ISO 639-2

ISO 639-2 – standard trzyliterowych kodów językowych, część serii standardów ISO 639. Ostatnia wersja została opublikowana w październiku 1998 roku[1]. Organem rejestrującym, który odpowiada za zmiany w tabeli kodów, jest Biblioteka Kongresu[2]. Tabela kodów została ostatni raz uzupełniona w listopadzie 2012 roku[3].

Porównanie z ISO 639-1 oraz ISO 639-3

Pierwsza część standardu stosowała oznaczenia dwuliterowe; można było w ten sposób zakodować 676 języków (262), co sprawiło, że przestrzeń okazała się zbyt mała. Standard ISO 639-1, po przemapowaniu na kody trzyliterowe, stał się podzbiorem standardu ISO 639-2. Pierwsza i druga część skupia się na głównych językach, nie rozróżniając odmian, a zamiast tego wprowadzając kody dla grup języków[4]. Przykładowo językom słowiańskim został przypisany kod sla i może być on użyty dla niezawartych w standardzie języków[5]. Trzecia część - ISO 639-3 - ma za zadanie zebrać wszystkie języki naturalne[4].

Zarezerwowane kody

ISO 639-2, poza kodami językowymi, zawiera też kody zarezerwowane oraz specjalnego użytku. Zostały one bezpośrednio przeniesione do trzeciej części standardu[6].

  • Przestrzeń prywatna
    • qaa – zarezerwowane dla lokalnego użytku, np. prywatne języki
    • qtz – jw.
  • Kody specjalne
    • mis – używany dla języków niezawartych w standardzie
    • mul – materiał wielojęzyczny, któremu może być przypisany tylko jeden kod
    • und – dla materiałów o niezidentyfikowanym języku
    • zxx – materiał bez lingwistycznej zawartości

Przypisy

  1. ↑ ISO 639-2:1998. International Organization for Standardization. [dostęp 2017-03-10].
  2. ↑ ISO 639-2. Library of Congress. [dostęp 2017-03-10].
  3. ↑ Codes for the Representation of Names of Languages. Library of Congress. [dostęp 2017-03-10].
  4. ↑ a b Relationship between ISO 639-3 and the other parts of ISO 639. SIL. [dostęp 2017-03-10].
  5. ↑ ISO 639-2 Language Code. Library of Congress. [dostęp 2017-03-10].
  6. ↑ Scope of denotation for language identifiers. SIL. [dostęp 2017-03-10].