Ignacy Oziewicz

Ignacy Oziewicz

Czesław, Czesławski, Netta, Jenczewski

Ignacy Oziewicz (przed 1939)
pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	7 maja 1887 Łyngmiany, gubernia wileńska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	10 stycznia 1966 Gdynia, Polska
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Formacja	Narodowa Organizacja Wojskowa Narodowe Siły Zbrojne
Stanowiska	komendant Narodowych Sił Zbrojnych
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Grób płk. Ignacego Oziewicza na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni

Ignacy Oziewicz, ps. „Czesław”, „Czesławski”, „Netta”, „Jenczewski” (ur. 7 maja 1887 w Łyngmianach, zm. 10 stycznia 1966 w Gdyni) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, komendant Narodowych Sił Zbrojnych w latach 1942–1943.

Życiorys

Urodził się 7 maja 1887 w Łyngmianach, w rodzinie Edmunda i Wandy. Po ukończeniu w 1907 gimnazjum w Wilnie na ochotnika wstąpił do armii rosyjskiej^[1]. Od października 1907 do września 1908 służył w 106 pułku piechoty, a następnie w sierpniu 1911 ukończył Wileńską Szkołę Wojskową^[1]. Podczas I wojny światowej służył w armii Imperium Rosyjskiego jako oficer 103 pułku piechoty 26 Dywizji Piechoty. Podczas służby w pułku w okresie sierpień 1911 – kwiecień 1917 pełnił funkcje: szefa łączności, dowódcy kompanii i dowódcy batalionu^[1]. Od kwietnia do października 1917 służył w 193 Dywizji Piechoty. Po wybuchu rewolucji opuścił armię rosyjską i od października 1917 do października 1918 pracował na Podolu jako administrator majątku ziemskiego^[1].

W lutym 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego. Od 6 października 1919 do 12 kwietnia 1920 pełnił obowiązki dowódcy 41 pułku piechoty. Od 20 sierpnia 1920 pełnił obowiązki dowódcy 17 pułku piechoty. W październiku 1925 mianowany został dowódcą 76 pułku piechoty w Grodnie^[2]. Obowiązki dowódcy pułku sprawował przez kolejnych dziesięć lat. W międzyczasie, 16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 17. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3][4].

W 1935 wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 16 Dywizji Piechoty w Grudziądzu. Od 25 października 1938 dowodził 29 Dywizją Piechoty w Grodnie^[5][6]. Na czele tej wielkiej jednostki walczył w kampanii wrześniowej. 8 września ranny w rękę i ewakuowany do Grodna, internowany przez Litwę. Wydostał się z obozu pod pretekstem inwalidztwa i po interwencji ks. Stanisława Trzeciaka i powrócił do Polski^[7][8].

W latach 1941–1942 zastępca komendanta Głównego i szef wydziału operacyjnego Narodowej Organizacji Wojskowej. Nie zaakceptował decyzji o scaleniu z AK, gdyż uważał ją za opanowaną politycznie przez sanację i latem 1942 stanął na czele rozłamu w NOW.

W październiku 1942 wydał rozkaz o uruchomieniu Akcji Specjalnej nr 1, mającej na celu zwalczanie bandytyzmu i Akcji Specjalnej nr 2 wykonującej akcje odwetowe na Niemcach. 2 grudnia 1942 wysłał list do generała Stefana Roweckiego z propozycją rozmów o włączeniu NSZ do AK. Pertraktacje z ramienia KG AK prowadził generał Tadeusz Komorowski (Oziewicz rozmawiał z nim 17 grudnia 1942), a od kwietnia 1943 płk. Stanisław Rostworowski. W maju tego samego roku spotkał się ponownie z generałem Roweckim. Został aresztowany 9 czerwca 1943 i osadzony na Pawiaku^[9]. Do początku sierpnia 1943 rozkazy Dowództwa NSZ podpisywane były pseudonimem „Czesław”, aby ukryć fakt jego aresztowania. 5 października 1943 został wysłany do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, a w styczniu 1945 ewakuowany do Flossenburga^[9].

Po uwolnieniu z obozu przez oddziały amerykańskie w kwietniu 1945 przebywał w Niemczech, a potem we Francji. Był pełnomocnikiem środowiska NSZ przed Komisją Weryfikacyjną AK w Londynie^[10]. W lipcu 1949 został prezesem założonej we Francji organizacji „Ogniwo”^[9].

W 1958 powrócił do kraju. Zamieszkał wraz z rodziną w Gdyni^[11]. Został pochowany na Cmentarzu Witomińskim (kwatera 51-25-11)^[12].

Od 1912 żonaty z Klementyną z Poniatowskich, z którą miał troje dzieci: Leonarda, Witolda i Jadwigę^[9].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2713^[13]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)^[14]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie^[13]: po raz 3 i 4 w 1922)^[15]
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[16][17]
• Oficer Orderu Korony (Belgia)^[18]
• Oficer Orderu Świętego Sawy (Królestwo SHS)^[19]
• Medal Zwycięstwa^[19]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945 T.2. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 141–142. ISBN 83-211-0758-3.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r.. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.