II Batalion Saperów
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1918 |
| Rozformowanie | 1928 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr. Adolf Juniewicz |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Przemyśl |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk | saperzy |
| Podległość | 10 pułk saperów |
II Batalion Saperów (II bsap) – pododdział saperów Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Historia batalionu
II batalion saperów został sformowany we Francji, w sierpniu 1918 roku, w obozie inżynieryjnym wojsk francuskich w Erigne, z ochotników amerykańskich oraz jeńców Polaków byłych żołnierzy armii niemieckiej. Po wejściu w skład pierwszej dywizji Armii generała Hallera walczył na polach Szampanii, aż do zawieszenia broni z Niemcami. W styczniu 1919 roku batalion został włączony do Dywizji Instrukcyjnej i wraz z nią przybył pod koniec maja do Polski, gdzie wcielony został do 2 Dywizji Piechoty Legionów.
Batalion brał udział 1920 w przejęciu Pomorza, następnie w walkach z bolszewikami, gdzie szczególnie się odznaczył w czasie fortyfikowania Nachowa 17 czerwca 1920. Pod wsią Zimne na Wołyniu 1/II bsap samorzutnie stawiła opór nieprzyjacielowi o kilkakrotnej przewadze liczebnej, dzięki czemu uratowała baterię artylerii ciężkiej i baterię artylerii polowej. Za walkę otrzymała pochwałę od dowódcy 3 Armii.
Pod wsią Soków 1 sierpnia 1920 ta sama kompania stawiła opór bolszewikom, a linia frontu została utrzymana. W czasie walk odwrotowych batalion wykonywał często prace techniczne, jak budowę pozycji obronnej pod Wasilkowem, budowa mostu pod Ramowicami, budowę wąskotorowej kolejki Kijów – Myszołówka, pod ogniem nieprzyjacielskim przeprawę pod Nową Groblą i wiele innych prac. Poza tym jego 1 kompania po ufortyfikowaniu Zamościa wzięła czynny udział w sierpniu 1920 r. w obronie tego miasta[1].
22 sierpnia 1921 roku dotychczasowy II batalion saperów 2 Dywizji Piechoty Legionów wszedł w skład powstałego w Przemyślu 10 pułku saperów[2][3].
Do pułku macierzystego batalion przybył 23 lipca 1922 i do 1928 roku występował w strukturze 10 psap jako dywizyjny batalion saperów[4].
11 listopada 1928, wraz z rozwiązaniem 10 pułku saperów, batalion uległ likwidacji.
Dowódcy batalionu
Przypisy
- ↑ ” Historia pułków i batalionów saperskich w latach 1918 — 1928 s. 392 – 393”
- ↑ Spis byłych oddziałów ..., s. 106
- ↑ Saperzy II Rzeczypospolitej ..., s. 38
- ↑ :: 12 Brygada Zmechanizowana im. gen. broni Józefa Hallera :: 2 stargardzki batalion saperów ::, 12bz.wp.mil.pl [dostęp 2017-11-18] (pol.).
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr. 47 z 25 listopada 1922 s. 853
- ↑ Roczniki oficerskie 1923 s.892
Bibliografia
- Zdzisław Józef Cutter: Saperzy II Rzeczypospolitej. Warszawa [etc.]: Pat, 2005. ISBN 83-921881-3-6.
- Wiktor Brummer, Wacław Zawadzki. Spis byłych oddziałów Wojska Polskiego. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (183), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.
- Roczniki oficerskie 1923,
- Wiktor Brummer, Wacław Zawadzki. Spis byłych oddziałów Wojska Polskiego. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (183), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.
- „Przegląd Wojskowo – Techniczny” nr 6 z grudnia 1928r.
| Rodowód | |
|---|---|
| Naczelne władze wojskowe | |
| Rodzaje sił zbrojnych | |
| Formacje |
|
| Bronie |
|
| Służby | |
| WP w 1939 | |
| Inne |
|
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).