Idżzim

Idżzim

‏إجزم‎

Państwo	Mandat Palestyny
Dystrykt	Dystrykt Hajfy
Wysokość	50 m n.p.m.
Populacja (1945) • liczba ludności	2970
Data zniszczenia	26 lipca 1948
Powód zniszczenia	atak Sił Obronnych Izraela
Obecnie	Kerem Maharal
Położenie na mapie Mandatu Palestyny Idżzim
32°38′42″N 34°59′18″E/32,645000 34,988333
Strona internetowa

Idżzim (arab. إجزم) – nieistniejąca już arabska wieś, która była położona w Dystrykcie Hajfy w Mandacie Palestyny. Wieś została wyludniona i zniszczona podczas I wojny izraelsko-arabskiej, po ataku Sił Obronnych Izraela w dniu 26 lipca 1948.

Położenie

Idżzim leżała w południowo-zachodniej części masywu góry Karmel, w odległości 19,5 kilometrów na południe od miasta Hajfa i 6 kilometrów od wybrzeża Morza Śródziemnego. Według danych z 1945 do wsi należały ziemie o powierzchni 46 905 ha. We wsi mieszkało wówczas 2970 osób^[1].

Historia

W 1596 we wsi mieszkało 56 mieszkańców, którzy płacili podatki z uprawy pszenicy, jęczmienia, oliwek, oraz i hodowli kóz i pszczół^[2].

W okresie panowania Brytyjczyków Idżzim była dużą wsią. We wsi znajdowały się dwa meczety oraz szkoła dla chłopców (istniała od 1888)^[1].

Przyjęta 29 listopada 1947 Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 przyznała te tereny państwu żydowskiemu. Wieś Idżzim znalazła się w obrębie arabskiej enklawy, która przecinała nadmorską drogę i linię kolejową z Tel Awiwu do Hajfy. Położone w tym obszarze trzy wsie arabskie Ajn Ghazal, Idżzim i [Dżaba nazywano „Małym Trójkątem”. Wioski te odmówiły współpracy z Arabską Armią Wyzwoleńczą, ale jednocześnie odmawiały zawarcia porozumienia z Izraelczykami. Ze względów bezpieczeństwa wszystkie żydowskie konwoje musiały omijać ten obszar i wybierały dłuższą drogę przez położoną na wschodzie wadi Milk. Droga ta przebiegała stosunkowo blisko pozycji wojsk irackich i również była niebezpieczna. Podczas I wojny izraelsko-arabskiej żydowskie oddziały przeprowadziły operację Szoter, w trakcie której w dniu 26 lipca 1948 wieś Idżzim została zdobyta. Po ustaniu walk wysiedlono wszystkich mieszkańców wsi^[1].

Kontrowersje wokół masakry

Sekretarz Generalny Ligi Państw Arabskich Abdul Rahman Azzam wydał oświadczenie, w którym oskarżył Żydów o popełnienie zbrodni wojennej w trakcie i po ataku na „Mały Trójkąt”. W szczególności twierdzono, że we wsi At-Tira spalono żywcem 28 osób. Siły Obronne Izraela odrzuciły te zarzuty, ale przyznały, że ich żołnierze znaleźli 25-30 ciał w „zaawansowanym stanie rozkładu” we wsi Ajn Ghazal. Ciała te zostały pochowane. Pochowano także około 200 ciał znalezionych w okolicy trzech wiosek po bitwie^[3][4].

W dniu 28 lipca 1948 Mediator Organizacji Narodów Zjednoczonych w Palestynie, hrabia Folke Bernadotte wydał oświadczenie, w którym stwierdził, że „nie ma dowodów na poparcie oskarżenia o masakrę”. Obserwatorzy UNTSO przeprowadzili inspekcję w rejonie walk i nie znaleźli żadnych dowodów masakry. Przeprowadzili oni także rozmowy z uchodźcami z trzech wiosek, którzy przebywali w obozie w Dżaninie. Stwierdzono brak 62 zabitych i 63 zaginionych mieszkańców wiosek, jednak relacje uchodźców nie potwierdziły oskarżenia o masakrze^[5]. W dniu 8 września Folke Bernadotte opublikował jeszcze bardziej szczegółowy raport, w którym stwierdził, że atak na wioski był nieuzasadniony i naruszał zawieszenie broni, jednak nie doszło tam do żadnej masakry ludności. Raport potępił Izrael za przeprowadzenie rozbiórki arabskich wiosek i zażądał wydania zezwolenia na powrót uchodźców do swoich wiosek, oraz udzielenia im pomocy w odbudowie domów^[3].

Miejsce obecnie

W miejscu wioski Idżzim powstał w 1949 moszaw Kerem Maharal.

Palestyński historyk Walid Chalidi, tak opisał pozostałości wioski Idżzim:

„Wieś została zniszczona częściowo. Ocalały meczet ulega stopniowemu zniszczeniu, ale kilka domów nadal jest używanych. Luksusowy dom rodziny Mas'ud al-Madi, który jest dwupoziomową budowlą pochodzącą z XVIII wieku, został przekształcony w muzeum. Szkoła została przekształcona w synagogę, a kawiarnia w urząd pocztowy”^[1].

Przypisy