Ignacy Kinel

Ignacy Kinel
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1844
Piotrków Trybunalski

Data śmierci

2 stycznia 1924

Przebieg służby
Główne wojny i bitwy

powstanie styczniowe

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Ignacy Kinel (ur. 4 marca 1844 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 2 stycznia 1924 we Lwowie) – polski inżynier, powstaniec styczniowy, porucznik, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Towarzystwo Weteranów z roku 1863 we Lwowie (1912)

Urodził się w 1844[1]. Do 1863 był uczniem instytutu politechnicznego w Puławach[1]. Wziął udział w powstaniu styczniowym 1863[2]. Służył w oddziałach Zdanowicza, Cieszkowskiego, Oksińskiego, potem dowodził oddziałem partyzanckim na ziemi kaliskiej[1]. Brał udział w bitwach Łazami, Koniecpolem, Przedborzem, Trzebnicą i Dłutowem, gdzie został dwukrotnie ranny[1]. Za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari[2].

Po upadku powstania pracował jako starszy inżynier dróg krajowych we Lwowie oraz jako radca w tamtejszym Wydziale Krajowym[2][1]. W tym mieście 23 stycznia 1912 został wybrany członkiem wydziału Towarzystwa Weteranów z roku 1863 we Lwowie[3].

Pracował jako budowniczy dróg i mostów w Rzeszowie[4]. Był autorem gmachu seminarium nauczycielskiego i bursy wzniesionego przez Fundację im. Jana Towarnickiego[5]. W tym mieście należał do gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, w 1897 został wybrany wydziałowym[6]. Od 1896 był przewodniczącym komitetu budowy pomnika Tadeusza Kościuszki na Starym Rynku w Rzeszowie, obejmując stanowisko po śmierci Wiktora Zbyszewskiego[7][8].

Zmarł 2 stycznia 1924 w szpitalu wojskowym we Lwowie[2]. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[9][2].

Był żonaty, miał syna Jana (1886-1950), który został entomologiem[10].

Inny inżynier Ignacy Kinel był mierniczym przysięgłym we Lwowie (na polskiej liście mierniczych przysięgłych) i wykładowcą Politechniki Lwowskiej[11].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Nieco szczegółów biograficznych dotyczących uczestników organizacyi i partyzantki r. 1863/64. W: Józef Białynia Chołodecki: Księga pamiątkowa opracowana staraniem Komitetu Obywatelskiego w czterdziestą rocznicę powstania r. 1863/1864. Lwów: 1904, s. 256.
  2. ↑ a b c d e † Inżynier Ignacy Kinel. „Gazeta Lwowska”. Nr 4, s. 6, 5 stycznia 1924. 
  3. ↑ Kronika. Towarzystwo Weteranów z roku 1863. „Gazeta Lwowska”. Nr 18, s. 4, 24 stycznia 1912. 
  4. ↑ Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie. [dostęp 2015-04-26].
  5. ↑ Szkoły. [dostęp 2015-04-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-03)].
  6. ↑ Sprawozdanie z czynności Wydziału Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Rzeszowie za rok 1897. Rzeszów: 1898, s. 5, 6, 10.
  7. ↑ Tadeuszowi Kościuszce 1746–1946. Rzeszów: 1946, s. 28.
  8. ↑ Izabela Mikuła: Pomnik Tadeusza Kościuszki w Rzeszowie. Niedziela, 2013-06-20. [dostęp 2015-04-26].
  9. ↑ Ignacy Kinel. [dostęp 2015-04-26].
  10. ↑ Jan Kinel. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-04-26].
  11. ↑ Program Politechniki Lwowskiej na rok akademicki 1933/34 LXI we Lwowie. [dostęp 2015-04-26].

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

PL Epolet por.svg
Naramiennik porucznika Wojska Polskiego (1919-39).
Towarzystwo Weteranów z roku 1863 we Lwowie (1912).jpg
Towarzystwo Weteranów z roku 1863 we Lwowie (1912). Na zdjęciu: 1. Bronisław Dulęba, 3. Wojciech Biechoński, 3. Ignacy Drewnowski, 4. J. Biechoński, 5. Bratkowski, 6. Józef Miniewski, 7. Szyszkowski, 8. Izydor Karlsbad, 9. Czaplicki.