Hyde Parker (1739–1807)
 | Ten artykuł od 2014-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Hyde Parker (ur. 1739, zm. 16 marca 1807) – admirał brytyjskiej Królewskiej Marynarki Wojennej.
Życiorys
Urodził się w Devonshire w Anglii, drugi syn admirała Hyde Parkera (1714–1783). Wstąpił do Marynarki Wojennej w młodym wieku, porucznikiem został już 25 stycznia 1758 roku, większość początkowej służby odbył pod dowództwem swojego ojca[1]. 16 grudnia 1762 roku został awansowany na kapitana statku HMS Manila, skąd 18 lipca 1763 został przeniesiony do HMS Baleine.
Od końca 1766 roku przez wiele lat służył w Indiach Zachodnich, później brał udział w wojnie z amerykańskimi kolonistami, w której w 1776 roku szczególnie wyróżnił się w przełamaniu obrony rzeki Hudson w Nowym Jorku. Dzięki temu osiągnięciu w 1779 roku nadano mu tytuł szlachecki. W 1778 walczył w pierwszej bitwie pod Savannah w Georgii, a w następnych latach jego statek został zniszczony u wybrzeży Kuby. Mimo to udało się uratować załogę. Parker razem ze swoim ojcem brał udział w Bitwie na Dogger Bank (1781), a z Richardem Howe'em w dwóch potyczkach pod Cieśniną Gibraltarską. Został oficerem flagowym 1 lutego 1793 roku, tego samego dnia Wielka Brytania zadeklarowana wojnę Republice Francji. Jako kontradmirał służył pod Samuelem Hoodem w Tulonie i na Korsyce. Został awansowany na wiceadmirała 4 lipca 1794 roku i wziął udział pod dowództwem Williama Hothama w nierozstrzygniętych działaniach morskich 13 marca 1795 i 13 lipca 1795 roku. Od 1796 do 1800 dowodził na Jamajce i we Wschodnich Indiach[1].
Został mianowany admirałem 14 lutego 1799 roku. W 1801 został mianowany na dowódcę floty, której celem było przełamanie zawiązanej przez północnoeuropejskie państwa Ligi Zbrojnej Neutralności. Jego zastępcą w czasie tej misji był wiceadmirał Horatio Nelson. Pierwszym celem wyprawy była Kopenhaga, która uległa Brytyjczykom 2 kwietnia 1801 roku po bitwie morskiej, w wyniku ataku eskadry Nelsona. Cięższe okręty dowodzone przez Parkera brały mniejszy udział w operacji z powodu płytkości kanału kopenhaskiego[1]. W trakcie bitwy Parker podniósł flagę oznaczającą zaprzestanie działań wojennych. Podobno Nelson specjalnie zignorował znak od przełożonego, wyzywająco przyłożył ślepe oko do teleskopu skierowanego na flagę i powiedział „naprawdę nie widzę sygnału” (uznaje się jednak, że jest to mit). Nelson kontynuował akcję zbrojną i wymusił w końcu kapitulację sił Danii.
Parker był później krytykowany za wahanie, jakie okazał przed kontynuowaniem misji i wpłynięciem na Bałtyk. Niedługo potem został odwołany, a Nelson go zastąpił. Parker zmarł 16 marca 1807 roku[1].
Rodzina
Hyde Parker był żonaty dwukrotnie. Najpierw, z Anną, córką Johna Palmera Botelera, z którą miał trójkę synów, oraz powtórnie w 1800 roku, gdy wziął ślub z Fances, córką admirała Richarda Onslowa - osiedli wówczas we dworze w Benhall w hrabstwie Suffolk.
Jego syn – trzeci Hyde Parker (1786–1854) został kontradmirałem 23 listopada 1841 roku, a wiceadmirałem 4 czerwca 1852 roku. Od 1853 roku służył jako pierwszy lord admiralicji w Marynarce wojennej, zmarł 25 maja 1853 roku. Jego syn Hyde, kapitan w marynarce dowodził w zarzewiu HMS Firebrand na Morzu Czarnym, został zabity 8 lipca 1854 roku, podczas szturmu rosyjskiego fortu przy ujściu Dunaju.
W wojnach napoleońskich wzięli udział także dwaj inni synowie Hyde'a (drugiego) - John Boteler Parker, który zmarł jako generał odznaczony Orderem Łaźni w 1851 roku, oraz najmłodszy Harry, będący porucznikiem gwardii, poległy w bitwie pod Talaverą.