II wyprawa krzyżowa

II wyprawa krzyżowa

Wyprawy krzyżowe
Krzyżowcy przybywają do Konstantynopola
Czas	1147-1149
Miejsce	Anatolia, Królestwo Jerozolimskie, Półwysep Iberyjski
Terytorium	Anatolia, Lewant, Półwysep Iberyjski
Przyczyna	utrata Hrabstwa Edessy
Wynik	przegrana Chrześcijan
Strony konfliktu
Królestwo Jerozolimy Hrabstwo Trypolisu Księstwo Antiochii Templariusze Szpitalnicy Zakon Monte Gaudio Lazaryci Łaciński patriarcha Jerozolimy Bożogrobcy, Królestwo Francji Hrabstwo Flandrii Sabaudia Księstwo Bar Księstwo Burgundii Księstwo Bretanii Księstwo Akwitanii Owernia, Święte Cesarstwo Rzymskie Frankonia Szwabia Bawaria Marchia Austriacka Margrabstwo Monferrato Styria Królestwo Czech Dolna Lotaryngia Górna Lotaryngia Prowansja, Cesarstwo Bizantyńskie Armenia Mała, Królestwo Anglii Normandia, Państwo Kościelne Królestwo Sycylii Królestwo Portugalii Królestwo Kastylii Królestwo Leónu Hrabstwo Barcelony Republika Genui Republika Pizy Saksonia Księstwo Saksonii Marchia Brandenburska Królestwo Danii Królestwo Polskie Wielcy Seldżucy Sułtanat Rumu Zengidzi Abbasydzi Fatymidzi Asasyni Almorawidzi Taifa Almohadzi Wendowie Obodryci Wieleci Księstwo pomorskie
Dowódcy
Baldwin III Melisanda z Jerozolimy Rajmund II Rajmund z Poitiers Renald z Châtillon Robert de Craon Évrard des Barrès Ludwik VII Młody Thierry Alzacki Eleonora Akwitańska Konrad III Hohenstauf Fryderyk I Barbarossa Henryk Jasomirgott Ottokar III Władysław II Przemyślida Gotfryd VIII z Louvain Mateusz I Lotaryński Alfons-Jordan Manuel I Komnen Thoros II Stefan z Blois Godfryd V Plantagenet Theodwin Roger II Alfons I Zdobywca Alfons VII Imperator Rajmund Berengar IV Święty Konrad Wielki Henryk Lew Albrecht Niedźwiedź Kanut V Swen III Grade Władysław II Wygnaniec Mas'ud I Mu'in ad-Din Unur Zengi Nur ad-Din Saif ad-Din Ghazi I Al-Ḥāfīz Taszfin ibn Ali Ibrahim ibn Taszfin Ishak ibn Ali Abd al-Mumin Niklot Racibor I
Siły
Święte Cesarstwo Rzymskie: 20,000 Francuzi: 15,000 nieznane
Straty
duże małe
brak współrzędnych

II wyprawa krzyżowa (1147-1149) – wyprawa wojenna rycerstwa zachodnioeuropejskiego skierowana przeciwko muzułmanom na terytorium Lewantu. Jej inicjatorami byli św. Bernard z Clairvaux i papież Eugeniusz III. Główną przyczyną jej zorganizowania była utrata hrabstwa Edessy, podbitego przez muzułmanów.

Była to pierwsza krucjata prowadzona przez europejskich królów: francuskiego – Ludwika VII i niemieckiego – Konrada III. Udział wziął też Fryderyk Barbarossa, późniejszy organizator III wyprawy krzyżowej. Wyprawa zakończyła się porażką zachodnioeuropejskiego rycerstwa.

Przebieg krucjaty

Armie dwóch królów maszerowały oddzielnie przez Europę. Na terytorium Bizancjum osłaniane były przez cesarza Manuela I Komnena. Po opuszczeniu Bizancjum i wkroczeniu do Anatolii armia Konrada III, osłabiona marszem do Konstantynopola, poniosła klęskę w bitwie pod Doryleum. Piechurzy niemieccy zostali całkowicie zaskoczeni atakiem tureckim. Doszło do masakry, w której Konrad utracił prawie 90% swojej armii. Reszta albo zawróciła, albo dołączyła do Francuzów.

Po połączeniu sił chrześcijan z armią państw krzyżowych doszło do narady. Najprawdopodobniej pod wpływem nacisków nowo przybyłych krzyżowców podjęto decyzję o ataku na neutralny do tej pory Damaszek (rządzony przez Nur-ad Dina, który podbił hrabstwo Edessy), zamiast na Askalon. Oblężenie Damaszku trwało zaledwie pięć dni, po czym cała armia wycofała się w rozsypce na tereny Królestwa Jerozolimskiego. Wycofujących się krzyżowców nękało pragnienie i ciągłe ataki jazdy muzułmańskiej.

Klęska wyprawy była spowodowana głównie złą organizacją i nieustającymi kłótniami między królami. Zginęły tysiące ludzi, a mit niepokonanych armii krzyżowych minął bezpowrotnie. Nur ad-Din wykorzystał sytuację i zajął Damaszek.

Pomoc w rekonkwiście

W drodze na Bliski Wschód flamandzcy, fryzyjscy, normańscy, angielscy, szkoccy i część niemieckich krzyżowców pomogła Portugalczykom przy oblężeniu Lizbony (1147). Wzięli też udział w walkach o Santarém i pomogli zdobyć: Sintrę, Almadę, Palmelę i Setúbal. Krzyżowcom pozwolono zostać na podbitych terytoriach, gdzie wielu z nich osiedliło się na stałe.

Chronologia drugiej krucjaty

• 1147 Druga bitwa pod Doryleum (bitwa nad rzeką Bathys)
• 1148 Bitwa pod Al-Kadmus (walki o zamek Al-Kadmus)
• 1148 Bitwa pod Al-Mazzą
• 1148 Oblężenie Damaszku
• 1148 Oblężenie Tortosy

Bibliografia

• Steven Runciman, Dzieje wypraw krzyżowych. Tom II, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1987.
• D. von Güttner-Sporzyński, Poland, Holy War, and the Piast Monarchy, 1100-1230, Brepols, Turnhout, 2014.

Linki zewnętrzne

• Krzyżowcy w Ziemi Świętej. 198.62.75.1. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-04)]. (ang.)
• Piastowie a idea wypraw krzyżowych w czasie pierwszej i drugiej wyprawy krzyżowej (pol.)
• Wyprawy krzyżowe - na przekór definicjom (pol.)