Ignacy Giełgud

Ignacy Giełgud

Giełgud
Rodzina	Giełgudowie
Data i miejsce śmierci	13 czerwca 1807 Gniew
Odznaczenia

Ignacy Giełgud herbu własnego (ur. ok. 1755, zm. 13 czerwca 1807 w Gniewie) – strażnik wielki litewski w latach 1789-1793, członek Sztabu Generalnego Wojska Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1792 roku^[1], generał dywizji armii Księstwa Warszawskiego^[2], zasłużony działacz polityczny i wojskowy z Litwy.

Był posłem Księstwa Żmudzkiego na Sejm Czteroletni w 1788 roku^[3] i członkiem Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej. Gorący zwolennik reform. W l. 1789–1793 pełnił służbę w Kawalerii Narodowej, wpierw jako rotmistrz, a od 1793 jako pułkownik. Był członkiem sprzysiężenia, przygotowującego wybuch powstania kościuszkowskiego na Litwie^[4]. 24 kwietnia 1794 wybrany do Rady Najwyższej Rządowej Litewskiej. W randze generała lejtnanta walczył w powstaniu kościuszkowskim 1794 roku mimo członkostwa w Radzie. Po III rozbiorze Polski wyzwał na pojedynek przebywającego w Warszawie Platona Zubowa, byłego faworyta cesarzowej Katarzyny II.

3 grudnia 1806 marszałek Joachim Murat powierzył mu organizację wojsk w departamencie warszawskim, a następnie, po wyznaczeniu na to stanowisko ks. J. Poniatowskiego, w planowanym departamencie białostockim, który po pokoju w Tylży przypadł jednak Rosji. 20 marca 1807 objął dywizję po rannym Janie Henryku Dąbrowskim i przeprowadził oblężenie Gdańska. Była to decyzja kompromisowa, mająca pogodzić ubiegających się o dowództwo generałów Amilkara Kosińskiego, Henry-Wołodkiewicza i M. Sokolnickiego, tym bardziej, że Giełgud słynął z wysokiej kultury osobistej, taktu i bezinteresowności, umiał jednać sobie ludzi, a ponadto odznaczał się skrupulatnością i inwencją. Zmarł z trudów wojennych i odniesionych ran.

Odznaczony w 1807 Krzyżem Legii Honorowej. W 1792 otrzymał Order Orła Białego i Order Świętego Stanisława.

Bibliografia

• H.P. Kosk, Generalicja polska, t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998

Przypisy