Ignacy Misiąg

Ignacy Misiąg

płk Ignacy Misiąg
pułkownik
Data i miejsce urodzenia	30 lipca 1891 Tywonia
Data i miejsce śmierci	24 stycznia 1942 Stargard
Przebieg służby
Lata służby	1910–1912 1914–1942
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie II RP
Formacja	Drużyny Bartoszowe
Jednostki	14 pułk piechoty Ministerstwo Spraw Wojskowych 6 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu dowódca pułku piechoty szef Biura Personalnego MSWojsk. dowódca piechoty dywizyjnej 6 DP dowódca Oddziału Wydzielonego „Ignacy”
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Uroczystość wręczenia sztandaru 14 pułku piechoty (28 października 1923 r. przed katedrą we Włocławku). Sztandar wręcza Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, a przyjmuje dowódca 14 pp - mjr Ignacy Misiąg.

Dowódca 14 pułku piechoty płk Ignacy Misiąg (siedzi trzeci od lewej) z dziećmi z włocławskiej ochronki. Mjr Stanisław Pietrzyk stoi pierwszy z prawej w III rzędzie.

Kadra oficerska 14 pułku piechoty w II połowie 1928 roku. Od prawej siedzą: kpt. Stanisław Pietrzyk, kpt. Emil Zawisza, mjr Julian Czubryt, ppłk lek. Ewaryst Wąsowski, ppłk Ignacy Misiąg, mjr Mikołaj Świderski, kpt. Stanisław Trojan, kpt. Ludwik Wlazełko i kpt. Józef Tkaczyk.

Ignacy Misiąg w mundurze pułkownika Wojska Polskiego.

Korpus oficerski 14 pp w I kwartale 1930. W I rzędzie siedzą od lewej: kpt. Emil Zawisza, ks. kpt. Antoni Kosiba, mjr Aleksander Zabłocki, mjr Stanisław Pietrzyk, mjr Mikołaj Świderski, płk Ignacy Misiąg, ppłk Franciszek Sudoł, mjr Aleksander Fiszer, kpt. Józef Tkaczyk i kpt. Stanisław Trojan. W II rzędzie od dołu jako pierwszy z lewej stoi Ludwik Wlazełko.

Kompania podoficerska 14 pp w 1932 roku. W środku siedzi płk Ignacy Misiąg, na lewo od niego kpt. Jan Wilczak.

1 kompania strzelecka 14 pp w 1933 roku. W środku siedzi dowódca pułku - płk Ignacy Misiąg. Na prawo od niego dowódca kompanii - kpt. Jan Fleischmann i ppor. Ryszard Jagiełło. Na lewo siedzą dowódca I batalionu - mjr Wilhelm Paszkiewicz, ppor. Władysław Stepokura i ppor. Leonard Królak.

Grób płk. Ignacego Misiąga wraz z tablicą pamiątkową (cmentarz wojenny w Stargardzie).

Ignacy Misiąg (ur. 30 lipca 1891 w Tywoni, zm. 24 stycznia 1942^[1] w Stargardzie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Służba w c. i k. Armii

Był synem niezamożnego chłopa Jana (1853–1927) i Franciszki z domu Krajnig. Uczył się w gimnazjum w Jarosławiu, w którym uzyskał maturę (w 1910)^[2]. W latach 1908-1911 należał do Drużyn Bartoszowych. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, które zmuszony był przerwać z powodu powołania do armii austro-węgierskiej. W latach 1910–1911 odbył jednoroczną ochotniczą służbę wojskową w samodzielnym batalionie c. i k. 90 pułku piechoty. Służył wówczas na terenie Bośni i Hercegowiny. Po spełnieniu obowiązku wojskowego, powrócił do nauki, wstępując jednocześnie do Towarzystwa Sportowo-Gimnastycznego „Strzelec”.

Po wybuchu I wojny światowej został w 1914 zmobilizowany do cesarskiej i królewskiej Armii. Po ukończeniu szkoły oficerskiej, w stopniu kadeta rezerwy, wysłany został na front serbski. W 1915 awansowany do stopnia podporucznika w rezerwie ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1915^[3]. Walczył na terenie Czarnogóry i Włoch (gdzie przeszedł malarię). W 1918 Ignacy Misiąg otrzymał awans do rangi porucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1915^[4].

Służba w Wojsku Polskim

Po zakończeniu I wojny światowej powrócił z frontu do Jiczyna. Został organizatorem i pierwszym dowódcą 14 pułku piechoty, albowiem objął na przełomie października i listopada 1918 dowodzenie batalionem zapasowym 90 pułku piechoty, którego większość obsady stanowili Polacy. Na bazie tegoż batalionu utworzył jednostkę, która otrzymała nazwę 9 pułku piechoty^[a]. Po przetransportowaniu 9 pp do Jarosławia por. Misiąg włączył się czynnie w organizowanie oddziałów Wojska Polskiego. W lutym 1919 nastąpiło przemianowanie 9 pp na 14 pułk piechoty, a Ignacy Misiąg został (z dniem 17 lutego 1919) adiutantem dowódcy tego pułku^[b][5]. W tym czasie, na podstawie dekretu z dnia 27 grudnia 1918 Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego, został przyjęty, jako były oficer armii austro-węgierskiej, do Wojska Polskiego. Z kolei na podstawie rozkazu nr 178 wydanego przez Szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Stanisława Szeptyckiego otrzymał, z dniem 1 listopada 1918, przydział (w stopniu porucznika) do Okręgu Wojskowego Przemyskiego^[6]. W szeregach 14 pułku piechoty brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej (uczestniczył w ofensywie na terenie Małopolski Wschodniej w maju 1919)^[c], a także w wojnie polsko-rosyjskiej, m.in. w ofensywie na froncie wołyńskim (sierpień 1919), wyprawie kijowskiej (kwiecień 1920), walkach na Białorusi (maj 1920)^[d], walkach odwrotowych (lipiec 1920)^[e] oraz kontrofensywie w Małopolsce Wschodniej (2 połowa sierpnia 1920 roku)^[f]. Z dniem 8 lipca 1919 został wyznaczony adiutantem taktycznym pułku^[g], w czerwcu 1920 został pełniącym obowiązki dowódcy pułku, a z dniem 3 sierpnia 1920 objął dowodzenie 14 pułkiem piechoty^[5][h]. Na mocy dekretu Naczelnego Wodza Wojska Polskiego z dnia 15 lipca 1920^[i] został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora w piechocie^[7]. Ignacy Misiąg odznaczał się odwagą, zmysłem taktycznym i organizacyjnym, czego dowodem było przyznanie mu Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari (nadanego dekretem Wodza Naczelnego z dnia 13 kwietnia 1921^[8]) i czterokrotnie Krzyża Walecznych^[9].

W dniu 1 maja 1921 przybył wraz z pułkiem do Włocławka i objął jednocześnie stanowisko komendanta tamtejszego garnizonu. Na dzień 1 czerwca 1921 pełnił w randze majora służbę w 14 pułku piechoty^[10]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w tym stopniu (majora) ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 205. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[11]. W roku 1923 zajmował już 191. lokatę wśród majorów korpusu piechoty^[12] i był oficerem pełniącym obowiązki dowódcy 14 pułku piechoty^[13]. W dniu 28 października 1923 r. odebrał we Włocławku z rąk Prezydenta RP sztandar ufundowany dla 14 pp przez społeczeństwo miasta^[14]. Na podstawie rozporządzenia^[j] z dnia 31 marca 1924 r., wydanego przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Stanisława Wojciechowskiego, został awansowany do stopnia podpułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 82 lokatą w korpusie oficerów piechoty^[15]. W roku 1924 Ignacy Misiąg nadal pełnił obowiązki dowódcy 14 pp^[16] i zajmował w tym czasie 83. lokatę wśród podpułkowników piechoty w swoim starszeństwie^[17]. W tym samym roku piastował również stanowisko prezesa Wojskowego Klubu Sportowego 14 pułku piechoty „Zagoń”^[18]. Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych, opublikowanym w dniu 20 stycznia 1928, został przeniesiony służbowo z dniem 3 lutego 1928 na III unifikacyjny trzymiesięczny kurs dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie^[19]. W roku 1928, piastując stanowisko dowódcy 14 pp^[20], zajmował 55 lokatę wśród podpułkowników piechoty ze swego starszeństwa^[21].

Podczas pobytu we Włocławku okazał się być doskonałym administratorem i organizatorem życia społecznego. Okres dowodzenia 14 pp przez Ignacego Misiąga to czas rozkwitu włocławskiego garnizonu. Obiekty koszarowe zostały wyremontowane, rozbudowane i zelektryfikowane, zbudowano dom mieszkalny dla podoficerów, a pułk osiągnął wysoki poziom wyszkolenia. Szczególny wysiłek wkładał podpułkownik (a następnie pułkownik) Misiąg w rozwój kultury fizycznej w mieście. Był członkiem Miejskiego Komitetu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, a od 1932 roku pełnił funkcję prezesa klubu sportowego „Cuiavia”, w którym pod jego rządami powstało wiele nowych sekcji. Zwalczał analfabetyzm wśród żołnierzy organizując (wraz z prezesem miejscowego PCK - Anną Boye) kursy, które ukończyło ponad cztery tysiące żołnierzy. Działał we włocławskim harcerstwie (od 1922) oraz w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. W okresie dużego bezrobocia panującego we Włocławku (lata 1931–1932), z jego rozkazu wojsko przekazywało potrzebującym żywność, opał oraz wydawało darmowe posiłki dzieciom i młodzieży^[22][23].

Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego^[k] został awansowany do stopnia pułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 18 lokatą w korpusie oficerów piechoty^[24]. W dniu 27 listopada 1929 Prezydent Mościcki nadał płk. Misiągowi Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski za zasługi na polu organizacji, administracji i wyszkolenia wojska^[25]. W roku 1930 zajmował 105 lokatę łączną na liście starszeństwa pułkowników piechoty (była to jednocześnie nadal 18 lokata w swoim starszeństwie). Pozostawał w tym czasie wciąż dowódcą 14 pułku piechoty^[26]. Również w 1932, jako dowódca 14 pp^[27], zajmował 18 lokatę wśród pułkowników korpusu piechoty w swoim starszeństwie^[28].

Z dniem 20 czerwca 1933 został wyznaczony przez ministra spraw wojskowych na stanowisko szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych^[29] (od władz i mieszkańców Włocławka otrzymał na pożegnanie pamiątkową szablę ze złotą głownią^[14]). Pozostając na tym stanowisku, zajmował na dzień 1 lipca 1933 roku - 83 lokatę łączną wśród pułkowników piechoty (była to zarazem 17 lokata w starszeństwie)^[30]. Z kolei w dniu 5 czerwca 1935 była to już 67 lokata pośród wszystkich pułkowników korpusu piechoty (a jednocześnie 16 lokata w swoim starszeństwie)^[31]. Zarządzeniem z dnia 19 marca 1937 roku został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, z wyjątkowe zasługi w służbie wojskowej^[32]. Pułkownik Ignacy Misiąg odznaczany był również przez Ignacego Mościckiego Krzyżem Niepodległości (w 1933) i Złotym Krzyżem Zasługi (w 1935)^[33].

W lutym 1938 objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 6 Dywizji Piechoty (siedziba dowództwa dywizji znajdowała się w Krakowie). Na dzień 23 marca 1939 zajmował 13 lokatę wśród pułkowników korpusu piechoty w swoim starszeństwie^[34] i nadal pełnił służbę na stanowisku I dowódcy piechoty dywizyjnej 6 DP^[35].

Kampania wrześniowa

W lipcu 1939 został dowódcą Oddziału Wydzielonego „Ignacy”^[l] i na jego czele wziął udział w kampanii wrześniowej. Zadaniem OW „Ignacy” (inaczej znanego jako „Brzeźce”) była osłona kierunku pszczyńskiego. W dniach 1 i 2 września zgrupowanie płk. Misiąga toczyło zacięte walki z niemiecką 5 Dywizją Pancerną, w wyniku których, mimo początkowego sukcesu, uległo rozbiciu w okolicach Pszczyny. Dalsze walki prowadził pułkownik Misiąg wraz z 6 Dywizją Piechoty (w ramach Grupy Operacyjnej „Bielsko”) na Śląsku, nad Dunajcem, nad Sanem, w lasach biłgorajskich i w pierwszej bitwie pod Tomaszowem Lubelskim. W dniu 20 września 1939, po kapitulacji 6 Dywizji Piechoty w rejonie Rawy Ruskiej, dostał się do niewoli niemieckiej^[14].

Niewola i śmierć

Początkowo przebywał w obozie w Bochni, a następnie w Oflagu XI B Braunschweig, w którym pełnił funkcję starszego obozu. W kwietniu 1940^[m] został przeniesiony do Oflagu II C Woldenberg, gdzie również objął obowiązki starszego obozu. Kierował obozową organizacją podziemną, lecz w grudniu 1941 z uwagi na stan zdrowia zrezygnował z tej funkcji.

Ciężko chory na chorobę Bürgera został umieszczony w szpitalu jenieckim w Stargardzie, w którym amputowano mu obie nogi. Mimo to choroba rozprzestrzeniała się i w jej wyniku zmarł w szpitalu w dniu 24 stycznia 1942 roku. Po jego śmierci w oflagu odbyła się akademia, a na znak żałoby wszelkie imprezy obozowe zawieszono na okres dwóch dni^[22]. Pochowany został na Międzynarodowym Cmentarzu Wojennym w Stargardzie^[36].

Za udział w walkach wojny obronnej 1939 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari (w 1967)^[14].

Rodzina

Pułkownik Ignacy Misiąg był żonaty z Marią Średnicką, z którą mieli dwóch synów: Mariana Ignacego (ur. 19 czerwca 1922 r.)^[n] i Jana Kazimierza (ur. 4 marca 1926 r.) oraz córkę Zofię Wandę (ur. 22 stycznia 1925 r.)^[14]. Wszystkie dzieci urodziły się we Włocławku.

Awanse

• porucznik (1918 r.)
• kapitan (1919 r.)
• major (1.6.1919 r.)^[11]
• podpułkownik (1.7.1923 r.)^[37]
• pułkownik (1.1.1929 r.)^[37]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (pośmiertnie, 1967)^[14]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 1553 (1921)^[38]
• Krzyż Niepodległości (19 grudnia 1933)^[39][40]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (19 marca 1937)^[41][32]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1929)^[25]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[9]
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1935)^[42][33]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[43]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[43]
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę (11 listopada 1938)
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (10 maja 1938)
• Odznaka pamiątkowa Straży Granicznej (11 listopada 1933)
• Odznaka Honorowa „Orlęta”
• Gwiazda Przemyśla
• Odznaka „Za Wołyń”

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Jednodniówka 14 Pułku Piechoty w 16 rocznicę powstania: 1918-27 października 1934.. Włocławek, 1934. [dostęp 2017-10-25].
• Dziennik Rozkazów Wojskowych. [dostęp 2018-12-13].
• Wojskowy Rocznik Sportowy na rok 1924. Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy. Warszawa, 1924. [dostęp 2018-12-14].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.21 r.: dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 37 z dnia 24 września 1921 r.. Zbiory Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie - spis zamieszczony na stronie Małopolskiego Towarzystwa Genealogicznego, 1921. [dostęp 2018-05-30].
• Rocznik oficerski 1923. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1923. [dostęp 2018-05-30].
• Rocznik oficerski 1924. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1924. [dostęp 2018-05-30].
• Rocznik oficerski 1928. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1928. [dostęp 2018-05-30].
• Rocznik oficerski 1932. Ministerstwo Spraw Wojskowych. Warszawa, 1932. [dostęp 2018-05-30].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty opublikowana w „Przeglądzie Piechoty”. Zeszyt 7, lipiec 1930 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930. [dostęp 2018-05-30].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 1 lipca 1933 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1933. [dostęp 2018-05-30].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 5 czerwiec 1935 r. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1935. [dostęp 2018-05-30].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
• Mieczysław Wojciechowski: Zasłużeni dla Włocławka (XIII - XX wiek) pod redakcją Mieczysława Wojciechowskiego. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 1991. ISBN 83-85289-00-3.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922: załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 1922 r.. Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1922. [dostęp 2017-10-19].
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2019-12-10].
• Stanisław Kunikowski: Włocławski Słownik Biograficzny pod redakcją Stanisława Kunikowskiego. Tom I. Włocławek: Lega Oficyna Wydawnicza, 2004. ISBN 83-88115-80-4.
• Bogusław Rusztecki, Płk Ignacy Misiąg, Polska Zbrojna.

Linki zewnętrzne

• Fotografia portretowa płk. Ignacego Misiąga.. Zbiory NAC on-line. [dostęp 2018-12-15].
• Uroczystość poświęcenia internatu przy Gimnazjum im. Jana Długosza we Włocławku (pułkownik Ignacy Misiąg siedzi drugi od prawej).. Zbiory NAC on-line, 1930-10-04. [dostęp 2018-12-15].