II Warszawski Batalion Etapowy
| Historia | |
| Państwo |  II Rzeczpospolita |
|---|---|
| Sformowanie | 1919 |
| Rozformowanie | 1921 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | 29 Batalion Celny |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | Słuck Mołodeczno |
| Formacja | Wojska Wartownicze i Etapowe |
| Podległość | DOE „Mołodeczno” II Brygada Etapowa |
II Warszawski batalion etapowy – oddział wojsk wartowniczych i etapowych w okresie II Rzeczypospolitej pełniący między innymi służbę ochronną na granicy polsko-sowieckiej.
Formowanie i zmiany organizacyjne
II Warszawski batalion etapowy sformowano w Łomży w kwietniu 1919 jako II zapasowy batalion wartowniczy[1].
Do batalionu wcielono żołnierzy starszych wiekiem i o słabszej kondycji fizycznej. Oficerowie i podoficerowie nie mieli większego doświadczenia bojowego. Batalion nie posiadał broni ciężkiej, a broń indywidualną żołnierzy stanowiły stare karabiny różnych wzorów z niewielką ilością amunicji[2].
We wrześniu 1919 roku dowództwo batalionu stacjonowało w Słucku[3]. Wiosną 1920 batalion podlegał Dowództwu Okręgu Etapowego „Mołodeczno”[4]. W lipcu batalion pełnił służbę garnizonową w Białymstoku. Po jego opuszczeniu, będąc w podporzadkowaniu 10 Dywizji Piechoty gen. Lucjana Żeligowskiego, walczył przez kilka dni w obronie linii Narwi i poniósł duże straty. 29 lipca liczył w stanie bojowym 5 oficerów i 120 podoficerów i szeregowców. Posiadał 1 ckm[5].
W lutym 1921 bataliony etapowe przejęły ochronę granicy polsko-rosyjskiej[6]. Początkowo pełniły ją na linii kordonowej, a w maju zostały przesunięte bezpośrednio na linię graniczną z zadaniem zamknięcia wszystkich dróg, przejść i mostów[7]. Jako uzupełnienie batalion wcielił w swoje struktury żołnierzy 1/IX Grodzieńskiego batalionu wartowniczego[8]. Z końcem 1920 roku w Grodnie utworzono II Brygadę Etapową. Batalion wszedł w jej skład[9]. W 1921 bataliony etapowe ochraniające granicę przekształcono w bataliony celne[10].
Służba kordonowa
Batalion we wrześniu 1919 stacjonował w Warszawie na Pradze. W grudniu 1919 wszedł w podporządkowanie DPE „Wilno" i stacjonował w Mołodecznie. Ochraniał tam szlaki kolejowe z Mołodeczna do Wilna, Potocka i Mińska. Kompanie stacjonowały w Sołach, Wilejce i Mołodecznie. 16 lutego 1920 przegrupował się ze Słucka do Mołodeczna (?) i ochraniał linię kolejową Mołodeczno–Połock. W kwietniu podlegał DOE „Mołodeczno", a we wrześniu 1920 podlegał II Brygadzie Etapowej DOE 2 Armii[1].
Dowódcy batalionu
Uwagi
- ↑ ppłk Eugeniusz Pieczkowski wywodził się z armii carskiej. Do 30 listopada 1918 był internowany przez Niemców. Do Wojska Polskiego przyjęty 23 lutego 1920. Od 14 kwietnia do 31 lipca 1920 był dowódcą 2/III Batalionu Wartowniczego, a następnie dowódcą Stacji Zbornej „Kraków". Od 28 sierpnia 1920 był dowódcą II Warszawskiego batalionu etapowego, a od 1 sierpnia 1921 dowódcą 29 batalionu celnego[1].
Przypisy
- ↑ a b c Ochał 2017 ↓, s. 151.
- ↑ Odziemkowski 2013 ↓, s. 28.
- ↑ Odziemkowski 2013 ↓, s. 29.
- ↑ Odziemkowski 2013 ↓, s. 30.
- ↑ Odziemkowski 2010 ↓, s. 351.
- ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 22.
- ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 23.
- ↑ Spis byłych oddziałów WP 1935 ↓, s. 112.
- ↑ Ochał 2017 ↓, s. 87.
- ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 64.
- ↑ Ochał 2017 ↓, s. 90.
Bibliografia
- Hubert Bereza, Kajetan Szczepański: Centralna Szkoła Podoficerska KOP. Grajewo: Towarzystwo Przyjaciół 9 PSK, 2014. ISBN 978-83-938921-7-4.
- Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
- Artur Ochał: Na litewskiej rubieży Brygada KOP Grodno (1929-1939). Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2017. ISBN 978-83-8098-148-5.
- Jerzy Prochwicz, Zbigniew Kępa. ABC formacji granicznych II Rzeczypospolitej. „Problemy Ochrony Granic”. 24, 2003. Ketrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej. ISSN 1505-1757.
- Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
- Janusz Odziemkowski. Organizacja i ochrona zaplecza wojsk polskich na Litwie i Białorusi (luty 1919-lipiec 1920). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (246), 2014. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281.
- Janusz Odziemkowski. Użycie batalionów etapowych i wartowniczych wojsk polskich w walkach w Galicji, na Wołyniu i Lubelszczyźnie, 11 lipca-1 września 1920 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (249), 2013. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281.
- Wiktor Brummer, Wacław Zawadzki. Spis byłych oddziałów Wojska Polskiego. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2 (183), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).