III wojna macedońska miała miejsce w latach 171 p.n.e.-168 p.n.e.[1] Po zajęciu Ilirii Rzymianie kontynuowali ekspansję na ziemie greckie. Podboje Rzymian wspierały państwa związku etolskiego szukające sojuszników w wojnie z umacniającą swą pozycję Macedonią. Rzymianie wykorzystali greckich sojuszników do kolejnych zwycięstw: nad Filipem V pod Kynoskefalaj w 197 p.n.e. i nad Antiochem III Wielkim pod Magnezją w 190 p.n.e.
W 171 p.n.e. doszło do trzeciej wojny z Macedonią. Król Macedonii Perseusz odniósł początkowo kilka sukcesów, zdołał pozyskać poparcie znacznej części Grecji, zyskał neutralność Pergamonu i Rodos, dotychczas wiernych sprzymierzeńców Rzymu[2]. Konflikt zakończył się jednak zwycięstwem Rzymian, a rozstrzygające starcie miało miejsce pod Pydną w 168 p.n.e., gdzie wojska rzymskie pokonały Macedończyków pod wodzą Perseusza. Sukcesy te pozwoliły Rzymianom na uzyskanie hegemonii w całej Grecji. Po wojnie Rzymianie podzielili Macedonię na cztery republiki, raz na zawsze wyrzucając ją poza nawias wielkich potęg, by w kilka lat po buncie Andriskosa zamienić Macedonię w kolejną rzymską prowincję.
Najważniejsze bitwy trzeciej wojny macedońskiej (171-168 p.n.e.)
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Dritte Makedonische Krieg (171-168). W: H. Dieter, R. Gunther: Romische Geschichte bis 476. Berlin: 1981, s. 90.
- ↑ Księga pierwsza, rozdział 10. W: Wellejusz Paterkulus: Historia rzymska. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, 2006, s. 18-99. ISBN 83-04-04830-2.
