Sole wodorotlenowe

Sole wodorotlenowe (daw. hydroksysole[1], hydroksosole[2], sole zasadowe[2][3][4]) – sole zawierające oprócz kationu metalu i anionu reszty kwasowej również jon wodorotlenkowy OH−
. Sole te powstają w wyniku reakcji zobojętniania kwasów (w ilości poniżej stechiometrycznej) z zasadami zawierającymi w cząsteczce więcej niż jedną grupę wodorotlenową, czyli wodorotlenkami polihydroksylowymi. Obecność anionów wodorotlenkowych nie zawsze świadczy o zasadowym charakterze soli[4].

Nomenklatura

Zgodnie ze współczesną nomenklaturą zalecaną przez Polskie Towarzystwo Chemiczne i Międzynarodową Unię Chemii Czystej i Stosowanej należy stosować dla soli wodorotlenowych taki sam system nazw jak dla soli podwójnych[2], tj. wymieniać poszczególne aniony w kolejności alfabetycznej (kolejność ta może być niezgodna z kolejnością ligandów we wzorze)[5], np.:

  • Mg(OH)Br – bromek wodorotlenek magnezu (daw. hydroksobromek magnezu, hydroksybromek magnezu lub zasadowy bromek magnezu)
  • Pb
    3    (CO
    3    )
    2    (OH)
    2     lub 2PbCO
    3    ·Pb(OH)
    2     – diwęglan diwodorotlenek triołowiu (daw. hydroksowęglan ołowiu[6], hydroksywęglan ołowiu lub zasadowy węglan ołowiu; techn. biel ołowiana)
  • Al(OH)Cl
    2     – dichlorek wodorotlenek glinu
  • Al(OH)
    2    Cl     – chlorek diwodorotlenek glinu
  • (CuOH)
    2    SO
    4     lub Cu
    2    (OH)
    2    SO
    4     – siarczan diwodorotlenek dimiedzi

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Stasicka 1998 ↓, s. 372.
  2. ↑ a b c Stasicka 1998 ↓, s. 152–153.
  3. ↑ zasadowy, [w:] Mały słownik chemiczny, Jerzy Chodkowski (red.), wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1976, s. 590.
  4. ↑ a b sole, [w:] Encyklopedia techniki. Chemia, Władysław Gajewski (red.), Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1965, s. 657, OCLC 33835352.
  5. ↑ Neil G. Connelly i inni, Nomenclature of Inorganic Chemistry. IUPAC Recommendations 2005 (Red Book), International Union of Pure and Applied Chemistry, RSC Publishing, 2005, s. 39, ISBN 978-0-85404-438-2 (ang.).
  6. ↑ Adam Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 759, ISBN 83-01-13654-5.

Bibliografia