Hubert Strolz

Hubert Strolz
Data i miejsce urodzenia	26 czerwca 1962 ; Warth, Austria
Klub	SC Warth
Pierwsze punkty w PŚ	28.03 1981, Laax (7. miejsce - gigant)
Pierwsze podium w PŚ	10.01 1984, Adelboden; (2. miejsce - gigant)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Austria
	Igrzyska olimpijskie
	Puchar Świata
3. miejsce ;	1987/1988
	Puchar Świata (Gigant)
2. miejsce ;	1987/1988
3. miejsce ;	1985/1986
3. miejsce ;	1989/1990
	Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula ;	1987/1988
2. miejsce ;	1991/1992

Hubert Strolz (ur. 26 czerwca 1962 w Warth) – austriacki narciarz alpejski, dwukrotny medalista olimpijski oraz zdobywca Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji kombinacji Pucharu Świata. Ojciec Johannesa, również narciarza alpejskiego.

Kariera

W zawodach Pucharu Świata zadebiutował w sezonie 1980/1981. Pierwsze pucharowe punkty zdobył 28 marca 1981 roku w Laax, zajmując siódme miejsce w gigancie. Były to jego jedyne punkty w tym sezonie i ostatecznie zajął 73. miejsce w klasyfikacji generalnej. Rok później wystąpił na mistrzostwach świata w Schladming, gdzie w tej samej konkurencji zajął dziesiąte miejsce.

Pierwszy raz na podium zawodów pucharowych stanął 10 stycznia 1984 roku w Adelboden, zajmując drugie miejsce w slalomie gigancie. W zawodach tych rozdzielił na podium Ingemara Stenmarka ze Szwecji oraz Szwajcara Pirmina Zurbriggena. W sezonie 1983/1984 w pierwszej trójce uplasował się jeszcze jeden raz: 17 marca 1984 roku w Åre ponownie był drugi w gigancie. Ostatecznie sezon zakończył na 22. pozycji w klasyfikacji generalnej i szóstej w klasyfikacji giganta. W lutym 1984 roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, gdzie był szósty w gigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończył. Rok później wywalczył tylko jedno pucharowe podium, zajmując drugie miejsce w gigancie 15 stycznia 1985 roku w Adelboden. W klasyfikacji giganta był dziesiąty, a w klasyfikacji generalnej zajął dopiero 36. miejsce. Wystartował także na mistrzostwach świata w Bormio w 1985 roku, lecz w swoim jedynym starcie, slalomie gigancie, nie ukończył rywalizacji.

Sezon 1985/1986 zaczął od zajęcia drugiego miejsca w gigancie 15 grudnia 1985 roku w Alta Badia. W kolejnych startach jeszcze siedmiokrotnie stawał na podium, sześć razy w gigancie i raz w supergigancie, jednak nie odniósł zwycięstwa. Po raz pierwszy w karierze stanął na podium klasyfikacji końcowej, zajmując trzecie miejsce wśród gigancistów. Wyprzedzili go jedynie Szwajcar Joël Gaspoz oraz Ingemar Stenmark. Ponadto po raz pierwszy w karierze znalazł się w najlepszej dziesiątce klasyfikacji generalnej, kończąc sezon na dziewiątej pozycji. W kolejnym sezonie osiągał słabsze wyniki, tylko dwukrotnie stając na podium. W efekcie był czwarty w klasyfikacji giganta oraz czternasty w klasyfikacji generalnej. Na przełomie stycznia i lutego 1987 roku brał udział w mistrzostwach świata w Crans-Montana. Najpierw wystartował w supergigancie, kończąc rywalizację na piątej pozycji. Dwa dni później był czwarty w gigancie, przegrywając walkę o podium z Włochem Alberto Tombą o 0,08 sekundy.

Największe sukcesy osiągnął w sezonie 1987/1988, który ukończył na trzeciej pozycji w klasyfikacji generalnej. Uplasował się wtedy za Zurbriggenem i Tombą, czwartego w klasyfikacji Günthera Madera wyprzedzając o zaledwie jeden punkt. Był ponadto drugi w klasyfikacji giganta, a w klasyfikacji kombinacji wywalczył Małą Kryształową Kulę. Na podium stawał sześciokrotnie, odnosząc przy tym swoje jedyne pucharowe zwycięstwo: 17 stycznia 1988 roku w Bad Kleinkirchheim był najlepszy w kombinacji. Wystąpił wtedy także na igrzyskach olimpijskich w Calgary, skąd wrócił z dwoma medalami. W zjeździe do kombinacji uzyskał piąty wynik, natomiast w slalomie był siódmy. Dało mu to jednak najlepszy łączny wynik i zwycięstwo z przewagą niecałych 7 punktów nad swym rodakiem, Bernhardem Gstreinem i nieco ponad 11 punktów nad Paulem Accolą ze Szwajcarii. Był to pierwszy w historii złoty medal olimpijski w tej konkurencji wywalczony przez austriackiego alpejczyka. Następnie Strolz wystąpił w supergigancie, który ukończył na czwartej pozycji. W walce o medal o 0,03 sekundy wyprzedził go Szwed Lars-Börje Eriksson. Cztery dni później wystartował w gigancie, zajmując drugie miejsce po pierwszym przejeździe, ze startą 1,14 sekundy do prowadzącego Tomby. W drugim przejeździe Austriak uzyskał najlepszy czas, nie wystarczyło to jednak do zwycięstwa. Ostatecznie zajął drugie miejsce ze stratą ponad sekundy to Tomby i z przewagą 0,98 sekundy nad Pirminem Zurbriggenem.

Podczas rozgrywanych rok później mistrzostw świata w Vail nie zdobył medalu. Najlepszy wynik uzyskał w supergigancie, który ponownie ukończył na czwartej pozycji. Tym razem w walce o podium lepszy o 0,31 sekundy okazał się Tomaž Čižman z Jugosławii. W zawodach pucharowych trzykrotnie stawał na podium, za każdym razem w innej konkurencji: 22 grudnia 1988 roku w Sankt Anton był trzeci w kombinacji, 22 stycznia 1989 roku w Wengen był trzeci w slalomie, a 9 marca 1989 roku w Shiga Kōgen zajął drugie miejsce w gigancie. Sezon 1988/1989 zakończył na dziesiątej pozycji, w klasyfikacji giganta był szósty, a w klasyfikacji zajął ósme miejsce. Nieco lepiej prezentował się w sezonie 1989/1990, w którym pięciokrotnie plasował się w najlepszej trójce. Wysokie pozycje zajmowane w gigantach, w tym trzy miejsca na podium dały mu trzecie miejsce w klasyfikacji końcowej tej konkurencji, w której wyprzedzili go jedynie Norweg Ole Kristian Furuseth oraz Günther Mader. W klasyfikacji generalnej Strolz zajął tym razem siódme miejsce.

Bez medalu wrócił również z mistrzostw świata w Saalbach-Hinterglemm w 1991 roku. Zajął tam 22. miejsce w supergigancie, a rywalizacji w gigancie i kombinacji nie ukończył. Sezon 1990/1991 był pierwszym od siedmiu lat, w którym Strolz ani razu nie stanął na podium. Jego najlepszym wynikiem w PŚ było wtedy ósme miejsce w gigancie w Kranjskiej Gorze. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 45. pozycję, co było jego najgorszym wynikiem od czasu debiutu. Do najlepszej dziesiątki powrócił w sezonie 1991/1992, który ukończył na dziewiątym miejscu. Na podium stawał cztery razy, po dwa w slalomie i kombinacji. Dało mu to dziewiąte miejsce w klasyfikacji slalomu oraz drugie w klasyfikacji kombinacji, w której zwyciężył reprezentujący Luksemburg Marc Girardelli.

Austriak startował jeszcze przez dwa kolejne sezony, uzyskując jednak słabsze rezultaty. Ostatnie pucharowe podium wywalczył 6 grudnia 1992 roku w Val d'Isère, zajmując trzecie miejsce w slalomie. Wystartował jeszcze na mistrzostwach świata w Morioce w 1993 roku, jednak ponownie nie wywalczył medalu. W gigancie był tam szósty, a w slalomie zajął czwarte miejsce, przegrywając walkę o podium ze swym rodakiem, Thomasem Stangassingerem. Wystartował także w kombinacji, jednak nie ukończył zawodów. Ostatni oficjalny występ zanotował 6 marca 1994 roku w Aspen, gdzie zajął 24. miejsce w gigancie. W 1994 roku zakończył karierę.

Łącznie 34 razy zajmował miejsca na podium w zawodach Pucharu Świata, odnosząc jednak tylko jedno zwycięstwo. Sześciokrotnie zdobywał medale mistrzostw Austrii, jednak nigdy nie zwyciężył. Był wicemistrzem w slalomie w latach 1981, 1982 i 1994, gigancie w 1985 roku, supergigancie w 1989 roku oraz kombinacji dwa lata później^[1]. Ponadto w 1996 roku otrzymał Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii^[2].

Po zakończeniu kariery został dyrektorem szkoły narciarskiej w rodzinnym Warth am Arlberg.

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
6.	14 lutego	1984	Sarajewo	Gigant	2:41,18 min	+1,53 s	Max Julen
DNF	19 lutego	1984	Sarajewo	Slalom	1:39,41 min	-	Phil Mahre
1.	17 lutego	1988	Calgary	Kombinacja	36,55 pkt	-	-
4.	21 lutego	1988	Calgary	Supergigant	1:39,66 min	+1,45 s	Franck Piccard
2.	25 lutego	1988	Calgary	Gigant	2:06,37 min	+1,04 s	Alberto Tomba
DSQ	11 lutego	1992	Albertville	Kombinacja	14,58 pkt	-	Josef Polig
24.	16 lutego	1992	Albertville	Supergigant	1:13,04 min	+3,32 s	Kjetil André Aamodt
9.	18 lutego	1992	Albertville	Gigant	2:06,98 min	+2,47 s	Alberto Tomba
13.	22 lutego	1992	Albertville	Slalom	1:44,39 min	+3,40 s	Finn Christian Jagge

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
10.	3 lutego	1982	Schladming	Gigant	2:38,80 min	+2,48 s	Steve Mahre
DNF	7 lutego	1985	Bormio	Gigant	2:28,90 min	-	Markus Wasmeier
5.	2 lutego	1987	Crans-Montana	Supergigant	1:19,93 min	+1,51 s	Pirmin Zurbriggen
4.	4 lutego	1987	Crans-Montana	Gigant	2:32,38 min	+0,83 s	Pirmin Zurbriggen
DNF	3 lutego	1989	Vail	Kombinacja	4,72 pkt	-	Marc Girardelli
4.	8 lutego	1989	Vail	Supergigant	1:38,81 min	+0,68 s	Martin Hangl
DNF	9 lutego	1989	Vail	Gigant	2:37,66 min	-	Rudolf Nierlich
22.	23 stycznia	1991	Saalbach	Supergigant	1:26,73 min	+3,90 s	Stephan Eberharter
6.	30 stycznia	1991	Saalbach	Kombinacja	16,28 pkt	+28,02 s	Stephan Eberharter
DNF	8 lutego	1993	Morioka	Kombinacja	34,22 pkt	-	Lasse Kjus
6.	10 lutego	1993	Morioka	Gigant	2:15,36 min	+2,80 s	Kjetil André Aamodt
4.	13 lutego	1993	Morioka	Slalom	1:40,33 min	+0,65 s	Kjetil André Aamodt