II Rzeczpospolita

II Rzeczpospolita
Rzeczpospolita Polska[1]
1918 – 1945
Herb Polski
FlagaHerb
Hymn:
Mazurek Dąbrowskiego
Położenie Polski
Konstytucja

mała (1919–1921)
marcowa (1921–1935)
kwietniowa (1935–1945)

Język urzędowy

polski
lokalnie ponadto:
niemiecki[2]
ukraiński[3]
białoruski[4]
litewski[5]

Stolica

Warszawa[a]

Ustrój polityczny

demokratyczny
(1919–1926)
autorytarny
(1926–1945)

Typ państwa

republika parlamentarna (1919–1926)
republika semiprezydencka (1926–1935), republika superprezydencka[6][7][8] (1935–1939), republika superprezydencka w stanie wojny (1939–1945)

Głowa państwa

prezydent (ostatni)
Władysław Raczkiewicz

Szef rządu

prezes Rady Ministrów (ostatni) Tomasz Arciszewski

Powierzchnia
 • całkowita


389 720[9] km²

Liczba ludności (1938)
 • całkowita 
 • gęstość zaludnienia
 • narody i grupy etniczne


34 849 000 (szacunek 1939 r., według spisu 1931 r. 31 918 000)
89,7 osób/km²
Polacy, Ukraińcy, Żydzi, Białorusini, Niemcy, Litwini

PKB (1938)
 • całkowite 
 • na osobę


Increase2.svg 12,88 mld USD [1]
372 USD

PKB (PSN) (1938)
 • całkowite 
 • na osobę


Increase2.svg 10 mld USD [2]
2,182 USD

Waluta

marka polska (1918–1924) – na terenie całego kraju od kwietnia 1920
złoty polski (1924–1939) (zł)

odzyskanie niepodległości
• ogłoszenie
• uznanie

od Niemiec i Austro-Węgier

16 listopada 1918
21 lutego 1919

Wycofanie uznania międzynarodowego dla władz RP (utrata podmiotowości prawnej)

Wielka Brytania, USA, ZSRR, po nich pozostałe państwa konstytuującej się ONZ
5 lipca 1945

Religia dominująca

katolicyzm, prawosławie, judaizm

Strefa czasowa

UTC +1

Terytoria zależne

Wolne Miasto Gdańsk (1920-1939)
Litwa Środkowa (1920-1922)

Terytoria autonomiczne

województwo śląskie

Mapa Polski
Herb Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1927
Republika Polska w połowie listopada 1918 roku
Obwieszczenie o utworzeniu Urzędu Skarbu Narodowego, Kalisz, 1918
Gęstość zaludnienia II Rzeczypospolitej według spisu powszechnego w 1931 roku
© Marek i Ewa Wojciechowscy / Trips over Poland, CC BY-SA 3.0
Nowy gmach Sejmu, ulica Wiejska 1930
Wystawa światowa, Paryż, 1925, pawilon polski
Wystawa światowa, Paryż, 1937, pawilon polski
Wystawa światowa, Nowy Jork, 1939, pawilon polski
© Guillaume Piolle, CC BY 3.0
Château de Pignerolle w Angerseksterytorialna rezydencja władz RP na uchodźstwie XII 1939- VI 1940

II Rzeczpospolita (II RP; nazwa oficjalna: Rzeczpospolita Polska[1]) – historyczne państwo polskie istniejące w latach 1918–1945, tj. od odzyskania suwerenności (1918) do wycofania uznania międzynarodowego dla rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie (1945), które było konsekwencją wykonania porozumień zawartych na konferencji jałtańskiej (1945) między mocarstwami wielkiej trójki[10][11].
Nazwa podkreśla ciągłość z I Rzecząpospolitą (1569–1795), zlikwidowaną traktatami rozbiorowymi zawartymi pomiędzy Austrią, Prusami i Rosją w drugiej połowie XVIII wieku (1772–1795).

Podstawowy akt ustrojowy stanowiła Konstytucja marcowa, a następnie (od 1935) Konstytucja kwietniowa. Językiem urzędowym II Rzeczypospolitej był język polski, zaś walutą najpierw marka polska, a dopiero od 1924 złoty polski.
Ówczesna Polska była krajem niejednorodnym etnicznie (nieco ponad ⅔ ludności to Polacy), co stanowiło źródło problemów wewnętrznych. Największymi miastami (liczącymi ponad 200 tys. mieszkańców) były Warszawa (stolica Polski), Łódź, Lwów, Poznań, Kraków i Wilno, jednak zdecydowana większość ludności (70-75%) mieszkała na terenach wiejskich.

II RP powstała na fragmentach terytoriów Niemiec, Austro-Węgier i Rosji (zarówno „Kongresówki”, jak i „ziem zabranych”); pierwsze lata jej istnienia upłynęły pod znakiem sporów i walk o przyszłe granice oraz wojny polsko-bolszewickiej. Państwo to było republiką, początkowo rządzoną w sposób demokratyczny, od zamachu stanu w 1926 roku dążącą ku autorytaryzmowi.

W czasie II wojny światowej (1939–1945) terytorium państwowe II Rzeczypospolitej było okupowane przez Niemcy, ZSRR, Słowację i Litwę[12]. II Rzeczpospolita zachowała suwerenność państwową[13], w stosunkach dyplomatycznych reprezentowana była przez rząd Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie, który uzyskał schronienie w Paryżu i Angers (na zasadzie eksterytorialnej do czerwca 1940), a następnie w Londynie, gdzie przeniósł swą siedzibę po klęsce Francji[13]. Jako że państwo polskie wciąż posiadało konstytucyjne organy władzy państwowej (w tym tajną administrację cywilną i sądownictwo na terenie okupowanego kraju – Polskie Państwo Podziemne) i siły zbrojne, działające równolegle w podziemiu (Armia Krajowa) i na uchodźstwie, de iure i de facto II Rzeczpospolita istniała do 5 lipca 1945.

Większość terytorium państwowego II RP anektowanego przez ZSRR i Litwę w 1939 została w 1945 wcielona do Ukraińskiej SRR, Białoruskiej SRR i Litewskiej SRR[10][14]. Obszary pozostałe przy Polsce stanowią większość terytorium współczesnego państwa polskiego, które w swojej Konstytucji wprost odwołuje się do najlepszych tradycji Drugiej Rzeczypospolitej.

Daty graniczne

Za symboliczny początek II Rzeczypospolitej przyjmuje się wydarzenia z 11 listopada 1918 roku, uznane za odzyskanie niepodległości przez Polskę, kiedy to Józef Piłsudski objął władzę wojskową z rąk Rady Regencyjnej w Warszawie. Tego samego dnia we francuskim Compiègne zostało podpisane zawieszenie broni pomiędzy państwami ententy a Niemcami, co formalnie zakończyło I wojnę światową, trwającą od 1914 roku[15]. Trzy dni później (14 listopada) Piłsudski przejął również władzę cywilną, a zarówno Rada Regencyjna, jak i Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej rozwiązały się, przekazując władzę Piłsudskiemu, wkrótce Tymczasowemu Naczelnikowi Państwa.

Po agresji na Polskę III Rzeszy i ZSRR (kampanii wrześniowej) i okupacji wojennej terytoriów II RP przez obu agresorów (we wrześniu 1939) legalną kontynuacją władz II Rzeczypospolitej, uznawaną na arenie międzynarodowej przez cały okres II wojny światowej był Rząd RP na uchodźstwie, a jako podległa mu administracja w okupowanym kraju – Polskie Państwo Podziemne i jego struktury polityczne i wojskowe (Armia Krajowa).

Wycofanie uznania dyplomatycznego dla rządu RP na uchodźstwie przez Wielką Brytanię i USA 5 lipca 1945 roku (a następnie przez wszystkie pozostałe kraje świata zrzeszone w konstytuującej się wówczas Organizacji Narodów Zjednoczonych – jedynie Hiszpania, Kuba, Liban, Irlandia i Watykan jeszcze przez pewien czas po wojnie uznawały rząd RP na uchodźstwie) i w konsekwencji utratę podmiotowości prawnomiędzynarodowej należy uznać za formalny i faktyczny koniec II Rzeczypospolitej.

Ostatnim, symbolicznym aktem formalnego istnienia II Rzeczypospolitej było przekazanie 22 grudnia 1990 roku insygniów prezydenckich II Rzeczypospolitej i oryginału konstytucji kwietniowej przez Ryszarda Kaczorowskiego – ostatniego prezydenta II Rzeczypospolitej na uchodźstwie – pierwszemu wybranemu w wolnych wyborach prezydentowi RP[16]Lechowi Wałęsie.

Uznanie międzynarodowe

Józef Piłsudski niezwłocznie po objęciu władzy cywilnej, tj. 16 listopada 1918 r., wystosował depesze do państw Ententy, informując je o powstaniu niepodległego państwa polskiego[17][18]. Natomiast jako pierwsze istnienie niepodległego państwa polskiego uznały 20 listopada 1918 r. Niemcy, jednak już 15 grudnia 1918 roku Polska zerwała z tym państwem stosunki dyplomatyczne[b][19][20]. Szersze uznanie niepodległości Polski na arenie międzynarodowej związane było z postawą Francji i Wielkiej Brytanii. Wkrótce po rozejmie w Trewirze i zawieszeniu broni na froncie polsko-ukraińskim, uznały rząd Polski: Rada Najwyższa Mocarstw Sprzymierzonych (21 lutego 1919 r.)[21], Francja (24 lutego) oraz Wielka Brytania (25 lutego)[22]. Japonia 22 marca 1919 roku i 27 marca tego samego roku niepodległość Polski uznała Stolica Apostolska[23].

Terytorium i granice

Powierzchnia kraju

  • 386 273 km² (1928 r.)[24]
  • 388 634 km² (1 stycznia 1938)
  • 389 720 km² (po zajęciu Zaolzia w październiku 1938)

Długość granic

Całkowita długość granic Polski – 5529 km

Granice z sąsiednimi państwami według długości

Ustalenie granic

Granice II Rzeczypospolitej zostały ustalone traktatowo poprzez: traktat wersalski, traktat w Saint Germain, traktat ryski, traktat w Trianon i rozstrzygnięcia międzysojuszniczej Rady Ambasadorów[d]. W 1921 w następstwie traktatu wersalskiego, wyników plebiscytu i trzech powstań śląskich do Polski przyłączono wschodnią część terytorium plebiscytowego na Górnym Śląsku.

Sąsiedzi

Terytoria zależne i autonomiczne

Punkty krańcowe granic

Losy granic II Rzeczypospolitej

Ziemie Rzeczypospolitej w okresie okupacji
Podział administracyjny okupowanych ziem polskich w latach 1939–1941
Podział administracyjny okupowanych ziem polskich po 1941

Po zbrojnej agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939, okupacji wojskowej wschodnich terenów II Rzeczypospolitej przez Armię Czerwoną i ustaleniu w dniu 28 września 1939 przez III Rzeszę i ZSRR w zawartym w Moskwie pakcie o granicach i przyjaźni niemiecko-sowieckiej linii granicznej na okupowanych wojskowo przez Wehrmacht i Armię Czerwoną terenach Polski mieszkańcy obu okupowanych części państwa polskiego poddani zostali represjom przez okupantów.

Do Rzeszy bezpośrednio zostały wcielone: województwo pomorskie (Gdańsk-Prusy Zachodnie), śląskie, poznańskie (Kraj Warty), część łódzkiego z Łodzią, Suwalszczyzna, północna i zachodnia część Mazowsza oraz zachodnie części województw krakowskiego i kieleckiego.

Z terytorium Rzeczypospolitej pomiędzy linią granicy niemiecko-sowieckiej z 28 września 1939 a określoną w dekrecie wschodnią granicą ziem polskich wcielonych bezpośrednio do Niemiec (określoną jako nowa wschodnia granica Rzeszy) Adolf Hitler utworzył odrębny twór administracyjny podporządkowany Rzeszy – Generalne Gubernatorstwo.

W wyniku umowy między Niemcami i Słowacją, w listopadzie 1939 roku włączono do niej 52 przygraniczne gminy[26] na Spiszu i Orawie.

Pozostałe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na wschód od linii granicznej ustalonej na terytorium Polski w układzie pomiędzy III Rzeszą a ZSRR zostało w październiku 1939 anektowane przez ZSRR[27]. Formalną podstawą były pseudoplebiscyty w postaci wyborów w 1939, a następnie aneksja w trybie uchwały Rady Najwyższej ZSRR. Jednocześnie Związek Radziecki przekazał Wilno wraz z okręgiem Litwie, jednak w sierpniu 1940 r., po aneksji państw bałtyckich, również i ten obszar znalazł się w granicach ZSRR.

Były to akty prawne równoległe do dwóch dekretów Adolfa Hitlera (z 8 i 12 października 1939 r.), którymi jednostronnie wcielił zachodnie terytoria Polski do Rzeszy (zobacz: Tereny Rzeczypospolitej Polskiej anektowane przez III Rzeszę), tworząc jednocześnie z centralnych ziem II Rzeczypospolitej Generalne Gubernatorstwo.

Wszystkie powyższe akty prawne, rozporządzające jednostronnie suwerennym i określonym traktatami międzynarodowymi terytorium II Rzeczypospolitej były sprzeczne z ratyfikowaną przez Niemcy i Rosję konwencją haską IV (1907). Były one w konsekwencji nieważne w świetle prawa międzynarodowego i nie były uznawane zarówno przez Rząd RP na uchodźstwie, jak i państwa sojusznicze wobec Polski, a także państwa trzecie (neutralne) przez cały czas trwania II wojny światowej. Wywodziły się z doktryny przyjętej traktatem o granicach i przyjaźni z 28 września 1939 r. wyłącznie przez III Rzeszę i ZSRR o zaprzestaniu istnienia państwa polskiego z dniem 28 września 1939, po kapitulacji Warszawy jako stolicy Polski.

W wyniku postanowień konferencji w Teheranie, konferencji jałtańskiej i konferencji poczdamskiej po zakończeniu II wojny światowej, Rzeczpospolita Polska (od 1952 pod nazwą Polska Rzeczpospolita Ludowa), objęła centralną i zachodnią część terytorium II Rzeczypospolitej, a także przyznane przez mocarstwa Ziemie Odzyskane i stała się prawnomiędzynarodowym sukcesorem II Rzeczypospolitej. Natomiast ziemie na wschód od Bugu, Kresy Wschodnie, czyli województwa wileńskie, nowogrodzkie, poleskie, wołyńskie, tarnopolskie i stanisławowskie, a także część województwa białostockiego i lwowskiego, zostały wcielone do ZSRR.

Ustrój polityczny

System władzy w II Rzeczypospolitej określany był do 1926 jako republika demokratyczna z wielopartyjnym systemem parlamentarno-gabinetowym. Po zamachu stanu (przewrót majowy 1926) ustrój państwa uległ modyfikacji w trybie zmiany konstytucji (nowela sierpniowa) i faktycznego sposobu wykonywania władzy, w konsekwencji został przekształcony w system prezydencko-autokratyczny (od obozu politycznego sprawującego władzę zwany sanacją).

Wojsko Polskie

Kalendarium wydarzeń politycznych

Władze

Naczelnik Państwa

Lp.ZdjęcieImię i nazwiskoOkres sprawowania urzędu[e]
1.Jozef Pilsudski1.jpgJózef Piłsudski22 listopada 1918 – 11 grudnia 1922

Prezydenci

Lp.ZdjęcieImię i nazwiskoOkres sprawowania urzędu
1.Gabriel narutowicz.jpgGabriel Narutowicz11 grudnia 1922 – 16 grudnia 1922
Rataj.jpgMaciej Rataj[f]16 grudnia 1922 – 22 grudnia 1922
2.Stanisław Wojciechowski. Fotografia portretowa..jpgStanisław Wojciechowski22 grudnia 1922 – 14 maja 1926
Rataj.jpgMaciej Rataj[g]15 maja 1926 – 4 czerwca 1926
Jozef Pilsudski1.jpgJózef Piłsudski[h]Nie objął urzędu
3.Ignacy Mościcki (-1934).jpgIgnacy Mościcki4 czerwca 1926 – 30 września 1939
4.Władysław Raczkiewicz 1.jpgWładysław Raczkiewicz30 września 1939 – 6 czerwca 1947 (powszechne uznanie międzynarodowe do 5 lipca 1945)

Po przewrocie majowym w 1926 faktycznie najwyższą władzę w państwie sprawował Marszałek Polski Józef Piłsudski, który formalnie zajmował urząd Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych i ministra spraw wojskowych w kolejnych rządach, a także – dwukrotnie (1926-1928, 1930) – premiera.

Premierzy

W latach 1918–1939 Prezydium Rady Ministrów mieściło się w obecnym Pałacu Prezydenckim
Lp.ZdjęcieImię i nazwiskoOkres sprawowania urzędu
1.Jędrzej Moraczewski.jpgJędrzej Moraczewski18 listopada 1918 – 16 stycznia 1919
2.Ignacy Jan Paderewski.PNGIgnacy Jan Paderewski18 stycznia 1919 – 27 listopada 1919
3.L Skulski.jpgLeopold Skulski13 grudnia 1919 – 9 czerwca 1920
4.Witos 1920.jpgWincenty Witos10 czerwca 1920 – 23 czerwca 1920
5.Władysław Grabski 1925.jpgWładysław Grabski27 czerwca 1920 – 24 lipca 1920
6.Witos 1920.jpgWincenty Witos (po raz drugi)24 lipca 1920 – 13 września 1921
7.
8.
Antoni Ponikowski.jpgAntoni Ponikowski
(dwukrotnie)
19 września 1921 – 5 marca 1922
10 marca 1922 – 6 czerwca 1922
9.Artur Śliwiński1.jpgArtur Śliwiński28 czerwca 1922 – 7 lipca 1922
10.Wojciech Korfanty.PNGWojciech Korfanty[i]14 lipca 1922 – 31 lipca 1922
11.Julian Nowak 2.jpgJulian Nowak31 lipca 1922 – 14 grudnia 1922
12.Władysław Sikorski16 grudnia 1922 – 26 maja 1923
13.Witos 1920.jpgWincenty Witos (po raz trzeci)28 maja 1923 – 4 grudnia 1923
14.Władysław Grabski 1925.jpgWładysław Grabski (po raz drugi)19 grudnia 1923 – 14 listopada 1925
15.Skrzynski A.jpgAleksander Skrzyński20 listopada 1925 – 5 maja 1926
16.Witos 1920.jpgWincenty Witos (po raz czwarty)10 maja 1926 – 14 maja 1926
17.
18.
19.
Kazimierz Bartel.jpgKazimierz Bartel
(trzykrotnie)
15 maja 1926 – 4 czerwca 1926
8 czerwca 1926 – 24 września 1926
27 września 1926 – 30 września 1926
20.Jozef Pilsudski1.jpgJózef Piłsudski2 października 1926 – 27 czerwca 1928
21.Kazimierz Bartel.jpgKazimierz Bartel (po raz czwarty)27 czerwca 1928 – 13 kwietnia 1929
22.Switalski K.jpgKazimierz Świtalski14 kwietnia 1929 – 7 grudnia 1929
23.Kazimierz Bartel.jpgKazimierz Bartel (po raz piąty)29 grudnia 1929 – 15 marca 1930
24.Walery Sławek.PNGWalery Sławek29 marca 1930 – 23 sierpnia 1930
25.Jozef Pilsudski1.jpgJózef Piłsudski (po raz drugi)25 sierpnia 1930 – 4 grudnia 1930
26.Walery Sławek.PNGWalery Sławek (po raz drugi)4 grudnia 1930 – 26 maja 1931
27.Aleksander prystor 1.jpgAleksander Prystor27 maja 1931 – 9 maja 1933
28.Janusz Jędrzejewicz.PNGJanusz Jędrzejewicz10 maja 1933 – 13 maja 1934
29.Leon Kozłowski.PNGLeon Kozłowski15 maja 1934 – 28 marca 1935
30.Walery Sławek.PNGWalery Sławek (po raz trzeci)28 marca 1935 – 12 października 1935
31.Zyndram Koscialkowski.jpgMarian Zyndram-Kościałkowski13 października 1935 – 15 maja 1936
32.FSSkladkowski (HistoriaPolski str.247).jpgFelicjan Sławoj Składkowski15 maja 1936 – 30 września 1939
33.Wladyslaw Sikorski 2.jpgWładysław Sikorski (po raz drugi)30 września 1939 – 4 lipca 1943
34.Mikolajczyk.jpgStanisław Mikołajczyk14 lipca 1943 – 24 listopada 1944
35.Tomasz Arciszewski.jpgTomasz Arciszewski29 listopada 1944 – 2 lipca 1947 (powszechne uznanie międzynarodowe do 5 lipca 1945)

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie

Po agresji na Polskę III Rzeszy i ZSRR (kampania wrześniowa) i okupacji wojennej terytoriów II RP przez obu agresorów legalną kontynuacją władz II Rzeczypospolitej, uznawaną na arenie międzynarodowej przez cały okres II wojny światowej był Rząd RP na uchodźstwie, a jako podległa mu administracja w okupowanym kraju – Polskie Państwo Podziemne i jego struktury polityczne i wojskowe (Armia Krajowa).

Podział administracyjny

Podział administracyjny II RP
(1937)
Tablice rejestracyjne
(1937)
WojewództwoSiedzibaPowierzchnia
w tys. km²
(1930)
Ludność
w tys. osób
(1931)
20–24POL województwo białostockie II RP COA.svg białostockieBiałystok26,01263,3
25–29POL województwo kieleckie II RP COA.svg kieleckieKielce22,22671,0
30–34POL województwo krakowskie II RP COA.svg krakowskieKraków17,62300,1
35–39POL województwo lubelskie II RP COA.svg lubelskieLublin26,62116,2
40–44POL województwo lwowskie II RP COA.svg lwowskieLwów28,43126,3
45–49POL województwo łódzkie II RP COA.svg łódzkieŁódź20,42650,1
50–54POL województwo nowogródzkie II RP COA.svg nowogródzkieNowogródek23,01057,2
55–59POL województwo poleskie II RP COA.svg poleskieBrześć nad Bugiem36,71132,2
60–64POL województwo pomorskie II RP COA.svg pomorskieToruń25,71884,4
65–69POL województwo poznańskie II RP COA.svg poznańskiePoznań28,12339,6
70–74POL województwo stanisławowskie II RP COA.svg stanisławowskieStanisławów16,91480,3
00–19POL Warszawa COA.svg Miasto WarszawaWarszawa0,141179,5
85–89POL województwo warszawskie II RP COA.svg warszawskieWarszawa31,72460,9
75–79POL województwo śląskie II RP COA.svg śląskieKatowice5,11533,5
80–84POL województwo tarnopolskie II RP COA.svg tarnopolskieTarnopol16,51600,4
90–94POL województwo wileńskie II RP COA.svg wileńskieWilno29,01276,0
95–99POL województwo wołyńskie II RP COA.svg wołyńskieŁuck35,72085,6


Gospodarka

Mapa linii kolejowych PKP 1939
Kurs złotego względem dolara w latach 1924–1939. Umocnienie się złotego było wynikiem odejścia USA od parytetu złota i dewaluacji dolara w 1933 r.
Dług zewnętrzny Polski w latach 1924–1938
Procent wielkiej własności prywatnej w stosunku do ogólnej powierzchni powiatów II Rzeczypospolitej w 1925 roku

Po zniszczeniach w czasie I wojny światowej Polska powstała z połączenia trzech zaborów, które przed wojną sprzedawały głównie do państw zaborczych. Nowe granice ograniczyły sprzedaż na stare rynki zbytu[30]. Dodatkowo w 1925 wybuchła wojna celna z Niemcami, które były głównym partnerem handlowym.

Wielki kryzys w Polsce był znacznie głębszy i dłuższy wskutek zachowania wymienialności złotego na złoto (parytet złota), podczas gdy wiele krajów od niego odeszło i zdewaluowało swoje waluty, co uczyniło polskie towary za granicą droższymi. Według historycznych danych GUS[31] w 1938 r. produkcja przemysłowa w Polsce była realnie o 19% większa niż w 1928 r., co było wzrostem nieco wyższym od średniego wzrostu w całej Europie (wzrost o 13% nie licząc ZSRR) i znacznie wyższym od wzrostu w St. Zjednoczonych (spadek o 23%) gdzie po stałym rozwoju w latach 1933–1937 produkcja przemysłowa w 1938 ponownie załamała się. W 1938 produkcja przemysłowa na głowę mieszkańca była wciąż prawie 10% niższa niż w 1913[30].

Gdyby nie rozwój gospodarki w kraju w latach 1936–1939, który był, obok lat 1926–1929, najszybszy w całym okresie istnienia II RP, to przed wrześniem 1939 roku nie udało by się osiągnąć globalnego poziomu produkcji przemysłu z 1913 roku, ale i tak produkcja przemysłowa przypadająca na jednego mieszkańca była w 1938 roku o kilkanaście procent niższa niż na terenach polskich w 1913 roku. Tymczasem wszędzie w Europie w okresie międzywojennym wskaźniki te były dużo wyższe. Zatem zacofanie, jeśli chodzi o uprzemysłowienie kraju, w latach 1918–1939 rosło[32].

Polski PKB na jednego mieszkańca przed 1939 rokiem nie przekroczył nigdy połowy średniego PKB na głowę w Europie Zachodniej[33].

Produkcja wytworzona w Polsce międzywojennej na mieszkańca wynosiła ok. 610 zł., gdy np. w Rumunii równowartość 600 zł., a w krajach Europy Zachodniej przeciętnie 1800 zł. (w USA 4500 zł.)[34].

Przez całe lata trzydzieste państwo zwiększało swój udział w gospodarce. Przejmowało zagrożone upadkiem przedsiębiorstwa oraz zakładało własne. Pod koniec II RP przedsiębiorstwa państwowe wytwarzały ponad 25% produkcji przemysłowej, a wiele kluczowych działów gospodarki było pod całkowitą kontrolą rządu[35]. System bankowy zdominowały cztery banki państwowe, które skupiły 42% ogółu wkładów klientów oraz opanowały 38% rynku kredytowego.

W 1929 roku zwolennik doktryny liberalizmu gospodarczego Adam Heydel pisał[36]:

Etatyzm polega w Polsce na nadmiernej rozbudowie gospodarki państwowej oraz na wciskaniu się we wszystkie tryby życia gospodarczego interwencji państwa. (..) Wszystkie działy etatyzmu wyrażają się w niesłychanej ilości więzów, nakazów i zakazów.

Adam Heydel, Dążności etatystyczne w Polsce

Energetyka: w 1914 roku na ziemiach polskich istniało 150 elektrowni produkujących 800 mln kWh[37]. Według GUS w 1923 r. produkcja energii elektrycznej w II RP wyniosła 1511 mln kWh i do 1938 r. wzrosła do 3977 mln kWh. Zużycie energii na statystycznego Polaka wynosiło w 1937 roku 50kWh (mieszkaniec Paryża zużywał w tym czasie ponad 500 kWh, przeciętny Szwajcar – 700 kWh, a mieszkaniec amerykańskich miast nawet 1000 kWh na rok). Pod koniec 1938 roku prąd docierał do 3% wsi i 2% gospodarstw wiejskich[38].

Wydobycie ropy naftowej: w latach 1922–1938 produkcja ropy spadła z 705 tys. ton do 507 tys. ton ropy rocznie[39].

Motoryzacja: w latach 1926–1931 liczba samochodów w II RP wzrosła 4-krotnie[40]. W okresie wielkiego kryzysu spadła o około 30%, a w następnych latach wróciła do poziomu z początku lat 30[41]. Liczba samochodów przypadająca na 1000 mieszkańców[42] w Polsce nie tylko pozostawała bardzo niska przez okres lat 30. na tle państw wysoko rozwiniętych, ale dystans do nich nawet się powiększył. Dla porównania w 1938 r. w Polsce przypadał 1 samochód na 1000 mieszkańców, w Japonii – 2,5, w Brazylii – 3,7, we Włoszech – 10, w Niemczech i Austrii – 25,1, w Wlk. Brytanii – 51,1, a w Stanach Zjednoczonych aż 228,8.

Rolnictwo: występując w Sejmie w 1935 roku wicepremier Eugeniusz Kwiatkowski stwierdzał: „Nasza struktura gospodarcza jest wyjątkowo niekorzystna (...). Wieś polska w XX w. powróciła prawie do gospodarki naturalnej. Szereg potrzeb wsi zaspakaja się w sposób anormalny i niezwykle prymitywny, zapałki dzieli się na części, wraca się do łuczywa, a transport pieszy i kołowy nawet na znaczne odległości przyszedł ponownie – po przerwie od końca XIX w. – do znaczenia[43]”.

Kwestia chłopska

W latach 30. ludność chłopska stanowiła ok. 71% ludności kraju.

Średnia życia na wsi wynosiła 47 lat i była o ponad 10 lat niższa niż w Europie Zachodniej[44].

W 1931 roku w Polsce 23,4% gospodarstw rolnych miało powierzchnię poniżej 2 ha, 35,5% powierzchnię od 2 do 5 ha. Z 2 ha nie można było wyżyć bez dodatkowych dochodów. Gospodarstwa od 2 do 5 ha zapewniały egzystencję na granicy głodu[45].

W wyniku „wielkiego kryzysu” głód stał się powszechnym, okresowym zjawiskiem na wsi. Ceny pszenicy w 1934 roku wynosiły zaledwie 34% ceny z 1928 roku. W 1937 roku koniunktura się poprawiła, ale chłopi tego nie odczuli, albowiem wzrosły jednocześnie podatki. Zadłużenie gospodarstw chłopskich pod koniec lat 30. wynosiło 4,3 mld złotych gdy wartość rocznej sprzedanej produkcji tylko 1,5 mld złotych[46].

Rezerwę użytków rolnych możliwych do rozparcelowania oceniano w 1938 roku na 4,6 mln ha, a liczbę ludności bezrolnej zamieszkującej na wsi na 5,5 mln ludzi. Ziemi było w Polsce zbyt mało by jedynie drogą reformy rolnej „rozładować” przeludnienie na wsi[47].

W 1939 roku zelektryfikowanych wsi w Polsce było 3%[48].

W dniach 16–25 sierpnia 1937 roku chłopi pod przewodnictwem Stronnictwa Ludowego zorganizowali w Polsce strajk. Był to największy w Polsce protest chłopski w którym wzięło udział kilka milionów chłopów. Strajk spotkał się z brutalną reakcją władz. Zginęły 44 osoby, ponad 5 tys. było aresztowanych a 617 skazano i osadzono w więzieniach[49].

Z odezwy Stronnictwa Ludowego proklamującej strajk chłopski, Warszawa 14 sierpnia 1937:

Strajk (...) jest manifestem za koniecznością likwidacji systemu sanacyjnego w Polsce i przywróceniem obywatelowi praw mu przynależnych. (...) Żądamy ustroju demokratycznego dla Polski i nowych uczciwych wyborów[50]

W lutym 1938 roku Stronnictwo ludowe zapowiedziało kolejny protest chłopski. Rząd sanacyjny zareagował pacyfikacją zagrożonych powiatów województwa krakowskiego i lwowskiego. Pacyfikacja polegała na dewastacji gospodarstw działaczy ludowych – łamaniu mebli w ich domach i wysypywaniu ziarna. W niektórych przypadkach policja posuwała się do łamania nóg koniom i bydłu uderzeniami kolb i drągów[48].

„Cukier na wsi nie istnieje. Większość dzieci nie widziała go nawet nigdy, chyba w formie cukierków na odpustach. Sól używa się obecnie szarą, nieraz nawet czerwoną bydlęcą. Na wiosnę w okresie przednówka z braku gotówki nawet na te najgorsze gatunki stosuje się, kilkakrotnie gotując ziemniaki w tej samej osolonej wodzie”[48]

Szkolnictwo oraz opieka przedszkolna

W pierwszym roku akademickim niepodległej Polski (1918/19) działało na jej terenie 7 uczelni. Ich liczba rosła dzięki zakładaniu nowych placówek państwowych i prywatnych, osiągając poziom 24 w roku akademickim 1932/33 oraz 32 w roku 1937/38. Polscy studenci (w sumie 49.3 tys., z czego 28% to kobiety) koncentrowali się głównie w Warszawie (42%), drugim pod względem wielkości ośrodkiem akademickim był Lwów (19%), a następnie Kraków (15,6%) i Wilno (7,2%). Najpopularniejszym kierunkiem studiów było prawo (ponad 20% ogółu studentów)[51].

W 1928 roku tekę ministra oświaty objął Kazimierz Świtalski, który rozpoczął działalność od dokonania w resorcie czystki personalnej. Naczelnym kryterium przy doborze kadry była lojalność wobec rządu. Po przewrocie majowym sanacja rzuciła hasło prowadzenia „wychowania państwowego”. Nowym ideałem wychowawczym miał być model obywatela – państwowca, opierający się na syntezie postawy bojownika i pracownika. Cechami tego wzorca miały być: dzielność życiowa, silna wola, potężna energia, zdolność do czynu i pracy, wytrwałość, honor oraz lojalność i ofiarność w stosunku do państwa. Czynniki oficjalne otwarcie wskazywały, że nauczyciel musi służyć nie tylko państwu, ale i grupie rządzącej[52].

Pod koniec lat 30. w związku z kryzysem światowym, nastąpiła gwałtowna zapaść szkolnictwa. W roku szkolnym 1931/32 brakowało miejsc w szkołach dla ok. 300 tys. dzieci. Przeciętna liczba uczniów na jednego nauczyciela wyniosła 58,3. 70% szkół w Polsce to były szkoły 1- i 2-klasowe, niedające możliwości kontynuowania nauki na poziomie średnim. Szkół 7-klasowych było ok. 10%. Najgorsza sytuacja była na wsi, gdzie tylko 14% szkół miało więcej niż 3 klasy. Do matury podchodziło niespełna połowa uczniów, którzy rozpoczęli naukę w gimnazjum. Pozostali porzucali szkołę, nie mogąc sprostać stawianym wymaganiom[53].

Mimo bezrobocia wśród nauczycieli z powodów budżetowych brakowało etatów dla zwiększenia liczby kadry nauczycielskiej. 25% dzieci uzyskiwało niezadowalające wyniki w nauce, co w zestawieniu z niezbyt wygórowanymi wymaganiami świadczyło raczej o niskim poziomie nauczania na tym poziomie szkolnictwa. Do VII klasy docierało tylko ok. 52% uczniów zaczynających od I klasy, a do VIII zaledwie 46%[54].

W drugiej połowie lat trzydziestych system szkolny wyglądał w ten sposób, że szkoła podstawowa liczyła 6 klas. Dodatkową siódmą klasę musieli skończyć ci, którzy nie chcieli dalej kontynuować nauki. Kontynuujący naukę mieli przed sobą 4 lata gimnazjum i dwa lata liceum. Przy czym wtedy rodzice musieli zapłacić 200 zł rocznie czesnego (pensja doświadczonego policjanta czy oficera w stopniu porucznika wynosiła ok. 300 zł miesięcznie). W efekcie do szkoły średniej trafiała młodzież z zamożnych domów. Maturę w 30-milionowym kraju zdawało ok. 30 tys. abitiurentów[55].

W latach 1937/38 - zaledwie ok. 84 tys. dzieci objętych było opieką w przedszkolach[56].

Demografia

Mapa rozmieszczenia ludności polskiej Eugeniusza Romera 1921, wykorzystana przez delegację Polski na konferencji paryskiej
Ludność Polski według kryterium języka ojczystego 1931. Oficjalna mapa Głównego Urzędu Statystycznego, 1931
Ludność Rzeczypospolitej według spisu statystycznego z 1931 roku
Ludność Rzeczypospolitej z językiem ojczystym polskim
Ludność Rzeczypospolitej z językiem ojczystym niemieckim
Ludność Rzeczypospolitej z językiem ojczystym hebrajskim i jidysz
Ludność Rzeczypospolitej z językiem ojczystym ukraińskim i ruskim
Ludność Rzeczypospolitej z językiem ojczystym białoruskim
Ludność Rzeczypospolitej z językiem ojczystym litewskim
Język ojczysty w województwach według spisu z 1931
Polska i Wolne Miasto Gdańsk, gęstość zaludnienia, 1930
Ludność
Data spisuLudnośćProcent ludności miejskiejGęstość zaludnienia
(osób na 1 km²)
30 września 192127 177 00024,6%69,9
9 grudnia 193132 107 00027,4%82,6
31 grudnia 193834 849 00030%89,7

Mniejszości narodowe

Polska w okresie międzywojennym była krajem wielonarodowościowym, w którym Polacy stanowili od 64 do 69,2% populacji. Na większości obszaru wiejskiego Kresów Wschodnich, Polacy stanowili mniejszość (na rzecz Ukraińców lub Białorusinów), natomiast większość w dużych miastach[57]. Polacy przeważali m.in. na Wileńszczyźnie i w ówczesnym województwie lwowskim. Na zachodzie przeważali w niektórych okolicach Niemcy. W wielu miejscowościach dominowała ludność żydowska. Dochodziło do konfliktów między władzami a przedstawicielami mniejszości. Niejednokrotnie też przedstawiciele mniejszości narodowych stawali się obiektem ataków zmasowanej propagandy środowisk nacjonalistycznych[58].

Narodowości według spisu z 1921 r. (samookreślenie według deklarowanej narodowości respondentów)[59]:

  1. Polacy[60] – 69,2%
  2. Ukraińcy[61] – 14,0%
  3. Żydzi[62] – 7,8%
  4. Białorusini[63] – 3,9%
  5. Niemcy[64] – 3,8%
  6. Inna, lub nie podana – 1,3%

Narodowości według spisu z 1931 r. (samookreślenie według deklarowanego języka ojczystego respondentów)[59]:

  1. Polacy[65] – 68,9%
  2. Ukraińcy[j][k][l][66] – 13,9%
  3. Żydzi[67] – 8,6%
  4. Białorusini[68] – 3,1%
  5. Niemcy[69] – 2,3%
  6. Inna, lub nie podana – 3,2%

Mniejszość ukraińska

W lecie 1930 roku Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów przeprowadziła na terenach zamieszkałych przez ludność ukraińską akcję terrorystyczną polegającą przede wszystkim na masowych podpaleniach. W odpowiedzi rząd polski we wrześniu tego roku rozpoczął akcję pacyfikacyjną na tych terenach. Objęła ona łącznie 493 wsie. Do wsi wkraczały oddziały policji wspieranej przez wojsko i przeprowadzały brutalne rewizje domostw w wyniku których dochodziło do niszczenia mienia i licznych pobić. W ich wyniku zginęło od siedmiu do 35 osób. Wobec tych metod polskiej władzy dotąd obojętni wobec kwestii politycznych ukraińscy chłopi zaczęli popierać OUN[70].

Mniejszość białoruska

Na mocy pokoju ryskiego, tereny obecnej Białorusi podzielone zostały między Polskę a RFSRR. Bolszewicy utworzyli marionetkową Białoruską SRR. Ze strony polskiej większość negocjatorów była pod wpływem koncepcji endeckich, które przeczyły wizjom tworzenia federacji na obszarze byłego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Rzeczpospolita objęła w przybliżeniu tereny na zachód od granicy II rozbioru (z niewielką korektą na korzyść Polski w postaci Pińska i Nieświeża), na których utworzono województwa białostockie, nowogródzkie, poleskie oraz wileńskie. Granicę polsko-sowiecką przeprowadzono 30–60 km na zachód i północny zachód o Mińska, zajętego w ostatnich dniach wojny polsko-bolszewickiej ponownie[71] przez Wojsko Polskie, które po zawarciu rozejmu było zmuszone wycofać się z miasta. Do większych miast tego obszaru (skądinąd bardzo słabo zurbanizowanego) zalicza się Grodno i Brześć.

Według wyników spisu powszechnego z 1931 roku 990 tys. obywateli II RP podało język białoruski jako ojczysty, a na Polesiu 700 tys. – język „tutejszy”. Wśród ludności białoruskiej w II RP 77,6 procent stanowili analfabeci. Do inteligencji zaliczało się 0,17 procent ludności[72].

Powszechnie stosowaną przez włościan białoruskich formą walki z „polskim porządkiem” było wywoływanie pożarów. Ich pastwą padło wiele wsi, miasteczek, obiektów przemysłowych. Z raportów MSW jeszcze z przełomu 1925/1926 r. wynika, że władze polskie nie były w stanie skutecznie przeciwdziałać aktom dywersyjnym[73].

Białoruska Włościańsko–Robotnicza „Hromada” była pierwszą partią polityczną, której program rozpowszechnił się wśród białoruskich chłopów i robotników. Poza postulatem zjednoczenia wszystkich ziem białoruskich w jedną republikę nacisk programowy położono głównie na aspekty społeczne: konieczność reformy rolnej bez odszkodowań, zniesienie osadnictwa wojskowego, melioracji błot czy możność używania języka białoruskiego w urzędach. Liczyła sobie ona ok. 100 tys. członków. „Hromada” nie była przybudówką Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi, lecz istniały ścisłe kontakty między działaczami obu partii. W 1927 roku „Hromada” została zdelegalizowana przez władze sanacyjne. Po tym fakcie założona zostało ugrupowanie „Zmahańnie za Interesy Włościan i Robotników”, które skupiło w swych szeregach większość byłych członków „Hromady” i prezentujące podobny program. W 1928 roku wzięło udział w wyborach tworząc następnie w Sejmie klub poselski. Partię tę władze sanacyjne rozwiązały w 1930 roku. Wielu jej członków przeszło w szeregi nielegalnej Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi wchodzącej w skład ogólnopolskiej KPP. KPZB była organizacją odnoszącą na Białostocczyźnie największe sukcesy. W Polsce międzywojennej odbyło się wiele procesów politycznych w których oskarżonymi byli członkowie tej partii. Do tych, które znalazły największy oddźwięk społeczny, należał tzw. „proces 133” przeprowadzony w 1928 roku. KPZB próbowała brać udział w wyborach samorządowych, ale jej listy były unieważniane przez władze, a aktywni działacze aresztowani.

Władze polskie starały się nie dopuścić również do rozszerzenia białoruskiego ruchu spółdzielczego również dopatrując się w nim formy wpływów komunistycznych. W rezultacie obostrzeń stwarzanych przez władze w 1939 roku istniały tylko trzy spółdzielnie białoruskie. Władze sanacyjne zlikwidowały w 1937 roku Towarzystwo Szkoły Białoruskiej – największą organizację samorządową ludności białoruskiej, oskarżając ja o „infiltrację komunistyczną”. Stopniowo likwidowano w II RP szkolnictwo białoruskie. O ile w roku szkolnym 1918/1919 istniało 346 szkół białoruskich to w 1937 roku zostało ich tylko 5 szkół powszechnych białorusko–polskich, 44 szkoły w których wykładano białoruski jako jeden z przedmiotów i jedno gimnazjum białoruskie[74]. W końcu lat trzydziestych władze sanacyjne rozwiązały bądź zawiesiły działalność wielu organizacji białoruskich w tym najważniejszych: Białoruskiego Instytutu Gospodarki i Kultury (styczeń 1937 r.), Białoruskiego Komitetu Narodowego (styczeń 1938 r.) i sparaliżowały działalność Białoruskiego Zjednoczenia Ludowego zamykając pismo „Biełaruskaja Krynica”. Powodem było zawarcie w statutach tych organizacji postulatu zjednoczenia narodu białoruskiego[75].

Dużym echem wśród prawosławnych w większości Białorusinów odbiła się akcja podjęta z inspiracji wojskowych władz sanacyjnych zakładająca zburzenie latem 1938 roku 127 „zbędnych” prawosławnych obiektów sakralnych (w szczególności na terenie Chełmszczyzny).

W 1939 roku wojewoda białostocki w następujący sposób oceniał wyniki polityki polonizacyjnej wobec Białorusinów: „Element polski nie potrafił dotychczas nie tylko porwać za sobą, ale nawet związać wsi białoruskiej przez wciągnięcie jej do wspólnych organizacji społecznych, politycznych czy gospodarczych. Żądaliśmy jedynie, aby mniejszość ta myślała po polsku nic w zamian nie dając (…). Chcąc ten proces przyspieszyć musimy wieś białoruską podbić kulturalnie.”, a dowódca Okręgu Korpusu nr IX gen. Jarnuszkiewicz stwierdzał: „Nie wystarczy to, że ktoś uważa się za Polaka, a pozostaje prawosławny. Na kresach synonim polskości to katolicyzm.”[48].

Przed wybuchem wojny nastawienie ludności białoruskiej tak opisywał o pismo „Biełaruskij Front”: „Ludność białoruska oczekuje jakichkolwiek zmian (…) filozofią mas chłopskich jest: nic nie mówić, nic nie wiedzieć, nic nie robić. Głodni, obdarci, niepiśmienni chłopi nie są zainteresowani żadnymi działaniami politycznymi ani społecznymi. Pójdą z entuzjazmem za każdym, kto obieca im chleb i więcej ziemi, by produkować chleb.”[76].

Akcja rewindykacyjno-polonizacyjna 1938 roku

Po 1918 roku część ludności oficjalnie wyznania prawosławnego będąca wcześniej unitami, którym wiarę prawosławną narzuciły władze zaborcze siłą, z powrotem przeszła na katolicyzm. Wiązało się to z samorzutną akcją przejmowania cerkwi prawosławnych (wcześniej niekiedy będących świątyniami unickimi). Na tym tle dochodziło do konfliktów z pozostałościami ludności wyznania prawosławnego, głównie Ukraińcami, zamieszkującymi głównie południową część Chełmszczyzny. Akcję spontanicznego przejmowania cerkwi zakończył (z powodu obaw o narastające nastroje konfrontacyjne) rząd w 1924 roku uchwałą zakazującą przejmowania cerkwi do czasu uregulowania prawnego kwestii.

W 1929 roku wojewoda lubelski rozpoczął akcję wyburzania „zbędnych” cerkwi na terenach gdzie nie zamieszkiwali już prawosławni. Zniszczono 29 cerkwi. Akcję wstrzymano na skutek protestów ludności prawosławnej.

W 1937 roku rozpoczęto na szeroką skalę zakrojoną akcję polonizacji i katolicyzacji Chełmszczyzny gdzie w dużym procencie zamieszkiwała ludność ukraińska wyznania prawosławnego. Wydano m.in. zakaz nauczania języka ukraińskiego na Chełmszczyźnie i Podlasiu, nauka religii prawosławnej, a nawet kazania miały się odbywać w języku polskim. Masowo, pod przymusem wojskowym i policyjnym, nakazywano ludności prawosławnej deklarować przejście na katolicyzm. Dowództwo Korpusu Okręgu II Wojska Polskiego w Lublinie rozpoczęło jednocześnie w 1938 roku akcję wyburzania, często zabytkowych, cerkwi na obszarze Lubelszczyzny. Miejscowe władze inspirowały manifestacje miejscowych katolików, którzy podejmowali uchwały domagające się zamknięcia i wyburzenia cerkwi jako ośrodków dywersji ukraińskiej. Rozbiórkę cerkwi przeprowadzała administracja gminna na polecenie starostów za pomocą miejscowej młodzieży, głównie z oddziałów strażackich, więźniów lub wynajętych brygad. Często cerkwie były niszczone wraz z ich wyposażeniem liturgicznym. W rezultacie na Lubelszczyźnie zniszczono 91 cerkwi (pozostało 49), 10 kaplic i 26 domów modlitwy. Akcja spowodowała wzrost nastrojów antypolskich i antypaństwowych u ludności ukraińskiej[77]. Cat – Mackiewicz tak komentował tę akcję: „Burzenie świątyń prawosławnych to jeszcze jeden dowód, że rządzą nami ludzie nie dorośli do rządzenia(…).”[48]. 30 marca 1938, rada miejska w Białymstoku podjęła uchwałę o zburzeniu niedokończonej cerkwi na placu Wolności- przeciwko głosowali radni „Bundu” i PPS[78].

Mniejszość żydowska

Niepodległość w stosunkach polsko-żydowskich rozpoczęła się od pogromu antyżydowskiego w Kielcach, do którego doszło 11 listopada 1918 roku. W jego wyniku zginęły 4 osoby, a 250 zostało rannych[79]. Rabowano żydowskie sklepy i mieszkania prywatne. Najwięcej ofiar było, gdy tłum wtargnął do Teatru Polskiego i zaczął linczować zgromadzonych tam członków organizacji syjonistycznej, którzy obradowali nad odezwą wyrażającą radość z odzyskania przez Polskę niepodległości. Porządek w mieście przywrócił dopiero oddział wojskowy gen. Wacława Iwaszkiewicza[80].

Podczas wojny polsko-bolszewickiej w armii polskiej szerzyły się nastroje antysemickie (Żydów oskarżano o popieranie Armii Czerwonej). Wojskowe władze polskie zarządziły utworzenie obozu w Jabłonnie, w którym internowano około tysiąca żołnierzy i oficerów żydowskiego pochodzenia (decyzja o jego utworzeniu została wydana 16 sierpnia 1920, obóz działał do 9 września 1920; jego powstanie wywołało skandal międzynarodowy, z którego minister spraw wojskowych gen. Sosnkowski musiał tłumaczyć się przed Sejmem i opinią publiczną)[m][81][82]. Wydano również rozkaz aresztowania we wszystkich wojskowych Okręgach Generalnych ok. 1000 wojskowych wśród których większość stanowili Żydzi. Wielu oficerów wyznania mojżeszowego, zasłużonych w walce o niepodległość zostało usuniętych z wojska. Żydowską młodzież akademicką z oddziałów ochotniczych skierowano do kompanii karnych[83].

Żydowscy bokserzy Makabi Warszawa, fragment wystawy plenerowej ”Sport Żydowski w przedwojennej Warszawie” prezentowanej na przełomie 2012/13 przy ul. Twardej 6 w Warszawie.

Również po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej żołnierze pochodzenia żydowskiego traktowani byli jako żołnierze drugiej kategorii lub wręcz z góry byli podejrzewani o nielojalność wobec państwa polskiego. W odpowiedziach na interpelacje poselskie gen. Sosnkowski stwierdzał, że „Żydzi nie nadają się do poważniejszej pracy niż pisanie na maszynie”. W związku z uchwałą Sejmu z 17 czerwca 1919 r. według której oficerami mogli być tylko obywatele polscy narodowości polskiej degradowano oficerów pochodzenia żydowskiego nawet awansowanych już w Polsce niepodległej[84]. W lipcu 1920 roku Wojsko Polskie zwolniło ze służby w wojskowych szpitalach lekarzy i pielęgniarki pochodzenia żydowskiego[85]. 23 marca 1923 roku Sztab Generalny wydał tajny rozkaz usunięcia wszystkich Żydów z wojskowych zakładów graficznych[86]. W drugiej połowie lat dwudziestych w Wojsku Polskim służyło 87 oficerów pochodzenia żydowskiego co stanowiło 0,5 procenta całego korpusu oficerskiego. Od końca lat dwudziestych natomiast osób pochodzenia żydowskiego nie rekrutowano do lotnictwa, marynarki, łączności i broni pancernej oraz Korpusu Ochrony Pogranicza[87].

Na początku lat dwudziestych dochodziło na kolei do licznych ekscesów antysemickich pod postacią bicia i rabowania żydowskich pasażerów. Żydzi obawiali się w szczególności dworca kolejowego w Bydgoszczy[88].

W 1922 roku na uczelniach odbyły się wiece poprzedzone memoriałem skierowane do senatów szkoł wyższych w celu wprowadzenia numerus clausus. W 1923 roku nastąpiła próba wprowadzenia tych zmian w czym przeszkodził zamach majowy w 1926 roku i dążenia nowego rządu do zawarcia porozumienia z mniejszościami narodowymi. W 1931 Sejm uchwalił ustawę O uchyleniu przepisów wyjątkowych związanych z pochodzeniem, narodowością, rasą lub religią obywateli Rzeczypospolitej. W latach 30. XX w. zdarzały się przypadki stosowania w praktyce numerus clausus. Natomiast mimo postulatów numerus nullus nie zostało wprowadzone[89][90].

W listopadzie 1932 roku doszło we Lwowie do gwałtownych zamieszek antyżydowskich. Poszkodowanych zostało kilkaset osób[91]. W grudniu 1935 roku, jako pierwsze w kraju, władze Politechniki Lwowskiej wprowadziły na wydziałach inżynierii i mechanicznym tzw. getto ławkowe, czyli oddzielne miejsce siedzenia dla studentów chrześcijan i Żydów[92].

Wydałem zarządzenie w sprawie podziału w audytorium miejsc na trzy kategorie: na parzyste przeznaczone dla studentów Polaków, na nieparzyste dla studentów Żydów oraz na nienumerowane, które może zajmować każdy bez wyjątku student. Celem (...) było zapobieżenie dotychczasowym niepokojom, wypływającym z niemal powszechnego pragnienia studentów Polaków do siedzenie oddzielnie od studentów Żydów, którzy dobrowolnie na to nie chcieli się zgodzić

Włodzimierz Antoniewicz – rektor Uniwersytetu Warszawskiego w sprawozdaniu za rok 1937/38[93]
Manifestacja Obozu Narodowo-Radykalnego na rzecz wprowadzenia gett ławkowych dla Żydów w Politechnice Lwowskiej (1938).

W drugiej połowie lat 30. w Zamościu rozpoczęła się akcja antyżydowska. Kierował nią gen. Bruno Olbrycht – dowódca 3 Dywizji Piechoty Legionów i prezes Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich. Do akcji wciągnięto całe wojsko i znaczną część społeczności cywilnej miasta. Wojskowym rozkazem ogłoszono bojkot sklepów żydowskich. Młodzież gimnazjalna organizowała pikiety przed sklepami żydowskimi nie dopuszczając do nich klientów. Generał w związku ze swą walką z mniejszością żydowską oraz patronatem nad miejscowych harcerstwem zyskał dużą popularność w mieście i otrzymał honorowe obywatelstwo Zamościa[94].

W pierwszej połowie 1936 doszło do ekscesów, pogromu, o podłożu antysemickim w Mińsku Mazowieckim[95][96].

W maju 1937 roku w Brześciu nad Bugiem doszło do rozruchów antyżydowskich, w których zginęło trzech Żydów, a ponad pięćdziesięciu zostało rannych. Dzielnica żydowska została zdemolowana. Starosta i policja pozostali bierni. Również wojsko, mimo obecności w mieście, nie interweniowało. W rezultacie zamieszki trwały 16 godzin[97].

19 czerwca 1937 roku w Częstochowie Obóz Zjednoczenia Narodowego ogłosił deklarację antyżydowską w wyniku czego przez trzy dni polscy nacjonaliści atakowali ludność żydowską. Skutkiem tego było zniszczenie mienia 206 rodzin żydowskich od sklepów po mieszkania z własnością prywatną. 20 Żydów zostało rannych. Pogrom rozprzestrzenił się w następnych tygodniach na miejscowości znajdujące się w okolicach Częstochowy[98].

Religia

Podział administracyjny:

Ludność największych miast w 1939

W Polsce istniały wówczas: 1 miasto milionowe (Warszawa), 1 miasto o ludności powyżej 500 tys. (Łódź), 9 miast o ludności 100–500 tys., 12 miast o ludności 50–100 tys., 46 miast o ludności 20–50 tys. i 83 miasta o ludności 10–20 tys.[99]

MiastoLiczba mieszkańców (tys.)Województwo
1Herb Warszawy Warszawa1289[100]warszawskie
2Herb Łodzi Łódź672[100]łódzkie
3Herb Lwowa Lwów318[100]lwowskie
4Herb Poznania Poznań272[100]poznańskie
5Herb Krakowa Kraków259[100]krakowskie
6Herb Wilna Wilno209[100]wileńskie
7Herb Bydgoszczy Bydgoszcz141[100]poznańskie/od 1.04.1938 r. pomorskie
8Herb Częstochowy Częstochowa138[100]kieleckie
9Herb Katowic Katowice134[100]śląskie
10Herb Sosnowca Sosnowiec130[100]kieleckie
11Herb Lublina Lublin122[100]lubelskie
12Herb Gdyni Gdynia120[100]pomorskie
13Herb Chorzowa Chorzów110[100]śląskie
14Herb Białegostoku Białystok107[100]białostockie
15Herb Kalisza Kalisz81[101]poznańskie
16Herb Radomia Radom78[102]kieleckie
17Herb Torunia Toruń62[102]pomorskie
18Herb Stanisławowa Stanisławów60[102]stanisławowskie
19Herb Tarnowa Tarnów59[103]krakowskie
20Herb Kielc Kielce58[102]kieleckie
21Herb Włocławka Włocławek56[102]pomorskie
22Herb Grudziądza Grudziądz54[102]pomorskie
23Herb Brześcia nad Bugiem Brześć nad Bugiem51[102]poleskie
24Herb Piotrkowa Trybunalskiego Piotrków Trybunalski51[102]łódzkie
25Herb Przemyśla Przemyśl51[102]lwowskie

Święta państwowe

Galeria

Zobacz też

Uwagi

  1. Od 17 września 1939 r. władze RP opuściły kraj i znajdowały się na uchodźstwie – do 30 września legalne władze Polski przebywały na terytorium Rumunii, od 30 września do grudnia 1939 siedzibą polskich władz na uchodźstwie był Paryż, następnie do czerwca 1940 r. Angers (Francja), a później Londyn.
  2. Pod naciskiem Francji oraz pod wpływem antyniemieckich demonstracji.
  3. Brzeg Mierzei Helskiej stanowił 74 km, brzeg morza otwartego 24 km, a brzeg Zatoki Puckiej 49 km.
  4. W odniesieniu do granicy Polski z Czechosłowacją na Śląsku Cieszyńskim, Orawie i Spiszu, granicy z Litwą i suwerenności Polski nad terytorium Galicji Wschodniej i Wileńszczyzną. Tekst deklaracji opublikowany w: Dz.U. z 1923 r. nr 49, poz. 333.
  5. Od 14 listopada Józef Piłsudski zastępował Radę Regencyjną, pełniąc funkcję Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego. Wprowadzający funkcję Tymczasowego Naczelnika Państwa dekret Józefa Piłsudskiego o najwyższej władzy reprezentacyjnej Republiki Polskiej (Dz.U. z 1918 r. nr 17, poz. 40) został wydany 22 listopada 1918 r., zaś ogłoszony w Dzienniku Praw Państwa Polskiego – 29 listopada.
  6. Pełnił obowiązki prezydenta RP jako marszałek Sejmu po śmierci Gabriela Narutowicza.
  7. Pełnił obowiązki prezydenta RP jako marszałek Sejmu po ustąpieniu Stanisława Wojciechowskiego.
  8. Wybrany 31 maja 1926 przez Zgromadzenie Narodowe na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej, nie przyjął urzędu.
  9. Desygnowany przez Sejm, nie rozpoczął misji formowania gabinetu, w obliczu sprzeciwu naczelnika państwa.
  10. „Metoda, użyta przy badaniu stosunków językowych wśród mniejszości słowiańskich w Małopolsce Wschodniej, była zupełnie inną, inną też będzie dokładność wyników językowych w tej dzielnicy, oczywiście, jeżeli chodzi o ustalenie podziału tych mniejszości na poszczególne grupy, nie zaś o odgraniczenie ich od ludności polskiej. Tutaj, z powodu protestów ludności staroruskiej, odżegnywującej się od nazwy języka „ukraińskiego”, której narzucenie, jako jedynie obowiązującej, mogłoby wpłynąć ujemnie na przebieg akcji spisowej, a więc wyłącznie ze względów technicznych, nie zaś zasadniczych, wprowadzono równolegle oba określenia: „język ukraiński” i „język ruski”, dając jednocześnie obu odłamom ludności możność określenia języka ojczystego nazwą dowolnie wybraną. Uzyskane w obu rubrykach liczby nie zostaną jednak ogłoszone oddzielnie, lecz będą złączone w jedną wspólną pozycję spisową języka ojczystego ukraińskiego (ruskiego), tak jak to zostało dokonane w dopiero co przytoczonem oszacowaniu. Stanie się to dlatego, „że oba wyrazy zostały użyte na oznaczenie jednej i tej samej grupy etnicznej i że za zasadnicze określenie języka tej grupy jest uważane określenie – „ukraiński (patrz wywiad z dr. Buławskim – „Sprawy Narodowościowe” Nr. 1/1932, s. 6). W ten sposób nastawienie ideologiczne spisu 1931 r. w stosunku do mniejszości słowiańskich w Małopolsce, pomimo uzasadnionej względami natury technicznej różnicy terminologji, zasadniczo nie różni się od nastawienia spisu 1921 oraz wszystkich przedwojennych spisów austrjackich, które, tak jak i spis 1931 r., wychodziły z założenia nierozróżniania podziału tych mniejszości, a mianowicie: podziału językowego w spisach austrjackich, narodowościowego zaś w spisie 1921 r. (…) Zresztą stwierdzenie istnienia w Małopolsce nieistniejącej ani na Ziemiach Wschodnich ani nigdzie poza granicami Rzeczypospolitej odrębnej narodowości lub języka „ruskiego”, czwartego z kolei w Słowiańszczyźnie Wschodniej obok białoruskiego, ukraińskiego i rosyjskiego, nie mogłoby być obecnie naukowo uzasadnione.” Alfons Krysiński, Ludność polska i mniejszości w świetle spisów 1921 i 1931, Warszawa 1933, Instytut Badań Spraw Narodowościowych, Biblioteka Spraw Narodowościowych nr 11, s. 44–46.
  11. „Naród nie jest społecznością homogeniczną, stąd też w przypadku ukraińskiego etnosu zamieszkującego terytorium II Rzeczypospolitej możemy wyróżnić następujące grupy prezentujące różny stopień świadomości i samoidentyfikacji: 1. Ukraińcy świadomi swej odrębności narodowej, kultywujący swą odrębność i manifestujący ją na zewnątrz; 2. Ukraińcy o ugruntowanej świadomości narodowej, ograniczający ją jednak do sfery rodzinnej i konfesyjnej; 3. Ukraińcy o niewykształconej świadomości narodowej, zachowujący poczucie odrębności na poziomie etnicznym oraz utrzymujący więź ze swym wyznaniem, słabo znający język literacki, ale modlący się po rusku (Rusini)”'; Robert Potocki, Polityka państwa polskiego wobec zagadnienia ukraińskiego w latach 1930–1939, Lublin 2003, wyd. Instytut Europy Środkowo-Wschodniej, ISBN 83-917615-4-1, s. 45.
  12. „Liczebność Rusinów, których – poza przywódcami, określającymi się coraz wyraźniej jako Rosjanie, czego dowodzili przez przyjmowanie języka rosyjskiego – uznać należy za zbiorowość etniczną, była znikoma. Na podstawie statystyk wyborczych oraz liczby członków instytucji i stowarzyszeń kulturalnych (Towarzystwo im. Michaiła Kaczkowskiego) oraz gospodarczych (Rewizyjny Związek Ruskich Spółdzielni, Ruskij Rolniczyj Sojuz) pozostających pod wpływami „staroruskimi” można ją szacować na 4 do 8% ogółu populacji ukraińskiej”. Grzegorz Hryciuk Przemiany narodowościowe i ludnościowe w Galicji Wschodniej i na Wołyniu w latach 1931–1948, Toruń 2005, Wyd. Adam Marszałek, ISBN 83-7441-121-X, s. 104. „A. Krysiński szacował rzeczywistą liczebność grupy uważającej się za „Rusinów” na 250 tys.”, Andrzej Chojnowski, Koncepcje polityki narodowościowej rządów polskich w latach 1921–1939, Wrocław 1979, Wyd. Zakład Narodowy im Ossolińskich, ISBN 83-04-00017-2, s 9. przypis 14.
  13. Jako inicjatora powstania obozu internowania w Jabłonnie wskazuje się generała Franciszka Latinika. Sosnkowski miał tylko zatwierdzić jego decyzję, ulegając naciskom endecji. Zob. Jolanta Załęczny. Wydarzenia wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku na terenie ówczesnego powiatu warszawskiego. „Niepodległość i Pamięć”, s. 27–28. Warszawa: Muzeum Niepodległości w Warszawie. 

Przypisy

  1. a b Zgodnie z Monitorem Polskim do 14 listopada 1918 formalnie wciąż Królestwo Polskie, od 14 listopada 1918 (M.P. z 1918 r. Nr 203.) do 13 marca 1919 (M.P. z 1919 r. Nr 59.) Republika Polska, ponadto także od 8 listopada 1918 do 16 sierpnia 1919 (Dz.U. z 1919 r. nr 66, poz. 400Ustawa z dnia 31 lipca 1919 r. w sprawie wydawania Dziennika Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej.) Dziennik Praw używał nazwy Państwo Polskie.
  2. Obszar: województwo śląskie. Podstawa prawna: Ustawa Konstytucyjna z dnia 15 lipca 1920 r. zawierająca statut organiczny Województwa Śląskiego Dz.U. z 1920 r. nr 73, poz. 497.
  3. Obszar: województwo lwowskie, tarnopolskie, stanisławowskie, wołyńskie, poleskie. Podstawa prawna: Ustawa z dnia 31 lipca 1924 r. o języku państwowym i języku urzędowania rządowych i samorządowych władz administracyjnych Dz.U. z 1924 r. nr 73, poz. 724.
  4. Obszar: województwo poleskie, nowogrodzkie, wileńskie oraz część białostockiego (powiaty: grodzieński i wołkowyski). Podstawa prawna: Ustawa z dnia 31 lipca 1924 r. o języku państwowym i języku urzędowania rządowych i samorządowych władz administracyjnych Dz.U. z 1924 r. nr 73, poz. 724.
  5. Obszar: część województwa wileńskiego (powiat święciański i gminy z większością litewską dawnego powiatu trockiego). Podstawa prawna: Ustawa z dnia 31 lipca 1924 r. o języku państwowym i języku urzędowania rządowych i samorządowych władz administracyjnych Dz.U. z 1924 r. nr 73, poz. 724.
  6. Konstytucja kwietniowa, której przyjęcie w 1935 r. stanowiło uwieńczenie kilkuletniego procesu ewolucji ustroju II Rzeczypospolitej po zamachu majowym Józefa Piłsudskiego z 1926 r., ustanawiała system rządów, który należy zakwalifikować jako hiperprezydencjalizm”. Krzysztof Prokop. Uprawnienia nadzwyczajne Prezydenta Rzeczypospolitej w świetle przepisów konstytucji kwietniowej z 1935 r.. „Miscellanea Historico-Iuridica”. tom XXVIII, s. 204, 2019. 
  7. „Gros państw, które konwencjonalnie wkłada się w ramy systemu prezydenckiego bądź co najmniej półprezydenckiego, w rzeczywistości nie spełnia założeń ani jednego, ani drugiego systemu i w praktyce wychodzi poza skalę tzw. konstytucyjnych systemów rządów właściwych dla ustroju demokratycznego. Dla tego rodzaju państw (których sporo jest w Afryce, Ameryce Łacińskiej albo na obszarach byłego ZSRR) przyjęło się określenie ustrojów neoprezydenckich (określanych również mianem neoprezydencjalizmów) bądź hiperprezydenckich (hiperprezydencjalizmów), ewentualnie ustrojów superprezydenckich. Ich wspólnym mianownikiem jest daleko idąca ekspozycja stanowiska ustrojowego prezydenta (głowy państwa), co stanowi asumpt do porównywania ich z klasycznym systemem prezydenckim lub półprezydenckim, przy jednoczesnym ignorowaniu lub tylko niekonsekwentnym przestrzeganiu innych założeń właściwych dla demokratycznych rozwiązań (w tym zwłaszcza formalnej zasady podziału władz oraz materialnej zasady pluralizmu politycznego). W efekcie, systemy tego rodzaju nie spełniają cech systemów demokratycznych i dlatego nie powinno się ich w ogóle uwzględniać, jeśli mówi się o właściwym systemie prezydenckim i innych rozwiązaniach zbliżonych do niego (nawet jeśli formalnie, np. w konstytucjach, systemy te definiowane są jako np. prezydenckie, czego dowodzi casus Kazachstanu wprost określonego w konstytucji jako ustrój prezydencki)”. Jarosław Szymanek. Legislatywa i egzekutywa w prezydenckich i półprezydenckich systemach rządów. „Przegląd Sejmowy”. nr 1(38), s. 104, 2017. 
  8. „Jaki system rządów wprowadzała konstytucja kwietniowa? Chyba należy przyjąć, że niekiedy spotykane określanie go jako zracjonalizowany parlamentarno-gabinetowy (formuła pół-prezydencka, czy prezydencko-parlamentarna), nie oddaje jednak istoty systemu opartego na omnipotencji głowy państwa. System parlamentarno-gabinetowy, nawet w postaci bardzo zmodyfikowanej poprzez silne wzmocnienie pozycji ustrojowej głowy państwa, zakłada jednak jakąś formę partnerstwa pomiędzy legislatywą a egzekutywą, a przede wszystkim nie podporządkowuje jednoznacznie jednej z nich drugiej. W przypadku konstytucji kwietniowej o jakimkolwiek partnerstwie mowy być nie może. Świadczą o tym zarówno zasady naczelne, jak i przepisy szczegółowe. W takiej sytuacji najbardziej sensownym wydaje się nazwanie systemu wprowadzonego przez konstytucję kwietniową mianem swoistego systemu prezydenckiego”.
    przypis 35: „Nie można skądinąd przyznać racji L. Mażewskiemu, nota bene autorowi niezwykle ciekawych rozpraw historycznych i prawnych, w tym jednego z lepszych artykułów o konstytucji kwietniowej, który określił system rządów przez nią wprowadzonych jako prezydencjalną odmianę systemu parlamentarnego (L. Mażewski, Prezydencjalna odmiana systemu parlamentarnego w konstytucji kwietniowej, Studia Prawnicze 1984, nr 3-4)”.
    przypis 36: „Swoistego, gdyż oczywiście nie prezydenckiego w rozumieniu ustroju USA i innych krajów demokratycznych o podobnym systemie rządów. Zob. charakterystykę systemu prezydenckiego np. w: A. Pułło, Ustroje państw współczesnych, Warszawa 2007”.
    Przemysław Kierończyk. W 80. rocznicę uchwalenia „konstytucji styczniowej”. Uwagi polemiczne. „Gdańskie Studia Prawnicze”. tom XXXI, s. 838, 2014. 
  9. W 1939 roku, Historia Polski w liczbach. Ludność. Terytorium, Warszawa 1994, s. 133.
  10. a b Krystyna Kersten: Jałta w polskiej perspektywie. London: Aneks Publishers, 1989, s. 101–110. ISBN 0-906601-58-4.
  11. Edmund Jan Osmańczyk: Encyklopedia ONZ i stosunków międzynarodowych. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1982, s. 256, 258, 408. ISBN 83-214-0092-2.
  12. Jerzy Ochmański: Historia Litwy. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1990, s. 324–325. ISBN 83-04-03107-8.
  13. a b Edmund Jan Osmańczyk: Encyklopedia ONZ i stosunków międzynarodowych. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1982, s. 408, 471. ISBN 83-214-0092-2.
  14. Ustawa z dnia 31 grudnia 1945 r. o ratyfikacji podpisanej w Moskwie dnia 16 sierpnia 1945 r. umowy między Rzecząpospolitą Polską a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich o polsko-radzieckiej granicy państwowej (Dz.U. z 1946 r. nr 2, poz. 5).
  15. 11 listopada - Narodowe Święto Niepodległości. sejm.gov.pl, 2020-11-10. [dostęp 2022-08-15].
  16. Określanej jako III Rzeczpospolita.
  17. Monitor Polski Nr 206 z 18 listopada 1918 r.
  18. Kronika powstań polskich 1794–1944. Warszawa: Wydawnictwo Kronika, s. 333, 338. ISBN 83-86079-02-9.
  19. Jerzy Krasuski: Polska-Niemcy. Wrocław: Ossolineum, 2009, s. 221. ISBN 978-83-04-04985-7.
  20. Kronika powstań polskich 1794–1944. Warszawa: Wydawnictwo Kronika, s. 342. ISBN 83-86079-02-9.
  21. Jan Karski: Wielkie mocarstwa wobec Polski 1919–1945. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1992, s. 37. ISBN 83-06-02162-2.
  22. Kronika powstań polskich 1794–1944. Warszawa: Wydawnictwo Kronika, s. 350. ISBN 83-86079-02-9.
  23. Kronika powstań polskich 1794–1944. Warszawa: Wydawnictwo Kronika, s. 352. ISBN 83-86079-02-9.
  24. Księga adresowa Polski 1928 – Ustrój państwowy i administracja: Obszar i zaludnienie.
  25. Gdyby nie port... 90 lat temu Gdynia dostała szansę na rozwój. TVN24.pl, 2012-09-23. [dostęp 2012-09-23]. (pol.).
  26. Juliusz Bardach, Bogusław Leśnodorski, Michał Pietrzak, Historia ustroju i prawa polskiego, Warszawa 2005, s. 584.
  27. Traktat o granicach i przyjaźni zawarty 28.09.1939 w Moskwie pomiędzy III Rzeszą a ZSRR stwierdzał w art. III: Niezbędna reorganizacja administracji publicznej będzie przeprowadzona na terenach na zachód od linii określonej w artykule I przez Rząd Rzeszy Niemieckiej, na terenach na wschód od tej linii przez Rząd ZSRR.
  28. Dekret naczelnego dowódcy Józefa Piłsudskiego z dnia 14 listopada (Dz.U. 1918 nr 17, poz. 40).
  29. Umowa polityczna francusko-polska, podpisana w Paryżu 19 lutego 1921 r. (Dz.U. 1922 nr 63, poz. 563).
  30. a b Stefan Kawalec: II RP była gospodarczą porażką. Mity na jej temat są bardzo szkodliwe. Forsal.pl – Biznes, Gospodarka, Świat, listopad 2018. [dostęp 2018-12-08].
  31. Mały Rocznik Statystyczny 1939, s. 34–36.
  32. Lech Mażewski „Najlepsze państwo” Wydawnictwo Comandor 2005, ISBN 83-88329-92-8, s. 55.
  33. Adam Leszczyński „Skok w nowoczesność” Instytut Studiów Politycznych PAN. ISBN 978-83-64091-02-5, s. 290.
  34. Adam Leszczyński „Skok w nowoczesność” Instytut Studiów Politycznych PAN. ISBN 978-83-64091-02-5, s. 291.
  35. Adam Leszczyński „Skok w nowoczesność” Instytut Studiów Politycznych PAN. ISBN 978-83-64091-02-5, s. 309.
  36. Adam Heydel, Dążności etatystyczne w Polsce, [w:] Etatyzm po polsku [online], Warszawa: Oficyna Liberałów, 1981.
  37. „Archiwum polityczne Eugeniusza Kwiatkowskiego” ze wstępem Mariana M. Drozdowskiego, Wydawnictwo Sejmowe 2002, ISBN 83-7059-612-6.
  38. Najważniejsze inwestycje stulecia”, dodatek do „Rzeczpospolitej” z 9 listopada 2018 r., s. 42.
  39. „Z Borysławia do Świnoujścia i Morza Północnego” Iwona Trusiewicz i Tomasz Furman za „Najważniejsze inwestycje stulecia” – dodatek do „Rzeczpospolita” z 9 listopada 2018 r., s. 32.
  40. GUS, „Rocznik Statystyki Rzeczypospolitej Polskiej 1930”, Warszawa 1930, s. 137.
  41. GUS, „Mały Rocznik Statystyczny Polski: wrzesień 1941 – czerwiec 1941”, Warszawa 1990 r., s. 90.
  42. Liczba samochodów na 1000 mieszkańców, GUS, Mały Rocznik Statystyczny, Warszawa, wydania z lat 1931–1939
  43. Adam Leszczyński „Skok w nowoczesność” Instytut Studiów Politycznych PAN. ISBN 978-83-64091-02-5, s. 311.
  44. Adam Leszczyński „Skok w nowoczesność” Instytut Studiów Politycznych PAN. ISBN 978-83-64091-02-5, s. 289.
  45. Witold Gadomski „Polska wiocha przedwojenna”, Gazeta Wyborcza. aleHistoria, 18 września 2017 r, s. 4.
  46. Witold Gadomski „Polska wiocha przedwojenna”, Gazeta Wyborcza. aleHistoria, 18 września 2017 r, s. 5.
  47. Lech Mażewski: „Najlepsze państwo”, Wydawnictwo Comandor 2005, ISBN 83-88329-92-8, s. 53.
  48. a b c d e „Stosunki polsko – białoruskie w województwie białostockim w latach 1939–1956” pod redakcją Jana Jerzego Milewskiego i Anny Pyżewskiej, IPN 2005, ISBN 83-89078-95-3, s. 9.
  49. Michał Rauszer „Osiem milionów chłopów”, „Le Monde diplomatique – lipiec 2017, s. 32–34.
  50. „Rzeczpospolita” – „Rzecz o Historii”, 11 maja 2018 r., str. J8.
  51. Iwona Kienzler: Nauka. Bellona / Edipresse, 2014, s. 10, seria: Dwudziestolecie Międzywojenne. ISBN 978-83-7769-973-7.
  52. Joanna Sadowska „Jędrzejewiczowska reforma oświaty w latach 1932–1933”, Uniwersytet w Białymstoku. Instytut Historii, https://repozytorium.uwb.edu.pl/jspui/bitstream/11320/3123/1/doktorat.pdf, str. 47 – 54.
  53. Joanna Sadowska „Jędrzejewiczowska reforma oświaty w latach 1932–1933”, Uniwersytet w Białymstoku. Instytut Historii, https://repozytorium.uwb.edu.pl/jspui/bitstream/11320/3123/1/doktorat.pdf, str. 55 – 60.
  54. Joanna Sadowska „Jędrzejewiczowska reforma oświaty w latach 1932–1933”, Uniwersytet w Białymstoku. Instytut Historii, https://repozytorium.uwb.edu.pl/jspui/bitstream/11320/3123/1/doktorat.pdf, str. 101 – 132.
  55. „Cierpienia przedwojennego nauczyciela” Andrzej Krajewski, Dziennik Gazeta Prawna 68/2019, str. A30.
  56. Danuta Graniewska "Społeczne funkcje żłobków i przedszkoli. Obecnie i w przeszłości", "Polityka społeczna", nr 9/2009, str. 56
  57. Polacy stanowili większość w dużych miastach, w mniejszych miastach dominowała ludność polska lub żydowska.
  58. N. Wójtowicz, Masoni w wielonarodowościowej II Rzeczypospolitej (Warszawa 2011) ISBN 978-83-925702-4-0.
  59. a b Henryk Zieliński, „Historia Polski 1914–1939”, Ossolineum, Wrocław 1985, ISBN 83-04-00712-6, s. 124–126, Tabela 6.
  60. Respondenci podający narodowość polską jako własną.
  61. Respondenci podający „narodowość rusińską” jako własną. Narodowości ukraińskiej spis nie przewidywał.
  62. Respondenci podający narodowość żydowską jako własną.
  63. Respondenci podający narodowość białoruską jako własną.
  64. Respondenci podający narodowość niemiecką jako własną.
  65. Respondenci podający język polski jako ojczysty.
  66. Respondenci podający język ukraiński i „język ruski” jako ojczysty.
  67. Respondenci podający jidisz i język hebrajski jako ojczysty.
  68. Respondenci podający język białoruski jako ojczysty.
  69. Respondenci podający język niemiecki jako ojczysty.
  70. Andrzej Krajewski "Błędy gorsze od zbrodni", Dziennik Gazeta Prawna nr 163/2020, str. A28 i 29
  71. Po raz pierwszy w 1919.
  72. „Stosunki polsko – białoruskie w województwie białostockim w latach 1939–1956” pod redakcją Jana Jerzego Milewskiego i Anny Pyżewskiej, IPN 2005, ISBN 83-89078-95-3, s. 7, 17.
  73. „Stosunki polsko – białoruskie w województwie białostockim w latach 1939–1956” pod redakcją Jana Jerzego Milewskiego i Anny Pyżewskiej, IPN 2005, ISBN 83-89078-95-3, s. 18.
  74. „Stosunki polsko – białoruskie w województwie białostockim w latach 1939–1956” pod redakcją Jana Jerzego Milewskiego i Anny Pyżewskiej, IPN 2005, ISBN 83-89078-95-3, s. 18–23.
  75. „Stosunki polsko – białoruskie w województwie białostockim w latach 1939–1956” pod redakcją Jana Jerzego Milewskiego i Anny Pyżewskiej, IPN 2005, ISBN 83-89078-95-3, s. 10.
  76. „Stosunki polsko – białoruskie w województwie białostockim w latach 1939–1956” pod redakcją Jana Jerzego Milewskiego i Anny Pyżewskiej, IPN 2005, ISBN 83-89078-95-3, s. 23.
  77. Grzegorz Rąkowski „Polska egzotyczna. Przewodnik – część druga”, Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, ISBN 83-85557-29-6, s. 188–191.
  78. „Stosunki polsko-białoruskie w województwie białostockim w latach 1939–1956” pod redakcją Jana Jerzego Milewskiego i Anny Pyżewskiej, IPN 2005, ISBN 83-89078-95-3, s. 10.
  79. Szymon Rudnicki, Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2015, s. 30, ISBN 978-83-7666-363-0, ISBN 978-83-7666-412-5.
  80. Andrzej Krajewski „Pogrom reputacji”, „Dziennik Gazeta Prawna” nr 233(4883), str. A34.
  81. Internowani w Jabłonnie. Rzeczpospolita, 28 lipca 2008. [dostęp 2014-07-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (28 grudnia 2013)]. (pol.).
  82. Obóz dla internowanych w Jabłonnie. Jewish Historical Institute, 12 lipca 2014. [dostęp 2015-07-10]. (pol.).
  83. Szymon Rudnicki, Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2015, s. 61, ISBN 978-83-7666-363-0, ISBN 978-83-7666-412-5.
  84. Szymon Rudnicki, Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2015, s. 70–71, ISBN 978-83-7666-363-0, ISBN 978-83-7666-412-5, OCLC 924844552.
  85. Włodzimierz Borodziej, Maciej Górny „Wojna z Żydami”, „Le Monde Diplomatique”, grudzień 1918, s. 36.
  86. Szymon Rudnicki, Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2015, s. 250, ISBN 978-83-7666-363-0, ISBN 978-83-7666-412-5.
  87. Jan Kęsik "Służba zasadnicza żołnierzy pochodzenia żydowskiego w Wojsku Polskim w latach 1921-1939", ze zbioru "Żydzi i wojsko polskie w XIX i XX w." IPN 2020, ISBN 978-83-8098-894-1, str. 102, 104
  88. Szymon Rudnicki, Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2015, s. 251, ISBN 978-83-7666-363-0, ISBN 978-83-7666-412-5.
  89. Antysemityzm uniwersytecki w dwudziestoleciu międzywojennym, Żydowski Instytut Historyczny [dostęp 2022-05-02] (pol.).
  90. numerus clausus, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-05-02].
  91. Szymon Rudnicki, Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2015, s. 418, ISBN 978-83-7666-363-0, ISBN 978-83-7666-412-5.
  92. Szymon Rudnicki, Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2015, s. 469, ISBN 978-83-7666-363-0, ISBN 978-83-7666-412-5.
  93. „Rzeczpospolita” – „Rzecz o Historii” 11 maja 2018 r., str. J8.
  94. „Praktyka w Szczebrzeszynie” Zygmunt Klukowski, „Karta” nr 42 -20104 r., s. 43–46.
  95. Szymon Rudnicki, Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2015, s. 464, ISBN 978-83-7666-363-0, ISBN 978-83-7666-412-5.
  96. Wspomnienia Jankiela Kulawca – przewodniczącego Żydowskiej Gminy Wyznaniowej w Legnicy. sztetl.org.pl. [dostęp 2016-08-04].
  97. Ronald Modras, Kościół katolicki i antysemityzm w Polsce w latach 1933–1939, Kraków: Homini, 2014, s. 311.
  98. Historia społeczności | Wirtualny Sztetl, sztetl.org.pl [dostęp 2022-05-02].
  99. „Mały Rocznik Statystyczny 1939”, s. 1, s. 146.
  100. a b c d e f g h i j k l m n Dane z 1939 r.
  101. Włodzimierz Bonusiak: Odbudowa, rozwój przestrzenny i ludnościowy miasta w latach 1918–1939. W: Dzieje Kalisza. Władysław Rusiński (red.). Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1977, s. 556.
  102. a b c d e f g h i Dane z 1931 r.
  103. Marcin Pałach: Liczba mieszkańców miasta Tarnowa na przestrzeni wieków – Tarnów. it.tarnow.pl, 2008-05-21. [dostęp 2020-08-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-17)].
  104. Ustawa z dnia 29 kwietnia 1919 r. o święcie narodowem trzeciego maja. (Dz.U. z 1919 r. nr 38, poz. 281)
  105. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1937 r. o Święcie Niepodległości. (Dz.U. z 1937 r. nr 33, poz. 255)
  106. Maria Szachówna: Kalisz i jego okolice. Przewodnik ilustrowany z planem miasta. Kalisz: Drukarnia Wydawnicza w Kaliszu, 1927, s. 127.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

KopiecUniiLubelskiejLwow.jpg
(c) Stako, CC-BY-SA-3.0
Kopiec Unii Lubelskiej, Lwów
Flag of Poland (1927–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Godło II Rzeczypospolitej.png
Godło Rzeczypospolitej Polskiej ustalone Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach (Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980)
Increase2.svg
Icon representing an increase, consisting of a green-colored, up-pointing triangle.
Jozef Pilsudski1.jpg
Józef Piłsudski
Witos 1920.jpg
Wincenty Witos, Polish Prime Minister 1920, 1923,1926, Polish politician of Stronnictwo Ludowe ( Polish Peasant Party)
Julian Nowak 2.jpg
Julian Nowak (1865-1946) - Polish microbiologist and politician. Prime minister of Poland 1922
Herb Polski.svg
Uproszczony obraz godła Polski; oficjalne godło: Coat of arms of Poland-official.png
Tomasz Arciszewski.jpg
Tomasz Arciszewski (1877-1955) Polish socialist politician, 1944-47 Prime Minister of Poland in exile
POL województwo pomorskie II RP COA.svg

Herb województwa pomorskiego II Rzeczypospolitej

Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Zakłady Lilpop, Rau i Loewenstein przed 1939 01.jpg
Hala produkcyjna w Fabryce Lilpop, Rau i Loewenstein w Warszawie
Cieszyn rynek 1937-1939.jpeg
Rynek w Cieszynie 1937-1939
Gmach Sejmu 1930.jpg
Building of Polish Parliament (Sejm & Senate) 1930
POL województwo kieleckie II RP COA.svg

Herb województwa kieleckiego II Rzeczypospolitej

Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Poland 1930.svg
Autor: , Licencja: CC BY-SA 3.0
Map of the Second Polish Republic (Poland) within Europe circa 1930.
Warszawa Szpitalna 4 data 04041939.jpg
Luksusowa, modernistyczna i zabytkowa kamienica z 1937 o adresie ul. Szpitalna 4 w Warszawie (Polska). Architekt Zdzisław Mączeński.
Walery Sławek.PNG
Walery Sławek
Mapa PKP 1939.jpg
Map of Polish Railways 1939
Poland1939 physical.jpg
Autor: Mariusz Paździora, Licencja: CC BY 3.0
Poland, physical 1939/Mapa fizyczna Polski 1939
Brühl Palace in Warsaw 1936.png
Brühl Palace, Warsaw 1936, non-existing palace, destroyed to the ground by Nazi-Germans in 1944. before WW II - Ministry of Foreign Affairs of Poland main building
Coat of arms of Poland2 1919-1927.svg
Godło Polski z lat 1919 - 1927.
Warszawa Polska 1939 Henryk Poddębski.jpg
Spring in Warsaw, Poland in 1939. Skaryszew Park (it's an alley by the pond Kaczy). This is Agfacolor photograph and it was not colorized. Photographed before the Second World War.
The Saxon Palace, Warsaw 1.jpg
The Saxon Palace in Warsaw, Poland.
Kalisz palac Weigta i most Kamienny.jpg
Kalisz, Poland, pałac Weigtów i most Kamienny
POL województwo łódzkie II RP COA.svg
Herb województwa łódzkiego II Rzeczypospolitej
Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
POL Kalisz COA 1.svg
Herb Kalisza, woj. wielkopolskie
II RP adm.png
Podział administracyjny Polski od 1930.
Wojciech Korfanty.PNG
Wojciech Korfanty
Château de Pignerolle (Eusebius).jpg
© Guillaume Piolle, CC BY 3.0
The castle of Pignerolle (Saint-Barthélemy-d'Anjou).
L Skulski.jpg
Leopold Skulski Prime minister of Poland 1919- 1920. After Soviet invasion of Poland 1939, arrested by Soviet NKVD, died in prison
Gdynia 234669023555.jpg
Gdynia Śródmieście, ul. 10 Lutego 24 - Siedziba Zakładu Ubezpieczeń i PLO ("Polskie Linie Oceaniczne")
Władysław Raczkiewicz 1.jpg
Władysław Raczkiewicz (1885-1947) - Polish politician. President of Poland 1940-1947
Wisla Poland 1939 Henryk Poddebski.jpg
Miasto Wisła, widoczny nowy basen kąpielowy z wieżą do skoków, przedwojenna Polska w 1939. Ta fotografia Agfacolor nie została pokolorowana (wynalazek z 1936).
POL województwo krakowskie II RP COA.svg

Herb województwa krakowskiego II Rzeczypospolitej

Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Stary Rynek im. marszałka Józefa Pisłudskiego.png
Stary Rynek im. marszałka Józefa Piłsudskiego w Bydgoszczy (1929-1935)
Warsaw 1938.jpg
The National Museum in Warsaw, Poland, 1938.
FSSkladkowski (HistoriaPolski str.247).jpg
Felicjan Sławoj-Składkowski
Antoni Ponikowski.jpg
Antoni Ponikowski, Prime Minister of Second Polish Republic
Romer Polacy B.jpg
Autor: Maproom, Licencja: CC BY-SA 3.0
Plate XI, "Polacy B", from Geograficzno-Statystyczny Atlas Polski by Dr. Eugenjusz Romer, published in Lwow in 1921. Shows the density of Polish population in and around what is now Poland "according to the materials and documents of the last years 1914-1920". Scanned by Maproom in 2007.
Mother tongue poland 1931 census.png
Autor: Krzysztoflew, Licencja: CC BY-SA 3.0
Wykres, generowany przez użytkownika, został oparty w przeważającej części na tabeli wyników spisu powszechnego z językami ojczystymi w Polsce około 1931 roku w/g każdego województwa. Dane pochodzą z podręcznika pt. Radziwiłł A.., Roszkowski W., 2001, Historia 1871-1939. Podręcznik dla szkół średnich, Wydawnictwo Szkolne PWN, Warszawa, p.278l; ISBN 83-7195-050-0. Wykres, przypuszczalnie oparty na polskim spisie z roku 1931, prezentuje powojenną interpretację danych w zgodzie z polityką etniczną ZSSR, jak również celowe pominięcie całych grup językowych zakazanych przez Józefa Stalina w czerwcu 1945 roku, takich jak Rusini oraz Rusini Karpaccy co wytłumaczyć można hurtową aneksją terytoriów wcześniej zagranicznych. (Encyklopedia Britannica).
The external debt of Poland 1924-1938.png
Autor: Mathiasrex, Maciej Szczepańczyk, Licencja: CC BY-SA 4.0
The external debt of Poland 1924-1938
Kazimierz Bartel.jpg
Kazimierz Bartel, Primer Minister of Poland
GUS languages1931 Poland.jpg
Ludność Polski wg języka ojczystego według spisu powszechnego z 9 grudnia 1931
LitewskiIIRP.PNG
Autor: Mixx321, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Litwini w II RP wg spisu powszechnego z 1931 r.
Coat of arms of Vilnius Gold.png
Coat of arms of Vilnius
Ukrainian and Ruthenian language frequency in Poland, based on Polish census of 1931.PNG
Autor: Mathiasrex, Maciej Szczepańczyk, based on layers of User:Mix321, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ukrainian and Ruthenian language frequency in Poland, based on Polish census of 1931
Paris 1925 59878912.jpg
Polski pawilon w Paryżu na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej i Wzornictwa w 1925. Przykład architektury art déco inspirowanej klasycznym dworkiem polskim, barokowymi kościołami i stylem zakopiańskim. Próba stworzenia polskiego stylu narodowego. Architekci Józef Czajkowski, Wojciech Jastrzębowski i rzeźbiarz Henryk Kuna i malarze Tadeusz Gronowski, Józef Mehoffer oraz Zofia Stryjeńska otrzymali złote medale. Francuski krytyk sztuki pochodzenia polskiego Waldemar George, redaktor naczelny miesięcznika L’Amour de l’Art napisał (1925): „Pawilon polski uważam za najbardziej oryginalny i skończony ze wszystkich pawilonów cudzoziemskich. Stanowi znakomitą jedność i w równie największym stopniu jest polski, nie przestając być nowoczesnym.” Widoczna jest szklana wieża znana też z prasy francuskiej jako „kryształowa góra”, „latarnia morska” i „piramida ze szkła i żelaza”. Jest to fotografia kolorowa czyli autochrom braci Lumière (1907), który nie został pokolorowany (szklana kolorowa płyta światłoczuła, wymiary 9 x 12 cm).
Polska 1939-1941.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Tereny Polski zajęte przez III Rzeszę i ZSRR (21.10.1939 - 22.06.1941) (Polski)
POL województwo śląskie II RP COA.svg
Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Muzeum Slaskie 1939.jpg
Nieistniejący budynek Muzeum Śląskiego w budowie, w pobliżu obecnej ul. Henryka Dąbrowskiego 23 w Katowicach.
Podz-adm-PL-31-08-1939.PNG
Autor: Mix321, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Political divisions of Poland on 31 August 1939
Artur Śliwiński1.jpg
Artur Śliwiński (1877-1953)
Polish language frequency in Poland in 1931.PNG
Autor: Mathiasrex, Maciej Szczepańczyk, based on layers of User:Mix321, Licencja: CC BY-SA 3.0
Polish language frequency in Poland in 1931
POL województwo nowogródzkie II RP COA.svg
Herb województwa nowogródzkiego II Rzeczypospolitej
Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
POL województwo warszawskie II RP COA.svg

Herb województwa warszawskiego II Rzeczypospolitej

Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Skrzynski A.jpg
Aleksander Skrzyński Polish diplomat, Minister of Foreign Affairs in 1925,Prime Minister in 1925/1926, a signatory to a Treaty of Locarno, died 1931
Flag of Poland (1928-1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Parowóz z otuliną aerodynamiczną serii Pm36.jpg
Autor: Narodowe Archiwum Cyfrowe, Licencja: CC BY-SA 4.0
Pierwszy polski parowóz z otuliną aerodynamiczną serii Pm36 (140 km/h), wykonany w ilości dwóch sztuk przez Pierwszą Fabrykę Lokomotyw w Chrzanowie, eksponowany na Wystawie Światowej w Paryżu w 1937 r.
POL województwo wileńskie II RP COA.svg

Herb województwa wileńskiego II Rzeczypospolitej

Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Zakopane Poland 1938.jpg
Zakopane, masyw górski Giewont, Tatry Polskie w 1938. Ta fotografia Agfacolor nie została pokolorowana. Jest to wynalazek z 1936. Specjalne podziękowania dla Wikipedysty Julo.
POL Tarnów COA.svg
Autor: Autor nie został podany w rozpoznawalny automatycznie sposób. Założono, że to WarX (w oparciu o szablon praw autorskich)., Licencja: CC BY-SA 2.5

Author

  • real name: Artur Jan Fijałkowski
  • pl.wiki: WarX
  • commons: WarX
  • mail: [1]
  • jabber: WarX@jabber.org
  • irc: [2]
POL województwo stanisławowskie II RP COA.svg

Herb województwa stanisławowskiego II Rzeczypospolitej

Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Sport Żydowski w przedwojennej Warszawie (wystawa plenerowa) 12.JPG
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Fragment wystawy plenerowej ”Sport Żydowski w przedwojennej Warszawie” autorstwa dr Jarosława Rokickiego, przygotowanej przez Fundacje im. prof. Mojżesza Schorra, a prezentowanej na przełomie 2012/2013 r., przy ul. Twardej 6 w Warszawie.
Hebrew and Yiddish language frequency in Poland in 1931.PNG
Autor: Mathiasrex, Maciej Szczepańczyk, based on layers of User:Mix321, Licencja: CC BY-SA 3.0
Hebrew and Yiddish language frequency in Poland in 1931
POL województwo białostockie II RP COA.svg
Herb województwa białostockiego II Rzeczypospolitej
Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Gdynia Dworzec Morski.jpg
Gdynia. Transatlantycki dworzec morski. Przy nabrzeżu MS Piłsudski
Dar Pomorza Gdynia Sztokholm 1938.jpg
Polski żaglowiec Dar Pomorza (1909) z Gdyni sfotografowany na spotkaniu statków szkolnych państw bałtyckich w Sztokholmie (Strandvägen) w czerwcu 1938 r. Ta fotografia Agfacolor nie została pokolorowana. Jest 25 zdjęć statku.
Ostra Brama 1939.jpg
Ostra Brama w Wilnie w 1939 roku przed atakiem Armii Czerwonej kiedy Wilno należało jeszcze do Polski. Widoczne są dwa godła. Godło Litwy i godło Polski czyli orzeł biały w koronie na czerwonym tle. Godło Polski wykonał Bolesław Bałzukiewicz. Płaskorzeźba z godłem została zniszczona przez Armię Czerwoną.
KWK Janina 1938-39 zza płota2.JPG
Autor: Zygmunt Szczotkowski , Licencja: CC BY-SA 3.0
Kopalnia węgla kamiennego Janina, Libiąż, Polska (1939). Jest to unikalna fotografia Agfacolor, która nie została pokolorowana.
Lublin z lotu ptaka lata 30te (01).jpg
Lublin z lotu ptaka (lata 30. XX wieku).
Leon Kozłowski.PNG
Leon Kozłowski
Warsaw 1939 Krakowskie Przedmiescie photo.jpg
Warszawa, Polska, po 01.09.1939 r. Ul. Krakowskie Przedmieście. Widok na Plac Zamkowy.
Zyndram Koscialkowski.jpg
Marian Zyndram-Kościałkowski, Polish politician, deputy of Polish Sejm 1922-1939, Mayor of Warsaw, Minister of Internal Affairs, Prime Minister of Poland (1935-1936)
Warsaw 1937 photo.jpg
Warszawa, Mokotów, ul. Kielecka 33a. Willa modernistyczna autorstwa Romualda Gutta z 1934 r. Unikalna fotografia barwna z 1937 r. Ta fotografia nie została pokolorowana.
Ignacy Jan Paderewski.PNG
Ignacy Jan Paderewski
Podgorz Browar Pomorski 1905.jpg
Browar Pomorski w Podgórzu po rozbudowie z lat 1904/1905
POL Grudziądz COA (do 2013).svg
Herb miasta Grudziądz obowiązujący do 2013 r.
POL województwo wołyńskie II RP COA.svg

Herb województwa wołyńskiego II Rzeczypospolitej

Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Ignacy dygas - mazurek dąbrowskiego.ogg
Wykonanie Ignacego Dygasa Mazurka Dąbrowskiego. Najstarsze zachowane nagranie hymnu Polski (1927).
Gdynia 15590975678.jpg
Turyści i kuracjusze na plaży w miejscowości Gdynia-Orłowo w Polsce. Widoczny drewniany słup z pionową flagą Polski zdobiącą ulicę. Wzdłuż nadmorskich deptaków w przedwojennej Gdyni było zawsze dużo pionowych flag Polski, a na każdym molo widać było liczne poziome polskie flagi.
Stanisław Wojciechowski. Fotografia portretowa..jpg
Czarno-biała fotografia Stanisława Wojciechowskiego w marcu 2014 roku cyfrowo koloryzowana przez Piotra Margasa. Kolorowy portret po raz pierwszy został opublikowany na wystawie przygotowanej przez pracownię Oneshot Design z okazji 145. rocznicy urodzin Wojciechowskiego.
Polish pavilion Paris 1937.jpg
Godło Rzeczypospolitej Polskiej a także herby polskich rodów królewskich na skórzanym i tkanym baldachimie, okapie w formie namiotu umocowanego na lancach kawaleryjskich w polskim pawilonie na Wystawie Międzynarodowej w Paryżu w 1937 roku. Autorzy kamiennej rotundy z piaskowca, architekci: B. Pniewski, St. Brukalski. Autorzy przeszklonego pawilonu ze stali, architekci: B. Lachert i J. Szanajca. W pawilonie prezentowano polską historię, sztukę nowoczesną, artystyczną książkę polską, film w tym pierwszy polski film barwny inżyniera Tadeusza Jankowskiego Wesele księżackie w Złakowie Borowym (Agfacolor) nagrodzony w Paryżu, architekturę wnętrz mieszkalnych, sztukę ludową, rozwój techniki i kolei (nowoczesna aerodynamiczna polska lokomotywa PKP Pm36 prezentowana obok pawilonu i nagrodzona w Paryżu), przemysł, bogatą ofertę turystyczną Polski w tym uzdrowiska, luksusowe artykuły spożywcze na eksport, kawiarnie, czekoladę, polskie malarstwo, rzeźby i neony. Na szczycie rotundy umieszczono rzeźbę Polonia Restituta (Franciszek Masiak), którą później po wojnie przeniesiono na szczyt Gubałówki tak jak i obraz "Uzdrowiska polskie" (Jeremi Kubicki). W środku rotundy wyryto kapitałą rzymską napis będący słowami Józefa Piłsudskiego z symbolicznego pogrzebu Juliusza Słowackiego w Krakowie w 1927: "Są ludzie i są prace ludzkie tak silne i tak potężne, że śmierć przezwyciężają, że żyją i obcują między nami." Budynki były połączone białym perforowanym zadaszeniem z okrągłymi otworami, które jako jeden z dwóch elementów pawilonu razem z kompozycją reliefową z prostokątnych płyt piaskowca pochodzących z rotundy odbudowano po wojnie w 1964 przy wejściu do modernistycznego apartamentowca inspirowanego architekturą Le Corbusiera przy ul. Wiejskiej 20 w Warszawie. Unikatowa fotografia barwna, którą wykonali Gorsky Frères w 1937.
POL województwo lubelskie II RP COA.svg

Herb województwa lubelskiego II Rzeczypospolitej

Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Ministerstwo Skarbu obwieszczenie Kalisz 1918.jpg
"Obwieszczenie" o zbiórce na Skarb Narodowy, Kalisz 1918
Polska okupacja 1944.png
Autor: Lonio17, Licencja: CC BY-SA 4.0
Tereny Polski zajęte przez III Rzeszę - podział po 22.06.1941
Mikolajczyk.jpg
Stanisław Mikołajczyk, Prime Minister of Poland in Exile (1943-1944), Deputy of Prime Minister Of Provisional Goverment of National Unity in Poland 1945-1947
Plac Teatralny w Warszawie.jpg
Autor: Adrianwolowski, Licencja: CC BY-SA 4.0
Teatr Wielki, Warszawa, Polska. Fotografia wykonana ok. 1925 roku
POL województwo poleskie II RP COA.svg

Herb województwa poleskiego II Rzeczypospolitej

Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Janusz Jędrzejewicz.PNG
Janusz Jędrzejewicz
Władysław Grabski 1925.jpg
Władysław Grabski
POL województwo poznańskie II RP COA.svg

Herb województwa poznańskiego II Rzeczypospolitej

Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Herb Rzeczypospolitej Polskiej (1956 - 1990).png
Herb Rzeczypospolitej Polskiej obowiązujący od 8 grudnia 1956 r. (Dz. U. z 1956 r. Nr 3, poz.1)
Wladyslaw Sikorski 2.jpg
Władysław Sikorski, Polish commander in chief and prime minister during World War II
Switalski K.jpg
Kazimierz Świtalski, Polish politician, Prime Minister (1929), speaker of Polish Sejm
Urząd Gminy Janów 3 1 0 2 3118a 205017.jpg
Urząd Gminny Janów, modernizm polski, architekt Tadeusz Michejda, 1931, ul. Szopienicka 59 w Katowicach.
5 Warszawa 083.jpg
© Marek i Ewa Wojciechowscy / Trips over Poland, CC BY-SA 3.0
Pałac Belwederski w Warszawie
POL województwo lwowskie II RP COA.svg

Herb województwa lwowskiego II Rzeczypospolitej

Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Dworzec Główny - wygląd w 1938.jpg
Widok ogólny budowy Dworca Głównego w Warszawie od strony Alej Jerozolimskich w końcu 1938. Podpis oryginalny w wersji polskiej: Budowa, głównego dworca kolejowego w Warszawie posunęła się szczególnie szybko naprzód w latach 1937 i 1938. Na ilustracji stan budowy dworca z koncem 1938 r.
POL województwo tarnopolskie II RP COA.svg
Herb województwa tarnopolskiego II Rzeczypospolitej
Uwaga ta grafika jest wzorowana na projektowanym herbie województwa z 1928 r. Ostateczne projekty autorstwa Zygmunta Lorenca zostały opracowane w 1929 r. Jeśli masz do nich dostęp bardzo proszę o kontakt Poznaniak
Belarusian language frequency in Poland based on Polish census of 1931.png
Autor: Mathiasrex, Maciej Szczepańczyk, based on layers of User:Mix321, Licencja: CC BY-SA 3.0
Belarusian language frequency in Poland based on Polish census of 1931
Poland NYC 1939.jpg
Polish pavilion at the New York World's Fair, USA 1939. Architects: Jan Cybulski and Jan Galinowski, sculptor of the monument depicting Polish king Władysław Jagiełło as equestrian statue Stanisław K. Ostrowski. Steel tower with gold-plated copper shields. The tower (56 m) is a synthesis of Polish medieval fortified towers. Visible flag of Poland. Pavilion was located in Flushing Meadows–Corona Park in Queens, NYC. Monument of the Polish king who defeated the Teutonic Order (Deutscher Orden) in 1410 was permanently placed in Central Park, NYC in 1945. Only monument of the king survived. Kodak Kodachrome photo. WARNING:There is also better quality version of this photo in archives. Please add larger photo, beacuse both versions of image (112 KB and 292 KB) are still not the best quality. Thanks. See also Polish pavilion at World Expo 1937 in Paris: File:Polish_pavilion_Paris_1937.jpg
Population density of the Second Polish Republic according to the census in 1931.png
Autor: Mathiasrex Maciej Szczepańczyk, based on layers of user:Mix321, Licencja: CC BY-SA 4.0
Population density of the Second Polish Republic according to the census in 1931
Republic of Poland in mid November 1918.PNG
Autor: User:mathiasrex Maciej Szczepańczyk, based on layer of User:kgberger, Licencja: CC BY-SA 4.0
Republic of Poland in mid November 1918
Warsaw by night 1935 Henryk Poddebski.jpg
Warsaw by night, Nowy Świat Street. Poland 1935
Poznan PWK 1929 - Hala Reprezentacyjna.jpg
PWK 1929 - Hala Reprezentacyjna
Żądamy urzędowego getta Obóz Narodowo-Radykalny Politechnika Lwowska.jpg
Pikieta Obozu Narodowo-Radykalnego przed gmachem Politechniki Lwowskiej we Lwowie z żądaniem wprowadzenia getta ławkowego
German language frequency in Poland based on Polish census of 1931.PNG
Autor: Mathiasrex, Maciej Szczepańczyk, based on layers of User:Mix321, Licencja: CC BY-SA 4.0
German language frequency in Poland based on Polish census of 1931
USD to Polish Zloty Exchange Rate 1924-1939.png
Autor: Mathiasrex, Maciej Szczepańczyk, Licencja: CC BY-SA 4.0
USD to Polish Zloty Exchange Rate 1924-1939
Aleksander prystor 1.jpg
Aleksander Prystor (1876-1941), Polish politician.
Witold Rychter Polska 06 1937.jpg
Międzynarodowy Rajd Automobilklubu Polski o Grand Prix Polski w 1937. Betonowa szosa w Łomiankach. Kierowca Witold Rychter i pilot Jerzy Wędrychowski pchają swój nowy samochód Chevrolet Master Sedan na miejsce startu aby nie doprowadzić do przegrzania silnika przed jazdą.
Popadia 02.jpg
Autor: Tomasz Kuran aka Meteor2017, Licencja: CC BY 2.5
Popadia w Gorganach. Słupek graniczny z godłem Czechosłowacji, w dwudziestoleciu międzywojennym przebiegała tędy granica polsko-czechosłowacka. Z drugiej strony słupka jest godło Polski.
Ignacy Mościcki (-1934).jpg
Ignacy Mościcki (-1932)
POL Częstochowa COA (II RP).svg
Autor: Mix321, Licencja: GFDL
Herb Częstochowy w okresie międzywojennym
The percentage of large private property in relation to the total area of the poviats of the Second Polish Republic in 1925.png
Autor: Mathiasrex, Maciej Szczepańczyk, based on layers of user:Mix321, Licencja: CC BY-SA 4.0
The percentage of large private property in relation to the total area of the poviats of the Second Polish Republic in 1925