Hrvoje Šarinić

Hrvoje Šarinić

Data i miejsce urodzenia	17 lutego 1935 Sušak
Data i miejsce śmierci	21 lipca 2017 Zagrzeb
Premier Chorwacji
Okres	od 12 sierpnia 1992 do 3 kwietnia 1993
Przynależność polityczna	Chorwacka Wspólnota Demokratyczna
Poprzednik	Franjo Gregurić
Następca	Nikica Valentić

Hrvoje Šarinić (ur. 17 lutego 1935 w Sušaku^[1], zm. 21 lipca 2017 w Zagrzebiu^[2]) – chorwacki polityk i inżynier, posiadający również obywatelstwo francuskie^[3]. Działacz Chorwackiej Wspólnoty Demokratycznej (HDZ), premier Chorwacji w latach 1992–1993.

Życiorys

Urodził się w Sušaku, gdzie jego ojciec był burmistrzem i działaczem Chorwackiej Partii Chłopskiej. Po II wojnie światowej i śmierci ojca jego rodzina została pozbawiona majątku przez władze komunistyczne. Ukończył budownictwo na Uniwersytecie w Zagrzebiu, po czym pracował jako inżynier. W 1963 uzyskał trzymiesięczne stypendium we Francji, pozostał na emigracji, otrzymując później francuskie obywatelstwo^[3]. Pracował we francuskich przedsiębiorstwach we Francji i Republice Południowej Afryki. Pełnił m.in. funkcję dyrektora generalnego firmy budującej elektrownie atomowe, jak również kierował budowami elektrowni^[3][4]. W latach 80. reprezentował francuski przemysł atomowy w Chorwacji, następnie był dyrektorem zarządzającym koncernu budowlanego w Maroku^[3].

W 1989 zaangażował się w działalność polityczną w ramach Chorwackiej Wspólnoty Demokratycznej. Stał się jednym z najbliższych współpracowników Franja Tuđmana. W 1990 po objęciu przez lidera HDZ urzędu prezydenta Hrvoje Šarinić został szefem jego kancelarii^[3].

12 sierpnia 1992, po zwycięstwie HDZ w wyborach parlamentarnych, został powołany na premiera Chorwacji w miejsce Franja Greguricia. Urząd ten sprawował do 3 kwietnia 1993^[5]. Jego gabinet urzędował w okresie działań wojennych w Chorwacji oraz Bośni i Hercegowinie, a także problemów gospodarczych wynikających z wysokiej inflacji. Kontrowersje wzbudziła przeprowadzona w tym czasie prywatyzacja dziennika „Slobodna Dalmacija”^[1].

Po odejściu ze stanowiska powrócił do administracji prezydenckiej. Kierował zespołem negocjacyjnym w rozmowach z Serbami z Republiki Serbskiej Krajiny, w ramach tajnych misji pokojowych kilkanaście razy spotykał się ze Slobodanem Miloševiciem. Wziął także w 1995 udział w podpisaniu ugody z Erdut. Na prośbę schorowanego prezydenta pozostał w jego kancelarii. Odszedł z niej ostatecznie w 1998 na skutek konfliktu z politykiem HDZ Iviciem Pašaliciem, którego w tym sporze wsparł Franjo Tuđman^[3]. Od 2000 krótko działał w nowo powołanym Centrum Demokratycznym^[3].

Przypisy