Hugh Grant

Hugh Grant

Hugh Grant (2014)
Imię i nazwisko	Hugh John Mungo Grant
Data i miejsce urodzenia	9 września 1960 Londyn
Zawód	aktor, producent filmowy
Współmałżonek	Anna Eberstein (od 2018)
Lata aktywności	od 1982

Hugh John Mungo Grant^[1][2][3] (ur. 9 września 1960 w Hammersmith w Londynie) – angielski aktor i producent filmowy. Ma na swym koncie takie przeboje filmowe, jak Cztery wesela i pogrzeb (1994), Rozważna i romantyczna (1995), Notting Hill (1999), Dziennik Bridget Jones (2001), Dwa tygodnie na miłość (2002) czy Był sobie chłopiec (2002).

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się w Charing Cross Hospital w londyńskiej dzielnicy Hammersmith. Jego matka, Fyvola Susan (z domu MacLean)^[4] była nauczycielką, a ojciec, kpt. James Murray Grant^[4], był artystą i sprzedawcą dywanów. Miał starszego brata Jamesa. Prapradziadek Granta, dr James Stewart, był asystentem znanego podróżnika Davida Livingstone’a^[4].

Uczęszczał do Hogarth Primary School w Chiswick i St Peter’s Primary School w Hammersmith, a następnie kontynuował naukę w szkołach londyńskich: Wetherby School i Latymer Upper School^[5]. W 1979 otrzymał stypendium z New College w Oksfordzie^[5], gdzie w 1982 ukończył studia na wydziale literatury^[1]. Potem pisał teksty do reklamówek telewizyjnych.

Kariera

(c) Georges Biard, CC BY-SA 3.0

Hugh Grant (1997)

Jeszcze podczas studiów debiutował przed kamerami jako Lord Adrian w komediodramacie Oxford University Film Foundation Privileged (1982)^[6] z Imogen Stubbs, Markiem Williamsem i Jamesem Wilbym. Aby uzyskać kartę Equity, wstąpił do teatru regionalnego Nottingham Playhouse^[7] i przez rok mieszkał w Park Terrace w The Park Estate. Znudzony małymi rolami, stworzył swoją własną komediową rewię o nazwie The Jockeys of Norfolk^[7], nazwisko zaczerpnięte ze sztuki szekspirowskiej Richard III, z przyjaciółmi Chris Lang i Andy Taylor. Grupa koncertowała w londyńskim klubie komediowym z postojami w The George IV w Chiswick, Canal Cafe Theatre w Maida Vale i The King’s Head w Islington. The Jockeys of Norfolk ostatecznie okazał się hitem na Edinburgh Festival, po tym, jak ich szkic na temat Narodzenia Jezusa, trafił do programu telewizyjnego BBC Two Edinburgh Nights. W tym czasie Grant pojawił się także w teatralnych przedstawieniach takich sztuk, jak An Inspector Calls J. B. Priestleya (na Royal Exchange w Manchesterze), Wachlarz Lady Windermere i Koriolan.

Wkrótce Merchant Ivory Productions zaangażował go do roli Clive’a Durhama w edwardiańskim dramacie Maurycy (1987)^[8] na podstawie powieści E.M. Forstera, za którą zdobył Puchar Volpiego dla najlepszego aktora na 44. MFF w Wenecji^[9].

W dramacie sensacyjnym Michaela Radforda Biała intryga (1988) z Gretą Scacchi i Charlesem Dance’em wcielił się w postać barona Delamere – Hugh Cholmondeleya. Był lordem Byronem w hiszpańskim filmie biograficznym Wioślarstwo z wiatrem (Remando al viento, 1988) z Elizabeth Hurley i Ronanem Vibertem. Grał Lorda Jamesa D’Amptona w adaptacji powieści Brama Stokera Kryjówka Białego Węża (1988)^[6] w reż. Kena Russella z Catherine Oxenberg. W dramacie wojennym Brzask (The Dawning, 1988) z Anthonym Hopkinsem, Jean Simmons i Trevorem Howardem wystąpił w niewielkiej roli jako Harry. W biograficznym filmie Bengalska noc (la Nuit Bengali, 1988) z Johnem Hurtem na podstawie powieści Mircea Eliade i scenariusza Jeana-Claude’a Carrière zagrał postać inżyniera pracującego w latach 30. w Kolkacie.

W telewizyjnym dramacie kryminalnym Wielki człowiek (The Big Man, 1990) u boku Liama Neesona, Joanne Whalley, Iana Bannena i Billy’ego Connolly’ego pojawił się jako Gordon. Zagrał główną rolę Fryderyka Chopina w dramacie Improwizacja (Impromptu, 1991) z Judy Davis (jako George Sand), Mandym Patinkinem (Alfred de Musset) i Julianem Sandsem (Ferenc Liszt)^[10].

Roman Polański powierzył mu rolę młodego żonkosia, konserwatywnego Nigela Dobsona w dramacie psychologicznym Gorzkie gody (1992)^[6] z Kristin Scott Thomas, Emmanuelle Seigner i Peterem Coyote’em. Wystąpił jako Reginald Cardinal, chrześniak Lorda Darlingtona (James Fox) w dramacie Jamesa Ivory’ego Okruchy dnia (1993)^[6] na podstawie powieści brytyjskiego autora japońskiego pochodzenia Kazuo Ishiguro u boku Anthony’ego Hopkinsa, Emmy Thompson i Christophera Reeve’a.

Za rolę Charlesa w komedii romantycznej Mike’a Newella Cztery wesela i pogrzeb (1994)^[6] według scenariusza Richarda Curtisa z Andie MacDowell otrzymał Złoty Glob dla najlepszego aktora w filmie komediowym lub musicalu^[9], Nagrodę Brytyjskiej Akademii Filmowej dla najlepszego aktora pierwszoplanowego^[9] oraz Chicago Film Critics dla najbardziej obiecującego aktora^[9]. W komediodramacie Syreny (Sirens, 1993) z Tarą Fitzgerald, Samem Neillem i Elle Macpherson zagrał młodego anglikańskiego pastora Anthony’ego Campiona. W melodramacie kostiumowym Czas przemian (1995)^[10] według powieści Rose Tremain z Robertem Downeyem Jr. i Meg Ryan wystąpił jako wynajęty malarz Elias Finn.

W 2006 odebrał honorowego Cezara za całokształt twórczości, przyznanego przez Francuską Akademię Filmową.

Aktor był też brany pod uwagę do roli Gilderoya Lockhart w serii filmów „Harry Potter”^[11].

Życie prywatne

Grant w młodości był czynnym sportowcem, grał w krykieta i piłkę nożną. Obecnie gra w golfa, od czasu do czasu bierze udział w zawodach cyklu Pro-Am^[12]. Jest fanem klubu piłkarskiego Fulham F.C.^[13]

Związki

W latach 1987–2000 był związany z aktorką Elizabeth Hurley^[14][15]. Pozostając z nią w związku, 27 czerwca 1995 został aresztowany za publiczne uprawianie seksu oralnego z prostytutką w swoim samochodzie^[6], za co został skazany na 1180 dolarów grzywny oraz dwuletni nadzór sądowy^[16]. Po rozstaniu z Hurley romansował ze stylistką Caroline Stanbury (2000–2001)^[15], Sandrą Bullock (2001)^[15], Martine McCutcheon (2003)^[15], Daną Verbytską (2004)^[17], Jemimą Khan (2004-2007)^[17] i Drew Barrymore (2007)^[17].

W styczniu 2011 w chińskiej restauracji w Londynie poznał Chinkę Tinglan Hong^[17]. 26 września 2011 urodziła się ich córka Tabitha^[17]. Para rozstała się w 2012^[15]. W listopadzie 2011 spotykał się z niemiecką artystką, Elisą Schmidt^[18]. W lutym 2012 związał się z młodszą o 18 lat szwedzką prezenterką Anną Elisabet Eberstein^[15], która we wrześniu 2012 urodziła syna Johna Mungo^[17]. 16 lutego 2013 został ojcem syna Felixa Changa Honga Granta, którego urodziła Tinglan Hong^[19]. 25 maja 2018 ożenił się z Anną Eberstein, a skromna uroczystość odbyła się w Londynie^[20].

Filmografia

Nagrody

• Złoty Glob 1995: Cztery wesela i pogrzeb
• Nagroda BAFTA 1994: Cztery wesela i pogrzeb

Przypisy

Bibliografia

• Hugh Grant w bazie IMDb (ang.)
• Hugh Grant w bazie Filmweb
• Hugh Grant w bazie Notable Names Database (ang.)