej Marynarki Wojennej.

W czasie III wojny północnej 1700–1721 car Piotr Wielki w Lodejnoje Pole u ujścia rzeki Siaś do jeziora Ładoga i na rzece Świr w latach 1702–1703 utworzył Flotyllę Bałtycką. W październiku 1702 flotylla wiosłowa brała udział w opanowaniu Noteburga (później Szlisselburg, obecnie Twierdza Pietropawłowsk). W latach 1702–1704 w stoczniach siaśskiej, odoleckiej i łużskiej prowadzono budowę floty okrętów wiosłowych. Dla obrony granic morskich i wybrzeża oraz ochrony komunikacji morskich zorganizowano flotę żaglową z okrętów wybudowanych w Rosji i zakupionych za granicą. Od 1703 do 1723 bazą główna Floty Bałtyckiej był Petersburg, a potem Kronsztad, zaś bazami pomocniczymi Wyborg, Helsingfors i Rewel. W 1704 rozpoczęto budowę Admiralskiej Stoczni w Petersburgu. Pierwszymi budowniczymi okrętów byli majstrowie: F. M. Sklajew, G. Mienszikow, I. Ramberg. Przygotowanie kadr oficerskich dla Floty rozpoczęto w 1701 w Moskwie w Szkole Nawigacyjnej (przeniesiona w 1715 do Petersburga i nazwana Akademią Gwardii Morskiej, a od 1752 Morskim Korpusem Kadetów). Oficerowie floty byli rekrutowani z rodzin szlacheckich, marynarze z niższych stanów. Służba we flocie była dożywotnia. Oficerowie uczyli się matematyki i nawigacji. Praktykowane było wysyłanie kandydatów na oficerów za granicę i wynajmowanie oficerów cudzoziemców. Od 1703 Flota stacjonowała w nowo wybudowanej bazie w Kronszłog. W 1718 zostało utworzone Kolegium Admiralskie – wyższy organ dowódczy floty.

W 1722 cesarska flota liczyła już 130 żaglowych jednostek liniowych, w tym 36 okrętów liniowych, 9 fregat, 3 dwumasztowe okręty zwiadowcze i łącznikowe, 5 okrętów bombardujących oraz 77 okrętów i statków pomocniczych. Flota wiosłowa liczyła 396 okrętów wiosłowych, w tym 253 galery ciężkie i lekkie oraz 143 szkunery. Okręty były budowane w 24 stoczniach, największe z nich to woroneska, kazańska, piresławska, petersburska i astrachańska.

Zasady działania floty zostały unormowane wydanym w 1720 Regulaminem Morskim. Twórcą sztuki operacyjnej floty był Piotr I i jego współpracownicy: F. M. Apraksin, Akim, Naumu Sieniawin, M. M. Galicyn. Główne zasady prowadzenia wojen morskich, w okresie późniejszym były opracowane przez: G. A. Spirydowa, F. F. Uszakowa, D. N. Siniawina.

W drugiej połowie XVIII wieku w związku z walkami Rosji z Turcją o panowanie na Morzu Czarnym rozpoczęto wzmacniać flotę rosyjską. W 1763 przeorganizowano dowództwo floty, co zostało zatwierdzone w 1765 w wydanym „Regulaminie kierowania przez sztab Admiralicji i sztaby Flot”. Za dowodzenie flotami i eskadrami byli odpowiedzialni dowódcy – fłagmani (admirałowie), zaś kolegia sprawowały nadzór nad fłagmanami. Przy fłagmanach były tworzone kancelarie stanowiące początki sztabów. Rozpoczęto szkolenie większej ilości oficerów, zmieniono także programy nauczania. Z Floty Bałtyckiej po raz pierwszy zostały wyodrębnione eskadry i skierowane na inne morskie teatr działań wojennych. Eskadra admirała Spirydowa po rozbiciu floty tureckiej w 1770 zdobyła panowanie na Morzu Egejskim. W 1771 armia rosyjska opanowała Cieśninę Kerczeńską, z twierdzami Kercz i Jenikale. Po wejściu armii rosyjskiej w deltę Dunaju w 1771 została sformowana Flotylla Dunajska. W 1773 oddział flotylli azowskiej wyszedł na Morze Czarne. Wojna rosyjsko-turecka 1768-74 zakończyła się zwycięstwem Rosji z opanowaniem brzegów Morza Azowskiego i brzegu Morza Czarnego między rzekami Bohem i Dniestrem. Krym został ogłoszony niepodległym, pod protektoratem Rosji, a w 1783 przyłączony do Rosji. W 1778 u ujścia Dniestru założono nowy port – Chersoń, który stał się później bazą Floty Czarnomorskiej.

Rosyjska Marynarka Wojenna na przełomie XVIII/XIX wieku była trzecią marynarką na świecie, po brytyjskiej i francuskiej. W 1787 Flota Czarnomorska liczyła 5 okrętów liniowych i 19 fregat, a Flota Bałtycka 23 okręty liniowe i 130 fregat. Na początku XIX wieku Marynarka Wojenna Rosji składała się z Flot Bałtyckiej i Czarnomorskiej, oraz Flotyll: Kaspijskiej, Białomorskiej i Ochockiej. W marynarce służyło ok. 91 tys. marynarzy. Okręty były wyposażone w artylerię ciężką. W 1802 utworzono Ministerstwo Sił Wojenno-Morskich (przemianowane w 1815 na Ministerstwo Morskie). W 1804 we Flotach były stałe związki operacyjne – dywizje, którym były podporządkowane brygady. Każdy ze związków miał stałe bazy. W 1826 zbudowany w Rosji pierwszy uzbrojony statek parowy „Iżora” o mocy 100 KM, uzbrojony w 8 armat. Od 1827 dowodzenie operacyjno-strategiczne Marynarki Wojennej powierzono Sztabowi Morskiemu, który w 1831 nazwano Głównym Sztabem Morskim (w 1836 rozformowany i w 1855 sformowany ponownie). W 1827 w Ministerstwie Wojny utworzono Radę Admiralicji i Komitet Naukowy. W 1836 w fabryce iżorskiej zbudowano pierwszą parową fregatę z napędem kołowym Bohater (Богатырь) o wyporności 1340 m, mocy 240 KM, uzbrojoną w 28 dział. W latach 1803–1855 rosyjscy marynarze wykonali 40 opłynięć Ziemi. Słaby rozwój techniczno-ekonomiczny Rosji w pierwszej połowie XIX wieku nie dał możliwości budowy floty parowej, co w tym czasie czyniły państwa Europy Zachodniej. W latach sześćdziesiątych XIX wieku flota żaglowa była zamieniana na flotę parową. Po wojnie krymskiej Rosja rozpoczęła budowę parowych okrętów opancerzonych. Budowano opancerzone okręty obrony wybrzeża, monitory i pływające baterie. Okręty miły silną artylerię i mocne opancerzenie, ale mały zasięg oraz małą szybkość. W 1861 zbudowano pierwszą w pełni stalową opancerzoną kanonierkę Opyt, a w 1869 rozpoczęto budowę pancernika Piotr Wielki (na uzbrojenie wszedł w 1877). W 1870 rozpoczęto budowę pierwszych krążowników pancernych (weszły na uzbrojenie w latach 1875–1877). W latach 1870–1890 rosyjscy inżynierowie zbudowali stawiacze min i okręty podwodne. W 1881 wprowadzono Program budowy okrętów na okres 20 lat, który przewidywał budowę 24 pancerników, 15 krążowników i ponad 140 okrętów innych klas. program miał zapewnić Rosji przewagę nad wszystkimi flotami świata. Rosja w tym czasie posiadała: 2 pancerniki, 5 krążowników pancernych, 12 krążowników z opancerzonymi pokładami, 9 kanonierek. Jednocześnie dla tak olbrzymiej floty zamierzano wybudować dogodną bazę, gdyż Kronsztad był za mały i leżał w strefie długotrwałego zalodzenia, a także był zbyt daleko od środkowego Bałtyku. W latach osiemdziesiątych tworzono sztaby związków operacyjnych i taktycznych złożone z różnych specjalistów takich jak nawigatorzy, artylerzyści, minerzy, mechanicy i inni. Główną jednostką była eskadra. Dywizje i brygady zostały zlikwidowane. Eskadra składała się z okrętów różnych klas, zorganizowanych w oddziały (zastępy). Ważne znaczenie miało wprowadzenie do marynarki radia, pozwalającego kierować okrętami na duże odległości. Program był realizowany opornie wskutek trudności finansowych, do 1895 program wykonano tylko w 50%. Spór o lokalizację bazy trwał do 1890. Budowę bazy w końcu rozpoczęto w Lipawie. Przyjęto, że miała ona służyć do obrony w związku ze zmianą założeń operacyjnych Floty Bałtyckiej.

Bandera Marynarki Wojennej ZSRR
Proporzec Marynarki Wojennej ZSRR

W 1898 rosyjska Marynarka Wojenna składała się z Flot: Bałtyckiej i Czarnomorskiej, Flotyll: Kaspijskiej i Syberyjskiej. Miała: 15 pancerników, 23 pancerniki obrony wybrzeża, 6 ciężkich krążowników, 17 krążowników, 9 krążowników minowych, 77 niszczycieli, 96 stawiaczy min, 27 kanonierek. W końcu XIX wieku Marynarka Rosji kończyła przejście na nowe wyposażenie w okręty opancerzone, gwintowana artylerię, broń torpedowo-minową. Spowodowało to konieczność zmiany systemu kompletowania załóg. W Morskim Korpusie Kadetów, przyszłym oficerom rozpoczęto wykładać więcej przedmiotów technicznych, otwarto specjalistyczne oficerskie szkoły morskie szkolące saperów morskich, artylerzystów, nawigatorów i innych. Morski Korpus Kadetów w 1877 przeorganizowano w Akademię Morską. Do 1902 nadrobiono zaległości programu, ale Flotę Bałtycką osłabiono przekazując część sił na Ocean Spokojny. W 1903 przyjęto nowy program rozbudowy floty, przewidziany na 20 lat. Przewidywał on budowę 35 pancerników, 18 krążowników pancernych, 36 krążowników dużych i małych, 290 niszczycieli, 219 torpedowców, 104 okrętów podwodnych 4 stawiaczy min. W 1904 program zweryfikowano, ze względu na sytuację na Dalekim Wschodzie i brak środków. Przyjęto program 10-letni i przewidywał on budowę dla Floty Bałtyckiej: 10 pancerników, 2 krążowników pancernych, 18 niszczycieli, 10 okrętów podwodnych i stawiacza min. Wojna 1904 z Japonią przerwała jego realizację.

Mimo rozbudowy Marynarki, i jej unowocześnienia wojna rosyjsko-japońska 1904–1905 pokazała zacofanie techniczne Rosji i zakończyła się klęską rosyjskiej floty. Większość sił morskich Rosji została zatopiona. Porażka z Japonią spowodowała wybuch pierwszej rewolucji rosyjskiej 1905–1907. We flocie wybuchały powstania – zbuntowały się pancerniki Potiomkin i Oczakow we Flocie Czarnomorskiej w 1905, w Kronsztadzie w 1905 i 1906, w Sewastopolu w 1906.

W 1906 rozpoczęto odbudowę marynarki. Flota Bałtycka liczyła: 3 pancerniki, 2 krążowniki pancerne, 4 duże krążowniki, 20 przestarzałych krążowników minowych, 2 kanonierki i 63 stare niszczyciele. Na początku 1907 postawiono przed Flotą Bałtycką nowe skromne zadanie; nie zezwolić na wysadzenie desantu na wybrzeżu Zatoki Fińskiej. Utworzono Morski Sztab Generalny, który przejął funkcje operacyjno-strategiczne. Założono, że głównym przeciwnikiem Rosji na Bałtyku będą Niemcy, sprzymierzone ewentualnie ze Szwecją. Aby skutecznie działać na morzu, niezbędne było posiadanie 2 eskadr w składzie: po 8 okrętów liniowych, po 4 krążowniki liniowe, po 9 krążowników i po 36 niszczycieli. uznano też za konieczne wbudowanie 180 torpedowców i 120 okrętów podwodnych. Główną bazę postanowiono wybudować w Rewlu. Kronsztad miał być bazą tyłową. Funkcje administracyjno-gospodarcze realizował Główny Sztab Morski, jako organ Ministra Morskiego. W latach 1910–1912 uznano za konieczne posiadanie na Bałtyku 3 eskadr w składzie: 24 okrętów liniowych, 12 krążowników liniowych, 27 krążowników, 108 niszczycieli (program do 1920 r.). W 1910 i 1912 Morski Sztab Generalny przedstawiał nowe koncepcje wojny na Bałtyku. Działania miały charakter obronny i obrona składać się miała z dwóch pozycji. Główną bazą miał być Rewel (przebudowany do 1917), Kronsztad miał być bazą tyłową. Bazy miały być dodatkowo dozbrojone w artylerię (Rewel – 7 baterii artylerii ciężkiej nabrzeżnej, w tym działa 356 mm, 8 dział 305 mm, 16 haubic 280 mm. W sumie 98 dział kalibru od 120–356 mm.90).

Przed I wojną światową Marynarka Wojenna Rosji składała się z trzech flot: Bałtyckiej, Czarnomorskiej i Oceanu Spokojnego. Miała 7 okrętów liniowych, 14 krążowników, 71 niszczycieli, 23 okręty podwodne. Budowano pierwszy podwodny stawiacz min „Krab”. Rosyjscy konstruktorzy zbudowali okręty typu „Sewastopol”, mające na uzbrojeniu 12 305 mm armat w 4 wieżach. Zbudowano nowy typ niszczyciela „Nowik” i pierwsze na świecie trałowce, nowe wzory i typy min i trałów morskich.

Flaga Dowódcy Marynarki Wojennej Federacji Rosyjskiej

W czasie I wojny światowej flota rosyjska została dozbrojona 7 okrętami liniowymi, 29 niszczycielami, 35 okrętami podwodnymi. Po raz pierwszy pojawiło się lotnictwo morskie. Utworzono Flotyllę Oceanu Północnego. Okręty Flot Bałtyckiej i Czarnomorskiej w czasie działań wojennych atakowały nieprzyjaciela na morskich liniach komunikacyjnych, oraz broniły własnych, broniły wybrzeża, wspomagały wojska lądowe na kierunkach nadmorskich. Dużym sukcesem było postawienie przez Flotę Bałtycką morskich pól minowych w 1914-1915, obrona Zatoki Ryskiej. Flota Czarnomorską współdziała z Armią Kaukaską w 1916 i przeprowadziła blokadę cieśniny Bosfor. Po raz pierwszy we flocie rosyjskiej utworzono związki operacyjne – eskadry, składające się z jednorodnych związków taktycznych i posiadające lotnictwo, tzw. awiatransporty. Taktyka morska została wzbogacona o doświadczenia związane z wykorzystaniem stawiaczy min i okrętów podwodnych.

W czasie I wojny pod wpływem działalności bolszewików rosło niezadowolenie w Marynarce. W lutym 1917 marynarze przeszli na stronę rewolucji. W czasie tzw. rewolucji październikowej marynarze Floty Bałtyckiej stanęli po stronie bolszewików.

Radziecka Marynarka Wojenna

Marynarka Wojenna ZSRR funkcjonowała w latach 1922–1992.

Marynarka Wojenna Federacji Rosyjskiej

Bibliografia

  • Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.
  • Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia t. 22 Moskwa 1975.

Media użyte na tej stronie

Naval Ensign of the Soviet Union (1950–1991).svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Goto Predestinacia 1.jpg
Гравюра, изображающая первый российский линейный корабль "Гото Предестинация". При торжественном спуске на воду на судне был поднят флаг, освящённый в Адмиралтейской церкви (бывшей Успенской церкви).
Naval Jack of the Soviet Union.svg
naval jack of the Soviet Union, 1932—1964.
Russian aircraft carrier Kuznetsov.jpg
The Russian Aircraft Carrier Kuznetsov
Russia, Flag commander 2000 chief.svg
Flag of Navy commander-in-chief of the Russian Federation (2000-present)