Ignacy Izdebski

Ignacy Rudolf Izdebski

pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	11 lipca 1892 Złoczów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	16 czerwca 1957 Kraków, Polska
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	64 Pułk Piechoty Inspektorat Armii w Toruniu Armia „Pomorze”
Stanowiska	dowódca pułku I oficer sztabu szef sztabu armii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Ignacy Izdebski

Kariera trenerska
Lata Drużyna 1949–1950 Polska

Ignacy Rudolf Izdebski h. Pomian^[a], ps. „Igo” (ur. 11 lipca 1892 w Złoczowie, zm. 16 czerwca 1957 w Krakowie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, doktor filozofii, działacz sportowy.

Życiorys

Był synem Leona i Franciszki, z domu Warżały. W 1912 ukończył Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie, w 1919 Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie obronił pracę doktorską^[3].

Służba wojskowa i działalność zawodowa

W czasie I wojny światowej służył w Armii Austro-Węgier, w której otrzymał stopień porucznika. Z dniem 1 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem od dnia 1 stycznia 1917 roku, zaliczeniem do 1 Rezerwy armii oraz powołaniem do służby czynnej, do czasu demobilizacji^[1]. 19 lutego 1919 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków na stanowisko referenta w Oddziale II Sztabu^[2]. W 1921 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego^[4]. 15 października 1923 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie^[5]. Z dniem 1 grudnia 1924 został przeniesiony do 73 Pułku Piechoty w Katowicach na stanowisko dowódcy I batalionu^[6][7]. Z dniem 1 grudnia 1925 roku został przydzielony do 6 Dywizji Piechoty w Krakowie na stanowisko szefa sztabu^[8]. W kwietniu 1928 roku został przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego w Warszawie^[9][10][11] na stanowisko szefa Wydziału Wyszkolenia. 2 grudnia 1930 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[12]. W październiku 1932 roku został przeniesiony do 64 Pułku Piechoty w Grudziądzu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[13]. W listopadzie 1935 roku został mianowany dowódcą tego pułku. W lutym 1938 roku został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i przydzielony na stanowisko I oficera sztabu generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, gen. bryg. Władysława Bortnowskiego z siedzibą w Toruniu. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[14]. W tym samym roku, w czasie akcji zaolziańskiej, był szefem sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk”. W marcu 1939 roku, po awansie Władysława Bortnowskiego na generała dywizji i mianowaniu go inspektorem armii, został I oficerem sztabu inspektora armii oraz szefem sztabu Armii „Pomorze”^[3].

Na stanowisku szefa sztabu Armii „Pomorze” walczył w kampanii wrześniowej. 22 września 1939 roku, w czasie bitwy pod Bzurą, dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w obozach jenieckich w II A Prenzlau, II A Neubrandenburg, II D Gross-Born (gdzie był starszym obozu) i X B Sandbostel. Po zakończeniu wojny przebywał początkowo w Niemczech, gdzie uczestniczył w opiece nad polskimi dipisami, następnie do maja 1946 był członkiem Polskiej Misji Repatriacyjnej w Niemczech. Następnie wrócił do Polski i został zdemobilizowany w stopniu pułkownika^[3].

Po II wojnie światowej pracował jako radca prawny w Małopolskim Zjednoczeniu Przetworów Papierowych, dyrektor Krakowskich Zakładów Wyrobów Papierowych i pracownik Zarządu Budowy Pieców Przemysłowych w Nowej Hucie^[3]. Został pochowany na Cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera 7 WOJ-wsch-4)^[15].

Działalność sportowa

Od 1912 był członkiem Cracovii^[3]. Od stycznia 1926 do stycznia 1929 pełnił funkcję prezesa Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej^[16]. Od stycznia 1929 do stycznia 1933 był prezesem Ligi Piłki Nożnej i w związku z tą funkcją członkiem zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej^[17].

W 1948 był kierownikiem sekcji piłkarskiej Cracovii, pełnił także funkcję prezesa Polskiego Związku Hokeja na Lodzie^[18]. W lutym 1949 został powołany w skład kapitanatu PZPZ – komisji selekcyjnej odpowiadającej za ustalenie składu reprezentacji Polski^[19]. W tej roli uczestniczył w wyborze składu w dziewięciu spotkaniach: z Rumunią (8.05.1949), Danią (19.06.1949), Węgrami (10.07.1949), Bułgarią (2.10.1949), Czechosłowacją (30.10.1949), Albanią (6.11.1949), Albanią (1.05.1950), Rumunią (14.05.1950) i Węgrami (4.06.1950)^[20]. W latach 1952–1956 był sekretarzem Prezydium Sekcji Piłki Nożnej Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej w Krakowie^[3]. W latach 1956–1957 był wiceprezesem Cracovii ds. sportowych, a także sekretarzem honorowym i kapitanem związkowym Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej^[3][21][18].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)^[22]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)^[23]
• Krzyż Walecznych^[24]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[25][26]
• Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)^[27]
• Krzyż Kawalerski Orderu Orła Białego (Jugosławia, 1929)^[28]

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.