Ignacy Świrski
| Sługa Boży | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 20 września?/ 2 października 1885 | |
| Data i miejsce śmierci | ||
| Biskup diecezjalny siedlecki | ||
| Okres sprawowania | 1946–1968 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat | 28 października 1913 | |
| Nominacja biskupia | 12 kwietnia 1946 | |
| Sakra biskupia | 30 czerwca 1946 | |
| Data konsekracji | 30 czerwca 1946 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Ignacy Świrski (ur. 20 września?/ 2 października 1885 w majątku Lisowszczyzna, zm. 25 marca 1968 w Siedlcach) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor Akademii Duchownej w Petersburgu, profesor Uniwersytetu Wileńskiego, biskup diecezjalny siedlecki w latach 1946–1968. Sługa Boży Kościoła katolickiego.
Życiorys
Syn Michała i Emilii z Saulewiczów[1]. Urodzony w nieistniejącym obecnie majątku Lisowszczyzna (ros. Лѣсовщина, łot. Ļesauščina) koło Dyneburga w powiecie iłłuksztańskim w Semigalii[2], ochrzczony w kościele parafialnym w Elerne w granicach ówczesnego Cesarstwa Rosyjskiego (obecnie na Łotwie).
W 1907 ukończył gimnazjum w Petersburgu i wstąpił do tamtejszego seminarium duchownego. Ukończył również wydział filozoficzny i teologiczny Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie. Od 1914 wykładał w petersburskim seminarium, następnie na Akademii Duchownej.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej był kapelanem. Od 1921 wykładał teologię moralną na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Zajmował się głównie etyką małżeńską katolicką i prawosławną.
Podczas II wojny światowej ukrywał się na terenie Wileńszczyzny, prowadząc równocześnie akcję pomocy prześladowanym Żydom. W maju 1945 został rektorem seminarium duchownego w Białymstoku.
12 kwietnia 1946 papież Pius XII mianował go biskupem diecezjalnym diecezji siedleckiej. 30 czerwca 1946 został konsekrowany. 4 lipca 1946 odbył uroczysty ingres do katedry siedleckiej.
Inspirował odbudowę kościołów parafialnych zniszczonych w czasie II wojny światowej. Odbudował katedrę siedlecką, uszkodzoną w czasie działań wojennych. Zarządził misje na całym Podlasiu. Propagował zwalczanie pijaństwa. Prowadził akcje charytatywne.
Zmarł w opinii świętości po ciężkiej chorobie w Siedlcach, zostawiwszy po sobie testament rozpowszechniany później przez wiernych w odpisach.
W 2018 rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym[3][4]. Od tego czasu przysługuje mu tytuł sługi Bożego.
Przypisy
- ↑ Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938, s. 743
- ↑ Akt urodzenia Ignacego Świrskiego, Archiwum Parafii w Elerne, http://www.lvva-raduraksti.lv/en/menu/lv/3/ig/5/ie/2510/book/9717.html Latvijas Valsts vēstures arhīvs 2007
- ↑ Siedlce: Rozpoczął się proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny Sługi Bożego Biskupa Ignacego Świrskiego. episkopat.pl, 2018-03-24. [dostęp 2018-03-28].
- ↑ 1968. newsaints.faithweb.com. [dostęp 2020-03-27].
Linki zewnętrzne
- Nota biograficzna Ignacego Świrskiego na stronie diecezji siedleckiej [dostęp 2017-12-26]
- Ignacy Świrski w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2010-11-14]