Ignacy Łempicki (chargé d’affaires)
 | |
 Junosza | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 1766 |
| Ojciec | |
| Matka | Marianna z domu Hiż |
| Żona | Aleksandra z domu Olszewska |
| Dzieci | Marianna |
Ignacy Łempicki herbu Junosza (ur. 1766 w Warszawie, zm. po 1804) – dyplomata i wojskowy, chargé d’affaires polski w Wiedniu w latach 1793–1795.
Życiorys
Był synem Ignacego Czesława Łempickiego, generała adiutanta królewskiego i oficjalisty Komisji Wojskowej, oraz Marianny z domu Hiż; wnukiem pułkowników Jana Łempickiego i Jana Wilhelma Hiża[1]. Miał siostrę Eufemię[2]. Był siostrzeńcem generała Jana Augusta Hiża; bratem ciotecznym Jana i Józefa.
W latach 1776–1787 uczył się w Szkole Rycerskiej w Warszawie. W 1786 roku został chorążym wojsk koronnych[1].
Najprawdopodobniej w 1789 roku udał się do Wiednia wraz z dawnym wicekomendantem Szkoły Rycerskiej Franciszkiem Woyną (obejmującym wówczas poselstwo wiedeńskie) jako jego sekretarz[1]. W 1791 roku Ignacy Łempicki był adiutantem przy kancelarii poselstwa w Wiedniu. Po dymisji Woyny w lipcu 1793 roku objął stanowisko chargé d’affaires[1].
W czasie insurekcji kościuszkowskiej w 1794 roku kierowana przez niego placówka wiedeńska nadesłała najwięcej raportów do Wydziału Interesów Zagranicznych Rady Najwyższej Narodowej. Po upadku powstania Łempicki pozostawał w dyspozycji króla Stanisława Augusta, który w lutym 1795 wezwał go do powrotu do kraju. Pozostający od miesięcy bez pensji, Łempicki nie mógł opuścić Wiednia z powodu zadłużenia. Dopiero 25 listopada 1795 Stanisław August posłał mu niemal tysiąc dukatów wraz z listem cyrkularnym ostatecznie likwidującym polską służbę zagraniczną[1].
Łempicki osiadł w Galicji, gdzie był dziedzicem Poraża w powiecie liskim. W 1805 roku wylegitymował się ze szlachectwa w Wydziale Stanów galicyjskich[3]. Był ożeniony z Aleksandrą Olszewską. Miał córkę Marię (Mariannę), żonę Teofila Romera (1814–1894)[a][1], babkę generała Franciszka Latinika.
Uwagi
- ↑ Teofil Romer (1814–1894) – ziemianin pochodzący z galicyjskiej rodziny drobnoszlacheckiej, skazany za udział w powstaniu krakowskim (1846) na dwanaście lat więzienia, osadzony w twierdzy Špilberk; w latach 1858–1870 dzierżawca i zarządca bieszczadzkiej wsi Rajskie. Zob. Historia wsi Rajskie. twojebieszczady.net. [dostęp 2018-11-20].
Przypisy
- ↑ a b c d e f Łempicki Ignacy h. Junosza (ur. 1766). W: Polski Słownik Biograficzny. T. XVIII. 1973, s. 326.
- ↑ Seweryn Uruski: Herbarz Polski. T. IX. Warszawa: 1912, s. 328–329.
- ↑ Adam Boniecki: Herbarz Polski. T. XV. Warszawa: 1912, s. 304.
Media użyte na tej stronie
Autor: Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape ., Licencja: CC BY-SA 3.0
Junosza - polski herb szlachecki.