IRB Sevens World Series (2006/2007)

IRB Sevens World Series 2006/2007

2005/2006 2007/2008
Szczegóły turnieju
Termin	1 grudnia 2006 – 3 czerwca 2007
Liczba drużyn	32 (z 6 konfederacji)
Stadiony	8 (w 8 miastach)
I miejsce	Nowa Zelandia
II miejsce	Fidżi
III miejsce	Samoa
Statystyki turnieju
Najwięcej punktów	William Ryder (416)
Najwięcej przyłożeń	Mikaele Pesamino (43)

IRB Sevens World Series (2006/2007) – ósma edycja IRB Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla męskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Składała się z ośmiu turniejów rozegranych pomiędzy grudniem 2006 a czerwcem 2007 roku, w których startowało szesnaście bądź dwadzieścia cztery zespoły. Cztery zespoły zwyciężały poszczególne zawody – triumfatorzy cyklu, Nowozelandczycy, okazali się najlepsi w trzech z nich i jako jedyni byli w czołowej czwórce każdego z nich, kolejni w klasyfikacji generalnej Fidżyjczycy i Samoańczycy wygrali po dwa turnieje, w jednym najlepsi byli zaś reprezentanci RPA.

Informacje ogólne

Z uwagi na fakt, iż poprzednie umowy z gospodarzami turniejów zostały podpisane w roku 2003 na trzy lata^[1] ponownie odbyło się przyznawanie praw do organizacji przez IRB. Pewne miejsce miały Hongkong, Wellington, Dubaj oraz Londyn^[2], a spośród związków nie goszczących zawodów w poprzednim cyklu zainteresowanie wyraził Australian Rugby Union (gdzie poprzednia edycja odbyła się w 2003)^[3][4][5][6], a także po raz pierwszy Scottish Rugby Union z planami organizacji zawodów w kolebce tego sportu – Melrose^{[7][8][9][10][11]}. Ostatecznie takie prawo otrzymały Adelaide i Edynburg, zastępując tym samym turnieje w Singapurze i Paryżu, zawody w Stanach Zjednoczonych zostały natomiast przesunięte do San Diego^[12][13][14].

Pod koniec września 2006 roku ogłoszono obsadę sędziowską zawodów, spośród dziewiętnastu wyznaczonych arbitrów we wszystkich turniejach sezonu sędziować miał jedynie Taizō Hirabayashi^[15][16][17].

Podobnie jak w edycji 2003/2004 cztery rozpoczynające sezon turnieje miały czterech różnych triumfatorów^[18]. Najlepiej w sezon weszli reprezentanci RPA i Nowej Zelandii, którzy docierając wspólnie do finałów w Dubaju^[19] i George^[20] podzielili się w nich zwycięstwami, a dla podopiecznych Gordona Tietjensa był to pięćdziesiąty turniejowy triumf w światowym cyklu^[21]. Środkowa część sezonu była jednak popisem wyspiarzy z południowego Pacyfiku, reprezentacje Samoa i Fidżi rozegrały bowiem między sobą finały kolejnych czterech turniejów. W Wellington Samoańczycy odnieśli pierwszy w historii cyklu triumf w zawodach^[22], Fidżyjczycy zrewanżowali się im tydzień później w San Diego^[23]. Następnie z uwagi na pierwsze zwycięstwo w wyżej punktowanym turnieju Hong Kong Sevens od roku 1993, samoański rząd ogłosił półdniowe święto narodowe^[24][25], w Adelaide jednak ponownie lepsi byli reprezentanci Fidżi^[26]. Przed dwuturniejową europejską częścią sezonu szanse na końcowy triumf miały zatem jedynie trzy czołowe drużyny klasyfikacji generalnej^[27]. W Londynie triumfowali reprezentanci Nowej Zelandii w finale pokonując Fidżi i zmniejszając tym samym stratę do nich w klasyfikacji generalnej do dziesięciu punktów^[28]. Przed szkockim turniejem szansę na wyprzedzenie Fidżyjczyków w klasyfikacji generalnej cyklu mieli jeszcze Nowozelandczycy – jednak musieliby wygrać te zawody i liczyć, by ich rywale nie awansowali do półfinału – oraz Samoańczycy, których strata wynosiła czternaście punktów^[29][30]. W ćwierćfinale Walijczycy sensacyjnie pokonali Fidżyjczyków otwierając tym samym Nowozelandczykom drogę do triumfu w całym sezonie. Reprezentacja Fidżi zajęła ostatecznie piąte miejsce w zawodach zyskując osiem punktów, jednak reprezentanci Nowej Zelandii łatwo wygrali w finale z zespołem Samoa zdobywając dwadzieścia punktów i tym samym wyprzedzając o dwa punkty Fidżyjczyków w klasyfikacji generalnej^[31]. Z dużą stratą czwartą lokatę zajęli Południowoafrykańczycy, którzy po finałowych występach w pierwszych dwóch turniejach, w kolejnych sześciu tylko raz awansowali do półfinałów.

Najwięcej punktów w sezonie zdobył Fidżyjczyk William Ryder, zaś w klasyfikacji przyłożeń zwyciężył Samoańczyk Mikaele Pesamino^[32][33]. IRB opublikowała następnie podsumowanie statystyczno-analityczne tej edycji^[34]. Nominację do nagrody dla najlepszego zawodnika sezonu otrzymali DJ Forbes, Afeleke Pelenise (obaj Nowa Zelandia) i Mikaele Pesamino (Samoa)^[35], a wyróżnienie to na gali IRB Awards otrzymał Pelenise^[36].

Cały sezon ponownie pobił wszelkie rekordy. Transmisje telewizyjne na żywo osiągnęły łącznie liczbę 911 godzin, co oznaczało wzrost z poprzednim sezonem o 72%, potencjalnie docierając do 213 milionów gospodarstw domowych (ponad 530 milionów widzów) w 137 terytoriach. Zaangażowane w to były trzydzieści dwie stacje nadające w jedenastu językach. Dodatkowo zwiększyła się również frekwencja na stadionach, a połowa z zawodów miała całkowicie wyprzedane bilety^[37].

Kalendarz

Turniej	Gospodarz	Stadion	Data	Zwycięzca
Dubai Sevens 2006	Dubaj	Dubai Exiles Rugby Ground	1–2 grudnia 2006	Południowa Afryka
South Africa Sevens 2006	George	Outeniqua Park	8–9 grudnia 2006	Nowa Zelandia
New Zealand Sevens 2007	Wellington	Westpac Stadium	2–3 lutego 2007	Samoa
USA Sevens 2007	San Diego	Petco Park	10–11 lutego 2007	Fidżi
Hong Kong Sevens 2007	Hongkong	Hong Kong Stadium	30 marca – 1 kwietnia 2007	Samoa
Australia Sevens 2007	Adelaide	Adelaide Oval	7–8 kwietnia 2007	Fidżi
London Sevens 2007	Londyn	Twickenham Stadium	26–27 maja 2007	Nowa Zelandia
Scotland Sevens 2007	Edynburg	Murrayfield Stadium	2–3 czerwca 2007	Nowa Zelandia

System rozgrywek

W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, z wyjątkiem Hong Kong Sevens, skupiającego dwadzieścia cztery drużyny, a każda z nich mogła liczyć maksymalnie dwunastu graczy^[38].

W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku turnieju w Hongkongu po zakończeniu fazy grupowej ustalany był ranking – pierwsze osiem zespołów awansowały do ćwierćfinałów, kolejna ósemka do turnieju Plate, a pozostałe do Bowl. W pozostałych turniejach czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie^[39][40]:

1. wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
2. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
3. lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
4. większej liczby zdobytych punktów;
5. większej liczby zdobytych przyłożeń;
6. rzutu monetą.

W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowe składały się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmowała siedem minut^[39][40].

Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl, przy czym zawody w Hongkongu były wyżej punktowane. W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie^[38]:

1. lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
2. większej liczby zdobytych przyłożeń;
3. drużyny są klasyfikowane ex aequo.

Turnieje

Miejsce Reprezentacja 1  Południowa Afryka 2  Nowa Zelandia 3  Fidżi  Anglia 5  Samoa 6  Francja 7  Kanada  Australia

Półfinały Finał               2 grudnia 2006   Fidżi 12     Nowa Zelandia 17     2 grudnia 2006       Nowa Zelandia 12     Południowa Afryka 31 2 grudnia 2006   Południowa Afryka 19   Anglia 0

Miejsce Reprezentacja 1  Nowa Zelandia 2  Południowa Afryka 3  Fidżi  Anglia 5  Walia 6  Tunezja 7  Francja  Samoa

Półfinały Finał               9 grudnia 2006   Fidżi 12     Nowa Zelandia 29     9 grudnia 2006       Nowa Zelandia 24     Południowa Afryka 17 9 grudnia 2006   Południowa Afryka 10   Anglia 7

Miejsce Reprezentacja 1  Samoa 2  Fidżi 3  Nowa Zelandia  Południowa Afryka 5  Anglia 6  Francja 7  Kanada  Kenia

Półfinały Finał               3 lutego 2007   Fidżi 31     Nowa Zelandia 0     3 lutego 2007       Fidżi 14     Samoa 17 3 lutego 2007   Samoa 14   Południowa Afryka 12

Miejsce Reprezentacja 1  Fidżi 2  Samoa 3  Nowa Zelandia  Francja 5  Południowa Afryka 6  Szkocja 7  Anglia  Australia

Półfinały Finał               11 lutego 2007   Fidżi 19     Nowa Zelandia 10     11 lutego 2007       Fidżi 38     Samoa 24 11 lutego 2007   Francja 0   Samoa 38

Miejsce Reprezentacja 1  Samoa 2  Fidżi 3  Nowa Zelandia  Południowa Afryka 5  Szkocja  Anglia  Australia  Tonga

Półfinały Finał               1 kwietnia 2007   Fidżi 21     Nowa Zelandia 12     1 kwietnia 2007       Fidżi 22     Samoa 27 1 kwietnia 2007   Samoa 10   Południowa Afryka 0

Miejsce Reprezentacja 1  Fidżi 2  Samoa 3  Kenia  Nowa Zelandia 5  Australia 6  Południowa Afryka 7  Anglia  Szkocja

Półfinały Finał               8 kwietnia 2007   Kenia 0     Samoa 31     8 kwietnia 2007       Samoa 7     Fidżi 21 8 kwietnia 2007   Nowa Zelandia 17   Fidżi 24

Miejsce Reprezentacja 1  Nowa Zelandia 2  Fidżi 3  Walia  Samoa 5  Południowa Afryka 6  Australia 7  Szkocja  Argentyna

Półfinały Finał               27 maja 2007   Fidżi 24     Walia 7     27 maja 2007       Fidżi 7     Nowa Zelandia 29 27 maja 2007   Nowa Zelandia 19   Samoa 0

Miejsce Reprezentacja 1  Nowa Zelandia 2  Samoa 3  Walia  Argentyna 5  Fidżi 6  Kenia 7  Południowa Afryka  Szkocja

Półfinały Finał               3 czerwca 2007   Walia 0     Nowa Zelandia 28     3 czerwca 2007       Nowa Zelandia 34     Samoa 5 3 czerwca 2007   Argentyna 14   Samoa 24

Statystyki

Lp. Zawodnik Punkty 1 William Ryder 416 2 Nigel Hunt 261 3 Lolo Lui 237 4 Mikaele Pesamino 231 5 Pedro Leal 218 6 Afeleke Pelenise 205 7 Stefan Basson 194 8 Tomasi Cama 176 9 Michael Adamson 171 10 Lepani Nabuliwaqa 169 11 Santiago Gomez Cora 166

Lp. Zawodnik Przyłożenia 1 Mikaele Pesamino 43 2 William Ryder 42 3 Afeleke Pelenise 41 4 Santiago Gomez Cora 32 5 Lepani Nabuliwaqa 31 6 Nigel Hunt 27 7 Zar Lawrence 24 8 Lolo Lui 21 9 Pedro Leal 20 10 Innocent Simiyu 19 = Ofisa Treviranus 19

Klasyfikacja generalna

Miejsce	Reprezentacja	Punkty
		DUB	GEO	WEL	SDG	HKG	ADE	LON	EDI	Ogółem
1	Nowa Zelandia	16	20	12	12	18	12	20	20	130
2	Fidżi	12	12	16	20	24	20	16	8	128
3	Samoa	8	4	20	16	30	16	12	16	122
4	Południowa Afryka	20	16	12	8	18	6	8	4	92
5	Anglia	12	12	8	4	8	4	2	2	52
6	Walia	0	8	–	–	4	2	12	12	38
7	Australia	4	2	0	4	8	8	6	0	32
8	Francja	6	4	6	12	0	0	0	0	28
9	Szkocja	0	0	0	6	8	4	4	4	26
10	Argentyna	2	0	2	0	3	0	4	12	23
11	Kenia	0	0	4	0	0	12	0	6	22
12	Tonga	–	–	0	2	8	0	–	–	10
13	Kanada	4	0	4	0	0	0	0	0	8
14	Tunezja	0	6	–	–	0	–	–	–	6
15	Stany Zjednoczone	–	–	0	0	2	–	–	–	2
=	Portugalia	0	0	0	0	2	0	0	0	2
17	Rosja	–	–	–	–	1	–	0	0	1
18	Korea Południowa	–	–	–	–	0	–	–	–	0
=	Papua-Nowa Gwinea	–	–	0	–	–	–	–	–	0
=	Zimbabwe	0	0	–	–	–	–	–	–	0
=	Gruzja	–	–	–	–	–	–	0	0	0
=	Wyspy Cooka	–	–	0	–	–	–	–	–	0
=	Indie Zachodnie	–	–	–	0	–	–	–	–	0
=	Chiny	–	–	–	–	0	–	–	–	0
=	Japonia	–	–	–	–	0	0	–	–	0
=	Uganda	–	0	–	–	–	–	–	–	0
=	Zatoka Perska	0	–	–	–	–	–	–	–	0
=	Chińskie Tajpej	–	–	–	–	0	–	–	–	0
=	Hongkong	–	–	–	–	0	0	–	–	0
=	Sri Lanka	–	–	–	–	0	–	–	–	0
=	Włochy	–	–	–	–	0	–	0	0	0
=	Chile	–	–	–	0	–	–	–	–	0

Przypisy

Bibliografia

• IRB SEVENS WORLD SERIES - 2006/07 Series - Standings (ang.). irbsevens.com. [dostęp 2022-08-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-07-02)].
• 2007 IRB Sevens Standings (ang.). rugby7.com. [dostęp 2022-08-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona (ang.)