Hyperion (księżyc)
 Zdjęcie Hyperiona w naturalnych kolorach, wykonane przez sondę Cassini. | |
| Planeta | |
|---|---|
| Odkrywca | |
| Data odkrycia | 16 września 1848 |
| Charakterystyka orbity | |
| Półoś wielka | 1 500 933 km[1] |
| Mimośród | 0,0232[1] |
| Okres obiegu | 21,28 d[1] |
| Nachylenie do płaszczyzny Laplace’a | 0,615°[1] |
| Długość węzła wstępującego | 263,847°[1] |
| Argument perycentrum | 303,178°[1] |
| Anomalia średnia | 86,342°[1] |
| Własności fizyczne | |
| Wymiary | 360,2 × 266 × 205,4 km[2] |
| Masa | (5,6199 ± 0,05) × 1018 kg[2] |
| Średnia gęstość | 0,544 ± 0,050 g/cm³[2] |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni | 0,017–0,021 m/s²[2] |
| Prędkość ucieczki | 45 – 99 m/s |
| Okres obrotu wokół własnej osi | |
| Albedo | 0,3 |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) | 14,1m |
Hyperion (Saturn VII) – jeden z księżyców Saturna, odkryty w 1848 r. przez W. Lassella oraz niezależnie przez W.C. Bonda i jego syna, G.P. Bonda, w tym samym roku. Nazwa księżyca pochodzi od imienia Hyperiona, jednego z tytanów w mitologii greckiej.
Charakterystyka fizyczna
Hyperion jest jednym z największych znanych ciał niebieskich o niekulistym kształcie w Układzie Słonecznym. Pomimo tego posiada on zaledwie 15% masy najmniej masywnego ciała kulistego, Mimasa. Największy krater na Hyperionie ma 120 km średnicy i 10 km głębokości[3]. Znajduje się tam również mnóstwo innych mniejszych kraterów, wskutek czego z wyglądu przypomina on olbrzymią gąbkę. Jest to księżyc lodowy, co oznacza że jest w dużym stopniu złożony z lodu. Jego wyjątkowo małą gęstość tłumaczy się porowatą strukturą wnętrza. Najnowsze dane wskazują, że 40% księżyca jest pustą przestrzenią.
Ruch obrotowy
Inną charakterystyczną cechą, pozostającą w związku z nieregularnym kształtem, jest chaotyczny ruch wirowy. W odróżnieniu od innych księżyców w Układzie Słonecznym, wirujących zazwyczaj synchronicznie z ruchem wokół planety i wokół ustalonych osi, Hyperion „koziołkuje”, stale zmieniając chwilową oś obrotu. Wskutek tego nie da się określić okresu jego obrotu, nie sposób również długoterminowo przewidywać jego przyszłej orientacji w przestrzeni. Z tego samego powodu nie można też określić stałych elementów geometrycznych związanych z obrotem Hyperiona – jego biegunów i równika.
Zobacz też
- ukształtowanie powierzchni Hyperiona
- chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
- księżyce Saturna – zestawienie podstawowych danych
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2013-08-23. [dostęp 2016-02-21]. (ang.).
- ↑ a b c d P.C. Thomas. Sizes, shapes, and derived properties of the saturnian satellites after the Cassini nominal mission. „Icarus”. 208 (1), s. 395-401, lipiec 2010. DOI: 10.1016/j.icarus.2010.01.025. (ang.).
- ↑ Atlas Układu Słonecznego NASA. Ronald Greeley, Raymond Batson. Warszawa: Prószyński i S-ka, 1999, s. 250. ISBN 83-7255-025-5.
Linki zewnętrzne
- Hyperion. [w:] Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2009-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-19)].
- Hyperion. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-26]. (ang.).
| Księżyce pasterskie (6) | |
|---|---|
| Księżyce koorbitalne (2) | |
| Pierścień G (1) | |
| Alkyonidy (3) | |
| Duże wewnętrzne (4) z księżycami trojańskimi (4) | |
| Duże zewnętrzne (4) | |
| Grupa inuicka (8) | |
| Grupa nordycka (46) |
|
| Grupa galijska (5) | |
| Orbita wyznaczona z dużą niepewnością |
- Lista jest posortowana według odległości od Saturna. Największe księżyce mają nazwy pogrubione. Nazwy tymczasowe opisano kursywą.
| Planety (☾ ∅) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Planety karłowate | |||||||||||||||||
| Małe ciała Układu Słonecznego |
| ||||||||||||||||
- Zobacz też
- powstanie i ewolucja Układu Słonecznego
- ciała niebieskie
- lista obiektów w Układzie Słonecznym ze względu na
- Portal: Astronomia
- ciała niebieskie
Media użyte na tej stronie
This is a revised version of Solar_System_XXIX.png.
Saturn Cassini-Huygens (NASA)
Instrument: Imaging Science Subsystem - Narrow Angle
Saturn's peaceful beauty invites the Cassini spacecraft for a closer look in this natural color view, taken during the spacecraft's approach to the planet. By this point in the approach sequence, Saturn was large enough that two narrow angle camera images were required to capture an end-to-end view of the planet, its delicate rings and several of its icy moons. The composite is made entire from these two images.
Moons visible in this mosaic: Epimetheus (116 kilometers, 72 miles across), Pandora (84 kilometers, 52 miles across) and Mimas (398 kilometers, 247 miles across) at left of Saturn; Prometheus (102 kilometers, 63 miles across), Janus (181 kilometers, 113 miles across) and Enceladus (499 kilometers, 310 miles across) at right of Saturn.
The images were taken on May 7, 2004 from a distance of 28.2 million kilometers (17.6 million miles) from Saturn. The image scale is 169 kilometers (105 miles) per pixel. Moons in the image have been brightened for visibility.
The Cassini-Huygens mission is a cooperative project of NASA, the European Space Agency and the Italian Space Agency. The Jet Propulsion Laboratory, a division of the California Institute of Technology in Pasadena, manages the Cassini-Huygens mission for NASA's Office of Space Science, Washington, D.C. The Cassini orbiter and its two onboard cameras, were designed, developed and assembled at JPL. The imaging team is based at the Space Science Institute, Boulder, Colo.
For more information, about the Cassini-Huygens mission visit, http://saturn.jpl.nasa.gov and the Cassini imaging team home page, http://ciclops.org.Approximately true-color mosaic of Saturn's moon Hyperion. Composed of several narrow-angle frames and processed to match Hyperion's natural color. Taken during Cassini's flyby of this lumpy moon on 26th September 2005.