Hryhorij Wasiura

Hryhorij Wasiura

Григорій Васюра

lejtnant
Data i miejsce urodzenia	1915 Czehryń
Data i miejsce śmierci	2 października 1987 Mińsk
Przebieg służby
Formacja	Schutzmannschaft
Jednostki	118 Batalion Schutzmannschaft
Stanowiska	dowódca plutonu, zastępca szefa sztabu baonu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	zastępca dyrektora sowchozu

Hryhorij Wasiura (ukr. Григорій Васюра, ros. Григорий Васюра Grigorij Wasiura; ur. 1915 w obwodzie czerkaskim, zm. 1987) – lejtnant Armii Czerwonej, a następnie zastępca szefa sztabu kolaboracyjnego 118 batalionu policyjnego w służbie III Rzeszy.

Życiorys

Po dostaniu się do niewoli, w lutym 1942 zgłosił się do służby niemieckiej i po przejściu szkolenia w Wustrau został w październiku 1942 wcielony do 118 batalionu policyjnego jako dowódca plutonu. W listopadzie 1942 brał udział w zbrodniach w Babim Jarze. W następnym miesiącu awansował na zastępcę szefa sztabu batalionu.

W listopadzie 1942 Wasiura wraz z całym batalionem został przeniesiony na Białoruś, gdzie służył do lipca 1944. Batalion w tym czasie brał udział w następujących niemieckich operacjach pacyfikacyjnych na tym terenie: Hornung, Draufgänger, Cottbus, Hermann i Wandsbeck. Za swoją służbę Hryhorij Wasiura był dwukrotnie odznaczony niemieckimi medalami wojennymi.

Po wojnie wrócił do rodzinnej miejscowości twierdząc, że wojnę spędził w niewoli. Po przyznaniu się do służby Niemcom, w 1952 roku został skazany na 10 lat więzienia. W roku 1955 został zrehabilitowany przez sąd w Kijowie z powodu braku wiedzy o popełnionych w trakcie wojny zbrodniach. Został zastępcą dyrektora sowchozu „Wielikodymierskij” i otrzymywał nagrody za wzorową pracę. Z czasem zaczął przedstawiać się jako weteran walki z Niemcami.

W latach 70. Wasiura został wezwany jako świadek na proces Wasilija Meleszki, byłego policjanta 118. batalionu. Podczas procesu okazało się, że Wasiura, rzekoma ofiara nazizmu, był dowódcą Meleszki.

W 1986 sąd wojskowy w Mińsku skazał Hryhorija Wasiurę na karę śmierci. Podczas procesu udowodniono mu udział w co najmniej 6 „pacyfikacjach”, w których zginęło ponad 340 osób, oraz osobiste torturowanie i zabijanie ludzi, w tym także członków batalionu, dla przykładu i utrzymania dyscypliny. Stracony w 1987 roku.

Bibliografia

• Per A. Rudling, Terror and Local Collaboration in Occupied Belarus: The Case of the Schutzmannschaft Battalion 118. I. Background, Historical Yearbook, Volume VIII, 2011, Romanian Academy, „Nicolae Iorga” History Institute, Bukareszt.