Hudson Jet

Hudson Jet

1954 Hudson Jet-Liner
Producent	Hudson Motor Car
Zaprezentowany	listopad 1952
Okres produkcji	1952–1954
Miejsce produkcji	Detroit
Następca	Hudson Rambler
Dane techniczne
Segment	D
Typy nadwozia	2 lub 4-drzwiowy sedan 2-drzwiowy coupé
Silniki	R6: 3,3 l, 104–114 KM
Skrzynia biegów	3-biegowa mechaniczna / automatyczna
Napęd	tylny
Długość	4590 mm[1]
Szerokość	1704 mm[1]
Wysokość	1544 mm[1]
Rozstaw osi	2667 mm[1]
Masa własna	1195–1252 kg[2]
Zbiornik paliwa	57 l[1]
Liczba miejsc	6
Dane dodatkowe
Pokrewne	Hudson Italia
Konkurencja	Nash Rambler Willys Aero

Hudson Jet – samochód osobowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Hudson w latach 1952–1954. Na rynku USA zaliczany był do samochodów kompaktowych. Ogółem powstało ponad 25 tysięcy sztuk, w ramach dwóch lat modelowych 1953–1954.

Historia i opis modelu

1954 Hudson Super Jet 2-drzwiowy

1954 Hudson Super Jet 2-drzwiowy

Historia

Model Jet powstał na fali rosnącej popularności w USA w latach 50. samochodów określanych jako kompaktowe (compact car), mniejszych od dominujących na rynku samochodów pełnowymiarowych^[1]. Wprowadzony został na rynek przez firmę Hudson Motor Car w listopadzie 1952 roku^[1]. Hudson wiązał z nim nadzieje na poprawę swojej sytuacji finansowej przez wprowadzenie nowoczesnego ekonomicznego samochodu, ale w rzeczywistości sprzedaż nie pokryła wysokich kosztów jego opracowania^[3]. Jego stylistyka odpowiadała ówczesnej amerykańskiej modzie i przypominała pomniejszone modele Forda^[1]. Nadwozie miało gładkie boki, bez wystających błotników. Wzór atrapy chłodnicy był nowy, z chromowaną trapezową obwódką i grubą poprzeczną belką, w stylu wprowadzonym także na większych Hudsonach w kolejnym roku^[1]. Wzorem większych modeli marki wykorzystywał on nadwozie nowoczesnej konstrukcji samonośnej z integralną ramą, pozwalające na umieszczenie podłogi poniżej podłużnic ramy, co sprawiało, że samochody Hudsona z takim nadwoziem nazwanym step-down miały niższy środek ciężkości od konkurencji stosującej tradycyjne ramy, a przy tym sztywne nadwozie zapewniało bezpieczeństwo^[4][a]. Z rozstawem osi 267 cm (105 cali) plasował się pomiędzy bezpośrednimi konkurentami tej klasy Nash Rambler (100 cali) i Willys Aero (108 cali)^[1]. Podobnie jak Willys oferował nadwozia: 2-drzwiowy i 4-drzwiowy sedan oraz coupé, wszystkie sześciomiejscowe^[1]. W pierwszym roku 1953 oferowano tylko trzy odmiany: coupé Jet i lepiej wykończone sedany Super Jet^[1].

1954 Hudson Jet-Liner 4-d - tył

1954 Hudson Super Jet – deska przyrządów

W kolejnym roku modelowym 1954, produkowanym od października 1953 roku, pozostały w ofercie tylko oba nadwozia sedan, lecz oferowane były w trzech wersjach wykończenia: podstawowej Jet, lepszej Super Jet i najbogatszej Jet-Liner^[2]. Zmiany zewnętrzne były minimalne, główną różnicą było dodanie czterech karbów po każdej stronie poprzecznej belki atrapy chłodnicy^[2]. Obie wyższe wersje otrzymały boczne nierdzewne listwy ozdobne^[2]. Jet-Liner odznaczał się lepszą tapicerką i dodatkowymi chromowanymi ozdobami, w tym ukośnym panelem na tylnych drzwiach i oprawami tylnych lamp^[2]. W kwietniu 1954 roku doszedł najtańszy dwudrzwiowy sedan w zubożonej ekonomicznej wersji Jet Family Club^[2]. Zbudowano też przynajmniej jeden prototyp kabrioletu, lecz nie wszedł do produkcji^[3].

Napęd

Do napędu używano dolnozaworowych silników R6 o pojemności 3,3 litra (202 cale sześcienne), wywodzących się z „obcięcia” dotychczasowego ośmiocylindrowego silnika Hudsona Commodore^[5]. Blok silnika wykonany był ze stopu z wysoką zawartością chromu dla wydłużenia żywotności^[4]. Silnik osiągał moc 104 KM przy stopniu sprężania 7,5:1 lub 106 KM z opcjonalną aluminiową głowicą i stopniem sprężania 8:1^[5][b]. Dostępny był również pakiet Twin H-Power składający się z dwóch jednogardzielowych gaźników, zwiększający moc do 112 lub 114 KM^[5][4]. Zdaniem niektórych autorów Jet z pakietem Twin H-Power był przodkiem amerykańskich muscle cars – niewielkich samochodów wyposażonych w mocny silnik^[3]. Według producenta Jet w każdej wersji miał najwyższy stosunek mocy do masy w tanim segmencie rynku amerykańskiego, a z pakietem Twin H-Power odwoływał się do sportowej reputacji modelu Hudson Hornet^[4]. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez standardową 3-biegową skrzynię biegów, ewentualnie z nadbiegiem lub opcjonalną skrzynię automatyczną Hydra-Matic^[5]. Dostępne było kilka przekładni głównych w zależności od wyboru, standardowa przy mechanicznej skrzyni biegów miała przełożenie 4,1:1^[5]. Bazowa wersja Jet miała ogumienie o rozmiarach 5,9 × 15, a wyższe wersje 6,4 × 15^[2].

Sprzedaż

W pierwszym 1953 roku modelowym wyprodukowano 21 143 samochody, a ich ceny bazowe wynosiły od 1858 (Jet coupe) do 1954 dolarów^[1]. Ceny odpowiadały poziomem Willysowi Aero i były niższe od Ramblera (nie występującego jako sedan), ale zarazem wyższe od większych pełnowymiarowych sedanów trójki wielkich koncernów^[c], co przekładało się na umiarkowaną popularność samochodów kompaktowych, które nie były jeszcze w tym czasie wybierane z powodów budżetowych^[5][6]. Sprzedaż Hudsona była przy tym o około 1/3 niższa od Ramblera i o połowę od Willysa^[6]. W 1954 roku modelowym wyprodukowano już tylko 14 224 sztuki, w tym około 2000 w wersji Jet-Liner^[5]. Ich ceny bazowe sięgały tym razem od 1621 dolarów za dwudrzwiowy sedan Jet Family Club przez 1858 za czterodrzwiowy sedan Jet do 2057 dolarów za czterodrzwiowy Jet-Liner^[2]. Mimo nadziei Hudsona sprzedaż nie pokryła wysokich kosztów jego opracowania, co przyspieszyło upadek marki (w publikacjach podaje się koszt 12^[5] do 16^[3] milionów dolarów). Stylistyka Jeta bywała oceniana jako mało atrakcyjna, odbiegająca pod tym względem od dużych samochodów Hudsona – był on dość wysoki, lecz skrócony, co sprawiało, że miał gorsze proporcje od pełnowymiarowych Fordów, do których był podobny^[5]. Szef stylistów Hudsona Frank Spring proponował bardziej odważną stylistykę, lecz prezes firmy A. Barit przeforsował ostateczny zachowawczy projekt samochodu, w którym można było siedzieć w kapeluszu^[3]. W październiku 1954 roku zaprzestano produkcji własnych modeli marki Hudson z uwagi na wejście w skład koncernu American Motors i skupienie produkcji dla oszczędności w dawnych zakładach firmy Nash Motors^[2]. Model Jet został zastąpiony w następnym roku przez Ramblera, sprzedawanego również pod marką i ze znakami firmowymi Hudson^[7].

Płytę podłogową Jeta i jego silnik wykorzystywał wytwarzany jednostkowo w 1954 roku luksusowy samochód sportowy Hudson Italia^[8].

Dane techniczne

• R6 3,3 l (3303 cm³), 2 zawory na cylinder, SV
• Układ zasilania: gaźnik jednogardzielowy Carter^[5]
• Średnica cylindra × skok tłoka: 76,2 mm × 120,65 mm^[5]
• Stopień sprężania: 7,5:1 lub 8,0:1^[5]
• Moc maksymalna: 104 / 106 / 112 / 114 KM^[b] (78 / 79 / 84 / 85 kW) przy 4000 obr./min^[5]
• Maksymalny moment obrotowy: 252 N•m przy 1800 obr./min (moc 114 KM)^[9]

• Zawieszenie przednie: niezależne: wahacze poprzeczne, sprężyny śrubowe, amortyzatory podwójnego działania^[4]
• Zawieszenie tylne: zależne: ukośne resory półeliptyczne, amortyzatory podwójnego działania^[4]

Osiągi

• Przyspieszenie 0-80 km/h: 10,7 s (moc 114 KM)^[9]
• Przyspieszenie 0-100 km/h: 15,1 s (moc 114 KM)^[9]
• Czas przejazdu pierwszych 400 m: 20 s (moc 114 KM)^[9]
• Prędkość maksymalna: 148 km/h (moc 114 KM)^[9]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• 1953 Hudson Super Jet technical specifications. [w:] carfolio.com [on-line]. [dostęp 2010-05-13]. (ang.).
• J. "Kelly" Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).
• Matt Litwin: Flying Low - 1954 Hudson Jet-Liner. Hemmings. [dostęp 2022-09-21]. (ang.).
• Jim Donnelly: Too Late the Hero - 1954 Hudson Jet convertible prototype. Hemmings. [dostęp 2022-09-21]. (ang.).