Huta (gmina Wąwolnica)

Huta
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

puławski

Gmina

Wąwolnica

Liczba ludności (2021)

120[1]

Strefa numeracyjna

81

Kod pocztowy

24-160[2]

Tablice rejestracyjne

LPU

SIMC

0393011

Położenie na mapie gminy Wąwolnica
Mapa konturowa gminy Wąwolnica, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Huta”
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Huta”
Położenie na mapie powiatu puławskiego
Mapa konturowa powiatu puławskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Huta”
Ziemia51°16′50″N 22°06′12″E/51,280556 22,103333

Hutawieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie puławskim, w gminie Wąwolnica[3][4].

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa lubelskiego.

Wieś stanowi sołectwo gminy Wąwolnica[5].

Historia

Huta w wieku XIX to wieś w powiecie nowoaleksandryjskim, gminie Karczmiska, parafii Wąwolnica. Według noty Słownika geograficznego Królestwa Polskiego „przed kilku dziesiątkami lat powstała na porębach leśnych, do obszernych niegdyś dóbr należących księstwa Czartoryskich, a jeszcze wcześniej do starostwa wąwolnickiego należących”[6]
W czasie „rudowania” lasów tutejszych wyrabiano tu szkło, stąd nazwa wsi. W roku 1882 we wsi było domów 18, mieszkańców 152[6].

Przypisy

  1. Raport o stanie gminy Wąwolnica za rok 2021. 2022-05-31. [dostęp 2022-06-04].
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 353 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-04-15].
  4. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  5. Jednostki pomocnicze gminy Wąwolnica. Urząd Gminy Wąwolnica. [dostęp 2017-04-15].
  6. a b Huta (18), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 230.

Media użyte na tej stronie