I Batalion Aeronautyczny
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
| Sformowanie | 1919 | |
| Rozformowanie | 1923 | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Poznań | |
| Rodzaj sił zbrojnych | wojsko | |
| Rodzaj wojsk | wojska balonowe | |
| Podległość | 1 Pułk Aeronautyczny | |
I Batalion Aeronautyczny – pododdział Wojsk Aeronautycznych II RP.
Geneza i skład
Zakupy wyposażenia balonowego we Francji oraz zwiększenie wyszkolonego personelu umożliwiły zimą 1919/1920 rozbudowę i rozwój wojsk aeronautycznych, które zorganizowano w Grupy Aeronautyczne. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej skierowane zostały na front, gdzie przemianowano je na bataliony aeronautyczne.
Batalion składał się z dwóch kompanii balonów obserwacyjnych i Ruchomego Parku Aerostatycznego.
Skład kompanii: 6 oficerów oraz 187 podoficerów i szeregowych. Sprzęt według etatu: 2 powłoki balonowe, 2 dźwigarki, 19 samochodów ciężarowych, 2 samochody osobowe, samochód radio, kuchnia i 6 przeciwlotniczych ciężkich karabinów maszynowych oraz polowa wytwórnia wodoru.
Wojna polsko-bolszewicka 1920 r.
W wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku został użyty na froncie także nowo sformowany I batalion aeronautyczny.
Batalion skierowany został na Front Litewsko-Białoruski i 23 lutego 1920 roku oddany został do dyspozycji 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty, wchodzącej w skład 4 Armii gen. Stanisława Szeptyckiego. 24 marca 1920 roku wykonano pierwszy wzlot bojowy balonu obserwacyjnego. Działalność batalionu polegała na współpracy z artylerią czyli ciągłej obserwacji i korygowaniu ognia artylerii. Na początku lipca 1920 roku I Batalion Aeronautyczny otrzymał rozkaz odwrotu na Kosów, gdzie po przybyciu otrzymał dalsze rozkazy nakazujące wycofanie się do Brześcia nad Bugiem, a następnie do Siedlec i Wiśniewa. Tam batalion po reorganizacji wszedł w skład formowanego 1 pułku aeronautycznego.
Po rozwiązaniu 1 pułku aeronautycznego I batalion aeronautyczny pozostał w Jabłonnie pod Warszawą w składzie wojsk gen. Franciszka Latinika, skąd końcem 1920 roku przeniesiony został do Poznania.
Rozformowanie
Początkowo pierwszy okres pokoju był dla wojsk balonowych pomyślny. Zamiast redukcji personelu i sprzętu jak to miało miejsce w innych broniach, w tym i lotnictwie, w wojskach balonowych nastąpiło zwiększenie liczby jednostek. Jednak pod koniec 1923 roku przystąpiono do znacznej redukcji wojsk balonowych, w wyniku której pozostawiono jedynie jeden batalion balonowy w Toruniu. I batalion aeronautyczny został rozwiązany.
Kadra batalionu
Obsada personalna baonu w 1923 roku[1]
- płk Aleksander Wańkowicz (nadetatowy)
- mjr Jan Wolszlegier (nadetatowy)
- mjr Hilary Grabowski – p.o. dowódcy baonu
- kpt. Czesław Brunner – zastępca dowódcy baonu
- kpt. Józef Świerzyński
- kpt. Adam Stebłowski (nadetatowy)
- kpt. Zbigniew Górski
- por. Władysław I Gajewski
- por. Tadeusz Dobroczyński (nadetatowy)
- por. Roman Trybulski
- por. Antoni Janusz
- por. Kazimierz Mensch
- por. Józef Dembicki
- por. Stanisław Brenk
- por. Karol Brückner (nadetatowy)
- por. lek. Józef Marchaj – lekarz baonu
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 936.
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Jacek Szczepański: Wojska balonowe: Legionowo 1897-1939. Pruszków: Ajaks, 2004. ISBN 83-88773-72-0.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
.svg)
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
USAF Museum description : "Caquot Type R Observation Balloon in the Early Years Gallery at the National Museum of the United States Air Force.
Tethered balloons allowed World War I observers to see as far as 40 miles behind enemy lines to spot troop movements, chart trench systems and direct artillery fire.
The observation balloon most used by Americans was named for its designer, French engineer Lt. Albert Caquot. The hydrogen-filled balloon could lift two passengers in its basket, along with charting and communications equipment, plus the weight of its mooring cable, to a height of about 4,000 feet in good weather. Normal operations were between 1,000 and 4,000 feet. During WWI, American balloon observers directed artillery fire at targets such as troop concentrations and supply dumps. They noted more than 1,000 enemy airplane sightings, 1,000 instances of military traffic on railroads and roads and 400 artillery batteries.
Caquot balloons were manufactured in great numbers in WWI; nearly 1,000 were made in the United States in 1918-1919. During World War II, the British produced Caquots once again, but in limited numbers. Manufactured in 1944, the balloon displayed at the museum is believed to be the only survivor. The British used it for parachute testing and noncombat aerial observation and photography until 1960. The British Ministry of Defense, Royal Aircraft Establishment, presented the Caquot to the museum after it was located with the aid of American and British WWI balloon veterans in 1975. Assisted by the Goodyear Aerospace Corp. of Akron, Ohio, which had produced these balloons during WWI, museum personnel mended and sealed the balloon fabric and prepared it for inflation. It was placed on display in May 1979.
TECHNICAL NOTES: Gas capacity: 32,200 cu. ft. Length: 92 ft.
Diameter: 32 ft."