Hydrobudowa

Most rurowy przez Wartę w Poznaniu (Karolin)

Pompownia Dziećkowice I

Gazociąg Urengoj – Użhorod

Edward Pindur - dyrektor przedsiębiorstwa w latach 70. XX w.

Hydrobudowa – krajowa korporacja przedsiębiorstw budowlanych, powstała w okresie PRL w Polsce.

Okres PRL

W ramach grupy funkcjonowały m.in.:

• Państwowe Przedsiębiorstwo Robót Komunikacyjnych nr 3 - Roboty Wodne (rok zał. 1949), działająca następnie w Nowym Dworze Mazowieckim jako Hydrobudowa – 1^[1][2].
• Katowickie Zjednoczenie Wodno-Inżynieryjne Budownictwa Przemysłowego (rok zał. 1951) od 1958 roku działało jako Hydrobudowa – 3, a następnie od 1978 roku jako Hydrobudowa Śląsk – 1. W 1991 przekształcono firmę w spółkę Hydrobudowa Śląsk SA, która w 2007 weszła w skład Hydrobudowy Polska SA^[3].
• Państwowe Przedsiębiorstwo Budowlane „Hydrotrest” O/III Gdańsk (rok zał. 1949) w roku 1962 przyjęło nazwę Przedsiębiorstwo Budownictwa Inżynieryjno-Morskiego Hydrobudowa – 4 w Gdańsku; po kolejnych zmianach przekształcona w spółkę akcyjną Hydrobudowa SA (1991; od 1999 roku działająca jako Hydrobudowa Gdańsk SA)^[4]. W 2015 spółka złożyła wniosek o upadłość likwidacyjną^[5].
• Hydrobudowa 6 z siedzibą w Warszawie. W 2013 roku wchłonięta przez jedną ze spółek grupy Bilfinger^[6].
• Hydrobudowa 7 (rok zał. 1953, z siedzibą w Poznaniu, przemianowana na Energopol-7 a następnie na Maxer SA). Firma szybko wyemancypowała się z sieci Hydrobudowy i została przemianowana na "Energopol-7" ze względu na fakt wkroczenia na światowe rynki budowlane. "Energopol-7" budował dużej skali obiekty wodno-lądowe w takich krajach jak: ZSRR czy państwa Bliskiego Wschodu jak np. Irak czy Jordania. W krótkim czasie stał się jednym z najprężniej działających przedsiębiorstw budowlanych w kraju. Siedziba firmy mieściła się przy ulicy Sienkiewicza w Poznaniu.
• Zjednoczenie Robót Inżynieryjnych Budownictwa Miejskiego w Poznaniu (rok zał. 1953), działające od 1991 roku jako Hydrobudowa 9 Przedsiębiorstwo Inżynieryjno-Budowlane Sp. z o.o., a od 2009 roku jako Hydrobudowa 9 SA^[3]
• Włocławskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Wodno-Inżynieryjnego Hydrobudowa 11 (rok zał. 1967), przekształcona w 1992 w Hydrobudowę Włocławek SA, włączoną następnie w 2007 roku do Hydrobudowy Polska SA^[3].
• Hydrobudowa 11 – przedsiębiorstwo państwowe powstałe w 1975 roku w Szczecinie w oparciu o działy budownictwa portowego w Szczecinie i Świnoujściu. Przekształcone następnie w Przedsiębiorstwo Morskiego Budownictwa Hydrotechnicznego Energopol – 5, od 1990 roku działające jako Energopol Szczecin^[7].
• Hydrobudowa Wrocław.

Realizacje

Polska

• odbudowa pochylni Wulkan, Stocznia Szczecińska,
• zbiornik Elektrowni Turów na rzece Witce (zbiornik Niedów),
• zbiornik w Przeczycach (Czarna Przemsza),
• zapora w Więcmierzycach (Nysa Kłodzka),
• Konińsko-Tureckie Zagłębie Węglowe (prace wodno-inżynieryjne i rurociągowe),
• Legnicko-Głogowski Okręg Miedziowy (prace wodno-inżynieryjne i rurociągowe),
• oczyszczalnie ścieków: Głogów, Lubin, Polkowice, Legnica, Słupca, Koło, Turek, Piotrków Trybunalski, Wola Krzysztoporska, Strzemieszyce, Jastrzębie Zdrój, Huta Katowice,
• regulacja koryta Warty w centrum Poznania,
• kolektory sanitarne i deszczowe: Poznań, Głogów, Lubin, Legnica, Tychy, Konin, Strzemieszyce,
• magistrale ciepłownicze: Poznań, Głogów, Lubin, Legnica, Konin, Gliwice,
• kanał Nysy Kłodzkiej do rzeki Oławy na potrzeby Wrocławia,
• zbiornik w Gołuchowie (Trzemna),
• zbiornik w Głębinowie (Nysa Kłodzka),
• ropociąg Przyjaźń II,
• ropociąg północny,
• wodociąg Sulejów – Łódź,
• Huta Katowice (ujęcie i doprowadzenie wody, wraz ze zbiornikami Łosień i Dziećkowice),
• zbiornik Słup (Nysa Szalona),
• kanał dolny stopnia wodnego Dwory na Wiśle koło Oświęcimia,
• zbiorniki wodne: Mietków (Bystrzyca), Jeziorsko (Warta), Dobromierz (Strzegomka), Łąka (Pszczynka), Bukówka (Bóbr,
• wodociąg grupowy Dziećkowice,
• wodociąg Świebodzice – Bolesławice Świdnickie,
• Legnicko-Głogowski Okręg Miedziowy (rurociąg magistralny z Przybkowa).

Zagranica

• Austria: gazociąg Trans-Austria-Gasleitung, część liniowa (120 km), 1973,
• ZSRR: gazociąg Sojuz z Orenburga do zachodniej granicy ZSRR, część liniowa (409 km), 1975-1978,
• Irak: zapora Basrah na kanale Shatt Al-Basrah, śluza – 100 m, szerokość 16,5 m, jaz siedmioprzęsłowy, 1976-1982,
• Irak: gazociąg i ropociąg nad kanałem Shatt al Basrah, 10 km, 1978-1981,
• ZSRR (obecnie Ukraina): 7 stacji kompresorowych na gazociągu Pietrowsk - Nowopskow, 1980-1981,
• ZSRR: gazociąg Urengoj – Użhorod, fragment - 91,2 km, 1983-1984,
• ZSRR: gazociąg Kursk – Kijów, 120 km, 1984-1985,
• ZSRR (obecnie Ukraina): gazociąg Bohorodczany, 19,4 km, 1985-1986,
• Czechosłowacja: roboty kafarowe na jeziorze Libčice, 1986-1987,
• ZSRR: gazociąg Jamburg (Progress), część liniowa, 170 km, 1986-1988^[8].

Po 1989

Hydrobudowa Polska (Poznań)

Spółka HYDROBUDOWA POLSKA S.A. (HBP) z siedzibą w Przeźmierowie koło Poznania powstała w 2007 roku wyniku połączenia dwóch firm z kilkudziesięcioletnim doświadczeniem: Hydrobudowy Włocławek S.A. (HBW) oraz Hydrobudowy Śląsk S.A. (HBŚ). Okresowo sponsor Lecha Poznań. Firma była również jednym z modernizatorów stadionu przy ulicy Bułgarskiej w Poznaniu oraz liderem konsorcjum budującego w Gdańsku stadion PGE Arena i Trasę Słowackiego.

Do 2012 funkcjonowała w ramach grupy PBG^[3]. We wrześniu 2012 sąd ogłosił upadłość firmy. Jako rynkowy powód podaje się wycofanie kredytu przez Pekao.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Hydrobudowa Polska
• Hydrobudowa Gdańsk