Hotel Georges w Wilnie

Hotel Georges
Жорж
St.-Georges
Żorż
Vilnius

współczesne zdjęcie b. hotelu "Georges" w Wilnie
Państwo

 Polska

Miejscowość

Wilno

Adres

al. A. Mickiewicza 20
ob. pr. Giedymina 20

Typ budynku

hotel

Styl architektoniczny

eklektyczny

Architekt

Tadeusz Rostworowski,
Ignacy Parczewski (wykonawca)

Inwestor

Tadeusz Rostworowski, Aleksander Lubański

Kondygnacje

5

Rozpoczęcie budowy

1893

Ukończenie budowy

1895

Zniszczono

1944 (zniszczenia wywołane pożarem podczas walk o Wilno)

Odbudowano

1950, 2005

Pierwszy właściciel

Tadeusz Rostworowski

Kolejni właściciele

Ignacy Zawistowski
Antoni Lucjan Zawistowski, Maria Balińska z Wagnerów, Anna Pereświet-Sołtan z Balińskich, Edmund Kowalski

Położenie na mapie Wilna
Mapa konturowa Wilna, w centrum znajduje się punkt z opisem „Hotel GeorgesЖоржSt.-Georges''Żorż''Vilnius”
Położenie na mapie Litwy
Ziemia54°41′13,686″N 25°16′42,744″E/54,687135 25,278540

Hotel Georges - najwytworniejszy hotel w historii Wilna, obecnie niepełniący swej funkcji.

Jego pierwsza nazwa - "St.-Georges" (Жорж). W okresie międzywojennym znany był też pod spolszczoną nazwą "Żorż". Panowała opinia, że pełnił wiodącą rolę obiektu wymienianego po zabytkach Wilna i uniwersytecie.

Zbudowany w latach 1893-1895 według projektu architekta hr. Tadeusza Rostworowskiego[1], przez kilka lat właściciela, oraz inżyniera J. Parczewskiego przy ówczesnej ul. Świętojerskiej 20, w okresie międzywojennym ul. A. Mickiewicza, obecnie pr. Giedymina. Nad budynkiem dominował św. Jerzy na rumaku, i stąd, oraz od nazwy ulicy, jego nazwa. Pełnił rolę hotelu do 1940. Został zniszczony w czasie działań wojennych w prowadzonej przez AK Operacji „Ostra Brama” (w lipcu 1944)[2]. Odbudowany w 1950 mieścił hotel "Vilnius". Od 2005 pełni funkcję apartamentowca jako "Grand Duke Palace".

Przeszedł do historii głównie dzięki eleganckiej restauracji i sali balowej w stylu Ludwika XVI, które były miejscem wielu spektakularnych wydarzeń, bali itd.[3] Np. żagarysta Alfred Kolator wspomina, że

była tam obszerna sala restauracyjna, meble stylowe z belle epoque, miękkie, pokryte jasno kremowym brokatem, części drewniane złocone, ściany zdobione złoconymi gzymsami, gości nie za wiele. Dania: zupa rakowa, udziec sarni, może być zając, cietrzew, bażant, przepiórka, jarząbek (zależnie od sezonu), w ogóle czego dusza zapragnie, ale zawsze coś z dziczyzny, a do podlania tego ni wypadało wziąć co innego, niż jarzębiak izdebnicki. Na deser, choćby to było w okresie Bożego Narodzenia, mogą być świeże truskawki — od tego byli w Wilnie sławni ogrodnicy, panowie Kiec i Wagner”[4].

Jego współwłaścicielem był jeden z przodków (kuzyn ojca) kardynała Henryka Gulbinowicza.

W 1939 mieścił konsulat generalny Litwy.

Zobacz też

  • Hotel George we Lwowie

Przypisy

  1. ↑ Tadeusz Maria Rostworowski. Internetowy Polski Słownik Biograficzny. [dostęp 2017-09-22].
  2. ↑ Dola i niedola Ewalda Krolla, [w:] [1]
  3. ↑ Waldemar Wołkanowski, Restauracje międzywojennego Wilna. Ludzie, miejsca, historie (2), Wilnoteka [dostęp 2022-04-27] (pol.).
  4. ↑ Mieczysław Jackiewicz: Kawiarnie, restauracje i inne lokale w Wilnie (2), Kurier Wileński z 25 stycznia 2013, [w:] [2]

Bibliografia

  • Anna Hendzel-Andreew: O współpracy Ruszczyca ze Sleńdzińskim w wileńskiej części "Dziennika" - zakończenie rozważań, Nasz Czas, [w:] [3]
  • Józef Krajewski: Wilno i okolice: Przewodnik, Rewasz Pruszków 2012, 336 s., ISBN 978-83-62460-33-5

Media użyte na tej stronie

Vilniaus miesto zemelapis.png
Autor: Tocekas, Licencja: CC BY-SA 3.0
Vilniaus miesto žemėlapis.
Vilnius.Gedimino prospektas.jpg
(c) Algirdas at the Lithuanian language Wikipedia, CC-BY-SA-3.0
Gedimino prospektas. Gediminas' Avenue. Vilnius, Lithuania. Statue on one of the buildings is Saint George.