Hugo Korneliusz Mijakowski
 ppłk Hugo Korneliusz Mijakowski | |
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 31 marca 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 2 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 23 pułk piechoty |
| Stanowiska | dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  _4r_BAR.svg){kind=small}        | |
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Hugo Korneliusz Mijakowski[a] (ur. 31 marca 1891[b] w Wieruszowie, zm. 2 kwietnia 1940[2] w Katyniu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w dniu 31 marca 1891 roku w Wieruszowie, w ówczesnej guberni kaliskiej, w rodzinie Władysława i Marii z Wiśniewskich[3]. Od 1902 roku uczeń gimnazjum rządowego w Łodzi, które opuścił w roku 1905 w czasie strajku szkolnego. Następnie przeszedł do nowo powstałego łódzkiego Gimnazjum Polskiego „Uczelnia”. Po zdaniu matury (w roku 1912) rozpoczął studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, które przerwał wybuch I wojny światowej. W latach 1912-1914 działał w Krakowie w niepodległościowej organizacji „Zjednoczenie”. W dniu 5 maja 1915 r. wstąpił do Legionów Polskich, w których pełnił służbę jako komendant patrolu sanitarnego w V batalionie I Brygady[4]. Z dniem 1 listopada 1916 r. został awansowany do stopnia chorążego sanitarnego. W kwietniu 1917 roku służył w 5 pułku piechoty Legionów Polskich[5]. Zwolniony z Legionów w dniu 16 lipca 1917 roku wskutek odmowy złożenia przysięgi na wierność Królestwu Polskiemu i dotrzymanie braterstwa broni wojskom Niemiec i Austro-Węgier, został następnie internowany w obozie w Beniaminowie[6], gdzie był przetrzymywany do 1 kwietnia 1918 r. Po zwolnieniu został przymusowo skierowany do Warszawy i odkomenderowany na służbę u lekarza powiatowego Miasta Warszawa. Wstąpił na Uniwersytet Warszawski, żeby kontynuować przerwane przez I wojnę światową studia medyczne. Przy pomocy komendy POW uciekł 1 listopada 1918 r. z Warszawy do Lublina, gdzie w dniu 6 listopada tr. wstąpił w szeregi 1 pułku piechoty „Republiki lubelskiej” (późniejszego 23 pułku piechoty)[7][8].
Do Wojska Polskiego przyjęty został na mocy dekretu Józefa Piłsudskiego - Naczelnego Wodza Wojsk Polskich - z dnia 17 grudnia 1918 r. Zatwierdzono wówczas również jego awans, ogłoszony w rozkazie generała-majora Śmigłego, z chorążego sanitarnego na podporucznika sanitarnego[9]. Rozpoczął w tym czasie organizowanie służby sanitarnej w 23 pułku piechoty formowanym w Lublinie. Następnie wyruszył na front ukraiński, jako lekarz w grupie operacyjnej mjr. Wacława Scaevoli-Wieczorkiewicza (grupę tę potem przekształcono w I batalion 23 pułku piechoty). W szeregach I baonu 23 pp walczył podczas wojny polsko-ukraińskiej i wojny polsko-sowieckiej (do samego jej końca), zajmując w tym czasie stanowiska oficera sanitarnego i adiutanta pułku. W dniu 1 maja 1920 r. został awansowany do rangi porucznika lekarza (ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku)[4][10][7]. Za bohaterskie czyny dokonane podczas wojny polsko-bolszewickiej, Dekretem Wodza Naczelnego (dekret L. 3397), odznaczony został w 1921 roku Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari[c]. W dniu 9 listopada 1920 r. został zatwierdzony w randze kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku[d], w korpusie sanitarnym, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[11]. Na dzień 1 czerwca 1921 roku kapitan Hugo Mijakowski przebywał na kursie w Centrum Wyszkolenia w Wołkowysku[12] (był to trzymiesięczny kurs wyszkolenia zorganizowany przy 1 Armii), a jego oddziałem macierzystym był nadal 23 pułk piechoty[13]. Po ukończeniu kursu, od lipca 1921 roku, dowodził kompanią w 23 pp[7]. Następnie został przeniesiony do rezerwy i otrzymał przydział do kompanii zapasowej sanitarnej nr 5[14].
W roku 1923 ukończył pięciomiesięczny kurs wyszkoleniowy[7]. Z dniem 1 listopada 1923 r. został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 891.5 lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. Pod koniec tego roku zajmował już 801. lokatę wśród kapitanów piechoty[16] i pełnił służbę jako oficer 23 pp, który stacjonował wówczas we Włodzimierzu Wołyńskim[17] (dowodził w tym okresie kompanią 23 pp, a funkcję tę sprawował do początków 1924 roku[4]). W lutym 1924 roku został przeniesiony do 29 pułku piechoty w Kaliszu[18][19], służąc w którym zajmował w 1924 roku – 387. lokatę pośród kapitanów korpusu piechoty[20]. W pułku tym piastował między innymi stanowisko dowódcy kompanii szkolnej[2]. W latach 1925 – 1927 pełnił funkcję I oficera sztabu 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu[4], kończąc w międzyczasie (w roku 1926) pięciomiesięczny kurs w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie[2].
Na podstawie zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 12 kwietnia 1927 r.[e] został awansowany na stopień majora, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 61. lokatą w korpusie oficerów piechoty[21].
W dniu 31 października 1927 r. ogłoszono przeniesienie majora Mijakowskiego, jako nadetatowego oficera 29 pułku piechoty, do Korpusu Ochrony Pogranicza, z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów piechoty[22][23]. Przez rok pełnił służbę na stanowisku kwatermistrza batalionu KOP „Borszczów” (funkcję tę pełnił od dnia 3 października 1927 roku[7]), a od 1 grudnia 1928 r. dowodził tym batalionem[4][6]. Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej opublikowanym w dniu 11 listopada 1928 roku odznaczony został, w uznaniu zasług położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości, Złotym Krzyżem Zasługi[24]. W roku 1928 zajmował 62. lokatę wśród majorów piechoty w swoim starszeństwie[25], a w roku 1930 była to już 57. lokata w starszeństwie (a jednocześnie 344. lokata łączna pośród majorów korpusu piechoty)[26]. W dniu 28 stycznia 1931 r. ogłoszono jego przeniesienie do 26 pułku piechoty stacjonującego we Lwowie[f], na stanowisko dowódcy batalionu[27][g]. Pełniąc służbę w 26 pułku piechoty[28] zajmował w 1932 roku – 49. lokatę pośród majorów piechoty w swoim starszeństwie[29].
Zarządzeniem Prezydenta RP Ignacego Mościckiego z dnia 17 stycznia 1933 r. został awansowany do rangi podpułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów piechoty[30]. Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych[h] został w czerwcu 1933 roku przeniesiony do 14 pułku piechoty z Włocławka, na stanowisko zastępcy dowódcy tegoż pułku[31][32]. Na dzień 1 lipca 1933 roku zajmował 271. lokatę łączną pośród podpułkowników korpusu piechoty (była to równocześnie nadal 14. lokata w swoim starszeństwie)[33]. W październiku 1934 r. wszedł w skład delegacji, która wręczała odznakę pamiątkową 14 pułku piechoty Prezydentowi RP – Ignacemu Mościckiemu. Podczas swej służby we Włocławku był aktywnym uczestnikiem życia społecznego i sportowego tego miasta. Propagował rozwój sportów wodnych, a w szczególności kajakarstwa i pływactwa[34]. Znacznie przyczynił się do rozwoju Wojskowego Klubu Sportowego „Cuiavia”[35], którego był jednym ze współorganizatorów i członkiem zarządu[34]. Na dzień 5 czerwca 1935 roku zajmował 232. lokatę łączną wśród podpułkowników piechoty (była to zarazem 13. lokata w swoim starszeństwie)[36]. Za końcowy okres swej służby w 14 pułku piechoty opiniowany był przez gen. bryg. Stanisława Kwaśniewskiego (opinia wystawiona w dniu 8 listopada 1935 r.)[37].
We włocławskim pułku służył do dnia 27 września 1935 roku. W tym czasie był delegatem Koła Garnizonu Włocławek w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej i Polskim Białym Krzyżu[38].
Z dniem 30 października 1935 r. objął stanowisko komendanta Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 1 w Koninie[39][i]. Jako komendant tej szkoły[40] zajmował na dzień 23 marca 1939 roku – 10. lokatę wśród podpułkowników korpusu piechoty w swoim starszeństwie[41]. Stanowisko komendanta konińskiej szkoły piastował do wybuchu wojny 1939 roku.
W bliżej nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przetrzymywany był w obozie kozielskim, z którego został wysłany na podstawie listy wywozowej z dnia 2 kwietnia 1940 r. Wkrótce potem zamordowany został przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu. W roku 1943 jego zwłoki zostały zidentyfikowane (nr 2174) i pochowane w zbiorowej mogile ofiar mordu[42].
Minister obrony narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[43]. Awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Rodzina
Od 1925 roku żonaty był z Marią Magdaleną z Runkowskich. Ich małżeństwo było bezdzietne[42].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 4895[44]
- Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)[45][29]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[41]
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie[41]: 10 listopada 1928[46], 18 lutego 1939[47])
- Srebrny Krzyż Zasługi[29]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[48]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[48]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r. (pośmiertnie, 1 stycznia 1986)[49]
- Państwowa Odznaka Sportowa[48]
- Medal Pamiątkowy 1918–1928 (Łotwa)[50]
Upamiętnienie
Katyński Dąb Pamięci poświęcony pułkownikowi Hugo Mijakowskiemu zasadzony został w dniu 11 listopada 2009 roku na skwerze przy Placu Zwycięstwa w Kuźni Raciborskiej[51].
Uwagi
- ↑ Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych, opublikowanym w dniu 26 stycznia 1934 roku, nastąpiło sprostowanie imienia – z „Hugo” – na „Hugo Korneliusz”.[1]
- ↑ W niektórych opracowaniach jako datę urodzenia podaje się 1 kwietnia 1891 roku.
- ↑ Opis czynów, które przyniosły ppor. Mijakowskiemu Order Virtuti Militari 5 klasy: „W bitwie pod Stefanopolem nad Dzisną 17 czerwca 1920 r. był z ambulansem na pierwszej linii w ogniu artylerii i granatów rażących nieprzyjaciela. Mimo choroby, z 40° temperaturą nie zszedł z linii, lecz udzielał pomocy, ratując przed śmiercią. 5 sierpnia 1920 r., gdy baon odpoczywał po całonocnym marszu nad Bugiem, został zaatakowany przez konnicę nieprzyjaciela. Ppor. Mijakowski bezpośrednio włączył się do walki, osobiście organizując kontratak tak silny, że spowodował popłoch u nieprzyjaciela. 23 września 1920 r., w czasie bitwy pod Brzostowicą, w czasie natarcia nieprzyjaciela, gdy sąsiednie baony zaczęły się wycofywać, por. Mijakowski widząc zagrożenie okrążeniem swego baonu, zebrał chorych i rannych stając na czele 16 ludzi z 1 kaemem w ręku. Skutecznie zabezpieczył skrzydło baonu, ratując go przed okrążeniem. Za czyny te odznaczony został Orderem VM 5 kl. nr 4895.”[4]
- ↑ Niektóre opracowania podają, że do stopnia kapitana awansowany został w roku 1921.
- ↑ Zarządzenie o sygnaturze B.P.L. 3989/III.
- ↑ W roku 1934 pułk ten został przeniesiony do Gródka Jagiellońskiego, z wyjątkiem III batalionu, który pozostał detaszowany we Lwowie.
- ↑ Przeniesienie to zostało potwierdzone w rozkazie Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza Nr 20 z dnia 8 maja 1931 roku.
- ↑ Zarządzenie to zostało opublikowane w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych z dnia 28 czerwca 1933 roku.
- ↑ Część źródeł podaje, że stanowisko komendanta Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 1 objął w sierpniu 1937 roku.
Przypisy
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 I 1934, s. 24.
- ↑ a b c Ogrody Wspomnień ↓.
- ↑ Nekropole ↓.
- ↑ a b c d e f Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 195.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów Legjonów Polskich ↓, s. 58.
- ↑ a b Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku ↓.
- ↑ a b c d e Cygan 2006 ↓, s. 150.
- ↑ WBH, sygn. I.482.69-6188 VM, str. 2-5.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych ↓, Nr 13 z 23 XII 1918, s. 212.
- ↑ Wojewoda 2016 ↓, s. 32.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 43 z 10 XI 1920, s. 1161.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 91.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 771.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 187.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 72 z 17 XI 1923, s. 758.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 412.
- ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 191.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 8 lutego 1924 roku, s. 53.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 194.
- ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 356.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 IV 1927, s. 119.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 X 1927, s. 329.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 125.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 XI 1928, s. 407.
- ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 180.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1930 ↓, s. 131.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 I 1931, s. 31.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 556.
- ↑ a b c Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 30.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojskowych ↓, Nr 1 z 18 I 1933, s. 1.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 VI 1933, s. 130.
- ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Obsada personalna ↓, s. 33.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1933 ↓, s. 15.
- ↑ a b Kunikowski 2005 ↓, s. 113.
- ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 130.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 15.
- ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Opinie podpułkowników ↓, s. 354.
- ↑ WBH, sygn. I.482.69-6188 VM, str. 3.
- ↑ Kozłowski 1989 ↓, s. 57-58.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 459.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 13.
- ↑ a b Cygan 2006 ↓, s. 150–151.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON ↓.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 41 z 6 XII 1921, s. 1609.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ a b c Na podstawie
- ↑ Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej ↓, Nr 2 poz. 7 z 10 IV 1986, s. 30.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 VIII 1929, s. 239.
- ↑ Polska Niezwykła ↓.
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2016-03-26].
- Lista starszeństwa oficerów Legjonów Polskich w dniu oddania Legjonów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Warszawa, 1917. [dostęp 2017-02-06].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921: dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z dnia 24 września 1921 r.. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie – spis zamieszczony na stronie Małopolskiego Towarzystwa Genealogicznego, 1921. [dostęp 2017-02-06].
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik oficerski 1923. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1923. [dostęp 2017-01-22].
- Rocznik oficerski 1924. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1924. [dostęp 2017-01-22].
- Rocznik oficerski 1928. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1928. [dostęp 2017-01-22].
- Rocznik oficerski 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1932. [dostęp 2017-01-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty opublikowana w „Przeglądzie Piechoty”. Zeszyt 7, lipiec 1930 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930. [dostęp 2017-03-03].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 1 lipca 1933 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1933. [dostęp 2017-01-27].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 5 czerwiec 1935 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1935. [dostęp 2017-01-27].
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Zbiory Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Obsada personalna – piechota – część 2A sygnatura 701/1/116 str. 33 poz. 256. [dostęp 2017-01-14].
- Zbiory Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Opinie podpułkowników piechoty. sygnatura 701/1/120 str. 354 poz. 126. [dostęp 2017-01-27].
- Kazimierz Banaszek, Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Zdzisław Ciesielski: Dzieje 14 Pułku Piechoty w latach 1918–1939. Toruń: Wyd. Adam Marszałek, 2008. ISBN 978-83-7441-937-6.
- Włodzimierz Kozłowski. Szkoła Podoficerska Piechoty dla Małoletnich Nr 1 w Koninie (1928–1938). Zarys dziejów.. „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica”. 34, 1989. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Repozytorium Uniwersytetu Łódzkiego. ISSN 0208-6050. [dostęp 2017-02-08].
- Jakub Wojewoda: Wielka księga piechoty polskiej 1918–1939. 4 Dywizja Piechoty. T. 4. Warszawa: Edipresse Polska SA, 2016. ISBN 978-83-7945-596-6.
- Stanisław Kunikowski: Włocławski Słownik Biograficzny pod redakcją Stanisława Kunikowskiego. Tom III. Włocławek: Lega Oficyna Wydawnicza, 2005. ISBN 83-60150-06-0.
- Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Mijakowski Hugo Korneliusz. [dostęp 2017-01-26].
- portal Ogrody Wspomnień. [dostęp 2017-01-27].
- Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie – decyzja nie ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON. Portal Policja.pl – Katyń – lista osób zamordowanych mianowanych pośmiertnie na wyższe stopnie, poz. 187. [dostęp 2017-02-08].
- portal Nekropole. [dostęp 2017-02-24].
- serwis Kępno i okolice. [dostęp 2017-02-24].
- portal Polska Niezwykła – Dąb Pamięci płk Hugona Mijakowskiego. [dostęp 2018-05-23].
- Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 z 1 stycznia 1986 r.. [dostęp 2022-06-22].
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2018-12-02].
- Wiktor Krzysztof Cygan: Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny. Tom III L–O. Warszawa: Barwa i Broń, 2006. ISBN 83-923074-4-5.
- Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 13 z 23 grudnia 1918 r.. [dostęp 2020-09-22].
Media użyte na tej stronie
Mijakowski Hugo ppłk
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
3 kompania 14 pp, mistrzowska w strzelaniu w 4 DP (1934)
Korpus oficerski 14 pp w dniu 11.11.1933
Autor: Szczur14pp, Licencja: CC BY-SA 4.0
Zarząd Wojskowego Klubu Sportowego Cuiavia (1935). Trzeci od prawej siedzi ppłk Hugo Mijakowski, a czwarty kpt. Jan Stefan Witkowski. W górnym rzędzie stoją od prawej: ppor. Mieczysław Kłosiński, por. Józef Koziński i ppor. Feliks Stawicki. Przetworzone zdjęcie z archiwum Mariana Ropejko.
Baretka Krzyża Kampanii Wrześniowej 1939.
Delegacja 14 pp u Prezydenta Ignacego Mościckiego (1934)
Orzełek legionowy