Hubert de Givenchy
 Hubert de Givenchy (1972) | |
| Data i miejsce urodzenia | 20 lutego 1927 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 10 marca 2018 |
| Narodowość | |
| Strona internetowa | |
Hubert de Givenchy, właśc. Count Hubert James Marcel Taffin de Givenchy[1] (ur. 20 lutego 1927 w Beauvais, zm. 10 marca 2018 w Paryżu[2]) – francuski projektant mody, kostiumograf filmowy i kolekcjoner sztuki[3]. Ubierał największe osobowości kultury masowej drugiej połowy XX wieku, kobiety z obrazów i polaroidów Andy’ego Warhola[4], żonę amerykańskiego prezydenta Jacqueline Kennedy Onassis[5], zdobywczynię Oscara i księżna Monako Grace Kelly[2], aktorkę Elizabeth Taylor[6], legendarną redaktorkę „Vogue’a” Dianę Vreeland i Audrey Hepburn, której kostiumy weszły do kanonu mody i współtworzą historię kina XX wieku. Givenchy zaprojektował suknię balową dla głównej bohaterki komedii romantycznej Billy’ego Wildera Sabrina (1954), czarne suknie i krótkie sukienki dla Holly Golightly, bohaterki Śniadanie u Tiffany’ego (1961) Blake’a Edwardsa, czy kostiumy Jo Stockton w scenie sesji mody dla ekskluzywnego magazynu do komedii muzycznej Stanleya Donena Zabawna buzia (Funny Face, 1957).
Życiorys
Urodził się i dorastał w Beauvais, niedaleko Paryża w protestanckiej arystokratycznej francuskiej rodzinie[5] jako syn Béatrice „Sissi” Badin (1888–1976) i Luciena Taffina de Givenchy (1888–1930). Jego matka chciała, by został prawnikiem[3]. Jego babcia i dziadek ze strony matki, Marguerite Dieterle Badin (1853–1940) i Jules Badin (1843–1919), zarządzali zakładami tkaniny artystycznej tapiserii Beauvais and Gobelin i kolekcjonowali materiały najwyższej jakości[3]. Givenchy rozpoczął naukę w wieku 17 lat. Pracował u paryskiego projektanta Jacques’a Fatha[3]. Jednocześnie studiował rysunek na École nationale supérieure des beaux-arts[6]. Po dwóch latach przeniósł się do domu mody Piguet, a w 1946 zastąpił Chrstiana Diora w zespole projektowym Luciena Lelonga[5]. W latach 1949-52 pracował dla najsłynniejszej surrealistki mody, Elsy Schiaparelli[5].
Pierwsza siedziba autorskiego domu mody Huberta de Givenchy otwarta została przy Rue Alfred de Vigny. A pierwsza kolekcja z metką Givenchy pojawiła się na paryskim wybiegu w lutym 1952 i druga amerykańska - wiosną. Pokaz okazał się wielkim sukcesem[6], przyniósł mu sławę i zamówienia na 7 mln franków. W Nowym Jorku zaprezentowano osiem wzorów sukien Givenchy, z czego sześć specjalnie stworzonych dla USA. Przedstawiono je w Waldorf=Astoria. Cena jednej z sukien z pierwszej amerykańskiej kolekcji wynosiła ok. 3 tys. dolarów, wartość projektów zawyżały hafty wykonane we francuskich pracowniach Maison Lesage i Rébé. W słynnym domu mody pracowała znana modelka Bettina, której imieniem nazwał bluzkę z białej organdyny, ozdobioną czarnym haftem i falbanami.
W połowie lat 50. wspólnie z Cristóbalem Balenciagą podbił i zrewolucjonizował rynek mody[3], tworząc m.in. konwaliowy zapach „De”. Givenchy i Balenciaga do sprzedaży wprowadzili sylwetki „Sack”, które były luźne bez określonej talii[3].
Givenchy zasłynął jako stały współpracownik hollywoodzkiej gwiazdy Audrey Hepburn, która nosiła jego kreacje zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym[4]. Zaprojektował jej legendarną czarną suknię z filmu Śniadanie u Tiffany’ego (1961) Blake’a Edwardsa. Otrzymał nominację do Oscara za najlepsze kostiumy do filmu Zabawna buzia (1957) Stanleya Donena z Hepburn w roli głównej. W 2006 sukienka z filmu została sprzedana na aukcji w londyńskim Christie’s za sumę 923 187 dolarów[3].
W 1957 powstały pierwsze perfumy dla kobiet[7]. Twarzą zapachu L’Interdit została Audrey Hepburn. Męskie perfumy Eau de Vetyver i Monsieur de Givenchy zadebiutowały w 1959.
Do grona jego stałych klientek należała również amerykańska prezydentowa Jacqueline Kennedy Onassis, a jeden z jego strojów założyła na pogrzeb Johna F. Kennedy’ego w 1963[4].
Pod koniec lat sześćdziesiątych Givenchy zaprezentował wyjątkowy kostium kąpielowy – było to bikini z pofałdowaną, okrągłą falbaną. Givenchy zaproponował koszule z falbaniastymi rękawami, a także koszulową sukienkę oraz płaszcz zaokrąglonymi ramionami. W 1988 powstały zapach L’Interdit dedykowany był Audrey Hepburn.
W 1988 Givenchy sprzedał firmę konsorcjum LVMH, a w 1995 wycofał się z prowadzenia swojego domu mody[6], zastąpił go Alexander McQueen, którego kolekcja zadebiutowała w 1997. Givenchy pracował potem jako znawca antyków, konsultant do spraw dawnej sztuki.
Zmarł 10 marca 2018 w swoim zamku pod Paryżem w wieku 91 lat[5].
Przypisy
- ↑ Personalidade: Hubert de Givenchy (França) (port.). InterFilmes.com. [dostęp 2017-07-19].
- ↑ a b Eric Wilson (2018-03-12): Hubert de Givenchy Dies at 91; Pillar of Romantic Elegance in Fashion (ang.). The New York Times. [dostęp 2018-03-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-12)].
- ↑ a b c d e f g Monika Komorowska (2018-03-13): Hubert de Givenchy - 35 ciekawostek o zmarłym projektancie (pol.). example.pl. [dostęp 2017-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-27)].
- ↑ a b c Joanna Wróżyńska (2018-03-12): Hubert de Givenchy nie żyje. Francuski projektant miał 91 lat (pol.). Wysokie Obcasy. [dostęp 2017-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-27)].
- ↑ a b c d e Marcin Brzeziński (2018-11-01): Niezwykłe życie ostatniego wielkiego krawca Huberta de Givenchy (pol.). Viva!. [dostęp 2017-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-27)].
- ↑ a b c d Hubert de Givenchy: jeden z filarów zachodniej mody (pol.). Glamour. [dostęp 2018-03-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-27)].
- ↑ Raphael Thiollier (2018-03-12): Beauvais: Le couturier beauvaisien Hubert de Givenchy nous a quittés (fr.). L'Observateur de Beauvais. [dostęp 2019-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-27)].
Linki zewnętrzne
- Hubert de Givenchy w bazie IMDb (ang.)
- Hubert de Givenchy w bazie Filmweb
Media użyte na tej stronie
Autor: James de Givenchy, Licencja: CC BY-SA 4.0
Hubert de Givenchy in his atelier at Avenue George V