Holandia w Konkursie Piosenki Eurowizji

Holandia
w Konkursie Piosenki Eurowizji
5; 1; 1; 7
	Informacje ogólne
Rok i miejsce debiutu	1956, Lugano
Liczba udziałów	62 (53 finały)
Organizacja konkursu	5 razy w 1958, 1970, 1976, 1980, 2020 (odwołany), 2021
Nadawcy
Obecnie	AVROTROS
2010–2013	Televisie Radio Omroep Stichting (TROS)
1970–1984, 1986–2009	Nederlandse Omroep Stitching (NOS)
1956–1969	Nederlandse Televisie Stichting (NTS)
Historia preselekcji
Obecnie	wybór wewnętrzny
1956–1960, 1962, 1963–1964 (piosenka), 1965–1966, 1967 (piosenka), 1968-1970, 1971–1974 (piosenka), 1975–1978, 1979 (piosenka), 1981–1984, 1986, 1987–1988 (piosenka), 1989–1990, 1992, 1993–1994 (piosenka), 1996, 1997 (piosenka), 1998–2001, 2003–2006, 2009 (piosenka), 2010 (artysta), 2011 (piosenka), 2012	Nationaal Songfestival
Najlepsze rezultaty
Półfinał	1. miejsce w 2014 i 2019
Finał	1. miejsce w 1957, 1959, 1969, 1975, 2019
Najgorsze rezultaty
Półfinał	ostatnie miejsce w 2011
Finał	ostatnie miejsce w 1958, 1962, 1963, 1968
	Strona internetowa

Holandia uczestniczy w Konkursie Piosenki Eurowizji od 1956. Od debiutu do 1969 konkursem w kraju zajmował się holenderski nadawca publiczny Nederlandse Televisie Stichting (NTS), w latach 1970–1984 oraz 1986–2009 odpowiadała za to telewizja Nederlandse Omroep Stichting (NOS), a w latach 2010–2013 – Televisie Radio Omroep Stichting (TROS)^[1]. Od 2014 konkurs transmitowany jest przez kanał AVROTROS, powstały w wyniku połączenia telewizji TROS z AVRO^[2].

Reprezentanci Holandii pięciokrotnie wygrali finał konkursu: w 1957 (Corry Brokken z piosenką „Net als toen”), 1959 (Teddy Scholten z piosenką „Een beetje”), 1969 (Lenny Kuhr z utworem „De troubadour”), 1975 (Teach-In z „Ding-a-dong”) i 2019 (Duncan Laurence z „Arcade”).

Telewizja holenderska nie wzięła udziału w czterech konkursach. W 1985 i 1991 termin finałów kolidował z Dniem Pamięci (4 maja)^[3]^[4]. W 1995 i 2002 nadawca nie mógł wystawić reprezentanta z powodu słabych wyników zajętych w poprzednich konkursach.

W 2000 w kraju przerwano transmisję konkursu w połowie koncertu z powodu eksplozji fajerwerków w Enschede, w której zginęły 23 osoby, a 947 zostało rannych^[5]. Stacja NOS tłumaczyła swoją decyzję powodami praktycznymi oraz faktem, że „niewłaściwym byłoby transmitowanie programu rozrywkowego w noc takiej katastrofy”. W wyniku postanowienia nadawcy krajowe wyniki oparte były na głosowaniu komisji jurorskiej, a nie telewidzów.

W 2003 fundacja Eurowizyjnych Artystów (EA) opublikowała dwutomową książkę „Wanneer wordt het weer een beetje net als toen?”, opisującą historię krajowych eliminacji do Konkursu Piosenki Eurowizji^[6].

Historia Holandii w Konkursie Piosenki Eurowizji

Corry Brokken podczas finału 3. Konkursu Piosenki Eurowizji, 1958

Conny van den Bos w trakcie śpiewania utworu „'t Is Genoeg” w finale 10. Konkursu Piosenki Eurowizji, 1965

Sandra Reemer podczas prób do finału 21. Konkursu Piosenki Eurowizji, 1976

Edsilia Rombley podczas występu w półfinale 52. Konkursu Piosenki Eurowizji, maj 2007

Hind w trakcie występu w półfinale 53. Konkursu Piosenki Eurowizji, maj 2008

Sieneke w trakcie występu podczas 55. Konkursu Piosenki Eurowizji, maj 2010

Anouk podczas prób do występu w półfinale 58. Konkursu Piosenki Eurowizji, maj 2013

The Common Linnets podczas prób do pierwszego półfinału 59. Konkursu Piosenki Eurowizji, maj 2014

Uczestnictwo

Holandia uczestniczy w Konkursie Piosenki Eurowizji od 1956. Poniższa tabela uwzględnia nazwiska holenderskich reprezentantów, tytuły konkursowych piosenek oraz wyniki osiągnięte w poszczególnych latach^[1]:

Rok	Artysta	Piosenka	Finał		Półfinał
Rok	Artysta	Piosenka	Miejsce	Punkty	Miejsce	Punkty
1956^[a]	Jettie Paerl	„De vogels van Holland”	2^[b]	N/K	Brak rundy półfinałowej
1956^[a]	Corry Brokken	„Voorgoed voorbij”	2^[c]	N/K
1957	Corry Brokken	„Net als toen”	1	31
1958	Corry Brokken	„Heel de wereld”	9	1
1959	Teddy Scholten	„Een beetje”	1	21
1960	Rudi Carrell	„Wat een geluk”	12	2
1961	Greetje Kauffeld	„Wat een dag”	10	6
1962	De Spelbrekers	„Katinka”	13	0
1963	Annie Palmen	„Een speeldoos”	13	0
1964	Anneke Grönloh	„Jij bent mijn leven”	10	2
1965	Conny Van den bos	„'t is genoeg”	11	5
1966	Milly Scott	„Fernando en Filippo"	15	2
1967	Thérèse Steinmetz	„Ring-Dinge-Ding”	14	2
1968	Ronnie Tober	„Morgen”	16	1
1969	Lenny Kuhr	„De troubadour”	1	18
1970	Hearts of Soul	„Waterman”	7	7
1971	Saskia & Serge	„Tijd”	6	85
1972	Sandra & Andres	„Als het om de liefde gaat”	4	106
1973	Ben Kramer	„De oude muzikant”	14	69
1974	Mouth & MacNeal	„I See a Star”	3	15
1975	Teach-In	„Ding-a-dong”	1	152
1976	Sandra Reemer	„The Party's Over”	9	56
1977	Heddy Lester	„De mallemolen”	12	35
1978	Harmony	"'t Is OK”	13	37
1979	Xandra	„Colorado”	12	51
1980	Maggie MacNeal	„Amsterdam”	5	93
1981	Linda Williams	„Het is een wonder”	9	51
1982	Bill Van Dijk	„Jij en ik”	16	8
1983	Bernadette Kraakman	„Sing Me a Song”	7	66
1984	Maribelle	„Ik hou van jou”	13	34
1985	Brak reprezentanta
1986	Frizzle Sizzle	„Alles heeft ritme”	13	40
1987	Marcha	„Rechtop in de wind”	5	83
1988	Gerard Joling	„Shangri-La”	9	70
1989	Justine Pelmelay	„Blijf zoals je bent”	15	45
1990	Maywood	„Ik wil alles met je delen”	15	25
1991	Brak reprezentanta
1992	Humphrey Campbell	„Wijs me de weg”	9	67
1993	Ruth Jacott	„Vrede”	6	92	Kvalifikacija za Millstreet
1994	Willeke Alberti	„Waar is de son”	23	4	Brak rundy półfinałowej
1995	Brak reprezentanta				Brak rundy półfinałowej
1996	Maxine & Franklin Brown	„De eerste keer”	7	78	9^[d]	63
1997	Mrs. Einstein	„Niemand heeft nog tijd”	22	5	Brak rundy półfinałowej
1998	Edsilia Rombley	„Hemel en aarde”	4	150
1999	Marlayne	„One Good Reason”	8	61
2000	Linda Wagenmakers	„No Goodbyes”	13	40
2001	Michelle	„Out on My Own”	18	16
2002	Brak reprezentanta
2003	Esther Hart	„One More Night”	13	45
2004	Re-Union	„Without You”	20	11	6	146
2005	Glennis Grace	„My Impossible Dream”	–		14	53
2006	Treble	„Amambanda”			20	22
2007	Edsilia Rombley	„On Top of the World”			21	38
2008	Hind	„Your Heart Belongs to Me”			13	27
2009	De Toppers	„Shine”			17	11
2010	Sieneke	„Ik ben verliefd (Sha-la-lie)”			14	29
2011	3JS	„Never Alone”			19	13
2012	Joan Franka	„You and Me”			15	35
2013	Anouk	„Birds”	9	114	6	75
2014	The Common Linnets	„Calm After the Storm”	2	238	1	150
2015	Trijntje Oosterhuis	„Walk Along”	–		14	33
2016	Douwe Bob	„Slow Down”	11	153	5	197
2017	O’G3NE	„Lights and Shadows”	11	150	4	200
2018	Waylon	„Outlaw in ’Em”	18	121	7	174
2019	Duncan Laurence	„Arcade”	1	498	1	280
2020	Jeangu Macrooy	„Grow”	Konkurs odwołany		Organizator^[e]
2021	Jeangu Macrooy	„Birth of a New Age”	23	11	Organizator^[e]
2022	S10	„De diepte”	11	171	2	221
2023

Legenda:

1. miejsce

Historia głosowania w finale (1956–2022)

Poniższe tabele pokazują, którym krajom Holandia przyznaje w finale najwięcej punktów oraz od których państw holenderscy reprezentanci otrzymują najwyższe noty^[7].

Kraje, którym Holandia przyznała najwięcej punktów:

L.p.	Kraj	Punkty
1	Szwecja	193
2	Belgia	189
3	Francja	186
4	Niemcy	167
4	Szwajcaria	167

Kraje, od których Holandia otrzymała najwięcej punktów:

L.p.	Kraj	Punkty
1	Belgia	196
2	Francja	162
3	Niemcy	155
4	Irlandia	151
5	Szwajcaria	148

Legenda:

1. miejsce

2. miejsce

3. miejsce

Konkursy Piosenki Eurowizji zorganizowane w Holandii

Holandia była gospodarzem konkursu w: 1958, 1970, 1976, 1980 i 2021. Nadawca organizował finał imprezy dzięki zwycięstwu holenderskich reprezentantów rok wcześniej. Stacja zrezygnowała z przygotowania konkursu w 1960 z powodów finansowych, natomiast koncert finałowy w 1980 telewizja przygotowywała zamiast nadawcy izraelskiego^[8]. W kraju odbyć miał się Konkurs Piosenki Eurowizji 2020, który został jednak odwołany z powodu pandemii COVID-19

Rok	Miasto	Miejsce	Prowadzący
1958	Hilversum	AVRO Studios	Hannie Lips
1970	Amsterdam	RAI Congrescentrum	Willy Dobbe
1976	Haga	Nederlands Congrescentrum	Corry Brokken
1980	Haga	Nederlands Congrescentrum	Marlous Fluitsma
~~2020~~	~~Rotterdam~~	~~Rotterdam Ahoy~~	~~Edsilia Rombley, Chantal Janzen, Jan Smit~~
2021	Rotterdam	Rotterdam Ahoy	Edsilia Rombley, Chantal Janzen, Jan Smit, Nikkie de Jager

Nagrody im. Marcela Bezençona

Nagrody im. Marcela Bezençona – trofea dla najlepszych konkurencyjnych piosenek w finale, które zostały po raz pierwszy rozdane podczas 47. Konkursu Piosenki Eurowizji zorganizowanego w Tallinnie w Estonii. Inicjatorami nagrody byli Christer Björkman i Richard Herrey. Statuetka nosi nazwisko pomysłodawcy Konkursu Piosenki Eurowizji, Marcela Bezençona^[9].

Nagrody przyznawane są obecnie w trzech kategoriach^[9]:

Nagroda Dziennikarzy (zwycięzcę wybierają akredytowani dziennikarze)
Nagroda Artystyczna (zwycięzcę wybierają komentatorzy lub poprzedni zwycięzcy konkursu)
Nagroda Kompozytorska (zwycięzcę wybierają kompozytorzy biorący udział w konkursie)

Nagroda Artystyczna

Rok	Wykonawca	Piosenka
2003^[9]	Esther Hart	„One More Night”

Nagroda Dziennikarzy

Rok	Wykonawca	Piosenka
2019^[9]	Duncan Laurence	„Arcade”

Zobacz też

Holandia w Konkursie Piosenki Eurowizji dla Dzieci

Uwagi

↑ Była to jedyna edycja konkursu, kiedy poszczególne kraje wystawiały po dwie propozycje w rywalizacji o Grand Prix.
↑ Ze względu na brak szczegółowych wyników pierwszej edycji Konkursu Piosenki Eurowizji (oficjalnie podano tylko zwycięzcę, czyli Lys Assię z utworem „Refrain”), uznaje się, że wszystkie pozostałe propozycje konkursowe zajęły ex aequo 2. miejsce.
↑ Ze względu na brak szczegółowych wyników pierwszej edycji Konkursu Piosenki Eurowizji (oficjalnie podano tylko zwycięzcę, czyli Lys Assię z utworem „Refrain”), uznaje się, że wszystkie pozostałe propozycje konkursowe zajęły ex aequo 2. miejsce.
↑ Podczas konkursu w 1996 zorganizowano rundę kwalifikacyjną, mającą na celu zmniejszenie liczby państw biorących udział w finale konkursu. Etap eliminacyjny nie był transmitowany w telewizji ani nagrywany, krajowe komisje jurorskie przesłuchiwały wersje studyjne wszystkich konkursowych propozycji i przyznawały im punkty. Spośród 30 utworów nadesłanych przez publicznych nadawców, do finału zakwalifikowały się 22 propozycje. Jedynym krajem, który nie brał udziału w rundzie kwalifikacyjnej był gospodarz konkursu, czyli Norwegia.
↑ Kraj wygrał finał konkursu w roku 2019, dlatego nie musiał rywalizować w półfinałach w 2020 i 2021.

Przypisy

↑ ^a ^b The Netherlands in the Eurovision Song Contest. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-15]. (ang.).
↑ AVRO en TROS worden samen AvroTros. [w:] NU.nl [on-line]. www.nu.nl, 2013-05-06. [dostęp 2013-11-16]. (niderl.).
↑ Eurovision Song Contest 1985. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
↑ Eurovision Song Contest 1991. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
↑ Firework Disaster Enschede 13 May 2000. stop-fireworks.org. [dostęp 2015-07-26]. (ang.).
↑ Edwin van Gorp: Book released about Dutch national final history. [w:] ESC Today [on-line]. www.esctoday.com, 2003-06-24. [dostęp 2014-07-28]. (ang.).
↑ Points to and from THE NETHERLANDS. [w:] Eurovision Covers [on-line]. www.eurovisioncovers.co.uk. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
↑ Eurovision Song Contest 1980. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-15]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Marcel Bezençon Award – an introduction. [w:] Pop Light [on-line]. www.poplight.zitiz.se. [dostęp 2013-06-22]. (ang.).

[7] Była to jedyna edycja konkursu, kiedy poszczególne kraje wystawiały po dwie propozycje w rywalizacji o Grand Prix.

[8] Ze względu na brak szczegółowych wyników pierwszej edycji Konkursu Piosenki Eurowizji (oficjalnie podano tylko zwycięzcę, czyli Lys Assię z utworem „Refrain”), uznaje się, że wszystkie pozostałe propozycje konkursowe zajęły ex aequo 2. miejsce.

[9] Ze względu na brak szczegółowych wyników pierwszej edycji Konkursu Piosenki Eurowizji (oficjalnie podano tylko zwycięzcę, czyli Lys Assię z utworem „Refrain”), uznaje się, że wszystkie pozostałe propozycje konkursowe zajęły ex aequo 2. miejsce.

[10] Podczas konkursu w 1996 zorganizowano rundę kwalifikacyjną, mającą na celu zmniejszenie liczby państw biorących udział w finale konkursu. Etap eliminacyjny nie był transmitowany w telewizji ani nagrywany, krajowe komisje jurorskie przesłuchiwały wersje studyjne wszystkich konkursowych propozycji i przyznawały im punkty. Spośród 30 utworów nadesłanych przez publicznych nadawców, do finału zakwalifikowały się 22 propozycje. Jedynym krajem, który nie brał udziału w rundzie kwalifikacyjnej był gospodarz konkursu, czyli Norwegia.

[11] Kraj wygrał finał konkursu w roku 2019, dlatego nie musiał rywalizować w półfinałach w 2020 i 2021.

[holesc-1] The Netherlands in the Eurovision Song Contest. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-15]. (ang.).

[2] AVRO en TROS worden samen AvroTros. [w:] NU.nl [on-line]. www.nu.nl, 2013-05-06. [dostęp 2013-11-16]. (niderl.).

[3] Eurovision Song Contest 1985. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).

[4] Eurovision Song Contest 1991. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).

[5] Firework Disaster Enschede 13 May 2000. stop-fireworks.org. [dostęp 2015-07-26]. (ang.).

[6] Edwin van Gorp: Book released about Dutch national final history. [w:] ESC Today [on-line]. www.esctoday.com, 2003-06-24. [dostęp 2014-07-28]. (ang.).

[12] Points to and from THE NETHERLANDS. [w:] Eurovision Covers [on-line]. www.eurovisioncovers.co.uk. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).

[13] Eurovision Song Contest 1980. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2013-11-15]. (ang.).

[holesc3-14] Marcel Bezençon Award – an introduction. [w:] Pop Light [on-line]. www.poplight.zitiz.se. [dostęp 2013-06-22]. (ang.).

[15] Państwa uczestniczące w nadchodzącym konkursie

[16] Państwa nieuczestniczące w ostatnim lub nadchodzącym konkursie

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[a]

[b]

[c]

[d]

[e]

[7]

[8]

[9]

[A]

[B]

Aktywne^[A]	Albania Armenia Australia Austria Azerbejdżan Belgia Bułgaria Chorwacja Cypr Czarnogóra Czechy Dania Estonia Finlandia Francja Grecja Gruzja Hiszpania Holandia Irlandia Islandia Izrael Litwa Łotwa Macedonia Północna Malta Mołdawia Niemcy Norwegia Polska Portugalia Rumunia San Marino Serbia Słowenia Szwajcaria Szwecja Ukraina Wielka Brytania Włochy
Nieaktywne^[B]	Andora Białoruś Bośnia i Hercegowina Luksemburg Maroko Monako Rosja Słowacja Turcja Węgry
Nieistniejące	Jugosławia Serbia i Czarnogóra
Nieudane debiuty	Katar Liechtenstein Liban Tunezja

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne