Huguo Jingyuan

Huguo Jingyuan (chiń. 護國景元 pinyin Hùguó Jǐngyuán; kor. 호국경원 Hoguk Hyŏngwŏn; jap. Gokoku Keigen; wiet. Hộ Quốc Cảnh Nguyên; ur. 1094, zm. 1146) – mistrz chan okresu dynastii Song z frakcji yangqi szkoły linji

Życiorys

Pochodził z Yongjia. Mnichem został w młodym wieku. Jego pierwszym nauczycielem był Xigong z góry Ling. Po przyjęciu wskazań przez 3 lata studiował doktrynę tiantai, ale porzucił ją po zostaniu uczniem mistrza chan Yuanwu Keqina. Jingyuan usłyszał mnicha czytającego nauki mistrza chan Sixina, który powiedział: „Ponieważ oświecenie jest urzeczywistnione w złudzeniu, w oświeceniu ktoś rozpoznaje to złudzenie w oświeceniu i oświecenie w złudzeniu. Gdy zarówno oświecenie, jak i złudzenie są zapomniane, to wtedy ktoś może ustanowić wszystkie dharmy z tego miejsca, które jest bez oświecenia i złudy”. Gdy Jingyuan usłyszał to, natychmiast doświadczył zwątpienia. Jednak później, gdy spieszył się do sali Buddy, w chwili, gdy otworzył drzwi doświadczył wielkiego oświecenia. Został służącym mistrza Keqina^[1].

Pewnego dnia mistrz Jingyuan wszedł do sali i powiedział uczniom:

„Gdy stary Siakjamuni urodził się, było to naprawdę śmieszne. Jedną ręką wskazał w niebo, a drugą wskazał na ziemię, a potem powiedział 'Ja sam jestem jedynym czczonym’. Później wielki nauczyciel Yunmen powiedział: 'Gdybym tam wtedy był i zobaczył to, to dla pokoju w świecie pobiłbym go na śmierć i nakarmił nim psy’. Są ludzie, którzy tego nie rozumieją. Jednak jeśli czcimy naszych przodków, to wtedy czcimy także Yunmena, nieprawdaż? Więc za co czcimy Yunmena? Nie za tę część o zabijaniu, prawda? Czy nie jesteśmy zadowoleni, że tego nie zrobił?

Dzisiaj, podejmując opactwo tu w Nanming, muszę być wyrozumiały. Jeśli nie jestem wyrozumiały, to wtedy wszyscy ludzie na całej ziemi będą musieli błagać o swoje życie. Jeśli ta wielka sprawa przed nami nie może być uchwycona, pójdę z wami do sali Buddy i wszyscy po kolei będziemy go bić. Dlaczego? Ponieważ jeśli nie słyszycie prawdziwej Drogi, to wtedy działanie przeciwko regułom nie jest przekroczeniem”^[2].

Pewnego dnia mistrz poczuł się chory. Zaprosił mistrza chan Yinga Anhua, aby przyszedł z klasztoru Zachodniego Gmachu i przejął funkcję głównego mnicha. Poinstruował go o sprawach klasztoru, jakby wszystko było normalne. Następnie złożył swoje dłonie w pięści i zmarł. Po kremacji okazało się, że ogień nie strawił jego zębów, języka i prawej pięści. Jego stupa została wybudowana na wschód od klasztoru przed jaskinią Liuyuan. Miał 53 lata.

Linia przekazu Dharmy zen

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w innym kraju.

• 38/11. Linji Yixuan (zm. 867) szkoła linji
• 39/12. Xinghua Cunjiang (830–888/925) *także Weifu
• 40/13. Nanyuan Huiyong (860–930) *także Baoying
• 41/14. Fengxue Yanzhao (896–973)
• 42/15. Shoushan Xingnian (926–993) *także Shengnian
• 43/16. Fenyang Shanzhao (947–1024) *także Fenzhou lub Fenxue
• 44/17. Ciming Chuyuan (987–1040) *także Shishuang i Nanyuan
  • 45/18. Huanglong Huinan (1002–1069) frakcja huanglong
  • 45/18. Yangqi Fanghui (992–1049) frakcja yangqi
    • 46/19. Baiyun Shouduan (1025–1079)
      • 47/20. Wuzu Fayan (1024–1104)
        • 48/21. Foyan Qingyuan
        • 48/21. Fojian Huiqin
        • 48/21. Yuanwu Keqin (1063–1135)
          • 49/22. Cunpu Chanren (bd)
          • 49/22. Xiangyun Tanyi (bd)
          • 49/22. Wuyong Jingquan (bd)
            • 50/23. Panshan Sizhuo (bd)
          • 49/22. Huguo Jingyuan (1094–1146)
            • 50/23. Xingshan Weiguan (1108–1179)
          • 49/22. Dahui Zonggao (1089–1163)
            • 50/23. Wuji Lepai
            • 50/23. Zishou Miaozong (1095–1170) mistrzyni chan
            • 50/23. Daoqian (bd)
            • 50/23. Zongyuan (bd)
            • 50/23. Zhuo’an Deguang (1121–1203) (także Fozhao)
              • 51/24. Wuji Liaopai (1149–1224)
                • 52/25. Xuechuang Zongyue (bd)
          • 49/22. Huqiu Shaolong (1077–1136)
            • 50/23. Ying’an Tanhua (1103–1163)
              • 51/24. Mi’an Xianjie (1118–1186)
                • 52/25. Songyuan Chongyue (1139–1209
                  • 53/26. Yun’an Puyan (1156–1226)
                    • 54/27. Xutang Zhiyu {1189–1269)
                      • 55/28/1. Nampo Jōmyō (1235–1309) Japonia. Szkoła rinzai.
                • 52/25. Po’an Zuxian (1136–1211)
                  • 53/26. Wuzhun Shifan (Yuanjiao) (1177–1249)
                    • 54/27. Wuxue Zuyuan (1226–1286) (także Foguang)
                      • 55/28/1. Kōhō Kennichi (1241–1316) Japonia.
                      • 55/28/1. Kian Soen (1261–1313) Japonia.
                      • 55/28/1. Muchaku (ur. 1243) Japonia. Mniszka
                      • 55/28/1. Hōjō Tokimune (1251–1284) Japonia.
                      • 55/28/1. Ichiō Inkō (1210–1281) Japonia
                    • 54/27. Wu’an Puning (1197–1276)
                      • 55/28/1. Hōjō Tokiyori (1227–1263) Japonia
                    • 54/27/1. Enni Bennen (1201–1280) Japonia
                    • 54/27. Wanji Xingmi (bd)
                      • 55/28. Yishan Yining (1217–1317)
                        • 56/29/1. Kokan Shiren (1278–1346) Japonia
                        • 56/29/1. Sesson Yūbai (1290–1346) Japonia
                    • 54/27. Xueyan Huilang (bd)
                      • 55/28. Gaofeng Yuanmiao (1238–1295)
                        • 56/29/1. Zhongfeng Mingben (1263–1323) Japonia
                          • 57/29. Tianru Weize (zm. 1354)
                          • 57/30/2. Kosen Ingen (1295–1374) Japonia
                      • 55/28. Qi’an Zongxin (bd)
                        • 56/29. Shiwu Qinggong (1272–1352)
                          • 57/30. T’aego Poŭ (1301–1382) Korea. Szkoła imje

Przypisy

Bibliografia

• Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. The Masters and Their Teachings. Wisdom Publications. Boston, 2000. s. 518. ISBN 0-86171-163-7.