Ignacy (Rimski-Korsakow)

Ignacy, nazwisko świeckie Rimski-Korsakow (ur. ok. 1630-1635, zm. 13 maja 1701) – rosyjski biskup prawosławny.

Pochodził z rodziny szlacheckiej. Życie monastyczne rozpoczął w Monasterze Sołowieckim, składając wieczyste śluby mnisze najpóźniej w 1677. W wymienionym roku pełnił już bowiem we wspólnocie funkcję eklezjarchy^[1]. Od 1680 był przełożonym Pustelni Morgulewskiej, zaś w 1683 powierzono mu obowiązki przełożonego monasteru Przemienienia Pańskiego w Jarosławiu. W 1685 był już przełożonym Monasteru Nowospasskiego^[1]. Zaliczał się do grona najbliższych współpracowników i przyjaciół patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Joachima. Był znawcą języka greckiego i kultury antycznej, władał także łaciną, cenił dorobek zachodnioeuropejskich uniwersytetów^[2].

Przebywając w Moskwie opracował księgę z precyzyjnym opisem porządku nabożeństw celebrowanych przez biskupów^[3]. Na polecenie patriarchy brał udział w zwalczaniu ruchu staroobrzędowego^[1] i napisał traktat polemiczny w obronie znaczenia nauki języka greckiego, który według patriarchatu była ważniejsza od poznawania łaciny^[2].

Był zwolennikiem koncepcji Moskwy jako Trzeciego Rzymu i propagatorem idei zjednoczenia wszystkich prawosławnych w jednym państwie, którym rządzić miał rosyjski car. Głosił konieczność wyzwolenia przez Rosję tych wyznawców prawosławia, którzy żyli pod panowaniem tureckim, i odebrania Turcji Konstantynopola^[4].

3 kwietnia 1692 został wyświęcony na biskupa tobolskiego i syberyjskiego, automatycznie uzyskując natychmiast po ceremonii godność metropolity. Głównym konsekratorem w czasie uroczystości był patriarcha moskiewski i całej Rusi Adrian^[1]. Również na Syberii zwalczał staroobrzędowców, przeprowadził również translację relikwii mnicha Symeona Wierchoturskiego i napisał jego żywot. Był przeciwnikiem reform Piotra I, sprzeciwiał się wzrostowi znaczenia obcokrajowców w Rosji^[1].

W 1700, oficjalnie z powodu choroby psychicznej, został przeniesiony w stan spoczynku i skierowany do Monasteru Czudowskiego, a następnie do Monasteru Simonowskiego, gdzie zmarł w roku następnym^[1]. W rzeczywistości przyczyną odsunięcia hierarchy od zarządzania eparchią i faktycznego uwięzienia w klasztorze stał się jego konflikt z patriarchą Adrianem na tle oceny działalności Piotra I^[5].

Przypisy