I Międzynarodowa Konferencja Pracy Socjalnej

I Międzynarodowa Konferencja Pracy Socjalnej (ang. The First International Conference of Social Work, skr. FICSW) – pierwsza w historii międzynarodowa konferencja branżowa środowisk związanych z pracą socjalną. Odbyła się w Paryżu w dniach 2-13 lipca 1928[1][2].

Organizacja i przebieg

Głównym organizatorem wydarzenia był belgijski lekarz i pracownik socjalny, dr René Sand. Pomysł zorganizowania konferencji zrodził się oddolnie, podczas spotkań europejskich i japońskich pracowników służb społecznych, którzy zetknęli się m.in. na konferencjach w Atlantic City w 1919 i w Waszyngtonie w 1923. Komitet organizacyjny sformował się w 1924 podczas krajowej konferencji w Toronto. W 1925 Rada Generalna Ligi Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża wsparła finansowo projekt. W 1927 powołano komitet wykonawczy (po spotkaniach w Paryżu i Pradze). Czynne wsparcie dla konferencji zgłosiły rządy niektórych państw, organizacje pozarządowe i sektor prywatny, a uczestnicy uzyskali zniżki na przejazdy koleją francuską. W przeddzień otwarcia tereny zwiedzał prezydent Francji, Gaston Doumergue[1].

Była najliczniejszą częścią dwutygodniowego, skupiającego około 5000 uczestników, wydarzenia pod nazwą International Social Welfare Fornight, łączącego m.in. urbanistów, opiekunów dzieci, działaczy społecznych oraz socjalnych i innych. Podczas konferencji omawiano m.in. zagadnienia współpracy interdyscyplinarnej, działalność międzynarodową z poszanowaniem tożsamości narodowej, podnoszenie poziomu profesjonalizmu w zakresie kształcenia kadry profesjonalnych pracowników socjalnych oraz nawiązywanie branżowych kontaktów międzynarodowych[1]. Podczas konferencji narodziła się idea utworzenia Międzynarodowego Stowarzyszenia Pracowników Socjalnych[2]. Łącznie w obradach udział wzięło 2481 delegatów z 42 państw Europy, Azji, Afryki i obu Ameryk (z Francji pochodziły 1084 osoby, z USA – 279, z Niemiec – 225, z Polski – 138, z Belgii – 130, z Wielkiej Brytanii – 106, liczne były też delegacje z Włoch, Szwajcarii, Chile i Czechosłowacji, Japonia przysłała 21 delegatów, a z Afryki przybyli przedstawiciele tylko dwóch państw: Egiptu i RPA)[1].

Obrady toczyły się w koncertowej Salle Pleyel przy Rue du Faubourg-Saint-Honoré 252. Przewodniczącą konferencji była Alice Masaryková, założycielka Czeskiego Czerwonego Krzyża, a skarbnikiem Andre Pallain z Czerwonego Krzyża. Środki na sfinansowanie wydarzenia pochodziły głównie z kasy Ligi Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża, komitetów krajowych tej organizacji, Fundacji Carnegie, Fundacji Laury Spelman Rockefeler, Fundacji Milbank i Fundacji Russella Sage'a[1].

Uczestnicy

Do uczestników konferencji należeli m.in.:

W wydarzeniu wzięli udział naukowcy z takich uczelni, jak: Uniwersytet Chicagowski, Bryn Mawr College, Uniwersytet Fordham, Uniwersytet Harvarda, Uniwersytet Minnesoty, Uniwersytet Columbia, Uniwersytet Yale’a, Sarah Lawrence College, Uniwersytet Johnsa Hopkinsa, Tulane University, Loyola Marymount University, College of William & Mary, Marquette University, Simmons College, Michigan State Normal College[1].

Następne konferencje

II Międzynarodowa Konferencja Pracowników Socjalnych odbyła się w dniach 10-14 lipca 1932 we Frankfurcie nad Menem. Trzecia (ostatnia przed wybuchem II wojny światowej), miała miejsce w Londynie, w 1936. Czwarta, pierwotnie planowana w Pradze na 1940, odbyła się dopiero w 1948 w Nowym Jorku i Atlantic City[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Joseph Kuilema, Wnioski płynące z I Międzynarodowej Konferencji Pracy Socjalnej
  2. ↑ a b c DPS.pl, Historia Międzynarodowej Federacji Pracowników Socjalnych