Hyacinthe Sigismond Gerdil

Hyacinthe Sigismond Gerdil

Jean-François Gerdil

Kardynał prezbiter
Data i miejsce urodzenia	23 czerwca 1718 Samoëns
Data i miejsce śmierci	12 sierpnia 1802 Rzym
Prefekt Kongregacji Rozkrzewiania Wiary
Okres sprawowania	1795–1802
Prefekt Kongregacji Indeksu
Okres sprawowania	1779–1795
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	barnabici
Śluby zakonne	25 września 1735
Diakonat	4 czerwca 1741
Prezbiterat	11 czerwca 1741
Sakra biskupia	2 marca 1777
Kreacja kardynalska	23 czerwca 1777 Pius VI
Kościół tytularny	San Giovanni a Porta Latina S. Ceciliae trans Tiberim

Hyacinthe Sigismond Gerdil CRSP (ur. 23 czerwca 1718 w Samoëns, zm. 12 sierpnia 1802 w Rzymie) – sabaudzki^[a] kardynał.

Życiorys

Urodził się 23 czerwca 1718 roku w Samoëns we francuskojęzycznej części monarchii sabaudzkiej, jako Jean-François Gerdil, syn Pierre’a Gerdila i Françoise Perrier^[1][2]. Podstawową edukację odebrał w Bonneville, a w 1734 roku wstąpił do nowicjatu zakonu barnabitów^[1]. Profesję wieczystą złożył 25 września 1735 roku i przyjął imię Hyacinthe-Sigismond (Giacinto Sigismondo^[3][2]. Zaraz potem został wysłany do Bolonii, by studiować filozofię^[1]. Świeżo po ukończeniu trzech lat studiów, zaczął nauczać w Maceracie, a później w Casale Monferrato^[1]. 4 czerwca 1741 roku przyjął święcenia diakonatu, a tydzień później – prezbiteratu^[3]. Jego działalność naukowa umożliwiła mu zostanie członkiem wielu zrzeszeń, m.in. Royal Society, a oprócz tego zostanie wykładowcą filozofii i etyki na Uniwersytecie Turyńskim w 1749 roku^[1]. Wziął udział w synodzie w Turynie i był nauczycielem Karola Emanuela IV i Wiktora Emanuela I^[1]. W 1768 roku kapituła generalna zakonu rozważała wybór Gerdila na przełożonego generalnego^[1]. 17 lutego 1777 roku został wybrany tytularnym biskupem Dibony, a 2 marca przyjął sakrę^[3]. 23 czerwca został kreowany kardynałem in pectore^[3]. Jego nominacja na kardynała prezbitera została ogłoszona na konsystorzu 15 grudnia, a następnie nadano mu kościół tytularny San Giovanni a Porta Latina^[3]. W latach 1779–1795 był prefektem Kongregacji Indeksu, a w okresie 1786–1787 – kamerlingiem Kolegium Kardynałów^[1]. Był członkiem komisji opracowującej tekst Konstytucji apostolskiej Auctorem fidei, potępiającej jansenistyczny synod w Pistoi^[1]. Jednocześnie przewodniczył obradom komisji, przygotowującej dokumenty potępiające Konstytucję cywilną kleru i inne dyrektywy rewolucyjnej Francji^[1]. W 1795 roku został prefektem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary i pozostał nim do śmierci^[3]. W czasie francuskiej okupacji Rzymu, wyjechał do Sieny, a następnie do Turynu, gdzie schronienia udzielił mu Karol Emanuel IV^[1]. Gdy został zmuszony do rezygnacji z korony Sardynii, Gerdil osiadł w Giaveno i, chcąc zrezygnować z przewodzenia Kongregacją Rozkrzewiania Wiary, zwrócił się do proprefekta Stefano Borgii, by został jego następcą^[1]. Podczas konklawe 1799–1800 kardynał František Herczan w imieniu cesarza Franciszka II sprzeciwiał się ewentualnemu wyborowi Gerdila na papieża^[1]. Po elekcji Piusa VII, kardynał powrócił do obowiązków prefekta i rozpoczął pracę nad konsultacjami w sprawie konkordatu z napoleońską Francją^[1]. Zmarł 12 sierpnia 1802 roku w Rzymie^[3].

Uwagi

Przypisy