Ignacy Bator

Ignacy Bator

„Opór”

porucznik
Data i miejsce urodzenia	13 listopada 1916 Drobnice
Data i miejsce śmierci	po 3 sierpnia 1944 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Polskie Siły Zbrojne
Formacja	RAF
Jednostki	301 dywizjon bombowy 138 dywizjon specjalny RAF
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Ignacy Bator ps. "Opór", "Płot"^[1] (ur. 13 listopada 1916 w Drobnicach, pow. wieluński, zm. po 5 sierpnia ^[2]1944 w Warszawie) – porucznik Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, cichociemny, uczestnik powstania warszawskiego^[3].

Życiorys

W kampanii wrześniowej 1939 przydzielony do Frontu Północnego. 18 września wraz ze Sztabem Naczelnego Wodza przekroczył granicę z Rumunią, pracował w oddziale propagandy Polskiego Radia. Pod koniec listopada 1939 dotarł do Francji, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem francuskim. Od 2 grudnia 1939 przydzielony do Centrum Lotniczego Sił Powietrznych w La Bourget^[1].

Po ewakuacji do Anglii wstąpił do Królewskich Ochotniczych Sił Powietrznych w Centrum Szkolenia w Eastchurch, od 20 czerwca 1940  w 18 Jednostce Szkolenia Operacyjnego w Hucknall. Po przeszkoleniu na strzelca-radiooperatora oraz wstąpieniu do Polskich Sił Powietrznych, przydzielony do 301 dywizjonu bombowego Ziemi Pomorskiej. Po ukończeniu pierwszej tury operacyjnej przydzielony do 138 dywizjonu specjalnego RAF, w którym latał w lotach specjalnych SOE ze zrzutami do okupowanych krajów, w tym do Polski.^[1]

Ochotniczo zgłosił się do służby w Armii Krajowej w okupowanej Polsce. Przeszkolony na kursach dla cichociemnych, ze specjalnością w dywersji oraz radiotelegrafii^[1] Zrzucony do Polski w nocy 25/26 stycznia 1943, w operacji lotniczej „Brace”, z samolotu Halifax DT-727 „K” (138 Dywizjon RAF). Start z lotniska RAF Tempsford, zrzut na placówkę odbiorczą "Chmiel" obok szosy Warszawa - Radom (13 km od Białobrzegów).^[4]

Po skoku oraz aklimatyzacji do realiów okupacyjnych przydzielony jako zastępca kierownika referatu łączności radiowej Wydziału Lotnictwa Oddziału III (operacyjnego) Komendy Głównej AK. Od kwietnia 1943 dowódca II rzutu łączności na czas Powstania Warszawskiego. W Powstaniu radiotelegrafista Wydziału Lotnictwa "Bociany" wraz z cichociemnymi: sierż. Władysławem Hauptmanem ps. Gapa oraz radiomechanikiem st. sierż Edwardem Kowalikiem ps. Ciupuś.^[1]

Dotąd sądzono, że zginął w walkach z Niemcami podczas powstania warszawskiego przy ul. Chałubińskiego^[5] Według relacji Cichociemnego Władysława Hauptmana, z którym pracował na radiostacji, 5 sierpnia 1944 o godz. 11 wyszedł z jego bronią z miejsca nadawania radiostacji , udał się do gmachu Lardellego, który wkrótce opanowali Niemcy. Tam prawdopodobnie poległ w walce lub został zamordowany^[1] (patrz dokument na tej stronie). Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 9054
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Distinguished Flying Cross
• inne odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

• Olgierd Cumft, Hubert Kazimierz Kujawa: Księga lotników polskich poległych, zmarłych i zaginionych 1939-1946. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07329-5.

Linki zewnętrzne

• Biogram. elitadywersji.org