Homoseryna

L-Homoseryna
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	kwas (S)-2-amino-4-hydroksybutanowy
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C4H9NO3
Masa molowa	119,12 g/mol
Wygląd	biały, krystaliczny proszek
	Identyfikacja
Numer CAS	672-15-1 (izomer L); 498-19-1 (racemat)
PubChem	12647
DrugBank	DB04193
SMILES
	C(CO)[C@@H](C(=O)O)N
InChI
	InChI=1S/C4H9NO3/c5-3(1-2-6)4(7)8/h3,6H,1-2,5H2,(H,7,8)/t3-/m0/s1
	InChIKey
	UKAUYVFTDYCKQA-VKHMYHEASA-N
Właściwości
	Rozpuszczalność w wodzie
	1 kg/l (30 °C)
Temperatura topnienia	203 °C (rozkład)
logP	-1,64
Kwasowość (pKa)	2,21
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Substancja nie jest klasyfikowana jako; niebezpieczna według kryteriów GHS; (na podstawie podanej karty charakterystyki).
	Europejskie oznakowanie substancji
	oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne
	Substancja nie jest klasyfikowana jako; niebezpieczna według europejskich kryteriów; (na podstawie podanej karty charakterystyki).
	NFPA 704
Na podstawie; podanego źródła	0 0 0
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Homoseryna, (Hse) – organiczny związek chemiczny z grupy aminokwasów niebiałkowych, bezpośredni metabolit przemiany seryny. Produkt naturalny występuje w konfiguracji L.

Homoseryna jest związkiem pośrednim podczas biosyntezy trzech aminokwasów egzogennych: metioniny, izoleucyny i treoniny (izomeru homoseryny). Powstaje w wyniku dwuetapowej redukcji grupy karboksylowej łańcucha bocznego kwasu asparaginowego^[4].

Etapy biochemicznej redukcji kwasu L-asparaginowego do L-homoseryny

Zobacz też

↑ ^a ^b ^c Homoseryna (ang.). The Chemical Database. Wydział Chemii Uniwersytetu w Akronie. [dostęp 2012-12-16].^{[niewiarygodne źródło?]}
↑ ^a ^b L-Homoserine, [w:] ChemIDplus [online], United States National Library of Medicine [dostęp 2012-12-16] (ang.).
↑ L-Homoserine (nr H6515) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck KGaA) na obszar Polski.
↑ Lubert Stryer: Biochemia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003. ISBN 83-01-13978-1.