Hotel Grand w Łodzi

Hotel Grand w Łodzi
Ilustracja
Hotel Grand, widok współczesny
Państwo

 Polska

Miejscowość

Łódź

Adres

ulica Piotrkowska 72

Typ budynku

hotel

Architekt

Hilary Majewski

Inwestor

Edward Haentschel

Kondygnacje

6

Rozpoczęcie budowy

1872

Ukończenie budowy

1887

Ważniejsze przebudowy

1912–1913, 1942

Pierwszy właściciel

Edward Haentschel

Kolejni właściciele

Ludwik Meyer
Hotele Miejskie w Łodzi (1945–1950)
Orbis (1950–2007)

Obecny właściciel

Holding Liwa sp. z o.o. (od 2007)

Położenie na mapie Łodzi
Mapa konturowa Łodzi, w centrum znajduje się punkt z opisem „Hotel Grand”
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Hotel Grand”
Ziemia51°46′06,502″N 19°27′24,398″E/51,768473 19,456777
Strona internetowa

Hotel Grand – hotel w Łodzi, funkcjonujący nieprzerwanie od 1887 roku, zlokalizowany przy ul. Piotrkowskiej 72 (na rogu z ul. R. Traugutta).

Historia hotelu

Hotel i restauracja Grand na fotografii Bronisława Wilkoszewskiego, 1896
Hotel Grand w okresie międzywojennym

Posesja, na której powstał przyszły hotel została wyznaczona (w postaci dwóch parcel) w latach 1824–1828 podczas regulacji osady przemysłowej „Łódka”, przeznaczonej pod osiedlenie tkaczy lnu i bawełny[1]. W 1842 roku parcele w dzierżawę wieczysto-czynszową otrzymali tkacze bawełny: J. Müller oraz L. Ulner, którzy wystawili na froncie każdej parceli parterowy drewniany dom z poddaszem[2]. W latach 1842–1849 w domu Müllera nauczyciel Mikołaj Olszewski prowadził prywatną szkołę elementarną[3]. W 1860 roku Edward Hentschel nabył drogą wymiany parcelę Müllera, a po śmierci Ulnera, po wygranym przetargu w 1867 roku, kupił sąsiednią działkę[2]. Już po pierwszej transakcji Hentschel zainwestował kapitał wystawiając budynki fabryczne, w których znajdowały się tkalnia, farbiarnia, apretura i składy towarów[4]. W 1872 roku wyburzył frontowe domy budując w ich miejscu dwupiętrowy, murowany dom z attyką, ozdobnymi gzymsami, fryzami i płaskorzeźbami[5], w którym przeznaczył jego parter na kantor, sklep i skład fabryczny, a wyższe kondygnacje na mieszkania na wynajem. Dwa lata później w wyniku pożaru zniszczeniu uległa część fabryki, której właściciel nie chciał odbudowywać. W 1875 roku Ludwik Meyer odkupił wraz z Juliuszem Kunitzerem fabrykę od Hentschla, by cztery lata później zostać jej jedynym właścicielem. Po przeniesieniu w roku 1885 produkcji do osady „Mania”[2], Meyer zdecydował o przebudowie budynków przy Piotrkowskiej na „dom gościnny” Hotel Grand[6]. Autorem projektu budowy z roku 1872 oraz przebudowy budynku z 1887 był Hilary Majewski[6]. Hotel, mający 45 pokoi[5], otwarto 9 października 1887 roku[2]. W 1896 roku hotel miał salę balową, restaurację i 70 pokoi[7].

Po przebudowie Meyer wydzierżawił hotel Piotrowi Schwartzowi[5], a w roku 1904 sprzedał Towarzystwu Akcyjnemu „Grand Hotel” za 475 000 rubli (właścicielem akcji był Bank Handlowy)[7]. Na początku hotel miał oświetlenie gazowe, by w roku 1906 zainstalować oświetlenie elektryczne (zasilane z lokalnej dynamomaszyny poruszanej przy pomocy gazu), a w 1907 roku zostać włączonym do miejskiej sieci energetycznej. W kilku apartamentach były łazienki. Większość pokoi wyposażona była w przenośne umywalki, do których dostarczano wodę wiadrami. Wnętrza były ogrzewane przez piece, które w zależności od standardu pokoju były z kafli porcelanowych, fajansowych lub zwykłych. Z przestrzeni recepcyjnej na piętro prowadziły schody marmurowe, na korytarzach były posadzki, w pokojach parkiety i podłogi z desek. Drzwi wejściowe od ul. Piotrkowskiej były dwuskrzydłowe z gzymsami i ozdobami. W środkowej części wewnętrznego dziedzińca hotelu był wspaniale urządzony ogród[8]. W 1911 roku akcje od Banku Handlowego odkupiło konsorcjum fabrykantów i kupców, którzy zdecydowali o kolejnej przebudowie budynku[7].

Lobby
Klatka schodowa w Hotelu Grand

Drugiej przebudowy budynku hotelu dokonano w latach 1912–1913 według projektu Majewskiego i Dawida Landego. Podczas tej przebudowy obiekt zyskał „nowy wyraz architektoniczny, bliski estetyce modernizmu”[9]. Hotel dysponował 150 pokojami, bogato wyposażonymi, odpowiednio rozplanowanymi, w tym 50 było urządzonych luksusowo. Każdy pokój wyposażono w instalację sanitarną z dopływem zimnej i ciepłej wody. Hotel dysponował siecią telefoniczną. Część pokoi o wyższym standardzie została wyposażona w łazienki, a dla reszty na każdym piętrze przygotowano ogólnodostępne węzły sanitarne. W pokojach hotelowych były urządzenia sygnalizacyjne do wzywania służby hotelowej, które za pośrednictwem kolorowych lampek informowały o numerze pokoju oczekującego obsługi. Na piętrach zostały zaaranżowane pokoje kelnerskie z szafami do elektrycznego podgrzewania posiłków, połączone z kuchnią windami kelnerskimi i łącznością telefoniczną. Drzwi wejściowe wymieniono na obrotowe. Do dyspozycji gości były dwie windy. Kuchnia została urządzona zgodnie z ówczesnymi standardami. Wyroby cukiernicze były produkcji własnej. Na potrzeby hotelu w podziemiach zorganizowano niewielką piekarnię. Dział gastronomii dysponował urządzeniem do produkcji lodu, które jednocześnie spełniało rolę chłodni i zamrażalni. W piwnicach zlokalizowano magazyny żywności i napojów alkoholowych. Zorganizowano również wytwórnię wód gazowanych[10]. Wnętrza wykonała drezdeńska firma „Raumkunst”. Oprócz restauracji na parterze znajdowała się wiedeńska kawiarnia, sklep „Margot” i zakład fryzjerski. Całości założenia dopełniał ogród koncertowy z kolumnami i siedem sklepów z wejściami od ulicy Krótkiej (obecnie Traugutta) i Piotrkowskiej. Głównym akcjonariuszem konsorcjum został baron Ludwik Heinzel[7].

21 czerwca 1908 roku[11] otwarto w hotelu kino, które funkcjonowało do końca lat trzydziestych. W latach 1945–1947 w sali tej mieścił się w teatr „Syrena”, a w latach 1965–1988 „Teatr 7.15”.

Po roku 1945 hotel poddawany był kolejnym remontom, podczas których elewacja utraciła swój pierwotny wystrój[12]. Z hotelu korzystało wiele osobistości, m.in. pisarze Władysław Reymont i Henryk Sienkiewicz, muzycy Artur Rubinstein i Ignacy Jan Paderewski, czy tenor Jan Kiepura[13].

W 2009 roku Hotel Grand oferował 161 pokoi. Dysponował sześcioma wielofunkcyjnymi, nowoczesnymi, wyposażonymi w profesjonalny sprzęt salami konferencyjnymi, posiadał dwie restauracje, bar kawowy „Cafe Grand” oraz lobby bar[14].

Właścicielem hotelu w roku 2008 został Holding Liwa należący do działających m.in. w branży hotelowej braci Likusów, którzy odkupili go od Orbisu. Zapowiedziano wówczas generalny remont po zakończeniu renowacji kupionego niemal równocześnie warszawskiego Prudentialu. Prace remontowe rozpoczęto w 2020 roku. Przewiduje się podniesienie kategorii hotelu do pięciu gwiazdek. Ma mieć basen, dwukondygnacyjny podziemny parking, ponad 200 pokojów (zamiast 160), szklany dach nad dziedzińcem, odnowioną scena nieistniejącego już Teatru 7.15[15].

Odniesienia w kulturze

Hotel został umieszczony w fabule powieści Ziemia obiecana Władysława Reymonta. Przed hotelem, na ul. Piotrkowskiej, znajduje się Aleja Gwiazd filmu polskiego. Apartamenty hotelu noszą imiona aktorów polskich: Beaty Tyszkiewicz, Jana Machulskiego, Krystyny Jandy, Janusza Gajosa, Marka Kondrata, Daniela Olbrychskiego, Jerzego Stuhra oraz apartament Artura Rubinsteina.

W hotelu był realizowany program telewizyjny Iwony Łękawy z cyklu Gwiazdy w Grandzie.

Filmy ze scenami zrealizowanymi w hotelu

Przypisy

  1. ↑ Rynkowska 1970 ↓, s. 7.
  2. ↑ a b c d Piotrkowska 5. piotrkowska-nr.pl. [dostęp 2018-11-10].
  3. ↑ Rynkowska 1970 ↓, s. 78.
  4. ↑ Rynkowska 1970 ↓, s. 120.
  5. ↑ a b c Rynkowska 1970 ↓, s. 179.
  6. ↑ a b Ilustrowana Encyklopedia Miasta Łodzi, nr 6, s. 177.
  7. ↑ a b c d Rynkowska 1970 ↓, s. 180.
  8. ↑ Błądek 2003 ↓, s. 113.
  9. ↑ Krzysztof Stefański, Błażej Ciarkowski, Modernizm w architekturze Łodzi XX wieku, Łódź: Dom Wydawniczy Księży Młyn, 2018, s. 32.
  10. ↑ Badziak 1988 ↓, s. 40.
  11. ↑ Grażyna Kobojek: Łódź – Kalendarium XX wieku. Łódź: Wydawnictwo Piątek Trzynastego i Muzeum Historii Miasta Łodzi, 2005, s. 13. ISBN 83-7415-060-2.
  12. ↑ Sławomir Krajewski, Jacek Kusiński: Spacer pierwszy. Ulica Piotrkowska. Łódź: Wydawnictwo Jacek Kusiński, 2008. ISBN 978-83-927666-4-3.
  13. ↑ Niemieckimi śladami po „Ziemi Obiecanej”. Praca zbiorowa pod redakcją Krystyny Radziszewskiej, wyd. I, Łódź: Wydawnictwo Literatura, 1997, s. 22–23, ISBN 83-87080-43-8.
  14. ↑ Hotel Grand – hotel filmowy. archiwum.uml.lodz.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-29)]., data dostępu 2021-01-23, język polski.
  15. ↑ Grand Hotel do remontu! Najstarszy łódzki hotel ma być pięciogwiazdkowy, data dostępu 2021-01-25, język polski.

Bibliografia

  • Anna Rynkowska, Ulica Piotrkowska, wyd. I, Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1970, ISBN 978-83-939822-4-0.
  • Katarzyna Zielińska, Hanna Zubrzycka-Kolińska: Hotel Grand – hotel filmowy. Urząd Miasta Łodzi, 19 czerwca 2009. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-04)].
  • Kazimierz Badziak: Grand Hotel w Łodzi 1888-1988. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1988. ISBN 83-218-0791-7.
  • Zenon Błądek: Dzieje krajowego hotelarstwa od zajazdu do współczesności: fakty, obiekty, ludzie. Poznań-Warszawa: Palladium Architekci, 2003. ISBN 83-89284-02-2.

Media użyte na tej stronie

Łódź Voivodeship location map.svg
Autor: SANtosito, Licencja: CC BY-SA 4.0
Location map of Łódź Voivodeship. Geographic limits of the map:
  • N: 52.45 N
  • S: 50.78 N
  • W: 17.95 E
  • E: 20.75 E
Klatka schodowa Hotel Grand w Łodzi.JPG
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Klatka schodowa w Hotelu Grand w Łodzi
Bronisław Wilkoszewski – Grand Hotel i Restauracja.jpg

Fotografia przedstawia budynek Grand Hotelu mieszczący się przy ulicy Piotrkowskiej 72. W latach 60. XIX wieku właścicielem tej parceli został Edward Hentschel (Häntschel), który wyburzył znajdujące się tam parterowe drewniaki i w latach 1865-1868 postawił dwupiętrowy budynek mieszkalny ze składem towarów. W oficynach rozpoczęła działanie fabryka produkująca materiały wełniane: flanele, koce, chusty. W 1874 roku spłonęła część zabudowań fabrycznych i Hentschel sprzedał nieruchomość swojemu pracownikowi i zięciowi Ludwikowi Meyerowi. Nowy właściciel wraz ze swoim współpracownikiem i późniejszym szwagrem Juliuszem Kunitzerem odbudował w 1875 roku fabrykę i wznowił produkcję. Po kilku latach działań w latach 80. XIX wieku Ludwik Meyer przejął udziały Juliusza Kunitzera i przeniósł fabrykę do podłódzkiej osady leśnej Mania. Budynek przy Piotrkowskiej przebudował i 9 października 1887 roku otworzył „Grand Hotel”. Obiekt został wydzierżawiony Austriakowi Piotrowi Schwartzowi. Pokoje były nowocześnie urządzone i wyposażone w oświetlenie gazowe. W następnych latach hotel modernizowano i rozbudowywano, adaptując kolejne budynki posesji. W 1904 roku Meyer sprzedał hotel Towarzystwu Akcyjnemu „Grand Hotel” za sumę 475 tys. rubli. Głównym akcjonariuszem był Bank Handlowy. W 1911 roku akcje hotelu wykupiło konsorcjum fabrykantów i kupców, którego głównym udziałowcem był Ludwik Heinzel, syn Juliusza Heinzla. Rozpoczęto gruntowną przebudowę obiektu, według projektu Dawida Landego. Prace zakończono w 1913 roku. Obiekt szczycił się bieżącą ciepłą wodą, kanalizacją, oświetleniem elektrycznym i gazowym, wentylacją i ozonizacją, siedmioma windami, meblami w ścianach i telefonami. Wtedy też zapewne powstały bogate wystrojem sale „Malinowa” i „Złota”. Ostatnie ważne przeróbki – nadbudowa najwyższej kondygnacji, uproszczenie wystroju i przekształcenie części wnętrz – nastąpiły po pożarze w 1942 roku. Pokoje hotelowe gościły między innymi Henryka Sienkiewicza, Helenę Modrzejewską, Jana Kiepurę, Stefana Jaracza, Kornela Makuszyńskiego, Władysława Broniewskiego, Zofię Nałkowską, Jana Brzechwę czy Krzysztofa Pendereckiego. W czasach PRL Grand Hotel stał się własnością grupy hotelowej Orbis. W pięknych salach restauracyjnych spotkać można było między innymi Beatę Tyszkiewicz, Janusza Gajosa, Daniela Olbrychskiego czy Jana Machulskiego, których szczególna więź z hotelem zaakcentowana została powstaniem ich imiennych apartamentów. W roku 2010 stał się własnością grupy Likus Hotele. Grand Hotel zagrał w wielu filmach: „Zaklęte rewiry”, „Vabank”, „Ucieczka z kina „Wolność””, „Kroll”, „Lepiej być piękną i bogatą”, „Reich”, „Inland Empire”.

Fotografia pochodzi z wydanego w 1896 roku albumu Bronisława Wilkoszewskiego „Widoki m. Łodzi”. Saryusz Bronisław Paweł Wilkoszewski (1847-1901), zwany "łódzkim Canaletto" był mistrzem fotografii ilustracyjnej. Udokumentował zabudowę Łodzi z końca XIX wieku przede wszystkim wille, fabryki, budynki użyteczności publicznej, obiekty sakralne, ulicę Piotrkowską. Jego zakład fotograficzny znajdował się w willi "Trianon" w Pasażu Meyera 5 (obecnie ulica Moniuszki).
Hotel Grand w Łodzi 011.JPG
Autor: Adrian Grycuk, Licencja: CC BY-SA 3.0 pl
Lobby w Hotelu Grand w Łodzi
Łódź location map 2.png
Autor:
OpenStreetMap contributors, edited by User:Dwie szyszki
, Licencja: CC BY-SA 2.0
Map of Łódź, Poland
Ta mapa of Łódź została utworzona dzięki danym z projektu OpenStreetMap, zbieranym przez społeczność. Mapa ta może być niekompletna i zawierać błędy. Niewskazane jest poleganie wyłącznie na niej w nawigacji.